Vikan - 01.04.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 13, 1943
5
Framhaldssaga:
♦ lllllllltlllllllMllltllllMttU
Líkið í ferðakistunni
13
Sakamálasaga eltir Dr. Anonymous
rlllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIM
„Spyrjið mig ekki, sækið þér blekið fljótt!
Þama er blekbytta. Skrifið nú upphafsbókstafi
yðar fimmtlu sinnum.“
Philipp leit á mig undrandi, en gerði eins og
fyrir hann var»lagt. Ég fylgdist af ákefð með
því að hann skrifaði línu eftir línu. Ef til vill
bæri þetta engan árangur. Loksins var þessu
lokið, og mér létti stórum. Ég tók blaðið og bar
það saman við handskrift hans á bréfinu, nafn-
spjaldinu og eftiVlíkingunni — það var enginn
efi, að tilgáta mín var rétt, skriftin var áberandi
lík því sem var á kistunni, en Philipp gat ekki
hafa skrifað það.
Munurinn fólst aðallega í því, að á upphafs-
stöfunum á kistunni var smá krókur á H-inu sem
ekki var í bréfinu eða á þessum fimmtíu H-um,
er PhiUpp hafði skrifað og það væri mjög ein-
kennilegt, að maður, sem alltaf skrifaði nafn
sitt nákvæmlega eins, skyldi I þetta eina skipti
hafa brugðið útaf vananum.
„Þér hafið ekki skrifað stafina á kistunni,"
sagði ég um leið og ég lagði bréfið á borðið.
„Stafirnir á kistunni eru afburða góð eftirlíking."
I-að virtist svo, sem hann kynni ekki að meta
þessa mikilvægu uppgötvun.
„Eruð þér alveg vissir um, að stafirnir hafi
ekki verið á kistunni á sunnudagskvöld ? “ spurði
ég. „Hugsið yður vel um, þetta er mjög þýðingar-
mikið."
Philipp. hugsaði sig um andartak, svo sagði
hann ákveðinn:
„Ég er alveg fullviss um það! Og meira að
segja, þegar ég hugsa nánar um þetta, stafimir
stóðu ekki á kistunni á mánudaginn, þegar ég
fór til Southend. Ég man svo vel að gamla merki-
spjaldið „Greenwich til London" var þar. Hvernig
litu stafimir út?"
„Þeir voru mjög feitt leitraðir og bersýnilega
skrifaðir í flýti."
„Ég veit upp á mínar tíu fingur, að þeir voru
ekki á kistunni, er ég fór frá Southend."
„Þetta sannar það, að á mánudagsmorguninn
hefir einhver gert þetta, og reynt að stæla mjög
nákvæmlega skriftina yðar. Sá er þetta gerði,
hefir vitað, hvað i kistunni var, og aldrei búist
við að nýja merkispjaldið yrið látið yfir stafina,
eins og gert var."
Philipp starði ennþá undrandi á mig.
„Allt frá því fyrsta að ég sá þessa stafi i
París, hefi ég búist við að þeir mættu koma mér
að miklu gagni. Ég efaðist alltaf meira og meira
um að þetta morðmál væri jafn einfalt og við
fyrst hugðum, og grunur minn, að þér Philipp
Harvey, væruð morðinginn minnkaði stöðugt."
Eftir dálitla þögn bætti ég við: „Nú er það
skylda mín að fara aftur til Parísar, og rann-
saka nákvæmlega stafina á kistunni. En þar
sem ég er þessum málum ókunnur, mun ég fá
sérfróðan mann til þess. Ég fer með yður í kvöld."
„Er ekki þessi ágizkun yðar mjög veigalítil?"
spurði Philipp dauflega.
„Síður en svo! Einhver hefir skrifað stafina,
og það hefir skeð á leiðinni frá Southend til
London. Viðkomandi hefir vitað um morðið, og
við verðum að komast að, hver hann er."
XXI. KAFLI.
Ferðakistan.
Þegar um kvöldið héldum við yfir sundið, án
þess að hafa hitt Austin. Hann hlaut að hafa
Forsaga:
Það er á norð'ur-járn-
brautarstöðinni í París.
Ungur leynilögreglumaður, sem staddur er
þar, verður sjónarvottur að því, að lík
finnst í ferðakistu ungrar stúlku. Hann
verður áfjáður í að leysa þessa ráðgátu.
Hann fer til kunningja síns, sem er lög-
reglustjóri og fær þannig tök á að fylgjast
með málinu. Fer hann að lesa í gerðabók-
inni um yfirheyrzlu á ungu stúlkunni Edith
Orr-Simpkinson og þjónustustúlku hennar.
Hann athugar líkið og ferðakistuna, leysir
af henni álímda miða og sér þá stafina
P. H. á miða, sem límt hafði verið yfir.
Hann skrifar hjá sér stafina. Hann fær
leyfi til þess að tala við ungfrú Simpkin-
son; hittir hann hjá henni ungan mann,
Austin Harvey prófast, unnusta hennar.
Hann segir hina myrtu vera frænku sina.
Felur hann leynilögreglumanninum að
annast málið. Leynilögreglumaðurinn
kemst á þá skoðun, að ungfrú Simpkinson
eigi ekki kistu þá, er Iíkið var í, heldur
sé hún að reyna að hylma yfir með ein-
hverjum. Austin kemur til hans og missir
þá bréf, sem reynist vera frá einhverjum
Philipp. Kemst leynilögreglumaðurinn að
raun um, að sami maður hafi skrifað bréfið
og stafina á ferðakistuna. Leynilögreglu-
maðurinn sk®ðar ibúð þá, sem ungfrú
Simpkinson hefir leigt og finnur þar nafn-
spjald Philipp Harvey. Siðan fer hann þang-
að, sem hin myrta hafði búið. Þar kemst
hann að ýmsu um Philipp Harvey. Hann fær
bréf frá Austin þar sem hann segist vera
búnin að aðvara Philipp um að fara frá
Dover, en hann fer þangað engu að síður
og hittir Philipp Harvey. Hann talar við
hann, en gerir hann reiðan. Morgunin eftir
kemur Austin að hitta bróður sinn og taka
þeir tal saman. Leynilögreglumaðurinn
verður heyrnarvottur að samtali bræðr-
anna og að því loknu ákveður hann að
reyna að sanna sakleysi Philipps. Hann
tekui’ hann því tali og fær hjá honum að
vita allt, sem hann man í þessu máli, en
sumt virðist vera mjög hulið þoku fyrir
honum. Hann kemst þó að því, að hann
reifst við frænku sína þetta umrædda
kvöld; sömuleiðis þvi, að Philipp hefir ekki
skrifað stafina á kistuna.
tafizt — að minnsta kosti kom hann ekki á til-
settum tíma, en mér fannst óskynsamlegt að bíða
lengur. Lögreglan gat komið á hverju augnabliki
og tekið Philipp.
Ég vissi hvorki upp né niður í þessu öllu sam-
an. Ef Philipp Harvey væri ekki morðinginn, hver
gat það þá verið.
Ég starði ýmist á stafina eða spjaldið, sem
ég hafði fundið í vasa Austins — hvernig stóð
éiginlega á því þar? Gat það haft nokkra þýð-
ingu? Ég stóð ekkert betur að vigi, en fyrir
viku síðan, er ég hóf rannsókn þessa máls.
Ferðin ætlaði aldrei að taka enda; Philipp
hélt sig allsstaðar sjá leynilögreglumenn; ég gerði
allt sem ég gat til þess að hann hegðaði sér sem
eðlilegast. Mér var mikið kappsmál að koma
honum af landi burt, því þó ég væri í vafa um
sekt hans, var fjarska margt á móti honum.
Ef ég væri nú að hjálpa hinum rétta morðingja
að flýja — sem sagt, ég fálmaði algjörlega í
blindni.
Við ákváðum að Philipp skyldi biða Austins í
París, en í Dover skyldum við eftir boð til hans.
Það var bara eftir að vita, hvox-t hann kæmi á
sunnudegl.
Ég vil geta þess, að í Dover keypti Philipp
farseðil til London, um leið og ég keypti tvo til
Parísar; með þessu móti yrði erfiðara að fylgja
okkur eftir.
Þegar til París kom, fengunx við okkur gist-
ingu á gistihúsi, er lá mjög afsíðis. Philipp var
afar hræddur og hrökk við í hvert skipti og geng-
ið var urn. Hann var ekki lengur uppstökkur og
framhleypinn, allar hugsanir hans virtust snúast
um morðið og gera hann hræddan og kvíða-
fullan. Eftir því sem ég komst næst, hélt hann
sig hafa drepið frænku sína á þann hátt, er Aust-
in sagði, og ég heyrði hann marg oft tauta:
„Bækumar, bækurnar."
Þetta, að bækurnar fundust heima hjá frænku
hans, áleit hann öflugasta sönnunargagnið. I
hans augum var það sörmun þess, að hann hafi
ekki vitað, hvað hann gex-ði og hefði verið í
einhverskonar dáleyðsluástandi þetta umrædda
sunnudagskvöld.
„Vitleysa," sagði ég. „Bækurnar og margt ann-
að sanna, að morðið er framið þessa nótt og að
líkið er sett í kistuna yðar, og annað ekki."
„En alla nóttina var enginn í húsinu nema hús-
móðirin og ég og frænka mín! Þér ímyndið yður
þó ekki að frú Jessop hafi myrt hana?"
„Nei, það álít ég ekki."
„Nú, en hver hefir þá gert það."
„Það eigum við eftir að sanna!" sagði ég. —
Á sunnudagsmorguninn, þegar ég var búinn
að koma skjólstæðing mínum á óhultan stað, fór
ég og heimsótti vin minn, Léon Dubert. Það var
tæp vika frá því að ég sá hann seinast, og hvílík
vika!
Þegar ég kom í skrifstofuna til hans var klukk-
an tíu. Hann varð mjög glaður að sjá mig. Það
er siður Frakka að gleðjast alltaf við endur-
fundi, jafnvel þó þeir hafi óskað þess að sjá við-
komandi aldrei framar. I þessu tilfelli var það .
áreiðanlega þannig, því honum vom mjög á
móti skapi afskipti mín af þessu morðmáli, hon-
um þótti ég ekki taka þetta réttum tökum.
„Jæja, kæri Dubert," sagði ég „hvernig gengur
yður? Hafið þér fundið morðingjann?"
„Ég hefi ekkert með þetta mál að gera," svai-
aði hann hálfönugur. „Spyrjið frænda minn!
Annars hafa landsmenn yðar fundið einhver
spor; þeir þykjast mjög slungnir, þessir herrar."
„öfundsýki," hugsaði ég. „Þeim mun betra fyr-
ir Harvey."
Með aðstoð Francois Duberts, fékk ég leyfi til
að skoða kistuna einu sinni enn. Ég sagði hon-
um hreinskilnislega eins og var, að ég héldi mig
hafa komizt að mjög mikilsverðu atriði. Þegar
lögregluþjónninn opnaði herbergið, sem kistan
var geymd í, skalf ég á beinunum. Ef mér skjátl-
aðist nú! Um leið og dyrnar opnuðust þaut ég
inn. Þarna var hún, þessi þýðingarmikla kista,
svört og hræðileg. Sem betur fór hafði ekkert
verið hreyft við henni. Áletrunin „Greenwich—
Southend", blasti við mér, og ég athugaði hana
mjög nákvæmlega. Að því búnu skoðaði ég staf-
ina P. H. og sá að eftirlikingin var alveg ná-
kvæmlega eins.
Ég snéri kistunni á allar hliðar og það eina
sem ég uppgötvaði nýtt, var að á einum stað
hafði merkiseðill verið tekinn af. Ég vætti fing-
urinn og kom við blettinn; hann var ennþá lím-
kenndur. Þetta skýrði málið dálítið. I Southend
hefir seðillinn verið settur á og svo annað hvort
dottið eða verið tekinn af á leiðinni frá Southend
til Parisar. Sennilega dottið af. Þessar athuganir
byggði ég á eftirfarandi: