Vikan - 30.09.1943, Side 5

VIKAN, nr. 39, 1943
5

Framhaldssaga

:í
,8 Konan í Glenns-kastala
't4‘^*t*t*t'<t*t'<t*tt<<t>'t<<t<<t'<t*t,<t><ti<t<<t'<t<<t*t<<t*t*t^<t*t*t<‘t,<t^*ii<t*t^,<t^t,<t,^t,'t<t<^t*t*t,<t^e*t*t*t,<t*t*t*t<t*t*t<t*t<t*t<t<t><t><ti
„Það er ekki mér sem "ber þakklætið! Það er
Pierce, sem gaf mér peninguna, sem á þakklæti
skilið."
Þetta var í fyrsta sinn, sem Barbara nefndi
mann sinn við Howard, rödd hennar skalf ofur-
litið, þegar hún nefndi nafn 'hans, en Howard
horfði stillilega á hana.
' ,,Ég er lika mjög þakklátur herra Pierce, en
hann gaf yður peningana, en það voruð þér, sem
gáfuð Cecily þá."
„Hann, seldi líka fjölskyldu-mynd til þess að
geta látið mig fá peningana — eina yndislega
Romney-mynd!“
Barbara klemdi saman varirnar. Hún hafði ekki
ætlað sér að segja Howard frá þessu, en hún
hafði ómótstæðilega þrá til þess, að gera hróður
Pierce sem mestan, og hún hugsaði með sjálfri
sér, að ekkert skyldi fá sig til að vera tryggðar-
lausa við minningu hans.
„Barbara, ég vil leggja fyrir yður eina spum-
ingu, þá mikilsverðustu spurningu, sem karlmað-
ur getur spurt konu um. Viljið þér svo svara mér
hreinskilnislega og afdráttarlaust ? “
Barbara beit á vörina. Svo nú ætlaði Howard
að fara að biðja hennar, það var nokkuð fljót-
ráðið af honum eins og ástatt var fyrir henni.
Hann hafði að vísu beðið fyrsta sorgarár hennar,
og svo hafði hann komið heim til Englands. —
Barböru var það nú ljóst, að hann mundi alltaf
hafa elskað sig, en hann háfði komið of seint að
máli við hana um þetta efni, hann hefði átt að
nefna þetta áður en hann fór í burtu til Suður-
Afríku.
„Ekki spyrja mig neins — ég — ég vil helzt
ekki þurfa að svara," sagði Barbara.
„En mér finnst ég verða að spyrja yður, Bar-
bara, og ég vil gera það!" Hann þagnaði augna-
blik, en svipur hans var einarður og ákveðinn.
„Elskið þér mig — hafið þér nokkurntíman elsk-
að mig, Barbara?"
Barbara stóð hægt upp af stólnum.
„Hver hlutur hefir sína afleiðingu," sagði hún
dræmt, „og sá tími, sem þér hefðuð haft ástæðu
til að leggja slíka spumingu sem þessa fyrir mig,
er nú liðinn. Eg er ekkja, og ég vil halda áfram
að vera ekkja."
Howard gerðist óþolinmóður á svipinn.
„Þetta er röng hugsun, Barbara, þér emð svo
ungar ennþá! Harmur yðar dvínar þegar frá líður!
Þér hafið þó ekki hugsað yður að vera í sorg
allt yðar líf út af dauða Pierce Maloney? Það
mundi vera óeðiilegt!"
„Frá mínu sjónarmiði er það ofur eðlilegt!"
Barbara lagði hendurnar á brjóstið. Hún vildi
ekki viðurkenna það með sjálfri sér, en hún fann
að það fór eins og straumur um hana, þegar
hún heyrði Howard segja þessi orð, sem hún áður
fyrr hafði beðið með óþreyju eftir að heyra. Hún
gat ekki neitað því að hún var glöð yfir því að
hafa hann hjá sér, — þennan stóra og sterklega
mann, sem hún hafði unnað svo mjög á unglings-
ámm sínum — og það var yndisleg tilfinn-
ing, sem greip hana, við að heyra það af hans
eigin vömm, að hann elskaði hana. Hennar kven-
legu tilfinningar voru nú aftur byrjaðar að gera
vart við sig í hjarta hennar, sem hún hafði hald-
ið að væri orðið eins og visnað laufblað. Æska
hennar var lifnuð að nýju og bað um frjálsræði,
og fullan tilverurétt.
,,Það er ekki heilbrigt að hugsa svona —
Howard gekk til hennar og lagði hönd sína á
arm hennar, „Þér elskuðuð mig áður en þér
Forsaffa ■ Howard Burton æskuvinur
■** * Barböm fer til Suður-
Afríku. Barbara verður fyrir sárum von-
brigðum út af því, að hann skyldi ekki
biðja sín áður en hann fór. Pierce Maloney
kemur heim á heimili Ann frænku Barböru,
eftir að hafa lent í bifreiðarslysi. Hann
vinnur ást Barböru, og þau giftast nokkru
seinna. Frú Burton, móðir Howards, ásakar
hana um trúleysi við son sinn, og fullvissar
hana um, að hann elski hana. Pierce heldur
sig mjög ríkmannlega á brúökaupsferðinni,
og Barbara álitur að hann sé efnaður
maður. En þegar þau koma á heimili hans
x Glenns-kastala á Irlandi, verður hún fyrir
Vonbrigðum, þegar hún sér hversu allt er
• þar fátæklegt. Þá fær hún líka, fyrst að
vita, að Pierce er ekkjumaður og á tvö
börn. Bömin eru fyrst í stað. mj&g óstýri-
lát við Barböru. Af þessu öllu verður
Barbara mjög bitur og ásakar sjálfa sig
fyrir það að hafa gifst Pierce. En brátt
greiðast fjárhagsörðugleikar hans, og tek-
ur hún þá til óspilltra málanna, að lagfæra
allt í Glenns-kastala. Börnin hafa nú lika
tekið ástfóstri við hana. Hún hefir eignast
son og er nú enn á ný orðin hamingjusöm.
En þá kemur sorgin eins og reiðarslag
yfir hana. Pierce og litli drengurinn hennar
farast báðir af slysförum. Barbara verður
örvingluð af sorg sinni, og fer frá stjúp-
bömum sínum til Englands til Ann frænku
sinnar. Nokkm síðar fær hún bréf frá faðir
Matthews, þar sem hann segir henni að
Pátrick sé hættulega veikur. Hún bregður
óðara við og fer aftur til Irlands til drengs-
ins, sem brátt komst til heilsu aftur. Revel-
stone lávarður heimsækir Barböru, og býð-
ur henni til sin, en hún vill ekki yfirgefa
Glenns-kastala. Þennan sama dag kemur
Howard Burton í heimsókn til Barböru.
kynntust Maloney, og þér munduð hafa viljað
giftast mér, ef ég hefði beðið yður þess þá.“
„En þér gerðuö það ekki," sagði Barbara, og
snéri sér reiðilega að, hondm. „Þér komuð illa
fram við mig þá, Howard, þegar þér fóruð burtu
frá Englandi og skilduð mig eftir í óvissu; þér
gerðuð mér lífið rnjög erfitt og sársaukafullt,
og ég — ég hataði yður, þegar vinir okkar fóru
að vorkenna mér, og aumkva mig á allan hátt!"
„Ég sagði yður ástæðuna fyrir því í bréfinu,
af hverju ég hefði ekki beðið yðar — bréfinu sem
þér fenguð ekki fyrr en þér vomð giftar Maloney.
Þér megið trúa því, að ég gerði aðeins það, sem
mér þótti réttast!"
Hann talaði rólega, en þó ákveðið, og Barbara
kinkaði kolli.
„Já, þér gerðuð það sem yður fannst réttast
frá yðar sjónarmiði séð, því get ég vel trúað,
Howard; en það var nú rangt þrátt fyrir það!
Það hefði verið betra -að þér hefðuð sagt mér
það, daginn, sem þér komuð til að kveðja."
„Og hagnýta mér skilnaðar stundina til þess,
þar sem þér hefðuð ef til vill játast mér, að-
eins fyrir það, að við vorum góðir æskuvinir —
hefði það verið drengilegt?"
„Þvi þá ekki? Það hefði þó verið betra i alla
staði, heldur en að vera umtalsefni fólksins, og
aumkvuð af því eins og vesalingur!"
Howard horfði fast á hana.
„Ég hefði aldrei getað trúað því, að þér tækjuð
yður svo nærri, hvað fólkið hugsaði. Ég táldi það
víst að þér vissuð það, að ég elskaði yður, og
svo hélt ég líka, að mér væri óhætt að treysta því,
að þér biðuð þangað til ég hefði haft ástæður
til þess að biðja yðar, mér til handa."
„Ó, Howard, Howard —,“ Barbara brosti dapur-
ÁSTASAGA -
iega, „alltaf halda karlmennirnir kvenfólkið'
kjána!"
„Og kvenfólkið er alltaf fullt af getgátum!"
svaraði hann. En það þýðir ekkert að ræða um
það sem skeð er, Barbara! Nú höfum við ekki
annað að gera, en að líta fram á við. Við vitum
það bæði mæta vel, að ef þessi misskilningur hefði
aldrei komið fyrir, að þá væruð þér nú konan
mín. En nú er ekkert i' vegi fyrir því, að þér
getið gifst mér!“
„Jú, það er nú svolítið í'vegi fyrir þvi," svar-
aði Barbara ákveðin. „Það er ást mín á Pieree, og
virðing inin fyrir minningu hans."
„En þér voruð nú heldur ekki fyrsta kona
Maloney," svaraði Howard, „og ef að hann hefði
hugsað svona eftir að hann misti fyrri konuna,
hvað þá?“
„En ég hefi tekið þessa ákvörðun", svaraði
Barbara einbeitt. „Mér finnst það ekki vera rétt
af mér að gifta mig aftur, gagnvart Pierce, sem
var faðir litla barnsins míns, hugsið þér um það
— litla dána drengsins míns!"
Barbara hugsaði þessa stundina aðeins um þá
daga, sem hún hafði verið í hjónabandi með
Pierce, og sem Howard Burton þekkti ekkert til.
Hún reyndi að herða hjarta sitt fyrir honum, og
dylja þær tilfinningar, sefn hún bar til hans. En
Howard Burton, sem einu sinni hafði sleppt henni
burtu af braut sinni, hugsaði með sér, að láta
það ekki koma fyrir aftur.
„Verið þér nú ekki heimskulegar, Bar-
bara! Þér vitið það þó vel sjálfar, að yður þykir
vænt um mig, og að þér munduð verða hamingju-
samar, ef við giftum okkur. Þér þurfið að fá
mann, sem getur alið önn fyrir yður! Það er
áreiðanlega ekki vilji guðs, að þér dveljið beztu
ár æfi yðar innilokaðar i húsi á útkjáika veraldar,
og eyðið þar æsku yðar og fegurð."
Nú þagnaði Howard skyndilega, þvi alit í einu
voru borðstofudyrnar opnaðar.
„Það er faðir Matthews, sem kominn er til
að heilsa upp á frúna,“ mælti Blake gamli. Svo
vék hann sér ögn til hliðar á meðan gamli, fátæki
presturinn í slitnum yfirfrakka gekk inn í stof-
una. /
Faðir Matthews stanzaði á þröskuldinum. Hans
glöggskyggnu en vinalegu augu staðnæmdust
strax á Howard, og undrun hans yfir þvi að sjá
ókunnugan gest hjá Barböru var mikil.
„Það er gestur hjá yður," sagði hann og bjóst
til að fara aftur út, „þá fer ég núna, og kem
heldur aftur á morgun, eða næsta morgun."
„Nei, ómögulega," sagði Barbara glaðlega.
„Komið þér inn núna, faðir Matthews, og lofið
mér að kynna yður fyrir einum af mtnum gömlu
vinum! Þetta er herra Howard Burton.“
Hún gekk til hans, hún var svo þakklát í
hjarta sínu að sjá faðir Matthews, liann hafði
einmitt komið á réttu augnabliki. Howard hafði
verið orðinn henni harður mótstöðumaður i sam-
ræðum — hún þarfnaðist tíma til að jafna sig,
og átta sig á þessu öllu saman, hún var orðin
utan við sig og hugsaði óskýrt.
Howard var aftur á móti ekki eins hrifinn af
komu gamla mannsins, og það var laust við að
hann liti vingjarnlegum augum til faðir Matt-
hews.
Hvers vegna þurfti nú þessi prestur endilega
að koma núna, og eyðileggja allt fyrir honum?
hugsaði Howard. Og hvaða erindi átti þessi fátæk-
legi gamli maður?
Faðir Matthews var það líka strax ljóst, að