Vikan - 16.09.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 37, 1943
5

*|~~ Framhaldssaga

< >
!!16 Konan í Glenns-kastala

:
Revelstone lávarður horfði rannsakandi á Bar-
böru, um leið og hann sagði þetta. Hann hafði
komið tU Glenns-kastala fyrir hádegið, og
Barbara, sem tók mjög vel á móti honum, hafði
boðið honun? inn í borðstofuna, því það var komið
að hádegisverðartíma.
Þetta var kaldur októberdagur, og hún hafði
kveikt eld i aminum, svo það var hlýtt og nota-
legt í stofunni.
,,Nei, ég kæri mig ekkert um það, að fara i
ferðalag, Revelstone lávarður," sagði Barbara
ákveðin. ,,Ég vil helzt af öllu vera kyrr hér í
Glenns-kastala, þér hafið að vísu rétt fyrir yður
í því, að það er oft einmanalegt hér og dagamir
em stundum lengi að líða, en hvað gerir það
til ? Ég hefi hér nóg að starfa og það styttir
tímann, þótt hver dagur sé öðmm líkur;
en það gleður mig sannarlega að sjá yður
aftur; að þér skuluð vera kominn til baka. Ég
get sagt yður það, að við höfum saknað yðar
hér.“
,,Nú verð ég líka kyrr hér heima á Irlandi í
bráð,“ sagði Revelstone lávarður. „Hafið þér
virkilega saknað mín á meðan ég var í burtu ?
Ég get nú sagt það sama; ég hefi saknað yðar
líka. Það er um hálft ár síðan ég fór í burtu,
og mér finnst það vera margt, sem ég þarf að
tala við yður um. Segið mér, frú Maloney, hvernig
gengur það t. d. með vinnufólkið yðar? Er það
ekki ánægt með þetta prýðilega hús, sem þér
emð búnar að byggja?“
„Jú, það held ég það sé,“ sagði Barbara
ánægjulega; „það er líka góð hugmynd, og það
bezta, sem hækt var að gera, að leggja þessa
peninga, sem Pierce erfði, i það, að koma upp
nýju húsi i staðinn fyrir gamla húsið, sem komið
var að falli."
„Ó, Reveistone lávarður," hélt hún áfram,
„hvernig á ég að fullþakka yður og launa, öll þau
góðu ráð og bendingar, sem þér hafið gefið mér,
og hluttekningu yðar við mig í öllu þessu basli?
Þér hafið verið mér svo hjálplegur og bárað
svo mikla umhyggju fyrir mér í alla staði, áður
en þér fómð í burtu. Ég hefði aldrei hugsað
neitt út í þetta með vinnufólkið, sem þér bentuð
mér á; að ég þyrfti að hafa eftirlit með því,
enda þótt ég vissi að því var ábótavant í ýmsu.
En eftir að þér sögðuð mér að ég skyldi fylgjast
betur með því og gera vel við það á allan hátt,
þá hefir það unnið störf sín með gleði og trú-
mennsku. Ég hefi haft óblandna ánægju af því,
að sjá nýja húsið risa upp við hliðina á hinu,
og hversu vel því verki hefir miðað áfram. Og
allt þetta á ég yður að þakka."
„Þetta eru nú gullhamrar,“ sagði Revelstone
lávarður, og roðnaði um leið, en hann gat ekki
leynt því, hversu vænt honum þótti um þessi
viðurkenningarorð Barböru, því hann vissi með
sjálfum sér, að hún meinti það, sem hún sagði.
„Það er að vísu rétt, að ég hjálpaði yður, eða
öllu heldur lagði, á ráðin með yður, hvernig þér
ættuð að koma þessu í framkvæmd, á meðan ég
yrði í burtu, og þér hafið lika farið vel eftir
því, sem ég sagði yður, þér emð hyggin kona,
það lýsir sér í öllum vei'kum yðar hér; og það
verð ég að segja, að yður hefir tekist með sóma,
að reisa Glenns-kastala af rústum sínum, frú
Maloney."
Hann gekk að aminum og um leið og hapn
rétti hendumar yfir glóðina til þess að oma sér,
spurði hann: „Hvemig líður Ethnee?"
„Henni líður mjög vel í alla staði," svaraði
Forsaca * Howard Burton æskuvinur
® * Barböm fer til Suður-
Afríku. Barbara verður fyrir sárum von-
brigðum út af þvi, að hann skyldi ekki
biðja sín áður en hann fór. Pierce Maloney
kemur heim á heimili Ann frænku Barböru,
eftir að hafa lent í bifreiðarslysi. Hann
vinnur ást Barböru, og þau giftast nokkru
seinna. Frú Burton, móðir Howards, ásakar
hana um trúleysi við son sinn, og fullvissar
hana um, að hann elski hana. Pierce heldur
sig mjög ríkmannlega á brúðkaupsferðinni,
og Barbara álítur að hann sé efnaður
maður. En þegar þau koma á heimili hans
í Glenns-kastala á Irlandi, verður hún fyrir
vonbrigðum, þegar hún sér hversu allt er
þar fátæklegt. Þá fær hún líka, fyrst að
vita, að Pierce er ekkjumaður og á tvö
börn. Bömin em fyrst í stað mjög óstýri-
lát við Barböra. Af þessu öllu verður
Barbara mjög bitur og ásakar sjálfa sig
fyrir það að hafa gifst Pierce. En brátt
greiðast fjárhagsörðugleikar hans, og tek-
ur hún þá til óspilltra málanna, að lagfæra
allt í Glenns-kastala. Bömin hafa. nú líka
tekið ástfóstri við hana. Hún hefir eignast
son og er nú enn á ný orðin hamingjusöm.
En þá kemur sorgin eins og reiðarslag
yfir hana. Pierce og litli drengurinn hennar
farast báðir af slysfömm. Barbara verður
örvingluð af sorg sinni, og fer frá stjúp-
bömum sínum til Englands til Ann frænku
sinnar. Nokkru síðar fær hún bréf frá faðir
Matthews, þar sem hann segir henni að
Patrick, sé hættulega veikur. Hún bregður
óðara við og fer aftur til Irlands til drengs-
ins, sem brátt komst til heilsu aftur.
Barbara. „Hún er i skemmtiferð úna, á hestinum
sínum, en ég vonast eftir henni á hverri stundu
í hádegisverðinn. Þér vitið að bömin hafa alltaf
verið mikið gefin fyrir útivem, og hún lætur
sér ekki fyrir brjósti brenna, þótt veðrið sé ekki
upp á það bezta. Það var sérstaklega vel hugsað
og fallegt af yður, að gefa henni þennan ljómandi
góða hest, áður en þér fóruð; hún er yður líka
mjög þakklát, og þér getið ekki ímyndað yður,
hve hún hefir mikið dálæti á hestinum."
„Það gleður mig að heyra,“ sagði Revelstone
lávarður. „Og hún er dugleg við lærdóminn, bæði
bóklega og verklega, er það ekki?“
„Jú, það er hún,“ sagði Barbara og brá fyrir
hreykni í röddinni. „Hún er mjög efnileg, ung
stúlka. Hún hefir listrænan smekk og leggur sig
mikið eftir allri list; og það get ég sagt yður,
Revelstone lávarður, að hún verður með fríðustu
stúlkum."
Revelstone lávarður svaraði ekki strax, en
horfði dreymandi augum í eldinn, síðan snéri
hann sér að Barböru og kinkaði kolli.
„Það er alltaf skemmtilegt að heyra góðar
fréttir, þegar maður kemur heim úr ferðalagi,"
sagði hann hæglátlega. „Þetta er allt eins og bezt
verður á kosið. — En heyrði þér, frú Maloney,"
sagði hann eftir svolitla þögn, „mér þætti mjög
vænt um það, ef þið Ethnee gætuð þegið boð
mitt, og komiö i heimsókn til okkar í Rathnay-
kastala. Bridget hefir lofað, að vera hjá mér
eitthvað framyfir jólin, og við fáum hóp af gest-
um í heimsókn, það væri upplyfting fyrir ykkur
í því að koma. Munið þér ekki eftir frú Sinclair,
sem þér hittuð hjá okkur fyrir tveimur árum
síðan, þegar þið Pierce heimsóttuð okkur? Hún
ætlar að koma, þér vitið að hún hefir mjög mikið
dálæti á yður, og langar til að sjá yður aftur.
Ég hitti hana i London fyrir nokkrum dögum,
og hún var að spyrja mig um yður. Og ef þið
komið, þá verðið þið að búa ykkur undir það að
geta dvalið svolitinn tíma.“
Barbara svaraði honum ekki strax. Hún lagði
hendurnar á bakið á einum stólum, horfði eins
og í leiðslu fram fyrir sig, og varð allt í einu
döpur í bragði. Það snerti viðkvæma strengi
hjarta hennar, þegar Revelstone endurtók nú boð
sitt. Hún minntist þess, er hún hafði farið í heim-
sókn til hans áður, og þá með Pierce, manninum
sínum.
Revelstone lávarður stóð kyrr og horfði á hana.
Hann gat ekki skýrt það fyrir sjálfum sér, að
honum sýndist, sem Rarbara vera ennþá ung-
legri, en hún hafði verið, fyrst þegar hann sá
hana. Það var annar svipur yfir andliti hennar,
einhver undursamleg ró og friður, sem fór henni
svo vel. Augu hennar voru að vísu þunglyndisleg,
og svipurinn var þreytulegur. Og þegar hann
veitti henni nánari athygli, sá hann að hún var
nýbúin að vera í hárgreiðslu, hún hafði hárið
greitt aftur með eyranum og upp frá hnakkanum,
þannig, að það myndaði eins og krans í hvirfl-
inum. Klæði hennar vom ekki íburðarmikil, en
mjög snyrtileg. En það var eins og Barbara væri
feimin við það, eða jafnvel að henni þætti það
miður, að vera svona ungleg ásýndum.
„Það er næsta undravert að frú Sinclair skuli
muna eftir mér ennþá, og fallega gert af henni að
hugsa til mín,“ sagði Barbara, þegar henni fannst
þögnin orðin óeðlilega löng.
„Það eru engin undur, frú Maloney, að frú
Sinclair hugsi til yðar,“ svaraði Revelstone. „Þér
emð ekki í flokki þeirra kvenna, sem auðvelt er
að gleyma."
„Þér megið ekki skjalla mig, Revelstone lávarð-
ur,“ sagði Barbara óþolinmóðlega. „Þegar þér
talið við mig, er eins og þér séuð að tala við
einhverja undra-manneskju, en það er ég alls
ekki, ég er aðeins eins og fólk er flest og ekkert
meira. En svo að ég svari erindagjörðum yðar,
Revelstone lávarður, þá get ég ekki þegið boð
yðar til Rathnay-kastala að þessu sinni. Þér
megið ekki misskilja mig, en mér er það ómögu-
legt, það yrði aðeins til þess að ýfa upp sár mtn.
Þeir eru alltaf lifandi fyrir hugskotssjónum min-
um, dagamir, sem ég var þar með Pierce."
Revelstone hristi höfuðið. „Ég held að þér séuð
ekki heilbrigðar ennþá, frú Maloney," sagði hann,
og brá fyrir kulda í röddinni.
„Ég held að það sé ekki gott fyrir yður, að
halda yður svona algerlega frá öllu skemmtana-
lífi. Það mundi dreifa áhyggjum yðar, ef þér
léttuð yður svolítið upp. Ég skil að vísu vel sorg
yðar, og ég ber virðingu fyrir henni, — fyrir það
hversu einlæg hún er, en þér hafið ekki leyfi til
þess, að gleyma sjálfri yður. Þér verðið líka að
hugsa um velferð yðar. Nú er þetta allt saman
liðið hjá, og þér eruð komnar yfir þungbæmstu
stundirnar, og nú verðið þér aftur að fara að
líta til lifsins, og umgangast fólk að nýju. Og
þótt þér komið ekki sjálfrar yðar vegna til min
i heimsókn, þá verðið þér að gera það fyrir böm-
in, Patrick og Ethnee, En þar sem það er yður
nauðsyn að létta yður eitthvað upp, þá væri það
vel til fallið fyrir yður að byrja með því að koma
til mín. Við Bridget höfum hugsað okkur og undir
búið það, að halda dansleik fyrir Ethnee, þegar
hún er komin á þann aldur, að hafa gaman af
því að taka þátt í samkvæmislífinu. Hvað segið
þér um það? Það verður áreiðanlega umtalsefni
fyrir fólkið í nágrenninu i heilan vetur á eftir,
þegar það fréttist, að Richard Revelstone, sé aft-
ur kominn út i samkvæmislifið; ég sem hefi lifað
eins og munkur í mörg ár.“