Vikan - 23.09.1943, Blaðsíða 5

YIKAJSÍ, nr. 38, 1943
5
kastala < >
17 Konan í Glenns- > > > ' >
j < - ÁSTASAQA - k<wMMMt''ii(i«M!
Revelstone lávarður tók hendur Barböru, bar
þær að vörum sér og mætti tárvotu augnatilliti
hennar.
„Þegar ég bið yður,“ sagði hann, og Barbara
heyrði að það var undarlegur hljómur í rödd
hans, „viljið þér þá ekki gera það, aðeins til
þess að verða við bón minni, að fara i þetta
ferðalag, ég veit að þér hafið gott af því?“
„Jú, ef þér haldið það í raun og sannleika, að
mér sé það nauðsynlegt, að létta mér upp, þá
vil ég gera það fyrir yðar orð,“ svaraði Barbara.
„Þá skrifa ég Ann frænku, óg spyr hana hvort
vel standi á hjá henni, að ég komi í heimsókn til
hennar, og hvort hún eigi hægt með að lofa mér
að dvelja hjá sér í nokkra daga. En þá verðið
þér aftur á móti að lofa mér því,“ sagði hún og
roðnaði um leið, „að reyna að hafa yður upp úr
sorg yðar og líta með bjartari augum á lífið.
Þér megið ekki alla tíð láta hryggð yðar gera
yður svona graman og svartsýnan, og þótt
kona hafi svikið yður og farið illa með yður á
allan hátt, megið þér ekki láta aðrar konur
gjalda þess, þér megið ekki álíta að þær séu
allar eins og hún. Reynið hvort þér getið ekkl
aftur fengið trú á mönnunum. Reynið, að finna
hamingjuna aftur, Revelstone lávarður.“
„Ég skal reyna allt, sem ég get til þess,"
svaraði Revelstone lávarður og draup höfði, nú
var það hann, sem roðnaði. Hann vissi ekki af
hverju. En hann fann að það var einhver töfra-
máttur við Barböru, hann hafði fundið það frá
því er hann sá hana í fyrsta sinn, og nú þegar
hann stóð fyrir framan hana fann hann, að til-
finningar hans, til hennar voru sprottnar af ein-
hverju öðru og meiru, en vináttu hans við Pierce.
Lengi hafði mynd hennar verið meitluð í sál hans,
og nú hafði hann lofað henni, að reyna að höndla
lífsgleði sína að nýju, en hann vissi að það mundi
hann ekki geta, nema ef hún gæti gefið honum
hana. Hann roðnaði aftur við hugsun sína. Já,
það var ekki aðeins af kunningsskap hans við
Pierce, sem honum var svona annt um Barböru,
það fann hann vel. Hann vissi lika, að vinur
hans, sem nú var dáinn, og sem Barbara syrgði
svo mjög, mundi áreiðanlega fyrr eða síðar,
hafa valdið henni mjög miklum raunum, ef hann
hefði lifað. Hann þekti Pierce betur en nokkur
annar. Og jafnframt vissi Richard Revelstone
það, að ef honum tækist að vinna ást Barböru,
mundi hann geta skapað henni meira lífsöryggi,
heldur en Pierce hefði nokkurn tíma getað gert;
hjá honum mundi Barbara geta lifað áhyggju-
lausu lífi. Hann gæti gert hana hamingjusama,
og hún mundi gera hann hamingjusamann. Hún
var enn beygð undan þunga sorgarinnar, en
hún var ennþá ung; hún var eins og blómin, sem
svigna fyrir storminum, en reisa . höfuðið svo
aftur upp móti sólargeislunum.
Það hafði rikt stundar þögn, og áður en samtal
þeirra hófst að nýju, var dyrabjöllunni hringt.
„Hver getur þetta verið?“ , sagði Barbara
undrandi. „Það hlýtur að vera einhver ókunnugur,
vinir okkar hérna eru vanir áð ganga inn, þangað
til þeir mæta Blaké gamla.“ Svo leit hún yfir
borðstofuborðið, sem búið var að búa til morgun-
verðar, eins og til að fullvissa sig um, hvort það
væri boðlegt að láta ókunnan gest setjast að því.
Barbara hrökk við, þegar Blake kom inn í dyra-
gættina og sagði skjálfandi röddu: „Herra
Howard Búrton.“
Revelstone lávarður horfði á Barböru, og sá
að hún roðnaði, þegar hún heyrði þetta nafn
Forsatra * Howard Burton æskuvinur
* Barböru fer til Suður-
Afríku. Barbara verður fyrir sárum von-
brigðum út af því, að hann skyldi ekki
biðja sín áður en hann fór. Pierce Maloney
kemur heim á heimili Ann frænku Barböru,
eftir að hafa lent í bifreiðarslysi. Hann
vinnur ást Barböru, og þau giftast nokkru
seinna. Frú Burton, móðir Howards, ásakar
hana um trúleysi við son sinn, og fullvissar
hana um, að hann elski hana. Pierce heldur
sig mjög rikmannlega á brúðkaupsferðinni,
og Barbara álítur að hann sé efnaður
maður. En þegar þau koma á heimih hans
í Glenns-kastala á Irlandi, verður hún fyrir
vonbrigðum, þegar hún sér hversu allt er
þar fátæklegt. Þá fær hún líka, fyrst að
vita, að Pierce er ekkjumaður og á tvö
böm. Bömin eru fyrst i stað mjög óstýri-
lát við Barböm. Af þessu öllu verður
Barbara mjög bitur og ásakar sjálfa sig
fyrir það að hafa gifst Pierce. En brátt
greiðast fjárhagsörðugleikar hans, og tek-
ur hún þá til óspilltra málanna, að lagfæra
allt í Glenns-kastala. Börnin hafa nú líka
tekið ástfóstri við hana. Hún hefir eignast
son og er nú enn á ný orðin hamingjusöm.
En þá kemur sorgin eins og reiðarslag
yfir hana. Pierce og litli drengurinn hennar
farast báðir af slysfömm. Barbara verður
örvingluð af sorg sinni, og fer frá stjúp-
bömum sínum til Englands til Ann frænku
sinnar. Nokkm síðar fær hún bréf frá faðir
Matthews, þar sem hann segir henni að
Patrick sé hættulega veikur. Hún bregður
óðara við og fer aftur til Irlands til drengs-
ins, sem brátt komst til heilsu aftur. Revel-
stone lávarður heimsækir Barböru, og býð-
ur henni til sín, en hún vill ekki yfirgefa
Glenns-kastala.
nefnt, og hún tók höndunum fyrir hjartað eins
og hún hefði verk.
Hún stóð upp við stól og studdi 'nöndunum á
bak hans, þegar ungi maðurinn geklt inn í stof-
rma nokkm síðar. Hann gekk beint til hennar
og tók innilega í hönd hennar. Þau mæltu hvomgt
eitt einasta orð, og Revelstone lávarður sá strax
að þessi ungi Englendingur mundi vera einn af
aðdáendum Barböm.
„Þér hafið náttúrlega ekki búist við því að
sjá mig hér,“ sagði Burton loks og horfði á
Barböru. Hann sá hana nú sem sorgmædda ekkju,
og hafði ekki séð hana frá því er hann fór í
burtu til útlanda, þá hafði hún vérið ung og glað-
lynd stúlka.
„Það em tveir mánuðir síðan ég kom til
Englands,“ hélt hann áfram, „og nú átti ég erindi
til Dublin, svo að ég hugsaði mér —.“
„Svo þér hugsuðuð yður að heimsækja mig, það
var fallega gert af yður,“ sagði Barbara glað-
lega. „Það er alltaf gaman að hitta gamlan
vin. Það var mjög vinsamlegt af yður að koma,“
hélt hún áfram. Hún gat ekki dulið gleði sina
yfir því að sjá nú aftur æskuvin sinn. Augu
hennar ljómuðu af fögnuði og hún brosti glað-
lega.
„Hvar haldið þér til, á meðan þér dveljið hér?“
spurði Barbara. „Á veitingahúsinu, náttúrlega,
það fer vel um yður þar, er það ekki?“
Hver spurningin rak aðra, og án þess að bíða
eftir svari, snéri hún sér frá Burton til Revel-
stone.
„Deyfið mér, Revelstone lávarður, að kynna
Howard Burton fyrir yður; hann er æskuvinur
minn, frá Englandi. Howard, þetta er Richard
Revelstone lávarður.”
Hún var óstyrk, þegar hún talaði, þeir heyrðu
það báðir; síðan litu þeir hvor á annan og tók-
ust i hendur.
Richard Revelstone horfði rannsakandi á þenn-
an unga Englending, sem kominn var í heimsókn
til Barböm, og Howard Burton ímyndaði sér,
eftir útliti Revelstone lávarðs að dæma, að hann
væri kaldgeðja maður.
,,Já, ég bý á gistihúsinu," sagði Burton loks,
sem svar við spurningu Barböru. „Ég kom í gær-
kvöldi, og það hefir verið hugsað ljómandi vel
um mig þar. Veitingakonan hefir bókstaflega gert
allt til þess, að láta mér líða sem bezt. Irska
gestrisnin er líka annáluð."
„Þér verðið að borða miðdag hér hjá mér,“
sagði Barbara áköf. „Og ég vona að þér viljið
dvelja hér í dag með okkur, Revelstone lávarð-
ur.“
Rödd Barböm var hvort tveggja í senn, áköf og
biðjandi. Revelstone lávarður minntist ekki að
hafa séð hana jafn glaðlega á svipinn; og hann
brosti blíðlega til hennar.
„Ég vildi að ég gæti þegið boð yðar, frú
Maloney,“ sagði hann kurteislega, „en ég verð
að fara heim eftir hádegið. Ég á von á gestum.
En annars hefi ég nú boðið mér sjálfur í morgun-
matinn hjá yður.“
Hann snéri sér að Howard Burton. „Hafið þér
komið til Irlands fyrr?“ spurði hann, og án þess
að bíða svarsins, bætti hann við: „Þér hefðuð
átt að koma hingað í sumar; okkar fagra land
er aldrei eins þungbúið, eins og einmitt í október-
mánuði.“
„Það er aðeins fyrir efnað fólk, að ferðast á
þeim tima árs,“ svaraði Burton. „Ég verð að fara
eftir því, sem bezt stendur á fyrir mér, og nota
tækifærin þegar þau gefast; en hitt veit ég að er
rétt hjá yður, haustið er þungbúið, og þokan og
dimmviðrið grúfir þá yfir landinu."
Hann horfði í kring um sig i stóru borðstof-
unni, á meðan hann talaði, og það fór um hann
undarleg tilfinning, þegar hann kom auga á
myndirnar á veggjunum af ýmsu fólki úr Malon-
ey-ættinni. Honum fannst myndimar horfa tor-
tryggnislega á sig, eins og þær vildu spyrja,
hvaða erindi hann ætti í Glenns-kastala.
„Þér megið ekki dæma Irland eftir útliti þess
nú. Veðrið gefur ranga hugmynd um það, eins
og það í raun og veru er,“ sagði Barbara. „Sjáið
þér, hvemig regnið fellur niður á fölnaða jörðina.
Meira að segja hið fallega England verður dapurt
og drungalegt í svona tíðarfari."
1 þessum svifum kom Blake gamli inn í borð-
stofuna með morgunverðinn á stórum bakka.
Gufan af soðnu hænsnakjöti og ilmandi ryfja-
steik, lagði um stofuna.
Barbara var ánægð yfir því, að bezti borð-
dúkurinn hennar hafði verið lagður á borðið, og
hinir gömlu og vönduðu silfurmunir og postulíns-
borðbúnaður. í augum Howards Burtons hlaut
morgunverðarborðið, að. líta fremur ríkmann-
lega út.
„Þá skulum við setjast til borðs,“ sagði Bar-
bara brosandi, og horfði á þá báða til skiptis.
„Takið þér diskinn hennar Ethnee í burtu, Blake,
við bíðum ekki eftir henni.“
Síðan settist Barbara til borðs með gestum
sínum. Sjálf hafði hún litla matarlyst. Heimsókn
Howards hafði komið henni á svo óvart, að hún
var tæplega komin til sjálfrar sin ennþá. Hún
fann það greinilega, að roði braust fram í kinn-
ar sér, en hvers vegna hún roðnaði vissi hún ekki.
Nú þcgar hún sat þarna við borðið með þess-
um tveimur mönnum, komu í huga henni orð
Revelstone lávarðs, sem hann hafði sagt fyrir