Vikan - 14.10.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 41, 1943
„Ég líka,“ sagði Lazarus.
„Það bezta, sem hægt er að gera," kom frá
Challenger.
„Við skulum gleyma öllu, sem hefir gerzt í
þessu herbergi í kvöld,“ sagði Croft ákveðinn.
„Það vildi ég nú segja,“ skaut Japp inní.
„Vertu ekki hörð við mig, elskan mín,“ sagði
kona hans snökktandi við Nick, sem horfði á
hana með fyrirlitningu, en svaraði engu.
„Ellen ?“
„Við William segjum ekkert, það er bezt að
segja sem minnst."
„Og þér, Vyse?“
„Það er ekki hægt að þagga svona mál niður,"
sagði Charles Vyse.
„Staðreyndin verður að vera kunn á réttum
stað.“
„Charles,“ hrópaði Nick.
„Mér þykir það leitt, ég lit á lagalegu hlið
málsins."
Poirot hló. „Svo þið eruð sjö á móti einum.
Blessuð Japphjónin eru hlutlaus."
„Eg er í frii,“ sagði Japp glottandi, „ég telst
ekki með.“
„Sjö á móti einum. Vyse er eini maðurinn, sem
heldur með lögum og reglum! Vyse, þér eruð
mikill skapfestu maður!“
Vyse yppti öxlum.
„Staðan er þá alveg augljós. Það er aðeins
eitt, sem hægt er að gera.“
„Já, þér eruð heiðarlegur maður. Nú — ég
sjálfur tel mig með minni hlutanum. Ég er líka
fyrir sannleikann." .
„Poirot!" hrópaði Nick.
„Ungfrú, þér dróguð mig inn í þetta mál, þér
óskuðuð þess, að ég tæki þátt í því, þér getið
ekki sagt mér að þegja. núna.“
Hann lyfti hendinni með ógnandi hreyfingu,
sem ég þekkti svo vel.
„Setist öll niður, og ég skal segja ykkur
sannleikann."
Þegjandi, vegna skipunartóns hans, settumst
við hægt niður og snérum okkur eftirtektarsöm
að honum.
„Takið nú eftir! Ég er með skrá hérna, skrá
yfir menn, sem eru við glæpinn riðnir. Ég rað-
aði þeim niður eftir stafrófinu, að meðtöldum
stafnum J. — J. stóð fyrir óþekkta persónu. Ég
vissi ekki, hver J. var fyrr en í kvöld, en ég vissi,
að hann var til. Atburðirnir í kvöld hafa sannað,
að ég hafði á réttu að standa.
En í gær varð mér skyndilega ljóst, að
mér hafði skjátlast hræðilega. Ég hafði sleppt
úr. Ég bætti við öðrum stafi á listann, stafnum
K.
„Önnnur óþekkt persóna?" sagði Vyse spott-
andi.
„Ekki alveg. Ég tók upp stafinn J. sem tákn
fyrir óþekkta manninn. Önnnur óþekkt persóna
myndi þá bara verða annað J. — K. hefir aðra
merkingu. Það táknar persónu, sem hefði átt að
vera upphaflega á listanum, en sem hafði
gleymzt."
Hann beygði sig niður að Fredericu.
„Þér getið fullvissað yður um það, frú, að
eiginmaður yðar var ekki sekur um morðið. Það
var K., sem skaut Maggie."
Hún starði.
„En hver er K. ?“
Poirot kinkaði kolli til Japps. Hann gekk eitt
spor fram og talaði með röddu, sem minnti á
þá daga, þegar hann gaf vitnisburð fyrir rétt-
inum.
„Ég tók mér stöðu hér snemma um kvöldið,
eftir að hafa verið leiddur leynilega inn í húsið
af Poirot. Ég var falinn bak við gluggatjöldin
í dagstofunni. Þegar allir voru komnir inn í
þetta herbergi, kom ung stúlka inn í dagstof-
una og kveikti á ljósinu, hún gekk að aminum
og opnaði hólf í þilinu, sem virtist vera í sam-
bandi við fjöður. Hún tók skammbyssu úr hólf-
inu. Með hana í hendinni fór hún út. Ég elti
hana og opnaði hurðina ofurlítið, til þess að
geta fylgzt með hreyfingum hennar frekar. Gest-
irnir höfðu skilið eftir kápur og sjöl í forstof-
unni, þegar þeir komu. Stúlkan þurrkaði skamm-
byssuna vandlega með vasaklúti og stakk henni
síðan í vasann á grárri loðkápu, — eign ungfrú
Rice —“.
Nick rak upp hljóð.
„Þama er hún, sagði hann, þarna er persónan
K! Það var ungfrú Nick, sem skaut frænku
sína, Maggie Buckley."
„Eruð þér brjálaður, maður?" hrópaði Nick.
„Af hverju ætti ég að drepa Maggie?“
„Til þess að erfa peningana, sem hún fékk
eftir Michael Seton! Nafn hennar var líka
Magdala Buckley — og hann var trúlofaður
henni — ekki yður.“
„Þér — þér —.“
Hún stóð skjálfandi og var ekki fær um að
tala.
Poirot sneri sér að Japp:
„Þér hringduð í lögregluna?"
„Já, þeir bíða nú í forstofunni. Þeir eru með
handsömunarsk jalið. “
„Þið emð öll vitstola," öskraði Nick fyrir-
litningslega. Hún gekk hratt til Fredericu.
„Freddie, gefðu mér armbandsúrið þitt — til
minningar, viltu gera það?“
Frederica tók hægt af sér úrið, sem var sett
gimsteinum, og rétti Nick það.
„Þakka þér fyrir. Og nú — býst ég við því,
að við verðum að halda þessum hlægilega skrípa-
leik áfrarn."
„Leikurinn, sem þér undirbjugguð og fram-
kvæmduð á Byggðarenda. Já — en þérhefðuð ekki
átt að fá Hercule Poirot aðalhlutverkið í hendur.
Það var yfirsjón hjá yður, ungfrú, mjög alvarleg
yfirsjón."
22. KAFLI.
Sögulok.
„Þið viljið, að ég útskýri?"
Poirot leit í kringum sig með ánægðu brosi
og þessum uppgerðar auðmýkingarsvip, sem ég
kannaðist svo vel við. Við vorum komin inn I
dagstofuna og tölu okkar hafði fækkað. Þjónarn-
ir höfðu kurteislega dregið sig i hlé, og Croft-
hjónin höfðu verið beðin um að fylgja lögregl-
unni. Frederica, Lazarus, Challenger, Vyse og
ég vomm eftir.
„Jæja, ég játa því, að ég var ginntur, fullkom-
lega og algerlega blekktur. Nick hafði mig alveg
í vasanum, eins og þér svo réttilega segið. Já,
frú, þér höfðuð á réttu að standa, þegar þér
sögðuð, að vinkona yðar 'væri slunginn lygari.
Það var vissulega rétt!“
„Nick sagði alltaf ósatt,“ sagði Frederica
rólega.
„Þess vegna átti ég oft bágt með að trúa þess-
um furðulegu undankomum hennar." „En ég,
bjáninn, trúði!"
„Áttu þær sér ekki raunverulega stað?“ spurði
ég. Ég viðurkenni, að ég var ennþá algjörlega
ruglaður.
„Nei, þær voru upplognar — mjög sniðuglega
— til þess að hafa þau áhrif, sem þær höfðu.“
„Hver voru áhrifin?"
„Að það virtist sem líf ungfrú Nick væri í
hættu. En ég ætla að byrja á byrjuninni. Ég skal
segja ykkur söguna eins og ég hefi sett hana
saman, en ekki eins og hún kom mér fyrir sjónir,
ófullkomin og sundurslitin.
„Til að byrja með; þessi stúlka, þessi Nick
Buckley, ung, fögur og samvizkulaus, var ákaf-
íega og ótrúlega fastbundin heimili sínu.“
Charles Vise kinkaði kolli.
„Ég sagði yður frá því.“
„Og þér höfðuð á réttu að standa. Ungfrú
Nick elskaði Byggðarenda. En hún hafði enga
peninga. Húsið var veðsett. Hana skorti peninga,
ákaflega, en hún gat ekki fengið þá. Hún hittir
þennan Seton við Le Touquet. Hann er hrifinn af
henni. Hún veit að hann er að öllum líkindum
erfingi frænda síns, og hún veit, að þessi frændi
á margar milljónir. Jæja, hún heldur svo, að
úr öllu muni rætast. En hann er alls ekki alvar-
lega hrifinn. Honum finnst hún ágæt skemmtun,
og það var allt. Þau hittast í Scarborough, en
svo vill slysið til. Hann hittir Maggie og elskar
hana við fyrstu sýn.
Ungfrú Nick er orðlaus. Frænka hennar
Maggie, sem henni hefir aldrei fundizt einu sinni
lagleg! En í augum Setons er hún öðruvísi. Eina
stúlkan í heiminum, sem er honum einhvers
virði. Þau trúlofast svo leynilega. Aðeins ein
manneskja veit það — þarf að vita það. Og hún
er ungfrú Nick. Veslings Maggie, henni þykir
svo vænt um, að til skuli vera persóna, sem hún
geti talað við og trúað fyrir einkamálum sínum.
Eflaust les hún fyrir frænku sína kafla úr ástar-
bréfum sínum. Þá er það, sem ungfrúin heyrir
um erfðaskrána. Hún hugsar ekkert um hana þá.
En hún man eftir henni. Svo deyr Sir Matthevr
Seton skyndilega og óvænt, og skömmu eftir
gekk sá orðrómur að Michall Setons væri saknað.
Og stúlkunni dettur svo í hug þetta hryllilega
ráð. Seton veit ekki að nafn hennar sé einnig
Magdala. Hann þekkir hana aðeins sem Nick.,
MAGGI
og
R A G GI.
Maggi: Ekki skil ég, hvemig
Tryggur lifir af þessa kjöt-
skömmtunartíma!