Vikan - 11.03.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 10, 1943
5
..................................................................
m
S
Framhaldssaga:
Líkið í ferðakistunni
Sakamálasaga eltir Dr. Anonymous

iiiimii
„Nei, einmitt það! Það var einkennilegt. Ég
hitti bróður yðar í París fyrir hér um bil viku
— nei, það getur ekki verið svo langt síðan —
I dag er föstudagur — á þriðjudaginn er vika
síðan. Ég varð hissa á því, að hitta hann þ a r,
þótt ég viti eiginlega ekki sjálfur, hvers vegna
mér fannst það einkennilegt."
„Hm!“ sagði Philipp og kveikti sér í vindli.
„Og hvernig líður hinni ágœtu frænku yðar,
ungfrú Reynall?"
Hann náfölnaði og titraði allur, svo að hann gat
varla setið uppréttur.
„Fjandinn hirði ungfrú Reynell!“ sagði hann
hásum rómi. „Það er að segja — henni líður vel,
gömlu, nízku fuglahræðunni. Þér virðist þekkja
alla fjölskyldu mína, og samt hefi ég aldrei heyrt
yðar getið.“
„Ójá, ég veit margt um fjölskyldu yðar, en
mér finnst nú, að þér ættuð ekki að kvarta und-
an sparnaði ungfrú Raynell. Það, sem hún sparar
saman, kemur yður að góðum notum seinna —
ekki satt?"
Philipp Harvey sló með krepptum hnefá í
borðið.
„Það er nú einmitt það, sem ekki er,“ sagði
hann, „og ef þér vissuð eins mikið um fjölskyldu
mína og þér segið, þá mynduð þér ekki hafa sagt
þetta. Austin er erfingi hennar —r það hefir hann
alltaf verið — og það er Austin og enginn annar,
sem nýtur góðs af arfinum eftir hana. Eg vil
helzt halda lífinu í henni eins lengi og unnt er.“
Hann hafði lækkað röddina og tautaði siðustu
setninguna lágt fyrir munni sér, en ég hafði þó
heyrt hvert orð, og þessi athugasemd hafði meiri
áhrif á mig en ég vildi viðurkenna. Ég efaðist
ekki um hreinskilni mannsins; öll framkoma hans
bar með sér djarfa, en dálítið ruddalega hrein-
skilni, og hann var helzt til of opinskár, og einnig
of grófur og ruddalegur.
„Nú, jæja, en hvað gerir það til?“ sagði ég.
„Fáið yður nú annað glas — ég skal hringja á
þjóninn."
„Já, þökk — og svo skulum við hætta þessu
bulli. Spilið þér á spil?“ spurði Philipp Harvey.
„Já, dálítið," svaraði ég með hægð, því að það
yrði sennilega ekki skemmtilegt að spila við hann.
„Það er ágætt! Robert — heyrðu, þorparinn
þinn, komdu með spil!“
Spilin komu, og við settumst við að spila.
Harvey var ágætur spilamaður, en hann drakk
of mikið. Er hann stokkaði spilin, gerði ég alveg
óvænta uppgötvun — hann var ekki örvhentur.
XVI. KAFLI.
Heimskuleg spurning.
Við spiluðum lengi þögulir, ég vann og það
bætti ekki skap Philipp Harveys. Hann fór að
kasta spilunum á borðið í stað þess að leggja
þau frá sér og bað um enn eitt glas af whisky-
blöndu.
Af og til skiptumst við á athugasemdum, sem
eingöngu snertu spilið, og Philipp bölvaði oft i
hálfum hljóðum, sérstaklega þegar mér gekk éitt-
hvað vel. Ég hefi sennilega ekki horft neitt blíð-
um augum á hann, því að hann var mér mjög á
móti skapi, þessi ofsalegi og drukkni náungi.
Þarna var þá morðingi gömlu konunnar, maður-
inn, sem skammaðist og bölvaði öðru fólki, sem
var mikiu betra en hann — ég þurfti aðeins að
F1 nr«a p'a • Það er á norður-jám-
a ö ‘ brautarstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lik
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja síns, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig.tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa i gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sina.
Felur hann leynilögreglumanninum að
annast málið. Leynilögreglumaðurinn
kemst á þá skoðun, að ungfrú Simpkinson
eigi ekki kistu þá, er líkið var í, heldur
sé hún að reyna að hylma yfir með ein-
hverjum. Austin kemur til hans og missir
þá bréf, sem reynist vera frá einhverjum
Philipp. Kemst leynilögreglumaðurinn að
raun um, að sami maður hafi skrifað bréfið
og stafina á ferðakistuna. Leynilögreglu-
maðurinn skoðár íbúð þá, sem ungfrú
Simpkinson hefir leigt og finnur þar nafn-
spjald Philipp Harvey. Síðan fer hann þang-
að, sem hin myrta hafði búið. Þar kemst
hann að ýmsu um Philipp Harvey. Hann fær
bréf frá Austin þar sem hann segist vera
búnin að aðvara Philipp um að fara frá
Dover,- en hann fer þangað engu að síður
og hittir Philipp Harvey.
segja eitt orð, og þá yrði hann lokaður iimi á
bak við stálgrindur. Hann var skjálfhentur; var
þegar kominn út úr jafnvægi.
Ég lyfti nú glasi mínu, sem var enn næstum
þvi fullt, því að ég er mjög hófsamur maður.
„Þar sem þér hafið sagt mér, að það væri yður
fyrir beztu, að ungfrú Raynell lifi lengi,“ sagði
ég, „þá skulum við drekka skál hennar — og
ungfrú Simpkinson!"
Ég drakk dálítinn sopa úr glasinu.
„Ég þakka,“ sagði Philipp, án þess að snerta
glas sitt.
Ég hata ókurteisi og sagði því aftur:
„Við sltulum drekka skál hinnar ungu og hríf-
andi ungfrú Simpkinson —“
Philipp Harvey varð nú snögglega aftur eins
og siðaður maður.
„Ég skil það ekki, góði maður, að þessi lítil-
fjörlegi kunningsskapur okkar heimili yður að
nefna nafn þessarrar stúlku,“ sagði hann kulda-
lega. „Ég dáist allt of mikið að ungfrú Simpkin-
son til þess að ég hafi hana að umræðuefni á
stað sem þessum."
Ég varð dálítið vandræðalegur, en þó enn gram-
ari; ég gat ekki annað en tekið eftir þeirri gagn-
gerðu breytingu, sem varð á rödd hans og allri
framkomu.
Hann elskar hana, hugsaði ég, og hún er unn-
usta bróður hans.
Hann vildi leiða samræðurnar inn á aðra braut
— ég hefði átt að láta hann gera það. Það, sem
ég nú sagði, stafaði einungis af þráa og reiði,
ekki af viturlegri umhugsun — þvi að við erum
allir háðir mannlegum breyskleika, og gerum
þvi stundum vitleysur.
„Ég furða mig ekki á því, að þér metið stúlku
þessa mikils," sagði ég um leið og ég gaf spilin,
„en hvað haldið þér, að ungfrúin hugsi um yður,
þar sem hún fyrir stuttu hefir komizt að inni-
haldi ferðakistu yðar?“
Hendur Philipps féllu máttlausar niður af borð-
inu, og eitt augnablik starði hann óttasleginn á
mig. Síðan kastaði hann öllum spilunum framan i
mig, svo snögglega, að mig gat ekki grunað ætlun
hans, og strax á eftir kom vínglas þjótandi á
eftir spilunúm. I þetta skipti hafði ég þó ráðrúm
til þess að beygja höfuðið til hliðar, og glasið
braut því aðeins spegil, sem hékk á veggnum á
bak við mig. Svo stóð hann á fætur, og án þess
að segja eitt einasta orð, fór hann út úr herberg-
inu eins hnakkakertur og honum var unnt.
Ég var einn skömmustulegur eftir. Mér gramd-
ist mjög þessi framkoma gagnvart mér, en enn
meira gramdist mér hún þó vegna þess, að ég varð
að játa, að hún var ekki ástæðulaus. Það hafði
verið ódrengilega gert af mér, að tala svona
kaldranalega um atburðinn í sambandi við svörtu
kistuna, og auk þess hafði það verið geysilega
heimskulega gert af mér. Ég, sem hingað til hafði
gengið svo varlega til verks og verið svo hepp-
inn, hafði nú látið bamalega reiði ná tökum á
mér; gagntekinn af þeirri ósk að reita mótstöðu-
mann minn til reiði hafði ég gefið honum ótíma-
bæra aðvörun.
Undir eins og ég var búinn að jafna mig nokk-
urn veginn, sagði ég við sjálfan mig, að nú væri
sannarlega kominn tími til þess, að ég tryggði
mér manninn og i þvi var hinn brotni spegill
mér mjög mikil hjálp. Ég lét kalla á gestgjáfann
— er hljóðið af brotnu gleri hafði heyrzt, hafði
þjónninn strax komið þjótandi — og sagði, að
maður, sem ég varla þekkti, hefði ráðizt á mig.
Þessi staðreynd virtist ekki hafa mikil áhrif á
gestgjafann, en hann varð mjög reiður, er hami
kom auga á brotna spegilinn. Maðurinn ætti að
borga spegilinn, sagði hann, og ætlaði að þjóta
inn á herbergi hans til þess að neyða hann strax
til þess.
„Maðurinn er drukkinn," sagði ég, og hélt aft-
ur af honum, „og núna græðið þér ekki annað
á þessu en skammir og rifrildi."
„Já, það er auðvitað satt,“ sagði gestgjafinn
hikandi, „en ég verð að fá peninga þá, sem mér
ber.“
„Bíðið þar til í fyrramálið," sagði ég í skyndi,
„og gætið þess, að hann komist ekki undan."
Þetta var eina ráðið til þess að bæta úr þvi,
sem ég hafði rangt gert, gestgjafinn varð að
hjálpa mér við gæzlu hans.
„Sem stendur er hann í slíku ástandi, að ekki
er hægt að tala við hann,“ sagði ég, „en á morgun
munið þér geta fengið peninga yðar.“
„Á sumum dyrunum hér eru slár, og það hefir
oft komið að góðum notum gegn erfiðum gestum,
sem hafa svalað þorsta sínum um of. Það er ein
slík slá á dyrunum að herbergi hans, og er hann
er sofnaður, mun ég geta látið hana fyrir dymar.
Hann getur ekki stokkið út um gluggann á ann-
arri hæð.“
Mér var það mikill léttir að heyra þetta, og
ég fór nú nokkum veginn rólegur til herbergis
mins, en mér kom ekki dúr á auga alla nóttina,
vegna þess að ég kvaldist af hugsuninni um það,
að undir sama þaki og ég væri nú maður, sem
þjáðist vegna hinna óvarkám og illgimislégu-
orða minna, og sem sennilega leit angistarfullum
augum til morgundagsins og þess, er hann kynni
að bera í skauti sér.