Vikan - 17.02.1944, Qupperneq 6

VTKAN, nr. 7, 1944
6
Ég trúði honum í blindni; hann sýndi mér bréf
og skjöl, sem sönnuðu, að hann væri sá, sem hann
sagðist vera, og ég var ástfanginn af honum. Nú
— við giftumst, það var borgaralegt hjónaband.
Þegar við fórum frá skrifstofunni, þar sem við
höfðum verið gefin saman og vorum á leiðinni
til jámbrautarstöðvarinnar —: við ætluðum í
nokkra daga ferðalag — vorum við stöðvuð af
iögreglunni, sem tók manninn minn í burtu, þrátt
fyrir mótmæli hans — eiginmann minn. Hann var
sakaður um morð! Hann hafði þrem mánuðum
áður myrt eiginkonu sína, sem hét Bianca!
Þegar ég náði mér aftur, var hinn tryggi
Caprivi hjá mér, og hann sagði mér með fáum
orðúm hinn beizka sannleika. Maðurinn minn var
alls ekki greifi, hann var af mjög lágum ættum
og það sem var verst, mjög auðvirðileg persóna,
svikari og lygari. Hann hét Pierto Cossi og lög-
reglan hafði komizt á snoðir um hann daginn,
sem hann náði í annað fómardýr sitt. Hann hafði
gortað af því, að hann mundi bráðlega kvæn-
ast enskri stúlku af mjög háum ættum. Þetta í
sambandi við það, að ég sást ekki í vinnustofunni
og sú staðreynd, að Caprivi bæði hafði séð og
heyrt að við væmm saman, kom honum til þess
að láta til skara skríða. Hann vonaði, að hann
gæti komið nógu snemma til þess að komast hjá
því að ég giftist Cossi, en hann kom þvi miður
of seint!“
Hödd Sergiu skalf, en nú var það versta búið, og
síðan hélt hún áfram:
„Signor Caprivi var mér þá sannur vinur, hann
huggaði mig með því, að það gæti verið eitthvað
ólöglegt við hjónavígsluna, og hann skyldi gera
allt, sem hann gæti til þess að hjónabandið yrði
gert ógilt, en það heppnaðist honum ekki. Eina
von mín var sú, að því yrði haldið leyndu fyrir
föður mínum og öllum öðrum en Cossi, Signor
Caprivi og mér sjálfri. Sama dag var mér til-
kynnt, að faðir minn væri orðinn greifi af Stan-
chester vegna tveggja óvæntra andláta í Wierne-
fjölskyldunni og hann væri á leið til Englands
Þess að taka við eignunum. Þetta hafði verið
kuhíiwgt síðustu þrjár vikumar í Englandi, og
nú skildi ég, hvers vegna Cossi hafði haldið mér
frá vinnustofunni, því að hefði ég komið þangað,
hefði mér iíklega verið bjargað frá þessum hræði-
fesni ðriögum.
Signor Caprivi tók mig að sér, þangað til faðir
minn kom aftur til þess að sækja mig heim til
Englands. Hann lofaði að vinna að þessu fyrir
mig í leyni og láta mig vita, hvemig málinu
væri farið. Ég þorði ekki að trúa föður mínum
fyrir þessu núna. Þegar hann var orðinn Stan-
chester lávarður, því að ég vissi, að hann mundi
aldrei fyrirgefa mér þessi æskuglöp.
Caprivi stóð við loforð sitt, en ég hafði aðeins
verið í nokkrar vikur í Englandi, þegar ég frétti
að hann væri dáinn. Ég fylgdist ákaft með rétt-
arhöldunum í morðmálinu, sem Cossi var ákærður
fyrir, en ég varð skelfd, þegar ég frétti að af ein-
hverjum ástæðum væri aðeins hægt að dæma
hann i nokkra ára þrælkunarvinnu. Það er kann-
ske ljótt að segja það, að ég óskaði að hann
dæi — en átti hann ekki skilið að deyja? Hann,
sem hafði tekið eitt mannslíf og eyðilagt annað?
Hann fékk leyfi til þess að skrifa i fangelsinu, og
bréf hans voru mér til mikilla kvala. Hann skrif-
aði um ást sína til mín — hann fullvissaði mig
um sakleysi sitt í því, sem hann var ákærður
fyrir, og hann lýsti því yfir í sérhverju bréfi, að
hann kæmi til min, þegar hann yrði laus, og
myndi krefjast mín, sem lögmætrar eiginkonu.
Hann bað mig um að muna alltaf eftir þeim
böndum, sem bundu okkur, eins og ég myndi
nokkum tíma gleyma því!“
Sergia þagnaði, yfirbuguð af þessum hryllilegu
endurminningum, og hún sat lengi þögul, niður-
sokkin í beizka sorg.
XVI. KAFLI.
Carrillion lávarður.
„Og nú" — hélt Sergia áfram, og, hún varð
alveg róleg, þegar hún mætti hinu skelfda augna-
ráði Carrillions lávarðar — ,,nú er ég loksins
frjáls! Piertro Cossi var skotinn til bana fyrir
nokkrum vikum síðan í óeirðum, sem voru í
fangelsinu, þegar hann og nokkrir aðrir fangar
ætluðu að flýja. 1 síðasta bréfi hans til mín
skrifar hann, að hann vonist til þess að verða
bráðlega frjáls og laus í Englandi •— og nokkr-
um dögum seinna las ég i ítölsku dagblaði, að
hann hefði verið drepinn," rödd Sergiu varð að
hvisli, hún hugsaði til þess, að það hafði einmitt
verið sama daginn og hún og Júlian höfðu gengið
um skóginn, og hann hafði beðið hana um að
giftast sér.
„Nú er ég þá frjáls," endurtók hún aftur, „ég
get gifzt aftur, en ekki yður, Carrillion lávaröur.
Eiginkona yðar má ekki hafa fortíð, sem nokkur
skuggi hvílir á, það mundi setja blett á nafn
yðar."
Á öllum öðrum timum en nú, mundi Carrillion
lávarður hafa fundið til sín við þessi síðustu orð.
En nú var hann alltof æstur í skapi og undrandi,
til þess að geta svarað þegar í stað. Játning
Sergiu olli honum mjög mikilla og biturra von-
brigða, því að hann var mjög svo eigingjarn
maður.
„Þér hafið komið skammarlega fram við mig,“
sagði hann að lokum, og rödd hans var bæði
hörð og ásakandi. „Þér hefðuð átt að segja mér
frá þessu öllu, þegar ég bað yður um að verða
eiginkona mín. Þér hlutuð að skilja það, að þér
með slíka fortíð gátuð ekki orðið lafði Carrillion
— og yfirleitt alls ekki gifst manni, sem er hátt
settur í þessum heimi."
„Nei, það skildi ég sannarlega ekki,“ sagði
Sergia, sem var særð af þessum grimmdarfullu
orðum. „Mér datt það, að minnsta kosti ekki í
hug þá. Ég hafði einmitt þá orðið fyrir svo
mikilli sorg og tilfinningar minar og hugsanir
voru svo undarlega sljóar. Hefði ég í rauninni
vitað, hvað ég var að gera, þá hefði ég líka hafn-
að bónorði yðar; en þér megið trúa því, þá gat
. ég ekki sagt nokkrum manni ævisögu mína. En
•hefði ég getað gert það,“ bætti hún við í skyndi-
legri örvæntingu, „þá hefði ég, ef til vill, núna
verið hamingjusamasta stúlkan í öllum heimin-
um, eða — þúsund sinnum óhamingjusamari en
ég er núna. En ég gat ekki hugsað. Ég var svo
dáleidd af sorg yfir þessum hræðilegu æskuglöp-
um, að ég gat ekki skilið neitt. tað var ekki fyrr
en í dag, að ég vaknaði fyllilega til meðvitundar
um það, sem ég var að gera."
„Það er mjög leitt, að þér skylduð gera yður
grein fyrir því svona seint," sagði Carrillion
lávarður kuldalega. „Þér hafið ekki tekið neitt
tillit til mín. Það þýðir ekkert að koma með
ásakanir núna, og ég hata auk þess allt uppþot;
en ég vildi nú helzt, að þér skilduð, hvað þér
hafið verið óréttlátar gagnvart mér.“
„Ég fullvissa yður um það, Carrillion lávarður,
að þér þurfið ekki að hafa fyrir því, að útskýra
það fyrir mér. Mér þykir leitt, að ég skuli hafa
komið þannig fram við yður,“ sagði Sergia með
röddu, sem mundi hafa blíðkað alla nema Carr-
illion lávarð.
„Þér hafið gert mig að athlægi allra,“ hélt hann
reiðilega áfram. „Fólk mun aumkvast yfir mér
og skopast að mér. Nú get ég ekki komið í klúbb-
inn í marga mánuði, eða yfirleitt á nokkra sam-
komu, fólk mun hæðast að mér, óheppnum biðli,
sem hefir verið hryggbrotinn, á síðustu stundu, af
hinni fögru og mjög duttlungafullu lafði Sergiu.
Það kærir sig enginn maður um, að hafa verið
leiksoppur kvenmanns, en ég —.“
„Því skyldi fólk álíta það?“ spurði Sergia og
mátti greina dálitla fyrirlitningu í röddinni.
„Segið öllum sannleikann. Þér getið sagt, að það
voruð þér, en ekki ég, sem slituð trúlofuninni,
vegna þess að þér komust að því, að ég væri ekki
þess verð að taka við þeirri virðingarstöðu, sem
þér höfðuð boðið mér. Ef þér svo um leið endur-
takið söguna, sem ég var að segja yður áðan,
þá munu sjálfsagt allir verá sammála yður."
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Það er ekki nokkur leið fyrir mig að skrifa til Erlu
þessum hávaða. Það er bezt að fara í liðþjálfa-„braggann“.
Oddur: Ég hélt — ég hélt . . .
Liðþjólfinn: Þér ættuð að reyna að halda yður sam
an! Bjáni!
Oddur: Hér er enginn friður! Oddur: „Elsku Erla mín! Ég sit hér inni í skrifstofu
hershöfðingjans og ætla að skrifa þér nokkrar linur.
Hér er hljótt og ágætt næði . . .“
Liðsforinginn: Það er verst, ef ég trufla
yður en ég neyðist til að vísa yður á dyr!
Þarf’ég að segja yður þetta tvisvar? Bjáni!