Vikan - 11.03.1943, Blaðsíða 13

V3KAN, nr. 10, 1943
|
Dægrastytting
Magnús pólití.
Fyrr meir var hér i Reykjavík lögregluþjónn
aá, sem Magnús hét, og var ávallt nefndur
..Magnús póliti“. Hann ólst upp á einhverjum bœ
aiistur í Þingvallasveit. Þegar hann var vel á fót
kominn, stóð svo á einu sinni, að hann var eitt-
hvað að ganga úti við á bænum. Heyrðist honum
þá, eins og vefur væri sleginn, og í sama biii
sýndist honum hann vera staddur fyrir bæjar-
dyrum nokkrum, heldur reisulegum. Honum þótti
bærinn líkastur Þingvallastað, því þangað hafði
hann komið nokkrum sinnum til kirkju. En þó
þykir honum þar sumt hvað nokkuð annarlegt.
Hvort sem honum, hefir nú komið til hugar, að
þetta væri ekki með öllu einleikið, eða af því að
hann hefir orðið hræddur, að vera kominn svo
iangt heiman frá sér, og bæði vantreysti sér og
kveið fyrir að komast heim aftur, varð honum
það eitt til lirræða, að hann hrein upp yfir sig
hástöfum. Kom þá kona til dyranna, heilsaði hon-
um vingjarnlega og bauð honum inn. Hann þáði
það, en ekkert vildi hann annað af henni þiggja,
þó konan vildi láta undur vel að honum, og gerði
gælur við hann, og byði honum allt, sem hún hafði
fyrir hendi, bitaði fyrir hann fisk með sméri ofan
á og lét það í öskju, kökur og smér, skyr og
rjóma, sykur og sitt hvað fleira. En það dugði
ekkí; drengurinn vildi ekkert af henni þiggja, né
DEMANTSNÁLIN.
Pramhald af bls. 4.
hvað óvenjulegt amaði að honum, en gat
ekki almennilega gert sér ljóst, hvað það
var.
Þó er oft sagt, að konur skilji ýmislegt
af eðlishvöt, og víst er það, að þannig var
því nú einnig farið með Ellen, að hún
þóttist óljóst vita, hvað um var að vera.
Loks sagði hún:
„Fenguð þér svo miða í kvöld?“
„Já, og ég fæ vonandi þá ánægju að
fylgja yður.“
„Já, það væri ágætt; pabbi og mamma
fara nefnilega ekki með.“
„Jæja, þá sæki ég yður í kvöld.“
Samræðumar urðu ekki lengri; hvorugt
þeirra var í skapi til frekari viðræðna
þennan dag.
Þa,ð voru mikil þrengsli við fatageymsl-
una, er sýningunni var lokið.
Kaj litaðist um eftir Ellen, sem hann
ætlaði að fylgja heim, og kom allt í einu
auga á svarta hattinn hennar í mann-
þrönginni.
Ljómandi demantsnálin var næld í hann.
Hann rak ósjálfrátt upp lágt óp. Nálin
var opin.
Hann ruddi sér braut til hennar eins
fljótt og hann gat í þeim tilgangi að vara
hana við, en einmitt er hann stóð á bak
við hana, var ýtt við henni, svo hatturinn
skekktist á höfði hennar. — Nálin datt
úr honum og í útrétta hönd Kaj.
I skyndi: festi hann henni í fóðrið á
frakkanum sínum.
. Ellen lagaði hattinn á höfði sér og leit
4 sama bili við.
„Jæja, þarna eruð þér,“ sagði hún ró-
þýðast hana, en stóð alltaf á öndinni af hljóðum
og óelju. Þegar konan sá, að hann vildi með engu
móti láta huggast, fór hún með hann, og hengdi
hann á skógarhríslu, sem slútti fram af kletti,
út á Þingvallavatn, og skildi svo við hann.
Nú er þess að geta, að þegar fólkið á bæn-
um, sem Magnús átti heima á, varð þess
vart, að hann var horfinn, fór það allt að leita,
en fann ekki. Loksins fann hann smali einn eftir
nokkra daga, þar sem hann hékk á skógarhrísl-
unni, eins og álfkonan hafði skilið við hann, úr-
vinda og hálfruglaður. Þegar drengurinn var kom-
inn til sjálfs sin aftur sagði hann frá öllum þess-
um atburðum, eins og hann ýtrast mundi. Eftir
það lærði Magnús og varð stúdent, og voru hon-
um margir hlutir vel gefnir; en þó er það haft
eftir honum, að hann hafi sagt, að sér fyndist
sér ávallt einhvers varnað, fremur en öðrum
mönnum, og vildi hann kenna það þessum atburði.
'(Islenzkar þjóðsögur).
Reynið þetta:
Raðið þrem vatnsglösum i röð á borð þannig,
að miðglasið sé á hvolfi. Takið upp tvö í einu, sitt
með hvorri hendi, og snúið þeim við. Gerið þetta
þrisvar sinnum, en snúið aldrei við tveim sömu
glösunum tvisvar í röð, og eiga þá öll glösir. að
standa rétt..
Takið með sinn hvorri hendi í tvö hom á vasa-
klút. Hnýtið svo hnút á klútinn án þess að sleppa
homunum.
Sjá lausnir á bls. 14.
lega. „En hvað er að yður — eruð þér
veikur?“
„Já, ég er ekki vel hress, en nú skulum
við fyrir alla muni reyna að komast út.“
Ellen þreifaði á hattinum með báðum
höndum.
„Nálin mín,“ sagði hún óttaslegin. „Ó,
Brandt, viljið þér vita, hvort þér sjáið
hana ekki?“
Enn var tími til þess að fá henni hana
og láta eins og þetta væri eintómt gaman.
Hann stóð eitt augnablik steinþegjandi,
en hún horfði á hann.
„Týnduð þér henni?“ stamaði hann svo.
Honum fannst hún furðu róleg, er hún
tók af sér hattinn og athugaði hann.
„Já, ég er búin að týna henni, en ég
hlýt að hafa misst hana alveg í þessu.
Við verðum kyrr, þar til allir eru farnir
og leitum svo þangað til við finnum|,
hana.“ i,
Kaj fann ráð. f
„En ef hún hefir nú dottið á einhvem í
mannþrönginni og borizt út á götuna, þá
sjáið þér hana aldrei aftur.“
„Ég held, að við finnum hana,“ sagði
Ellen, „við skulum bíða.“
Kaj leitaði mjög ákaft, en gaf sér þó
tíma til þess að undrast ró Ellen. Hún tal-
aði við afgreiðslustúlkuna í fatageymsl-
unni og fékk upplýsingar um það, hvar
hún ætti að spyrjast fyrir um týnda og
gleymda muni. Hún sagði Kaj það og bætti
við: „Það er engin hætta á að nokkur
haldi henni, til þess að auðgast á því.
Engum kemur til hugar, ’að þetta sé ekta
demant. Það var líka mesta vitleysa að
ganga með hana í hattinum."
Þetta var allt og sumt, sem hún sagði
og lét í ljós gremju hennar yfir þessu.
„Ég ætla að spyrjast fyrir hérna á
Í3
Orðaþraut.
FUND
AUSA
Ó M A R
N A Ð S
ÖMMU
LAGI
AGLl
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf, þannig að ný orð myndist. Séu þeir
stafir lesnir að ofan frá og niður eftir, myndast
nýtt orð, táknar það sjávargang.
Ævintýri Georgs í kínverska
ræningjabænum. 3.
Þegar skipverjar voru á leiðinni í land, til þess
að frelsa Georg, sáu þeir ný Ijósmerki:
Sjá lausn á bls. 14.
hverjum degi,“ sagði hún. „Ég er viss um,
að ég fæ hana aftur.“
Þau ræddu um þetta alla leiðina heim,
og Ellen var alveg sannfærð um, að hún
fengi nálina aftur.
Þetta varð Kaj erfið nótt. Guð má vita,
að það var ekki ætlun hans að stela náJ-
inni. Það hafði aldrei verið ætlun hans.
Og nú hafði hann samt gert það.
Átti hann að láta sem þetta hefði allt
verið græskulaust gaman? — Það var enn
hægt — ennþá var það ekki of seint. En
hann vissi með sjálfum sér, að framkoma
hans hafði verið allt of áberandi, svo að
Ellen hlyti þá að hugsa sitt. Og nú datt
honum það í fyrsta skipti í hug, að sízt
af öllum mátti hún hugsa illt um hann.
Hegning, smán, f járhagslegt hrun, já, jafn-
vel tillitið til móður hans varð að engu
við þá hugsun, og færði hann henni nál-
ina, þá var hann búinn að koma upp um
sig.
Hún mundi aldrei kæra hann. Það vissi
hann, en ....
Hugsanirnar, sem ásóttu Kaj þessa nótt,
voru hræðilegar. Er hann leit í spegil
morguninn eftir, brá honum í brún, þegar
hann sá andlit sitt.
Hann var búinn að taka ákvörðun sína.
Í
Ellen beið hans árangurslaust í bank-
anum daginn eftir. Hann kom ekki.
Næsta dag kom hann, en hann var svo
veiklulegur og vonleysislegur á svipinn, að
hún þekkti hann varla.
Hún spurði hann vingjarnlega um heilsu
hans og sagði síðan kæruleysislega:
„Já, það er satt, ég er búin að fá nálina
aftur, svo að þér sjáið, að ég hafði á réttu
að standa."