Vikan - 21.01.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 3, 1943
hvlta miðanum kom annar miði í ljós — ég hélt
næstum því niðri í mér andanum, er við drógum
efri seðilinn hægt og varlega af. Enn leið augna-
blik og við sáum greinilega það, sem á hulda
miðanum stóð, eiginlega var það ofur lítið, aðeins
þrjú prentuð orð: „Greenwich til Southend". í>að
var allt og sumt. Þetta var einungis einn hinna
venjulegu miða, sem límdir eru á farangur.
Var auk þess ekkert að sjá?
Ég snéri kistunni þannig, að ljósið féll beint á
hana, og er ég hélt henni fyrir framan mig og
horfði á hana, eins og ég ætlaði að reyna að sjá
í gegnum þessar tvær línur, sem svo óvænt höfðu
komið í ljós, eitthvert leyndarmál, þá uppgötv-
aði ég allt i einu tvo stafi, sem skrifaðir höfðu
verið með blýanti, en þeir höfðu að miklu leyti
þurrkast út með gúmmíi því eða lími, sem efri
miðinn hafði verið límdur með. Það voru þessir
stafir: P. H.
Það lá við að mig svimaði — ég vissi ekki
sjálfur hvers vegna —, er ég lét kistuna aftur
frá mér.
„Kistan kemur frá Southend," sagði ég eins
rólega og mér var unt.
„Já," svaraði Léon, „það kemur heim við það,
sem þjónustustúlkan sagði."
Næstum því ósjálfrátt snéri ég henni enn einu
sinni á allar hliðar og talaði um leið um glæpinn
og reyndi að festa mér stafi þessa vel í minni.
Ég gat ekki gert sjálfum mér það ljóst, hvers
vegna þeir höfðu svona mikil áhrif á mig, en ég
fann það á mér, að hér hefði ég í hendi mér
réttan enda þráðsins, sem átti að leiða mig að
lausn þessa mikla vandamáls.'
Grunur minn var réttur — það voru þessir
tveir stafir, sem síðar meir vörpuðu ljósi yfir
málið.
Mér var það nú mikils um vert að komast
sem fyrst heim til þess að skrifa þessa stafi hjá
mér eftir minni, áður en ég væri alveg búinn að
gleyma, hvernig þeir voru skrifaðir, og ég kvaddi
því Frakkana skyndilega.
„Og ef þér viljið fara að ráði rninu," sagði ég,
er ég fór, „þá skulið þér ekki leyfa neinum að
snerta þetta merki. Það er undirstöðuatriði
okkar."
Frakkamir urðu mjög undrandi á svipinn, og
upp frá þessu störfuðum við sitt í hvoru lagi.
Yfirvöldin í París gerðu allt það, sem í þeirra
valdi stóð, en þau áttu við mikla erfiðleika að
etja og heppnaðist ekki sérlega vel að finna morð-
ingjann í máli því, er kallað var „Líkið í ferða-
kistunni".
VI.
Hinir leyndardómsfullu stafir.
Undir eins og ég var kominn í næði í herbergi
minu á gistihúsinu, settist ég niður og skrifaði
eftir minni hjá mér stafina tvo, sem ég hafði
uppgötvað í homi miðans á ferðakistunni.
Siðan fór ég í huganum yfir allt það, sem ég
vissi um hin einstöku atriði í sambandi við glæp-
inn, og komst að raun um, að ég vissi alls ekki
mjög lítið.
Morð á konu, sem hét nafni með upphafsstöf-
unum „E.R." — sennilega framkvæmt með þungu
höggi og síðan notkun á klóróformi; tíminn,
sennilega í gærkvöldi; staðurinn, Southend; með-
sek -— ef ekki beinlinis morðinginn — ákærð;
nafn: Edith Orr-Simpkinson.
Frásögn ungfrú Simpkinson ásamt heimilis-
fanginu á neðri seðlinum, sannfærði mig fullkom-
lega um, að glæpurinn hefði verið framinn í
Southend. Það var þó alveg óskiljanlegt, að þess
sáust engin merki, að _kistan hefði verið flutt
frá Southend til London, en það hlaut þó að hafa
átt sér stað, áður en hægt var að afhenda hana
í Charing Cross sem farþegaflutning til Paris.
Það, sem nú lá fyrst fyrir, var að komast að
nafni hinnar myrtu konu, og það gat ekki verið
mikill vandi, ef lögreglan var svo gáfuð að gera
rannsóknir þar að lútandi í Southend en ekki i
Tootihg. Því næst varð að komast að leyndar-
málinu í sambandi við lykilinn.
Var ungfrú Simpkinson í rauninni sannfærð um,
að lykill sá, er hún hafði afhent, væri að svörtu
ferðakis'tunni, eins og hún hafði margsinnis haldið
fram? Hún hafði að vísu komið með sannanir
fyrir því, að hún gat sagt mikil ósannindi, en
hún virtist vera mjög hreinskilin að því er þetta
snerti.
Ef hún skrökvaði í sambandi við lykilinn, þá
hlaut hún að vera meistari í að skrökva, og því
gat ég ekki trúað á hana — til þess sýndi hún
allt of mikinn kraft og hreinskilni. — En ef hún
í rauninni hafði vilst á lyklum, þá gat hún —
og sú lausn lá mjög nærri — hafa gert sömu
vitleysuna, hvað sjálfa ferðakistuna snerti.
Hvernig átti það að geta verið mögulegt?
Þjónustustúlka hennar hafði strax þekkt hana
aftur, og auk þess var henni, eins og við höfðum
séð, kunnugt um innihald hennar. Á hinn bóginn
var þessi kista hið eina af farangri hennar, sem
ekkert heimilisfang var skrifað á, og þá skýr-
ingu, sem hún hafði gefið á þessu atriði, var
varla hægt að telja fullnægjandi.
Ég var mjög órólegur út af þessu og ruglaður.
Þótt grunur minn um að ungfrú Simpkinson ætti
alls ekki þessa ferðakistu, hefði fallið vel inn í
áætlun mína, þá gat ég ekki slegið því föstu, þvi
að það var allt of ósennilegt. Og þó fékk lykill-
inn, brotni lásinn og stafimir P.H. mér alltaf
eitthvað til umhugsunar, og árangurslaust reyndi
ég að telja sjálfum mér trú um, að stafir þessir
hefðu enga þýðingu, og að vagnstjóri eða sendi-
sveinn hefðu af hendingu skrifað þá þama. Að
lokum hafði mér að nokkru leyti tekizt að telja
sjálfum mér trú um þetta, og ég var að sofna,
er mér datt skyndilega í hug upphrópun þjón-
ustustúlkunnar, sem ég hafði lesið í gerðabókinni:
„Hvers vegna látið þér ekki herra Harvey koma
hingað?"
H. — Harvey! Þetta gat náttúrlega verið hreim-
asta tilviljun. Og þó — Harvey, Harvey! P.H.
Poul Harvey — Peter Harvey. Hver var þessi
herra Harvey?
Sennilega einhver góður vinur ungfrú Simp-
kinson. Eftir þetta var ekki um það að tala, að
ég gæti sofnað.
VII.
Austin.
Næsta morgun fengu elskendurnir mlnir mér
nóg að starfa. Því miður datt þeim í hug að aka
til Fontainebleau, og það sem verra var, þau urðu
mjög hrifin af stað þessum og fóru að leita að
herbergjum með húsgögnum þar. Til allrar ham-
ingju fundu þau engin herbergi, sem þeim líkaði,
og þau óku aftur til Parísar, þar sem þau voru
líka — að því er ég heyrði stúlkuna segja —
miklu öruggari en annarsstaðar, því að það var
ekki auðvelt að finna þau í svo stórri borg. —
Bara að þau hefðu hugsað um það fyrr!
Klukkan var sex eða jafnvel meira, er ég kom
aftur til verustaðar míns. Unga fólkið mitt fór
í Chatelet-leikhúsið sér til skemmtunar um kvöld-
ið, og ég borðaði í flýti á einum af matsölustöð-
um Duvals og lagði síðan af stað til skrifstofu
Léon Duberts, því að ég brann af óþolinmæði
eftir að vita, hverju lögreglan hafði áorkað í
málinu. Ég hafði ekki hugsað um annað allan
daginn. — Léon Dubert vissi ekkert nýtt í
málinu og sagði mér að fara til frænda síns, því
að hann var sjálfur önnum kafinn að fást við
þjófnað, sem framinn hafði verið í hverfi hans,
og ég ók því einn til Frangois Duberts.
Erla og
unnust-
inn.
N
Oddur: Erla! Elsku, dásamlegi gimsteinninn minn! Oddur: Hunangsblómið mitt!
Erla: Oddur! Elsku, stóri dúkkudrengurinn minn! Erla: Elsku hjartans andarunginn minn!
Oddur: Ó, hver skollinn! Oddur: Flýttu þér, Erla! Oddur: Hjartað mitt!
Erla: Guð komi til! Erla: Já, ástin mín. Erla: Engillinn minn!