Vikan - 16.09.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 37, 1943
11
Framhaldssaga
„Hvað eruð þér að segja, ung-frú?“
„Þér senduð sælgætið?"
„Ég! Aldrei. Hefi aldrei sent yður sælgæti."
„Þér gerðuð það samt. Nafnspjaldið yðar var
í öskjunum.“
„Hvað þá?“
Nick gerði einskonar bendingu með höfðinu
til borðsins, sem stóð hjá rúminu. Hjúkrunar-
konan gaf sig nú fram.
„Viljið þér sjá nafnspjaldið, sem var í öskj-
unum?“
„Já, ef þér viljið gera svo vel!“
Nú varð þögn litla stund. Hjúkrunarkonan kom
með nafnspjaldið von bráðar og rétti Poirot það.
Ég saup hveljur. Og Poirot saup líka hveljur.
Þvi að á spjaldið var ritað með flúi’aðri rithönd
Poirots, sömu orðin, sem ég hafði horft á Poirot
rita á spjaldið, sem hann lét fylgja blómakörf-
unni.
„Með vinarkveðju frá Hercule Poirot!"
„Dauði og djöfull!“ varð Poirot að orði.
„Þarna sjáið þér,“ sagði Nick .hróðug.
„Ég hefi ekki skrifað þetta!“ gall Poirot við.
„Hvað eigið þér við?“
„Og þó,“ tautaði Poirot, „og þó er þetta mín
rithönd."
„Já, og þetta er nákvæmlega eins og á spjald-
inu, sem kom með blómunum. Mér kom aldrei
til hugar, að efast um, að sælgætið kæmi frá
yður.“
Poirot hristi höfuðið.
„Hvernig gátuð þér líka efast um það? —
Djöfullinn sá arna! Sá slvmgni og ósvífni djöfull!
En hann er snillingur, þessi maður, — snillingur!
Með vinarkveðju frá Hercule Poirot! Þetta er svo
undur sakleysislegt. En, að láta sér hugkvæmast
þetta. Og ég — ég hugsaði ekki. Mér sást yfir,
að sjá þennan leik fyrir.“
Nú fór Nick að gerast óvær.
„Þér skuluð ekki láta þetta á yður fá, ungfrú.
Þér gátuð ekkert að þessu gert — ekkert. Það
er ég, sem á hér alla sökina, vesalings heimsk-
inginn, ég! Ég hefði átt að sjá þennan leik fyrir.
Já, ég hefði sannarlega átt að sjá hann fyrir."
Hann bar sig átakanlega vesaldarlega út af
þessu.
„Nú held ég sannarlega —“ stundi hjúkrunar-
konan upp.
Hún hafði verið að tvístíga þarna, sýnilega
óánægð við okkur.
„Nú? Já, já, — ég skal fara. Ekki að láta hug-
fallast, ungfrú! Þetta skal verða síðasta skyssan,
sem ég geri. Ég blygðast mín, ég hefi orðið
mér til minkunnar, — látið leika á mig, •— eins
og ég væri lítill skóladrengur. En það skal ekki
koma fyrir aftur, því skal ég lofa yður og efna
það. Jæja, Hastings, við skulum fara.“
Poirot tók nú fyrir, að yfirheyra forstöðukon-
una. Og auðvitað hafði henni orðið ákaflega mik-
ið um þennan atburð ag allt það, sem af honum
hafði leitt.
„Mér er þetta algjörlega óskiljanlegt, herra
Poirot, alveg óskiljanlegt. Að slíkt skyldi geta
átt sér stað liér, á Hjúkrunarhælinu mínu.“
Poirot vottaði henni samúð sina og fór var-
lega. Og þegar hann var búinn að gera hana
nokkurnveginn rólega, tók hann að spyrja hana
út úr um það, hvernig atvikum hefði hagað til,
þegar sælgætisöskjurnar, — sem öllu þessu uppi-
standi höfðu valdið, — voru afhentar, og við þeim
tekið. En forstöðukonan svaraði því til, að um
þetta allt myndi honum hentast, að hafa tal af
varðmanninum, sem hefði verið á verði, þegar
bögglinum var skilað.
Maður þessi, sem hét Hodd, var einfeldnings-
legur, en virtist vera prúðmenni, — eitthvað um
tvítugt. Hann var sýnilega skelkaður. En Poirot
tókst von bráðar að koma honum í jafnvægi.
„Ekki er hægt að bendla yður neitt við þetta,“
sagði hann vingjarnlega. „En mig langaði til að
biðja yður að segja mér nákvæmlega, hvenær og
hvernig þessi böggull kom hingað.“
Varðmaðurinn virtist vera í vanda.
„Það er erfitt, að segja þetta með vissu,“ sagði
hann hikandi. „Hingað koma svo margir og spyrj-
ast fyrir um sjúklinga, og skilja eftir ýmiskonar
sendingar til þeirra.“ ,
„Hjúkrunarkonan segir, að þessi böggull hafi
komið í gærkvöldi," greip ég fram I, ,,um sex
leytið.“
Nú glaðnaði yfir piltinum.
„Nú man ég, hvemig þetta var, herra minn.
Það var heldri maður, sem kom með þennan
böggul.“
„Toginleitur maður — Ijóshærður?"
„Hann var Ijóshærður, að visu. En ég er ekki
viss um að hann hafi verið toginleitur."
„Er hugsanlegt, að Charles Vyse hafi farið með
böggulinn, sjálfur?" sagði ég í hálfum hljóðum
við Poirot.
Ég gleymdi þvi í svipinn, að pilturinn myndi
kannast við nöfn bæjarbúa.
„Það var ekki Vyse,“ sagði hann. „Ég þekki
hann. Það var stærri maður, — fríður maður, —
kom í stórri bifreið."
„Lazarus,“ varð mér að orði.
Poirot gaf mér aðvörunarmerki, og ég sá eftir
að hafa þama hlaupið á mig.
„Hann kom í stórri bifreið, og skildi böggulinn
eftir ? En hann var með utanáskrift ungfrú
Buckley ?“
„Já, herra minn.“
„Og hvað gerðuð þér við böggulinn?"
„Ég snerti hann ekki. Hjúkrunarkonan tók
hann og fór með hann upp.“
„Einmitt það. En þér hafið þó hlotið að snerta
hann, þegar þér tókuð við honum af manninum,
— eða hvað?“
„Já, það er lika rétt. Ég tók við honum og
lagði hann á borðið.“
„Hvaða borð? Sýnið mér það.“
Varðmaðurinn gekk með okkur fram í forsal-
inn. Útidyrnar voru opnar. Hétt hjá þeim var
langt borð, með marmaraplötu, og á því lágu
bréf og bögglar.
„Allt, sem hingað berst af slíku, er fyrst lagt
þarna. Síðan taka hjúkrunarkonurnar það og
færa hverjum sjúklingi, það sem til hans er
sent.“
„Getið þér munað, um hvert leyti dags, þessi
böggull var skilinn eftir?“
„Það hlýtur að hafa verið um klukkan hálf-
sex, eða lítið eitt síðar. Ég man að pósturinn
var nýkominn, og hann kemur hingað jafnan
um klukkan hálf sex. Hér var talsvert annríki um
þær mundir, margir höfðu skilið eftir blóm, eða
komið til að heimsækja sjúklinga."
„Þakka yður fyrir greið svör. Nú held ég, að
MILO
RutiainilMit: áam tóassoa. saiaasiTs •
Minnsíu ávallt !
mildu sápunnar
I■I■■I■■■•■I•I■I■•I■■I■II1I'^

Ozolo
Desinfector
er ómissandi i
vaska, sal-
emi og í upp-
þvottarvatnið.
Ilmurinn gjör-
breytir híbýl-
um yðar.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðfjörð & Co.h.f.
Simi 3183. •
Laitozone
baðmjólk
mýkir vatnið
og gefur yður
mjúka og
sterka húð.
Heildsölubirgðir:
Agnar Norðf jörð & Co. h.f.
Simi 3183.