Vikan - 14.10.1943, Blaðsíða 4

4
VTKAM, nr. 41, 1943
M ISH EPPN
AÐ HJONABAND
Sniásaga eftir HENRIETTE SAURTE
að var eins og allt í einu væri kom-
inn illur andi inn í borðstofuna.
„Servietturnar" voru krumpaðar saman,
hnífapörin lágu á víð og dreif um borð-
dúkinn, og stólarnir stóðu fram á miðju
gólfi.
Hjónin stóðu andspænis hvort öðru og
horfðust í augu heiftarlega, þau voru að
hnakkrifast. — Á milli þeirra hafði risið
ágreiningur, um smávægilegt efni, en nóg-
ur til þess, að hleypa öllu í bál og brand.
Hann titraði af reiði og talaði með stöð-
ugum upphrópunum og sló hnefunum í
borðið til frekari áherzlu, að lokum missti
hann algjörlega stjórn yfir sjálfum sér,
svo hann vissi naumast hvað hann sagði.
Hún stendur lengivel fyrir framan hann
róleg, en einbeitt á svip og lætur hann
hella úr skálum reiði sinnar yfir sig; en
um síðir þrýtur hana þolinmæði og svarar
honum biturlega og um leið hæðnislega,
rödd hennar er storkandi og köld — því
næst hleypur hún á dyr og skellir á eftir
sér hurðinni.
Þögnin, sem ríkti nú allt í einu, inni í
borðstofunni, eftir að konan var gengin
út, verkar undarlega á Maxime, hann geng-
ur að glugganum, opnar hann og lætur
tært og svalandi loftið streyma inn til sín,
það er eins og það styrki órólegar
taugar hans, því nokkru síðar fer reiði
hans ofurlítið að minnka.
Hann gerir tilraun til þess, að brjóta til
mergjar ágreinings-atriði þeirra hjónanna,
en hann getur ekki hugsað rökrétt um það;
þetta endurtók sig alltaf á milli þeirra, án
þess þau gætu að því gert, og án þess þau
vissu ástæðuna fyrir því, það var einhvers-
konar stífni og kali í þeim báðum, sem
þau réðu ekki við.
Þau höfðu nú ennþá einu sinni orðið
sundurorða um smáatriði, eins og svo
mörgum sinnum fyrr, og þá gátu þau ekki
komist af með minna en háarifrildi og
særingar.
1 fimm ár höfðu þau Maxime og Eve-
line verið gift. Þeim hefir alltáf þótt vænt
hvoru um annað, og þykir það ennþá þrátt
fyrir allt.
Þau eru alls ekki hversdagsmanneskjur;
Eveline er greind og velhugsandi kona, og
Maxime er virðulegur og trúverðugur
maður, en sambúð þeirra er þrátt fyrir
það þraut, reglulegt stríð. Enda þótt líf
þeirra virðist geta verið fögrum blómum
stráð, þá visna þau upp og fölna fyrir
kala þeirra.
Lunderni þeirra er ólíkt og getur ekki
samrýmst, þau geta hvorugt slakað til
fyrir hinu, og þar af leiðandi sljóvgast til-
finningar þeirra, og glóðin kulnar út.
Það er eins og þau hafi ánægju af því
að skaprauna hvort öðru, það er engu lík-
ara en einhver.púki sitji í leyni og hvísli
að þeim rógi og keppist við að benda þeim
á galla og veikleika hvors annars. Maxime
iðrast alltaf sárlega á eftir, þegar þau hafa
verið ósátt, því hann veit, hversu erfitt
hann á með að stjórna skapi sínu, og
í reiði sinni segir hann margt, sem hann
hefði heldur kosið að þegja yfir, en hann
er þó furðu fljótur að gleyma sínum góðu
áformum, og við fyrsta tækifæri eru þau
byrjuð að kýta á ný, án þess hann viti af
hvaða ástæðu.
Eveline finnur líka tii þessa veikleika
þeirra, og það angrar hana oft, þegar hún
hugsar um það, hversu naggsöm hún er
og þverlynd, en hún getur ekki unnið bug
á þessum leiða vana; þessu óbreytanlega
eðli. Þau eru bæði samsek, og eiga hvort
sinn þátt í því, að gera lífið leiðinlegt og
ergja hvort annað.
1 dag finnst Maxime hjónabandið vera
sér fjötur um fót og hvíla svo þungt á
sér, að honum finnst það næstum óbæri-
legt. Hann lítur í kringum sig á heimili
sínu til húsmunanna, sem daglega eru
vitni að ósamkomulagi þeirra hjónanna;
hann virðir fyrir sér húsgögnin, málverkin
á veggjunum og aðra smáhluti í stofunni,
allt finnst honum þetta nú vera viður-
styggilegt. Hann horfir á yfirhöfn sína og
skóna sína, og honum finnst hann hatast
við þetta allt saman, án þess hann geti
gert sér grein fyrir því, hvers vegna hann
geri það. Með hatri hugsaði hann einnig
til konu sinnar; þessarar fölu, ljóshærðu
konu, sem hann ætíð hafði fyrir augum
sér.
| VITIÐ ÞÉR ÞAÐ? í
| 1. Eftir hvem er þetta erindi?
Krummi gamli er svartur,
og krummi er fuglinn minn.
Krunkið era söngvar hans |
um sólina og himininn.
| 2. Hvaða ár tók Garðyrkjuskóli rikisins |
| til starfa ?
I 3. Hvað er langt frá Reykjavík, kringur* |
Hvalfjörð, til Hvammstanga?
| 4. Hvenær fluttist Möðruvallaskóli til I
1 Akureyrar? , |
= 5. Eftir hvem eru þessar ljóðlínur:
| oft má horfa úr huga • §
= harma sina í bláinn.
| 6. Hverrar þjóðar var tónskáldið Antoin |
Dvorak, og hvenær var hann uppi?
| 7. Hvenær losnaði Búlgaría úr tengslum :
við Tyrkland ? ,
= 8. Hvar á terunninn frumheímkynni sín, |
og hvenær var byrjað að drekka te i jj
Evrópu ? |
| 9. Hvenær var Habsborgarættin við völd É
É á Spáni? é
| 10. Hvaða þjóð hefir staðið fremst í dans- |
listinni ?
Sjá svör á bls. 14. |
'■iiiaiiii<iuiii«iiiuii(uaMii*nM4iiifiiiiii«iiiiiuiiiiiiMiimiiMiiiiiniiiiiimii(iiiiiiiiii
Nú fann hann ekki til samvizkubits
eins og venjulega eftir að slegið hafði í
brýnu á milli þeirra, heldur var það hat-
ur, sem ólgaði í honum. Maxime sá aé
vísu, að þau áttu bæði hlut að máli; fóru
bæði rangt að, og þau af eigin yfir-
sjón eyðilögðu lífið hvort fyrir öðru. Hann
hugsaði með sér, að þótt þau reyndu að
byrja nýtt líf uppfrá þessu, þá mundi
það aldrei heppnast, að breyta því úr því
sem komið var; það gæti ekki orðið öðru-
vísi en það var.
Maxime tók hatt sinn og gekk hægt út
úr stofunni.
Þegar hann kom aftur heim var klukk-
an orðin sjö. Af gömlum vana kom hann
til kvöldverðar, án þess hann hefði nokkra
löngun til þess, hvorki störf dagsins eða
gönguferðin heim höfðu létt skap hans og
við tilhugsunina um það, að þurfa nú aft-
ur að hitta Eveline, fann hann gremjuna
sjóða í sér. Inni í herbergi sínu ætlaði hann
að bíða, þar til kallað yrði á hann til
kvöldverðar. Hann beið í hálftíma, án þesa
að kallað væri, það leið klukkustund, og
enginn kallaði á hann.
Hann hringdi, og þjónn kom inn.
„Hvernig víkur þessu við? Á maður
ekkert að fá að borða í dag?“
„Frúin er ekki komin heim ennþá.“
„Er hún ekki komin heim? Og klukkan
orðin átta!“
Maxime yppti öxlum og hugsaði með
sér, að það væri verst fyrir hana sjálfa.
Hún væri að sjálfsögðu reið við hann. —
Síðan gaf hann skipun um að bera á borS
fyrir sig einan, til þess að refsa henni.
Klukkan var orðin hálfníu.
Maxime kallar á stofustúlkuna.
„Vitið þér, hvar konan mín er?“
„Nei, frúin fór út klukkan fimm, án þess
að geta um, hvert hún ætlaði.“
„Þökk fyrir, það er gott.“
Maxime gerði tilraunir til þess, að halda
áfram að borða, en það var einhver órðí
yfir honum, svo að hann tapaði allri lyst
á matnum.
Klukkan sló níu.
Hvemig gat þessu vikið við?
Maxime tók nokkra ávexti á diskinn
sinn, en hann borðaði þá ekki.
Nei, hann átti ómögulegt með að koma
nokkram hlut niður.
En hvað borðið leit eitthvað ömurlega
út, fannst honum .... engin blóm prýddu
það, og borðbúnaðurinn hafði ekki sinn
venjulega svip í augum hans.
Maxime stóð upp úr sæti sínu, og gekk
inn í setustofuna, og kveikti þar ljós. —
Kvöldjakkinn og inniskómir hans, voru
Framh. á bls. 13.