Vikan - 17.02.1944, Síða 5

VIKAN, nr. 7, 1944
5
Fratnhaldssaga:
12
Vegir ástarinnar-
Eftir E. A. ROWLANDS
„Hvað ætlaði ég að fara að gera!“ barmaði
laún sér og fól andlitið í höndum sér. „Ég þakka
þér, guð, fyrir það, að ég skuli hafa bjargast
nógu snemma!"
Tárin streymdu niður vanga hennar, og hún
hlustaði með fjálgleik á guðsþjónustuna. Þegar
hún fór úr kirkjunni, var hún fastráðin að segja
Carrillion lávarði, að hún gæti aldrei orðið eigin-
kona hans.
XV. KAFLX.
Játning.
Það var áliðið dags, þegar lafði Sergia kom
heim. Lafði Marion og Carrillion lávarður sátu
þögul og biðu eftir henni, en lafði Marion hafði
varla litið á hana, fyrr en hún hrökk við af
hræðslu.
Sergia stóð kyrr, rétt fyrir innan dyrnar, og
horfði á hana, eins og hún myndi nú fyrst eftir
því, sem þær höfðu ákveðið áður en hún fór
út.
„Þú hefir líklega beðið eftir mér, Marion
frænka?" sagði hún; „mér þykir það leitt, en
ég get ekki farið neitt í dag; en það má alls
ekki hindra það, að þú farir. Við megum ekki
svíkja lafði Hylyard; viltu vera svo góð að af-
saka mig við hatia."
Carrillion lávarður sneri sér strax við og leit á
Sergiu; það var eitthvað í rödd hennar, þegar
hún talaði, sem hann hafði aldrei heyrt fyrr, og
þegar hann athugaði hana betur, varð hann mjög
undrandi; því að honum sýndist hún vera með
fár í augunum.
Hann gekk.til hennar til þess að taka í hönd
hennar.
„Ég er dálítið þreytt,“ sagði hún og dró hönd-
ina fljótt að sér; ,,en mér þykir það leitt, að
•g skuli hafa látið þig bíða svona lengi, ég er
hrædd um, að ég hafi tafið ykkur Marion.“
„Ó, lafði Marion,“ endurtók Carrillion lávarður
fyririitlega, eins og honum væri alveg sama um
tilfinningar hennar; „ég er sá eini aumkunarverði,
af því að ég hefi saknað þín svo mikið, en þú
skalt ekki taka það nærri þér, ég er viss um,
að þú hefir ekki getað gert að því, að þér seink-
aði. Þú ert svo föl,“ hélt hann áfram. „Þú ættir
að hvíla þig dálítið.1'
Sergia varð enn þá fölari en hún var fyrir,
þegar hún heyrði hann tala þannig. Það var
sannarlega kaldhæðni örlaganna, að Carrillion
lávarður skyldi einmitt velja þessa stund til þess
að sýna henni svona mikla alúð. Það gerði henni
miklu erfiðara að segja það, sem hún varð að
segja. Að síðustu gat hún hert upp hugann með
mikilli fyrirhöfn.
„Það er mjög elskulegt af þér að hugsa svona
um mig,“ sagði hún, „en ég get ekki hvílt mig
núna, og ég er ekki svo mjög þreytt; ég vildi
gjarnan tala við þig hefir þú tíma til þess,
aðeins nokkrar mínútur?"
„Klukkustundir ef þú vilt,“ sagði Carrillion
lávarður undrandi og settist við hlið hennar.
„Ég þarf að tala við þig, segja þér frá dá-
litlu,“ og hún þagnaði ósjálfrátt og dró andann
éjúpt. Hefir þú aldrei furðað þið á því, að ég
teefi aldrei minnst á þá tíma við þig, áður en
faðir minn fékk Stanchester ?“
„Nei,“ sagði Carrillion lávarður og leit hissa
á hana.
,,Ég hefði átt að segja þér allt um sjálfa mig,“
sagði Sergia fljótt og ákveðið. „en ég hefi nú
PnrtJM P it • Lafði Sergia Wierne, dóttir
x. hins ríka gtanchester lá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu í London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sinn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi i sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
sem býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það.metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur því til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
Það kvelur Mary, að Julian bróðir hennar
hefir andúð á Sergiu. Stanchester lávarður
kemur til Stanley Towers og Sergia býður
systkinunum í veizlu þangað, en Julian vill
ekki fara. Hann undirbýr opnun nýja lestr-
arsalsins. Sergia meiðir sig á dansleiknum
og Julian bindur um handlegg hénnar.
Julian fær Sergiu til að hjálpa Oldcastle
bónda, gegn áreitni manns aðnafni Warden.
Sergia hjálpar Oldcastle með peningagjöf.
En einmitt um þetta leyti verður sprenging
í verksmiðjunni og um tuttugu manns slas-
ast hættulega. Sergia kemur oft í sjúkra-
húsið og huggar og hjálpar þeim sem hafa
særst. Ekki tekst að hafa upp á þeim mönn-
um, sem voru valdir að sprengingunni. Frú
Armstrong og Mary fara í burtu sér til
hressingar, en Julian ér heima. Dag nokk-
urn biður Sir David Julian um að tala við
Sergiu fyrir sig út af Warden, þar sem
hann megi ekki vera að því. Julian fer til
Sergiu og ákveða þau að fara út saman
næsta dag. En þegar hann svo kemur dag-
inn eftir má hún eklti vera að því að fara
út með honum, hún þarf að heimsækja
gamla konu í nágrenninu. Sergia spyr,
hvort hann vilji ganga með.sér þangað.
Þegar þau eru aftur á heimleið í gegnum
skóginn, játar Julian henni ást sína, en
Sergia segist aldrei geta gifst honum.
Julian reiðist og heldur að hún hafi aðeins
leikið sér að tilfinningum hans og lætur
mörg biturleg orð falla í hennar garð.
Hann fer svo og skilur hana eftir í örvænt-
ingu. Nokkru síðar hittir Julian Sir David
og segir honum, að hann sé að fara frá
Stanchester og hann ætli sér af landi burt.
Sir David kemst að því, hvað muni valda
brottför Julians, því að á meðan þeir eru
að tala saman, fær hann bréf frá Sergiu,
þar sem hún tilkynnir trúlofun sína og
Carrillions lávarðar. Nokkrum dögum fyrir
brúðkaupið hitti svo Sergia Julian úti á
götu. Þau tala ekki saman, en hún finnur
þá að hún getur alls ekki gifzt Carrillioni
lávarði.
undanfarið verið svo undarleg, alveg eins og ég
— lifði í draumi. Það var ekki fyrr en í dag, að
ég skjldi sjálfa mig, en ef þú hefðir spurt mig,
þá hefði ég samt sagt þér sannleikann."
„En kæra Sergia,“ sagði Carrillion, „því skyldi
ég spyrja þig um fortíð þína? Ég býst við því,
að hún hafi verið svipuð annarra ungra stúlkna.“
Sergia brosti lítið eitt. „Nei, það hefir hún ekki
verið,“ sagði hún hæglega, „það væri ekki gott;
fortíð mín hefir verið mjög dapurleg."
„Mér þykir það leitt,“ sagði Carrillion lávaröur,
sem var hrærður af hinni dapurlegu íödd hennar,
„en hvers vegna ættum við að tala urn það núna?
Nú ertu vonandi hamingjusöm.“ Hann lcit á hana,
um leið og hann hugsaði:„ég vona, au hún verði
ekkert óróleg." Það var einmitt hin rólega og
tiginmannlega framkoma Sergiu, sem hann var
hrifinn af; en honum líkaði alls ekki við hana
eins og hún var núna.
„Ég ætla að segja þér sannleikann," sagði
Sergia alvarlega, „og þegar ég hefi sagt þér frá
því, sem ég hefi hingað til álitið leyndarmál lífs
míns, þá munt þú áreiðanlega skilja, að ég get
aldrei orðið eiginkona þín.“
Carrillion lávarður horfði höggdofa á hana; svo
hóf Sergia máls.
„Þú veizt það,“ sagði hún lágt, „að við pabbi
ferðuðumst mikið um, áður en hann erfði. Ég
var oft einmana, og einu sinni skildi hann mig
eftir eina i átta vikur í Róm, á meðan hann var
í Monaco og skemmti sér við spil. Við vorum
fátæk, og ég óskaði þess aðeins, að ég gœti
fengið atvinnu, svo að ég gæti unnið mér ein-
hverja peninga. Faðir minn var á móti því; hon-
um fannst engin skömm að þvi, að við fluttum
frá einum stað á annan án þess að borga; og
hann tók það heldur ekki nærri sér, að mig
skorti það nauðsynlegasta, en stolt hans bannaði
mér að vinna mér inn nokkra aura.“
Rödd hennar varð að andvarpi, og Carrillion
varð kaldur og hörkulegur á svipinn, en hann
sagði ekkert.
„Ég verð alltaf svo döpur, þegar ég hugsa til
þessara tíma,“ hélt Sergía áfram. „Ég vil að-
eins útskýra, hvers vegna ég neyddist til þess að
vera óhlýðin föður mínum og finna upp ráð til
þess að bjarga mér sjálf. Ég fann upp á því
að selja málverk mín; ég hafði einu sinni áður
selt nokkur stykki og fengið pöntun um að mála
nokkrar myndir. Ég var hamingjusamari en ég
hafði lengi verið, en svo kom nokkuð fyrir. Ég
fór oft til vinnustofunnar, þar sem myndirnar
höfðu verið keyptar af mér. Listmálarinn Signor
Caprivi vildi gjarnan hjálpa mér að selja fleiri,
og ég var á leið þangað, þegar allt í einu urðu
óeirðir á götunni. Það urðu veruleg slagsmál, og;
fólkið æpti og skrækti allt í kringum mig. Ég:
komst ekki í burtu heldur barst með múginum,
þangað til maður nokkur kom mér allt í einu til
hjálpar. Hann hafði séð, að ég var í hættu, og
bjargaði hann í rauninni lífi mínu. Hann fór með
mig heim til sín og kynnti sig sem Lucani greifa,
liðsforingja í lífverði páfa. Það getur enginn,
nema sá, sem hefir verið jafn einmana og yfir-
gefinn og ég, þegar ég var átján ára gömul,
skilið, hvað það var dásamlegt fyrir mig að vera
sýnd jafnmikil virðing og kurteisi og greifinn
sýndi mér, Hann kom upp frá þeim degi daglega
til mín þar, sem ég átti heima, og ég var alveg
ein og hann hughreysti mig svo vel þá og var
mér svo góður, að ég hélt brátt dauðahaldi í
hann sem minn eina vin. Nú skil ég ekki, að ég
skuli hafa látið hrífast svona fljótt, en — ég var
svo ung og óreynd, og hann kunni til fullnustu
þá list, að töfra óreynda stúlku. Ráðleggingar
hans virtust svo viturlegar og umhyggja hans
fyrir mér takmarkalaus. Ég elskaði hann — eða
hélt, að ég elskaði hann — fyrr en ég haföi þekkt
hann í viku. 1 allan þann tima, kom ég ekki í eitt
skipti á vinnustofuna. Lucani greifi fann alltaf
eitthvað upp, sem hindraði mig frá því. Þegar
hann svo loks sagðist elska mig og bað mig um
cð giftast sér, var ég hamingjusöm. Og í fávizku
minni Iiélt ég, að faðir minn mundi fagna þvi
að ég giftist. Lucani greifi var, eftir því sem
hann sagði sjálfur, velauðugur — svo að ég sam-
þykkti undir eins að giftast honum í mestu leynd.
Hann sagði mér, að hann væri í leyfi og hann
vildi nota það, til þess að halda brúðkaup okkar.