Vikan - 14.10.1943, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 41, 1943
3
z7)ejfí ÆvenÆosfíir ?fí/olfí//voocí,
BERGMAN
Grein eftir DONALD CULROSS PEATTIE
INGRID
INGRID BERGMAN var aðeins tólf ára
gömul, þegar faðir hennar, Justus
Bergman myndasmiður, fór með hana
í kvikmyndahús, til þess að sjá fyrstu
kvikmyndina, sem hún lék í. Hún hafði
meira að segja aldrei séð kvikmynd áður.
Litla stúlkan stökk upp úr sæti sínu og
benti á myndina. „Þetta er það, sem mig
langar til að gera,“ hrópaði hún til föður
síns.
Það var á þessari stundu, sem hún
ákvað að verða leikkona — Ingrid Berg-
man, er núna leikur á móti Garry Cooper,
sem María í „For Whom the Bell Tolls“.
María er, að mínu áliti, erfiðasta og
mesta hlutverk, sem kvenmaður hefir
léikið í amerískri kvikmynd, og Ingrid
Bergman er nú orðin ein mesta leikkonan
í Hollywood, eftir að hafa leikið aðeins í
fáum myndum. Sumir leggja áherzlu á
,,mesta“, aðrir á „leikkona“. Óhætt er ai
segja, að Ingrid sé mikill kvenkostur. Hún
er ekki eingöngu mikill listamaður, held-
ur h'ka sönn og elskuleg kona.
Listin er ekki alltaf bezta leiðin til Holly-
wood. Stundum kemur sér betur, að hafa
fallega fætur eða laglegt andht, en að
vera innblásinn af sannri list. Hver er ekki
hrifinn af fegurð hennar í hlutverki Maríu ?
En Ingrid getur hrifið fuht hús af áhorf-
endum, þó að hún sé með snöggklippt hár-
ið, ómáluð og tötralega klædd í þessu
hlufverki sínu í sorgarleik Hemingways.
Það eru ekki bara töfrar, ekki aðeins
skemmtun. Það er afrek, sem þið munið
alltaf, og segið bömum ykkar frá seinna.
Ernest Hemingway benti sjálfur á Ingrid
Bergman sem leikkomma, sem hann gæti
hugsað sér í hlutverk Maríu, og Garry
Cooper var honum sammála. En Ingdrid
var ekki orðin nógu vinsæl í Hollywood á
þeim tíma. Vera Zorina, hin fallega dans-
mær, fékk hlutverkið; það var stýft neð-
an af hári hennar, og fé-
lagið var þegar tekið að
starfa að myndinni, þegar
menn gerðu sér grein fyr-
ir mistökunum, og náð var
í þá einu leikkonu, sem
hlutverkið hæfði. Ingrid
fer aldrei á frumsýningu
mynda, sem hún leikur í,
en fær að sjá- þær í ein-
rúmi áður. Eftir að hún
sá „The Bell“, kom hún út
með tárin í augunum og
sagði: „MikiU rithöfundur
er Ernest Hemingway!“
Þessi stúlka er svo eðli-
leg og tilfinninganæm, að
hinir reyndu íbúar Holly-
wood eru alveg steinhissa.
— Framkvæmdastjórarnir
verða agndofa. af undrun,
þegar hún neitar að vera
i íburðarmiklum kjólum í
kvikmyndunum vegna
þess, að þeir séu svo dýr-
ir. Hún er svo blátt áfram,
að það snertir hjörtu al-
mennings.
Þega.r helztu kvikmyndadísirnar voru
kynntar fyrir frú Chiang Kai-shek í úti-
leikhúsinu í HoUywood í vor sem leið,
gengu þær yfir leiksviðið með eins mikilli
lægni og þær mögulega gátu vegna þess,
að þetta var stórviðburður. En Ingrid
Bergman, hattlaus eins og alltaf, án nokk-
urra gimsteina-hringa og neglur. á fingr-
unum óhtaðar, gekk fram á lághæla skóm
og í eínfaldri, grárri ,,dragt“, brosti og
heilsaði tilgerðarlaust og vingjarnlega.
Ingrid er svo mikiU forkur við alla
vinnu, að hún tekur flestum öðrum fram.
Hún lauk við að leika í „Casablanca“ og
byrjaði á „The Bell“, án þess að hvíla sig
einn einasta dag. Sú mynd var tekin í
High Sierra í 8000 feta hæð. Ingrid ein var
ekki uppgefin af því, að fara þangað upp.
Þegar hún lék í mynd fyrir OWI (Svíar,
í Ameríku) í Minnesota á síðastliðnum
vetri, voru allir aðrir kalnir, en „dóttir
norðursins" skemmti sér á skíðum.
I Hollywood fer Ingrid frá vinnu á mín-
útunni sex og ekur heim í bifreiðinni sinni,
sem hún kallar „gamla skrjóðinn“. Hún
býr í lítilli fimm herbergja íbúð. Þar heima,
er hún aðeins frú Peter Lindström. Frú
Lindström stjómar svo vel heimilinu, að
þar til fyrir fáum mánuðum. vissi dóttir
hennar Pia, sem er fjögurra ára gömul,
ekkert um, að móðir hennar var leikkona,
Þegar hún hefir komið Piu í bamagarð-
inn á morgnana, stígur frú Lindström upp
í bílinn sinn og verður aftur Ingrid Berg-
man. „Ég ek yfir hæðina," segir hún
ljómandi, og þar niðri sé ég hinar geysi-
miklu kvikmyndavinnustöðvar, ég er af-
skaplega hamingjusöm og glöð. Ég get
varla trúað þri, að ailir draumar mínir
hafi rætzt.“
I æsku Ingrid höfðu þessir draumar
Ingrid Bergman og Gösta Ekman í kvikmyndinni
,,Intermezzo.“
hennar næstum því orðið að engu. Hún
missti foreldra sína, og dvaldi hjá ættingj-
um, sem hlógu að metnaði þessarrar
feimnu stúlku, sem langaði til að verða
leikkona.
Þegar Ingrid var sautján ára, tilkynnti
hún djarflega, að hún ætlaði sér að reyna
við hið árlega próf fyrir nemendur við
„Konunglega leikskólann" í Stokkhólmi.
Frændi heimar lét hana ráða, og hugsaði
með sér, að þetta gæti orðið henni kenn-
Framh. á bls. 7.
Ingrid Bergman í kvikmyndinni „Intermezzo."