Vikan - 11.03.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 10, 1943
„Nei, ég fer heim núna.“
En hvað þér eruð stillt. En við hittumst von-
andi á morgnn?“
„Það er ekki víst.“
„Jæja, ég lít þá til yðar. Góða nótt.“
Og hann flýtti sér i burtu.
„Hver var þetta?“ spurði Lawrence.
„Góður vinur pabba, Antony Foster lávarður.“
Þau hittu enn fleiri kunningja, meðal annars
menn þá, er borðað höfðu kvöldverðinn hjá Law-
rence. Þeir stóðu niðri við stigann og heilsuðu.
Madeline vildi ekki, að Lawrence fylgdi henni
heim, því að það var orðið framorðið, og pabbi
hennar var ef til vill kominn heim, og hún var
hrædd um, að það mundi vekja of mikla eftir-
tekt, ef hún kæmi heim í fylgd með ókunnum
manni.
„Vertu sæl, Maddie," sagði hann og þrýsti hönd
hennar að skilnaði. „Gerðu nú skyldu þína á
morgun, og mundu, að þetta er í síðasta skipti,
sem ég læt senda mig svona í burtu. Sendu mér
skeyti, þegar ég get komið að sækja þig.“
Fitzherbert og Treheme höfðu orðið kyrrir af
forvitni. „Ég kem með ykkur,“ sagði Wynne,
„bíðið bara, þar til ég er búinn að kveikja mér í
sígarettu."
Þeir ræddu um allt mögulegt á göngunni, en
enginn þeirra minntist á þessa leyndardómsfullu
stúlku. Þrátt fyrir það, voru vinir Lawrence mjög
forvitnir eftir að heyra eitthvað frekar um þessa
ungfrú West, því að ekki varð því neitað, að það
var einkennilegt, að hún skyldi koma til lögfræð-
ings á þessum tíma, sérstakiega, þar sem þessi
lögfræðingur var ungur og laglegur maður. En
það, sem mest áberandi var, var það, að Wynne
Virtist alls ekkert snortinn af þessari heimsókn,
heldur hafði hann komið kuldalega fram við þessa
laglegu stúlku, eins og hún væri gömul frænka
hans.
„Komið með mér inn og hjálpið mér að ljúka
við dálítið af upphitaðri steik,“ sagði Treheme,
er þeir voru komnir að íbúð hans. Fitzherbert
var aldrei vanur að neita slíku boði, en félögun-
um til mikillar undrunar sagðist Wynne ætla að
koma með þeim dálitla stund.
„Ég get að vísu ekki verið lengi,“ sagði hann,
er þeir vom komnir inn og hann stóð með bakið
að aminum, án þess að fara úr frakkanum. „En
mig langar til þess að tala dálítið við ykkur. Ég
ætla að biðja ykkur að gera mér þann greiða,
að nefna það ekki við neinn, að þið hafið hitt
ungfrú West hjá m£r.“
Þeir sögðu báðir: „Auðvitað, alveg sjálfsagt."
En það var ekki með glöðu geði, að þeir lofuðu
þessu. Þeir voru bara breyskir menn, og þá hafði
hlakkað mikið til að segja kunningjunum frá
þessum skemmtilega atburði.
„Þar sem ég bið ykkur um þennan vinargreiða,"
hélt Wynne áfram, rólega og kuldalega eins og
hann væri að tala í réttarsal, „þá tel ég það
skyldu mína að trúa ykkur fyrir leyndarmáli
mínu. Við Madeline West höfum verið gift í tvö
ár. Hún er eiginkona mín.“
Að svo mæltu tók hann hatt sinn, kvaddi og
var kominn niður stigann, áður en hinir tveir
gátu sagt eitt einasta orð.
»
„Héma er símskeyti til yðar," sagði skrifar-
inn morguninn eftir við Lawrence Wynne, og þótt
símskeyti væru ekki beint sjaldgæf, þá hafði
skrifarinn þó á tilfinningunni, að hann væri að
færa slæmar fréttir.
Skeytið var frá Madeline og hljóðaði þannig:
„Pabbi er hættulega veikur, Ömögulegt að halda
loforð mitt. Skrifa seinna.“
„Ég vissi þetta,“ sagði Lawrence og hnoðaði
skeytið í höndum sér. Svo slétti hann úr því og
las það aftur.
„Það er ekkert svar,“ sagði hann við skrifar-
ann, sem stóð kyrr og horfði á hann með eftir-
væntingu.
»
Þegar Madeline kom heim, tilkynnti þjónninn
henni, að faðir hennar væri kominn heim, en
hefði strax lagt sig. Hann hafði spurt eftir henni,
en honum hafði verið sagt, að þau héldu, að hún
væri hjá lafði Rachel.
Madeline flýtti sér upp, fegin þvi að þurfa ekki
að hitta föður sinn, því að hún var hrædd um,
að hann myndi fara að yfirheyra hana, en hugs-
unin um það, að nú yrði hún að játa allt fyrir
honum daginn eftir, hélt henni lengi vakandi, og
hún hafði ekki sofið lengi, er Josefine kom inn
með teið og vakti hana.
„Faðir yðar er mikið veikur eftir því sem
þjónninn segir, ungfrú. Það var sent eftir lækni,
og hann sagði, að þetta væri sennilega lungna-
bólga.“
Madeline stökk fram úr rúminu, fór í skyndi
í einhver föt og þaut inn í herbergi föður síns.
Hann var mikið veikur, hafði háan hita og
dró andann ótt og óreglulega.
Læknirinn, sem sent hafði verið eftir, óskaði
þess að fleiri læknar skoðuðu sjúklinginn, og þeir
voru sammála um að þetta væri lungnabólga. Það
voru strax send boð á sjúkrahús eftir tveim
hjúkrunarkonum og ýmsar varúðarreglur voru
settar.
„Er hann hætt staddur?" spurði Madeline með
öndina í hálsinum.
„Svona köst eru aldrei hættulaus," svaraði
læknirinn. „Og þessi sjúklingur er búinn að lifa
löngu og erfiðu lifi. Hann hefir beitt lífsorku
sinni um of og ekki þyrmt taugum sínum. Hjart-
að er fremur veikt -— en .... Margir hafa nú
sloppið vel við verri köst en þetta; það ber ekki
að neita því, að sjúklingurinn er alvarlega veikur,
en samt er engin ástæða til að vænta hins versta."
Hún skrifaði nú Lawrence langt og elskulegt
bréf, sagði honum, hvernig öllu var farið, og
lét hann daglega vita um líðan föður síns. Allan
nóvembermánuð fór hún aðeins tvisvar að heim-
an. Annað skiptið var til þess að fara í stutta
heimsókn til barns síns, en hitt til þess að fara
í kirkju. Annars var hún alltaf hjá föður sínum
og hjúkraði honum.
Hún fékk samt hjálp í því; var það frú Leach,
sem hafði heyrt um veikindi hins „kæra vinar síns“
og skrifað strax til dóttur hans og bauð aðstoð
sína. Stuttu seinna kom hún sjálf og bauðst til
að annast alla stjórn heimilisins, taka á móti
heimsóknum, skrifa bréf og annað slíkt, til þess
að Madeline gæti að öllu leyti helgað sér lijúkr-
un „blessaðs sjúklingsins"; en „blessaður sjúk-
lingurinn" var skapvondur og óþolinmóður, og
honum geðjaðist alls ekki að þessu fyrirkomulagi.
Honum fannst gaman að hafa hana hjá sér,
er hann var hraustur og kátur, en það var annað
að taka hana á heimilið, þegar hann var veikur,
og þiggja greiða af henni. Eftir nokkrar um-
ræður varð Madeline að láta undan, því hún var
veiklynd, en hin ákveðin og þrá.
„Það er ekki hægt að losna við frú Leach,
pabbi," sagði hún dag einn við West gamla. „Hún
er búin að ásetja sér það að vera héma og hún
hopar ekki eitt fet. Þú þarft ekki að sjá hana,
•ef þú vilt ekki.“
En þama skjátlaðist Madeline.
Það var ekki liðin vika, er hin laglega ekkja
hafði fengið leyfi til þess að lagfæra kodda sjúk-
lingsins. Hún heimsótti hann á hverjum degi, og
hann hlakkaði til þeirra heimsókna, því hún hafðl
svo margar fréttir að færa og var alltaf jafn
töfrandi.
En af stjórn heimilisins skipti hún sér ekki.
Hún var, að því er hún sagði sjálf, óvön og
óreynd í öllu slíku. Það varð því úr, að Madeline
og hún skiptu alveg um hlutverk. Hún las fyrir
sjúklinginn, hafði þægilega rödd og varð aldrei
þreytt. Hún bjó sjálf til te fyrir hann með hin-
um fallegu höndum sínum og drakk með honum
til þess að gleðja hann. Hún var slungin kona og
miklu meira gefin fyrir lystisemdir heimsins en
Madeline.
Hún var alveg ákveðin i því að verða stjúp-
móðir Madeline, en hún vildi hafa húsið fyrir
sjálfa sig, þess vegna varð Madeline að giftast.
Hana grunaði, að Madeline byggi yfir einhverju
leyndarmáli, fyrst hún tók ekki ástaratlotum
neins biðils síns, og hún varð að finna lykilinn
að því leyndarmáli.
Þetta var enn aðeins grunur, og þann gran
gat hún þakltað ungri stúlku, ungfrú de Ville;
hún hafði búið á gistihúsi í Harogate; hafði stúlka
þessi verið í sama skóla og Madeline i mörg ár,
Frú Leach þóttist þekkja Madeline mjög lítið,
en lét sem hún hefði mikinn áhuga fyrir ungfrú
de Ville og bauð henni til tedrykkju hjá sér.
„Þér voruð þá í skóla með Madeline West,
rika ástralska erfingjanum," sagði hún kæra-
leysislega.
„Já, við vorum lengi skólasystur. Síðasta hálft
annað árið, sem hún var þar, var hún svo fátæk,
að hún varð að vinna þar kauplaust sem kenn-
ari og varð að sætta sig við að ganga í gömlum
skóm af ungfrú Selinu."
MAGGI og
R AGGX.
1. Amma: Heyrðu,
Maggi, hefir þú
eitthvað komið
nálægt rúmfata-
skápnum nýlega ?
Maggi: Já, amma.
Systir min sagði,
að þar sem skól-
inn væri nú búinn
yrði ég sjálfur að
hirða herbergið.
2. Amma: En það
vora sex lök, sex
koddaver og sex
sængurver á rúm-
ið þitt þarna. Og
það er allt farið.
Veiztu nokkuð,
hvað hefir orðið
af þvi ? Maggi:
Já, ég lét þau á
rúmið mitt í
morgun.
3. Amma: Hvað
segirðu, drengur ?
Léztu þau öll á
rúmið í einu ?
Maggi: Já. Þetta
er ný aðferð, sem
ég fann upp.
4. Maggi: Svo tek
ég bara alltaf þau
efstu af, þegar
þau eru orðin
óhrein.