Vikan - 03.06.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 22, 1943
Hurðin út í garðinn opnaðist, og ungfrú Ann
kom inn. Hún var lagleg, eldri kona, með mikið,
snjóhvítt hár, og fínlega og hreina andlitsdrætti.
Faðir hennar, Carvel óðalsbóndi, hafði eitt sinn
verið rikur, en missti allt sitt í gróðabralli, og
varð að selja ættaróðal sitt í Kent. Þá var Ann
smábarn, svo hún hafði aldrei vitað, hvað það
var að vera rík. En hún var hreykin af fyrri
frægð ættarinnar, og hún lifði í endurminningun-
um um, að fyrir hundruðum ára bjó fjölskyldan
Carvel við auð og allsnægtir á Elm Court.
Hún leit fljótt á frænku sina um leið og hún
kom inn. Hún hafði búizt við allt öðru útliti.
„Nú?“ spurði hún með ákafa. „Sagði Howard
ekkert? Eruð þið ekki trúlofuð?“
Það varð löng þögn. Úti í garðinum sungu
fuglarnir, og ilminn frá blómunum lagði inn í
gömlu, hlýlegu stofuna.
„Nei,“ svaraði Barbara. „Honum þykir ekki
þannig vænt um mig, Ann frænka. Við erum
bara góðir vinir.“
Barbara andvarpaði. Hún vissi að frænka henn-
ar starði á hana, máttlaus af undrun, og sár-
hrygg yfir þessum endalokum. Barbara fann
blygðunarroðann breiðast yfir andlit sitt.
„Já, Barbara litla, Howard hefir komið skamm-
ariega fram gagnvart þér! Táldregið þig — og
okkur öll, að vissu leyti." Hún þagnaði stundar-
kom, og bætti síðan við: „Mundir þú ekki hafa
beðið eftir honum, bam? Elskarðu hann ekki?“
Barbara ypti öxlum, óþolinmóðlega.
„Ég veit það ekki, Ann frænka. Ég fullvissa
þig um að ég veit það ekki. Við emm eiginlega
bara góðir vinir.“
Barbara stokkroðnaði um leið og hún sagði
þetta, hún vissi vel, að hún skrökvaði, og ungfrú
Ann vissi það líka, og hristi höfuðið alvarleg á
svip.
„Barbara, þú skalt ekki reyna að gabba mig,
þér tekst það ekki. Þér þykir vænt um Howard,
og það er mjög skiljanlegt. Hann hefir verið á
hælum þér í mörg ár, og á skilið fyrirlitningu
allra, fyrir breytni sína gagnvart þér. Hann hefði
ekki þorað að koma svona fram, ef að þú hefðir
átt föður eða bróður!"
Ungfrú Ann skalf af reiði.
„Allir munu tala um þetta," hélt hún áfram,
og léttur reiðiroði hljóp fram í gamlar kinnarn-
ar. „Allir munu tala um skammarlegt framferði
Howards! Það héldu allir að hann elskaði þig. Og
nú mun fólkið vorkenna þér! Ó, Barbara, ég er
honum svo reið!“
Hún handlék gamla tóbaksdós, sem langalang-
afi hennar hafði átt. Geðshræring hennar var
auðsæ, þó leið hún ekkert, móts við Barböru. Á
þessu augnabliki iá við að hún hataði Howard,
fyrir niðurlægingu þá, er hann hafði valdið henni,
og hún fann að sér mundi reynast auðvelt að
gleyma honum. En hvemig gat hún fengið aðra
til þess að trúa því?
„Ann frænka, vertu ekki svona heimsk, að
álíta, að þetta snerti mig svo mjög. Ég get full-
vissað þig um að mér er eiginlega alveg sama.“
Hún rétti úr sér og leit djarflega framan í frænku
sína. „Það er ekkert á milli mín og Howards, og
hefir aldrei verið. Við erum aðeins vinir. Þú
trúir mér ef til vill ekki núna, en þegar ég trú-
lofast einhverjum öðrum, muntu sannfærast.
Ekki satt?“
„Jú, þá mun ég trúa þér,“ svaraði ungfrú
Ann, „en fyrr ekki.“
Barbara varð blóðrjóð.
„Ágætt, Ann frænka, ég skal trúlofa mig sem
allra fyrst, svo að þú getir sannfærst um að
ég sakna Howards ekki, og að hann hafi ekki
kramið hjarta mitt.“
Rödd hennar var áköf og hún var þrjóskufull
á svipinn. Frænka hennar virtist ekki taka eftir
því. Hún kinkaði kolli, samþykkjandi.
„Ekkert gæti glatt mig meira, Barbara," sagði
hún. „Ég vildi mikið til þess gefa, að vinir okkar
álitu ekki að hjarta þitt sé sundurkramið. En
hvaðan ætti mannsefnið að koma, getur þú sagt
mér það?“
II. KAFLI.
„Ég þakka þér kærlega fyrir aö þú komst, að
heimsækja mig, kæra Barbara! Það er fallega
gert af þér, og ég veit að það gleður Howard,
þegar hann fréttir það.“
Frú Burton brosti raunalega, um leið og hún
leit á Barböru og lagði magra höndina á hand-
iegg ungu stúlkunnar. Þær stóðu í útidyrunum
á húsi frú Burton.
„Ég veit að þú skilur það, Barbara, að ég
sakna Howards óstjómlega mikið," hélt gamla
konan áfram, í trúnaðarróm. „Þess vegna er mér
svo mikil huggun í því að tala við þig — það
er líkt ástatt um okkur báðar.“
Ósjálfrátt yppti Barbara öxlum. Hún kom
hingað í dag, af því að hún hafði lofað því —
og Barbara efndi allt, sem hún lofaði — en það
var hræðilegt fyrir hanna að finna, hversu örugg
frú Burton þóttist um það, að hún elskaði son
hennar. Á meðan þær sátu að tedrykkju, lét
gamla konan það margsinnis í ljósi, þó ekki
með berum orðum, að hún vissi um leyndar-
mál hennar.
„Þér venjist við að vera án hans, þegar frá
líður,“ sagði Barbara kuldalega, „og svo skulum
við vona að gæfan verði honum vilholl, og að
hann komi heim sem rikur maður. Nú verð ég
að kveðja," bætti hún því næst við. „Ann frænka
fer að undrast um mig, allt hvað líður.“
„Jæja — þá er ekki vert að ég haldi í þig!"
Frú Burton fylgdi gesti sínum niður garðstíginn.
Hún var há, ljóshærð og þreklega vaxin, með
vingjamlegt andlit og mjög blátt áfram í fasi.
„Ó — mér finnst vera heil eilífð síðan Howard
fór — og svo er ekki lengra síðan en í gær!
Finnst þér ekki líka langt síðan ? Saknar þú
hans ekki óstjórnlega, Barbara litla?"
Barbara hristi höfuðið.
„Nei,,“ svaraði hún, „ég get eiginlega ekki
sagt að ég sakni hans svo mjög. Nú, en hann
er nú heldur ekki neitt skyldur mér — aðeins
gamall vinur."
Þessi mynd er af M. W. Clark, hershöðingja, yfir-
manni landhers bandamanna í Bretlandi og lr-
landi. Þegar innrásin var gerð í Afríku, var hann
næsti maður Eisenhower yfirhershöfðingja.
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Fyrst að hún er reið við mig, þá verð ég að Oddur: Ef ég ætla að skrifa — þá er hér penni, sem hún
gleyma henni, það er bara svo erfitt; allt hér hefir hún hefir gefið mér, —
gefið mér. . *
Oddur: Bara að hún vildi
tala við mig — en nei; —
hvemig getur hún fengið sig
til að gera mig svo óhamingju-
saman.
Jakob: Hvað er að þér maður? Það er ekki sjón
að sjá þig.
Oddur: Kærastan mín er reið við mig, og vill ekki
tala við mig —.
Jakob: Drengur! En þú gæfusamur að eiga slíka stúlku.
— Konan mín er búin að vera reið við mig í þrjár vikur, og
allan þann tíma hefir hún verið símalandi.