Vikan - 10.09.1942, Page 12

12
VIKAN, nr. 32, 1942
ret. „Ég er yður mjög þakklát, en þarf ekki á
neinni hjálp að halda."
„Farðu í rúmið, ef þú ert veik,“ sagði Elsie
í bænarrómi.
Er frú Strickley heyrði hina vingjarnlegu rödd
hennar, fór hún að gráta.
„Guð blessi yður, ungfrú Elsie. En hvaða þýð-
ingu hefir það, hvort ég þjáist á líkama og sál,
ef þér eruð bara heilbrigðar. Verið ekki órólegar
mín vegna, ég verð orðin góð eftir augnablik."
Hún reyndi af öllum mætti að vera róleg, en
henni tókst það svo illa, að Elsie vissi að lokum
ekki, hvað hún átti að halda.
„Ef til vill hefir frú Strickley borðað eitt-
hvað, sem hún hefir ekki þolað,“ sagði frú Elliott.
En Margaret hryllti við, því henni fannst hún
aftur heyra orð frú St. Aubyn.
„Ég býst við, að ég sé orðin nógu gömul til
þess að vita, hvað ég þoli og hvað ekki. Mér
líður mjög illa, en þetta hlýzt af því að heim-
sækja ókunnugt fólk, sem maður þekjtir ekkert
til. Við hefðum aldrei átt að yfirgefa heimili
okkar, þar sem okkur líður svo vel. En ég get
ekki glaðst yfir því að vera komin heim, fyrr en
ég er örugg um, að hvorug okkar hefir beðið
tjón af því að fara í burtu.“
Elsie varð nú reið yfir orðum hennar, einkum
af því að þriðja manneskjan var viðstödd og
heyrði þau.
„Ég skal gæta þess að hafa þig ekki með i
næsta skipti, sem ég fer í burtu,“ sagði hún.
„Maður gæti haldið, að þú hefðir liðið píslar-
vottarþjáningar hjá frú Farquhar, en í stað þess
hefir verið komið miklu betur fram við þig þar
en þú átt skilið.“
„Ég var ekki fús til þess að fara þangað.
Mig'grunaði, að ekki gæti neitt gott hlotizt af
þeirri heimsókn."
Elsie, sem hélt, að hún ætti við Harald, varð
enn þá reiðari, og hún hefði áreiðanlega skamm-
að Margaret meira, ef hún hefði ekki verið
hrædd við lasleika hennar.
Ekkert gat fengið Margaret til þess að fara
inn á herbergi sitt. Hún var alltaf hrædd um, að
einkenni sjúkdóms mundu koma i ljós hjá Elsie,
en þorði ekki að láta á því bera. 1 hvert skiþti
og henni fannst hún sjá breytingu á Elsie, varð
hún enn þá aumlegri.
Hún sat samanhnipruð í sófa, og bar sig svo
aumlega, að Elsie sagði, að ef hún færi ekki
strax i rúmið, þá léti hún sækja lækni.
„Ef þér gerið það, ungfrú Elsie, þá hleypi ég
honum ekki inn," sagði Margaret áköf.
Henni var illa við öll önnur lyf en þau, sem
hún bjó til sjálf úr jurtum. En allt í einu datt
henni ráð í hug, og hún sagði:
„Það gæti annars verið, að mér liði betur, ef
ég talaði við lækni."
Elsie hringdi.
„Jackon á að sækja William læknir."
En Margaret mótmælti.
William var ekki betri en gömul kerling. Hún
vildi fá Mortimer lækni. Enginn var eins dugleg-
ur og hann. Þegar hún væri búin að segja hon-
um, hvað að sér amaði, mundi hún verða rólegri.
Elsie roðnaði og stóð eitt augnablik efabland-
in. Það var ekki liðinn langur tími síðan hún
hafði rifizt við Graham, og þótt hún hafi hlýtt
skipunum hans, þá gerði hún það samt gegn
vilja sínum, og hún var mjög gröm við hann.
Henni var illa við það að þurfa að leita til hans
um hjálp. Henni fannst það auðmýkjandi.
En Margaret var þrá og fékk vilja sínum
framgengt. Frú Elliott var beðin að skrifa nokkr-
ar línur til Grahams. Jackson var látinn fara
með bréfið til har»s, en þegar frú Elliott ætlaði að
fara til herbergis síns, bað Elsie hana svo ákveð-
ið um að vera kyrra, að hún lét undan vilja
hennar.
Um miðnætti nam vagn staðar fyrir framan
dyrnar, og Graham hljóp upp tröppurnar næstum
því eins óhyggjufullur á. svipinn og Margaret.
Hann óttaðist hið versta fyrst hann var kallað-
ur svona skyndilega, og hann tók ekkert mark á
staðhæfingu Jacksons um það að ekkert amaði
að ungfrú Drummond.
Er hann kom inn, stóð Elsie upp úr sæti sínu,
og hún hefði skilið hann eftir einan hjá sjúklingn-
um, hefði hann ekki gripið báðar hendur hennar
og horft á hana með svo blíðu en áhyggjufullu
augnaráði, að hún gleymdi virðingu sinni og
gremju, er hún stóð fyrir framan hann þögul
og hlédræg. Hann dró hana nær sér, svo varir
hans snertu hár hennar og svo hvíslaði hann
nokkur orð með svo innilegu þakklæti, að Elsie
þugsaði: „Skyldi hann elska mig sjálfrar mín
vegna?“
Þessi hugsun gerði hana órólega. Hún dró að
sér hendur sínar og sagði:
„Það er ekki ég, sem þarf á hjálp yðar að
halda, heldur er það Margaret. Nú skal ég láta
ykkur vera ein.“
Margaret, sem ekki vildi missa sjónir af henni
sagði áköf:
„Væri ekki bezt, að læknirinn gæfi yður góð
ráð fyrst hann á annað borð er kominn hingað,
ungfrú Elsie ? Mér líður þegar miklu betur, og
það er leiðinlegt, að ómaka hann hingað að
óþörfu."
En Elsie mótmælti hlæjandi uppástungu henn-
ar og fór út úr herberginu. Hún kom ekki aftur
fyrr en hún hélt að rannsókninni hlyti að vera.
lokið.
Hún kom inn á óheppilegum tíma.
Frú Elliott, sem áleit nærveru sína óþarfa,
hafði farið í burtu og Margaret, sem nú leit ekki
út fyrir að vera neitt veik, stóð við hliðina á
hægindastól, sem Graham sat í, þreytulegur á
svipinn. Margaret talaði í svo miklum ákafa, að
hún tók ekki eftir því, að Elsie kom inn.
„Ég skal aldrei vanrækja það að láta yður
vita hvað skeður, og það er heppilegt, að þér
skulið nú búa svona nálægt, því þá get ég hlaup-
ið til yðar, ef eitthvað amar að. — Ó, ungfrú
Elsie, ég bið afsökunar, ég vissi ekki, að þér
voruð komnar."
„Nei, ég býst ekki við því, annars hefðirðu
líklega verið orðvarari. Ég skil vel, að ekki var
ætlazt til þess að ég heyrði það, sem þú sagðir."
Graham stóð á fætur og reyndi að stilla
Elsie, en hann roðnaði og stamaði og hin fyrir-
litandi tortrygghi hennar jók á feimni hans.
„Frú Strickley var að tala um að heimsækja
mig, ef þessi sjúkdómseinkenni kæmu í ljós
aftur."
Elsie horfði fyrst á hann, síðan á Margaret,
sem leit undan hinu rannsakandi augnaráði
hennar.
„Margaret hefir batnað einkennilega fljótt.
Læknið þér alla sjúklinga yðar svona fljótt,
Mortimer læknir?"
„Það var taugaáfall," sagði Graham og leit
undan hinu rannsakandi augnaráði hennar.
„Þér þurfið ekki að halda þessum skrípaleik
yðar áfram, Mortimer læknir. Ég skil nú að-
ferðir yðar, og sé, að þér hafið tælt trygga þjón-
ustustúlku mína til þess að vera yður hjálpsam-
lega. Þér ætlið aftur að ná yður fótfestu héma,
þótt ég skilji ekki, hvers vegna þér viljið gera
yður leiðan með nærveru minni. Og uppgerðar-
sjúkdómur Margaret gaf yður góða ástæðu tii
þess að koma hingað."
„Þér gleymið því, að ég get komið hingað,
hvenær sem ég vil,“ sagði hann alvarlega. „Það
felst í samningi okkar."
„Fólst það líka í honum, að þér ættuð að tæla
þjónustufólk mitt tH þess að njósna um mig?“
spurði Elsie áköf.
Margaret ætlaði að fara að svara, en Graham
gaf henni bendingu um að þegja.
„Farið ekki með svona ranga hugmynd um
mig,“ sagði hann í bænarrómi. „Hvernig dettur
yður í hug, að ég muni gera neitt það, sem gæti
gert yður óánægðar og orðið mér til smánar?"
En Elsie snéri sér undan með fyrirlitningu.
Allt það mótlæti, er hún hafði orðið að þola,
þennan dag, setti hana alveg úr jafnvægi. Henni
fannst hún hafa verið svikin og reyndi ekki að
leyna því. ,
„Hvemig get ég trúað þvi, sem þér segið?
Heyrði ég ekki áðan, að Margaret lofaði því að
segja yður allt það, sem ég gerði eða segði? Því
fylgir sennilega listi yfir alla þá gesti, er heim-
sækja mig, og það, sem ég segi við þá. Næsta
spor af yðar hálfu verður sennilega að banna mér
að taka á móti þeim gestum, sem yður eru ógeð-
felldir og þér óttist að kunni að hafa einhver
áhrif á mig.“
„Ég fullvissa yður um það, að þér hafið mis-
skilið Margaret," sagði Graham, en hún gerði
honum bendingu um að hætta og hann þagði.
„Segið ekki meira. Ég vil helzt ekki þurfa að
hlusta á útskýringar yðar og afsakanir, því þær
geta ekki útmáð það, sem ég hefi heyrt með
mínum eigin eyrum. Ég heyrði greinilega það,
sem hún sagði. Ég veit nú, hvers vegna hún fór
svo oft út. Hún heimsótti yður. Þér hafið senni-
lega komizt að raun um, að hún gæti verið yður
hjálpsöm."
Fyrirlítandi bros sást á andliti Elsie, en brátt
fóru varir hennar að titra, því hún hugsaði ura
þá konu, sem hún hafði álitið svo trygga og áreið-
anlega, en hafði látið tælast af manni, sem vildi
hafa rétt til þess að ráða yfir henni.
Skip verður fyrir tundurskeyti. Mynd þessi er tekin úr flugvél og sýnir tundurskeyti sprengja
upp flóttamannaskip á Atlantshafi. Hinum 290 farþegum skipsins og skipshöfninni var bjargað.