Vikan - 02.09.1943, Blaðsíða 12

12
VTKAN, nr. 35, 1943
„Já, auðvitað. Ég blygðast mín og gct ekki á
heilum mér tekið. Já, — ég blygðast mín sannar-
lega.“
Mér datt í hug, að þá væri það svo, að þegar
Poirot blygðaðist sín, væri það líkast því, er aðrir
menn eru óánægðir. En ég forðaðist að láta í ljós
hugsanir mínar.
„Og nú,“ hélt hann áfram. „Áfram gakk! Til
London.“
„London ?“
„Já, auðvitað. Við náum hæglega tvö-lestinni.
Allt er hér með friði og spekt. Ungfrúin er
óhult á hjúkrunarheimilinu. Enginn getur gert
henni mein. Varðhundamir geta því tekið sér fri
um sinn. Það eru fáein atriði, sem ég þarf að
fá upplýsingar um.“
Þegar við komum til London fórum við fyrst
á - fund lögfræðinga, Setons kaptins, Messrs.
Whitfield, Pargiter & Whitfield.
Poirot hafði 'fyrirfram beðið um viðtal við
þá, og þó að klukkan væri farin að ganga sjö,
var okkur þegar vísað inn á skrifstofu Whitfields.
Hann var maður ákaflega hæverskur, en kvað
þó mikið að honum. Hann hafði fyrir framan sig
bréf frá yfirlögregluþjóninum, og annað bréf frá
einhverjum háttsettum embættismanni í Scotland
Yard.
„Þetta er allt mjög svo flókið og óvenjulegt,
— um — Poirot,“ sagði hann á meðan hann var
að þurrka af gleraugunum sínum.
„Alevg rétt, herra Whitfield. En morðmál eru
alltaf flókin, — og mér þykir vænt um að geta
sagt, að þau séu líka óvenjuleg."
„Satt er það. Satt er það. En nokkuð langt sótt
— að setja þetta morð í samband við arf hins
látna umbjóðanda míns — eh?“
„Það held ég ekki.“
„Þér haldið ekki. Jæja, eins og sakir standa,
þá heiti ég því, að láta í té alla þá aðstoð, sem
í minu valdi stendur.
„Þér voruð lögfræðilegur ráðunautur Setons
kapteins ?“
„Allrar Setons-fjölskyldunnar. Við höfum verið
það, — það er að segja firma mitt — síðast-
liðin hundrað ár.“
„Stendur heima. Sir Matthew heitinn Seton
mun hafa gert erfðaskrá."
„Við sömdum hana fyrir hann.“
„Og hvemig ráðstafaði hann eignum sínum.“
„Hann ráðstafaði upphæðum til ýmsra stofn-
ana og einstaklinga, t. d. til Náttúru-sögu-
safnsins. En megnið af eignunum — og það er
mikill auður, það verð ég að segja, — ánafnaði
hann Michael Seton kafteini, alveg skilyrðislaust.
Hann átti engan nánari ættingja.“
„Mikill auður, segið þér?“
„Sir Matthew var annar auðugasti maðurinn .
á Englandi,“ svaraði Mr. Whitfield, all drýginda-
lega.
„Hann mun hafa haft all einkennilegar skoð-
anir á mönnum og málefnum, — var ekki svo?“
Lögfræðingurinn leit á hann og hleypti brún-
um.
„Milljónamæringi leyfist að vera sérvitur. Það
liggur við, að þess sé vænst af slíkum rnanni."
Poirot tók þessari ofanígjöf einkar hógvær-
lega, og lagði aðra spumingu fyrir lögfræðinginn.
„Dauða hans bar að óvænt, skilst mér?“
„Mjög svo óvænt. Sir Matthew var maður sér-
lega heilsugóður. En hann var með innvortis
meinsemd, sem enginn hafði hugmynd um. Þessi
meinsemd varð svo illkynjuð, að gera varð á
honum uppskurð fyrirvaralaust. Þessi uppskurð-
ur tókst í alla staði prýðilega. En Sir Matthew
andaðist engu að síður.“
„Og auður hans rann til Setons kapteins?"
„Já.“
„Seton kapteinn hafði gert erfðaskrá líka, áður
en hann fór frá Englandi, skilst mér?“
„Já, ef erfðaskrá skyldi kalla," svaraði Whit-
field, og lét sér sýnilega fátt um finnast."
„Hún er lögleg?"
„Já, hún er í alla staði lögum samkvæmt. Hún
gefur skýrt til kynna hvað fyrir honum vakti
og skjalið er vottfest. Ó — já, — erfðaskráin er
fullgilt skjal."
„En þér eruð ekki ánægður með hana?“
„Minn góði maður, — til hvers erum við?“
Ég hafði einmitt oft verið að brjóta heilann
um þetta. Ég hafði einu sinni látið gera undur
einfalda erfðaskrá sjálfur, og ég hafði furðað
mig á öllu því umstangi, sem því var samfara,
hjá lögfræðingi mínum.
„Sannleikurinn er sá,“ hélt Whitfield áfram,
,,að þá átti Seton lítið eða ekki neitt, sem hann
gæti arfleitt aðra að. Hann lifði þá á styrk frá
frænda sínum."
„Og hvemig hljóðar þessi erfðaskrá?" spurði
Poirot.
„Hann ánafnar tilvonandi konu sinni, ungfrú
Magdala Buckley allar eigur sínar, eftir sinn dag.
Og mig útnefnir hann, sem umboðsmann sinn.“
„Ungfrú Buckley erfir þá auðinn ?“
„Að sjálfsögðu erfir ungfrú Buckley auðinn."
„En ef ungfrú Buckley hefði nú látið lifið
síðalstliðinn mánudag?"
„Þar sem Seton var látinn á undan henni, mundi
arfurinn hafa runnið til hverrar þeirrar mann-
eskju, sem hún tilnefndi í sinni erfðaskrá, —
eða, ef ekki hefði verið til erfðaskrá, þá til nán-
asta ættingja hennar."
„Ég verð að segja," bætti Whitfield við, að
skattarnir á þessar arfs-yfirfærslur, hefðu orðið
geysi-miklir. Geysi-miklir. Þjrú dauðsföll, takið
þér eftir, hvert á fætur öðru.“ Hann hristi höfuð-
ið. „Geysi-miklir."
„En eitthvað hefði þó orðið afgangs?" spurði
Poirot undur einfeldnislega.
„Eins og ég' sagði yður áðan, þá var Sir
Matthew annar ríkasti maðurinn á Englandi."
Poirot stóð upp.
„Þakka yður fyrir, Whitfield, —ég þakka yður
kærlega fyrir þessar upplýsingar."
„Ekkert að þakka. Ekkert að þakka. Ég er rétt
í þann veginn að komast í samband við ungfrú
Buckley — býst jafnvel við að bréf mitt sé komið
í póstinn. Og mér mun verða ánægja að því, að
veita henni alla þá aðstoð, sem ég get í té látið.“
„Hún er ung og óreynd stúlka," sagði Poirot,
,,og ég geri ráð fyrir að henni komi vel að njóta
lögfræðilegrar aðstoðar yðar.“
„Það má búast við því, að æfintýra-menn birt-
ist á sjónarsviðinu fyrr en varir," sagði Whit-
field.
„Það virðist liggja í augum uppi,“ varð Poirot
að orði. „Verið þér sælir, Whitfield."
„Verið þér sælir Poirot. Gleður mig, að hafa
getað orðið yður að liði. Mér finnst ég — eh —
kannast við nafn yðar.“
Hann sagði þetta mjög svo vingjarnlega —
en Poirot snéri upp á sig og svaraði engu til.
„Þetta er allt, eins og þér höfðuð gert ráð
fyrir," sagði ég. Þegar við vorum komnir út á
götuna.
„Vinur minn, það hlaut svo að vera. Það gat
ekki verið á neinn hátt öðruvisi. Við skulum
nú fara til Cheshire Cheese, þar sem við munum
hitta Japp. Borðum með honum miðdegisverð."
Við hittum Japp fulltrúa frá Scotland Yard.
Hann beið okkar, eftir umtali, og heilsaði Poirot
mjög svo hlýlega.
„Eilífð síðan ég sá yður siðast, Poirot? Hélt
að þér væruð að rækta kálhausa uppi í sveit.“
„Ég gerði tiíraun. En jafnvel þó að maður sé
að rækta kálhausa, er ekki hægt að láta morð-
mál afskiptalaus."
Hann stundi við. Ég vissi um, hvað hann var
að hugsa, sem sé atburðinn í Femley garðinum.
Hvað ég sá eftir því, að ég skyldi þá vera fjar-
verandi.
„Og Hastings kapteinn, líka,“ hélt Japp áfram
sínu stryki. „Hvernig líður yður, Hastings?"
„Allt í bezta lagi,“ svaraði ég.
„Og eru nú enn ný morð á dagskrá?" spurði
Japp.
„Já, það er eins og þér segið, — ný morð á
dagsskrá."
„Jæja, — en þér skuluð ekkert vera.að æðrast,
gamli seigur," sagði Japp. „Jafnvel þó að yður
finnist þér ekki komast að neinni nothæfri niður-
stöðu, — nú, þér getið ekki búist við þvi, að þér
séuð alltaf jafn ratvis, enda eruð þér nú kominn
af léttasta skeiði. Okkur förlast öllum, þegar við
förum að eldast. Það verður að gefa ungum,
mönnum tækifæri."
„Og þó er það gamli hundurinn, sem hnútun-
um er kunnugastur," muldraði Poirot. „Hann er
þrautreyndur og slunginn. Hann missir aldrei af
sporunum."
„Jæja, — en við vorum nú að tala um menn,
og ekki hunda."
„Er nú svo mikill munur á?“
„Það er undir þvi komið, hvernig á það er
litið. En þér eruð undantekning, >— hann hefir
alltaf verið það, Hastings. Og lítið breytist þér
með aldrinum. Hárið orðið litið eitt þynnra á
hvirflinum, en svipurinn mikilúðlegri en nokkru
sinni á yngri árum.“
M AGGI
OG
E A G 61.
1. Maggi: 'Ef þú
ætlar að gefa
skipinu nafn, þá
verður þú að
brjóta flösku á
stafninu á því
áður, það er
gamall og góður
sjómanna siður.
2. Raggi: Ég
þakka þér fyrir
upplýsingamar.
Ég fer strax og
sæki flösku.
3. Raggi: Bæri-
lega gekk, að ná
í þessa!
4. Raggi: Og nú
fóma ég fullri
flösku af laxer-
olíu.