Vikan - 20.07.1944, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 29, 1944
5
5^ Al M H jAl li D S S Cjí ...
Poirot og lœknirinn
............ Sakamálasaga eftir Agatha Christie
„Eflaust, eflaust," sagöi Poirot sefandi. „Verið
ekki að koma yður í hugaræsing."
Hann talaði til mtn eins og ég væri óþekkt barn.
Við settumst öll að borðinu.' Mér virtist það
ótrúlegt, að ekki væri liðinn sólarhringur síðan
ég sat síðast þar við borðið.
Á eftir benti frú Ackroyd mér til sín og við
settumst niður á sófann.
„Ég get ekki að því gert, að ég er dálítið
særð,“ sagði hún lágt, og tók um leið upp vasa-
klút og þerraði sér um augun, sem þó var aðeins
gert til málamynda. „Særð, á ég við, vegna þess,
að mér finnst, að Roger hafi ekki sýnt mér fuilt
traust. Hann átti að láta þessi tuttugu þúsund
pund ganga til mín, ekki til Flóru. Mér finnst, að
treysta beri móður fyrir hagsmunum barns henn-
ar. Þetta er vantraust, finnst mér.“
„Þér gleymið því, frú Ackroyd,” sagði ég, „að
Flora var skyld Ackroyd, hún var bróðurdóttir
hans. Það hefði verið öðruvísi, ef þér hefðuð verið
systir hans, ekki mákona.“
„Sem ekkja Cecils sáluga finnst mér, að taka
hefði átt tillit til tilfinninga minna," sagði konan
og þerraði sér enn um augun með vasaklútnum.
„En Roger var alltaf hálf einkennilegur, svo að
ég segi ekki nízkur, í peningasökum. Það hefur
verið mjög erfitt fyrir okkur Flóru að draga fram
lífið sómasamlega. Hann lét ekki einu sinni
veslings telpuna fá vasapeninga. Hann borgaði
að vísu reikninga hennar, en með tregðu þó og
spurði hana, til hvers hún þyrfti allan þennan
hégóma — alveg eins og karlmenn alltaf láta, —
en — nú gleymdi ég, hvað ég ætlaði að segja.
Ó, já, ekki eyrissvirði gátum við kallað okkar
eigið. Floru sárnaði það — já henni sámaði það
mjög mikið. En samt þótti henni vænt um hann.
Já, ég verð að segja það, að Roger hafði mjög
einkennilegar hugmyndir um peninga. Honum datt
ekki einu sinni í hug að láta okkur fá peninga til
þess að kaupa ný handklæði, enda þótt gömöl
væru öll í tætlum og svo, hélt frú Ackroyd áfram
og hækkaði róminn skyndilega, ,,að láta þessa
konu fá svona mikla peninga — þúsund pund
hugsið yður það, eitt þúsund pund“.
„Hvaða konu ?“
„Þessa Russel. Það er eitthvað einkennilegt við
þann kvenmann, og það hefi ég líka alltaf sagt.
En Roger mátti ekki heyra henni hallmælt. Hann
sagði, að hún væri kona með mjög sterka skap-
gerð og hann dáðist að henni óg bæri virðingu
fyrir henni. Hann var alltaf að tala um ráðvendni
hennar og sjálfstæði og siðferðisþrek hennar. Mér
fanst eitthvað grunsamlegt við hana. Hún var
vissulega að reyna eins og henni var frekast unnt
að krækja í Roger. En ég kom i veg fyrir það.
Hún hefur alltaf hatað mig. Auðvitað; ég sá í
gegn um klækjabrögð hennar."
Hammond kom í sömu svifum og stöðvaði þar
með viðræður okkar. Hann kvaddi. Ég greip tæki-
færið og stóð upp.
„ Það er þetta með yfirheyhslunar,“ sagði ég.
„Hvort viljið þér heldur láta þær fara fram hér
eða niðri á veitingahúsinu ? “
Frú Ackroyd starði á mig. „Yfirheyrslur?"
spurði hún og var skelfd á svip. „En það þurfa
áreiðanlega ekki að fara fram neinar yfirheyrsl-
ur i þessu ?“
Hammond ræksti sig og sagði; „Óhjákvæmi-
legt. Eins og á stendur.“
„En áreiðanlega getur Shepphard læknir komið
þvi þanníg fyrir —“.
. Sheppard læknir er að
’ koma frá heimili frú Ferr-
ars, en hún hafði látizt um nóttina. Caro-
line systir hans spyr hann spjörunum úr
og heldur því fram, að frú Ferrars hafi
framið sjálfsmorð, og að hún hafi komið
manni sínum fyrir kattamef, er hann lézt
fyrir nokkrum mánuðum. Sheppard segir
söguna og er búinn að lýsa því, er hajin
mætti Roger Ackroyd, ríkum manni, er býr
í Femley Park. Ralph Paton er uppeldis-
sonur Ackroyd. Sheppard kjmnist Poirot.
Þeir em nágrannar. Roger Ackroyd býður
Sheppard til sin i kvöldverð og trúir hon-
um fyrir því, að frú Ferrars hafi sagt sér,
að hún hafi gefið manni sínmn eitur, og
að einhver, sem vissi það, hafi gert henni
lífið óbærilegt. Ackroyd fær bréf, sem frú
Ferrars hefir skrifað rétt áður en hún dó
og í því segir hún nafn þess, sem hefir of-
sótt hana, en hann vill ekki lesa það allt
fyrir lækninn. Sheppard fer heim, en um
kl. tíu er hringt til hans og sagt að Roger
Ackroyd hafi verið myrtur. Sheppard flýtir
sér aftur til Femley Park. Kjallarameist-
arinn, Parker, viðurkennir ekki að hafa
hringt til Sheppards, en læknirinn segir, að
það hafi verið hann. Ungfrú Flóra hefir
verið inni hjá Ackroyd eftir að Sheppard
fór. Flóra biður Sheppard um að fá Poirot
til þess að taka að sér rannsókn málsins.
Gmnur hafði strax fallið á Paton, sem fór
í burtu sama kvöld og morðið var framið.
Poirot heldur áfram rannsókn í samráði
við Raglan lögreglufulltrúa, en ekkert kem-
ur í ljós, sem orðið gæti til afsanna sekt
Patons. Raglan fulltrúi er viss um, að hann
sé búinn að leysa gátuna, og Foirot gefur
honum í skyn, að hann trúi á ráðningu
Raglans, en heldur sjálfur áfram rann-
sókninni. Ackroyd hefir arfleitt mágkonu
sina frú Ackroyd að tekjum af tíu þúsund
punda virði í hlutabréfum, sem eiga að
greiðast henni á meðan hún lifir. Flóra
Ackroyd erfir tuttugu þúsund pund í pen-
íngum. Frú Ackroyd er hálf móðguð yfir
því að hafa ekki fengið meira.
„Það eru takmörk fyrir því, sem hægt er að
laga til í hendi sér,“ sagði ég þurrlega.
„Ef þetta var slys —“.
„Hann var myrtur, frú Ackroyd," sagði ég
ruddalega.
Hún rak upp óp.
„Engin kenning um slysni getur staðizt".
Frú Akroyd horfði til min með vandræðasvip.
Ég hafði enga þolinmæði með því, sem ég hélt
að væri ótti hennar við óþægindi.
„Ef yfirheyrslunar verða látnar fara fram, verð
ég þá að svara spumingum og svoleiðis ?“
„Ég veit ekki, hvað verður nauðsynlegt,“
svaraði ég. ,,Ég geri ráð fyrir því, að Raymond
muni taka að sér öll formsatriðin“.
Lögfræðingurinn samþykkti með því að hneigja
sig lítilsháttar.
„Satt að segja, held ég, að þetta verði ekkert
að óttast, frú Ackroyd,“ sagði hánn. „Yður mun
verða hlíft við öllum óþægindum. Nú, hvað
peninga snertir, hafið þér eins og þér þarfnist
sem stendur?" Hún leit á hann spyrjandi, svo að
hann bætti við: — „Ég á við það, hvort þér hafið
nóg í reiðu fé. Ef ekki, þá get ég komið því
þannig fyrir, að þér fáið allt það, sem þér þarf-
nist“.
„Það ætti að vera í lagi,“ sagði Raymond, sem
var viðstaddur. „Ackroyd lét taka út ávísun á
hundrað pund í gær“.
„Hundrað pund?“
„Já, það átti að fara í launagreiðslur og annan
kostnað, sem greiða þurfti í dag. Það er ekki
ennþá farið að taka af upphæðinni.“
„Hvar eru þessir peningar? 1 skrifborðinu
hans?“
„Nei, hann geymdi alltaf reiðu fé, sem hann
hafði í svefnherbergihu. 1 gömlum flibbakassa.
Einkennileg hugmynd, finnst ykkur ekki?“
„Éé held, að við ættum að ganga úr skugga um,
hvort peningarnir séu þar,“ sagði lögfræðingur-
inn.
„Sjálfsagt," samþykkti einkaritarinn. „Ég skal
vísa yður þangað upp strax . . . Nú, ég gleymdi
því, að það er læst.“
Við fréttum hjá Parker, að Ralgan fulltrúi væri
uppi i herbergi ráðskonunnar að spyrja nokkurra
spurninga til uppfyllingar. Stundakom síðar kom
hann niður til okkar i anddyrið með lykilin. Hann
opnaði fyrir okkur, og við gengum gegn um innri
forstofuna og upp litla stigan. Dyrnar að svefn-
hefbergi Ackroyds stóðu opnar. Það var dimmt
þar inni, og gluggatjöldin vom dregin fyrir. Allt
var óhreyft frá kvöldinu áður. Fulltrúinn dró
gluggatjöldin frá, og Geoffrey Reymond gekk að
rósviðarskáp og dró út efstu skúffuna.
„Svo að hann geymdi peningana sína svona í
opinni skúffu?“ sagði fultrúinn.
Raymond roðnaði eilítið.
„Herra Ackroyd treysti fullkomlega þjónustu-
liði sínu,“ sagði hann þunglega.
„Já, auðvitað,“ sagði fulltrúinn.
Raymond tók sporöskjulagaðan leðurkassa upp
úr skúffunni, opnaði hann og tók upp úr honum
vel fyllt veski.
,, Hér éru'peningarnir, sagði hann og dróg út úr
veskinu þykkan seðlabunka. „Ég veit, að þeir eru
ósnertir, því að Ackroyd stakk þeim niður í flibba-
kassan að mér viðstöddum í gærkvöldi, þegar
hann var að búa sig til kvöldverðar, og auðvitað
hefur enginn hróflað við þeim síðan“.
Hammond tók seðlabunkann frá honum og taldi
seðlana. Hann leit snögglega upp“.
„Þér sögðuð, að hér væru hundrað pund. Það
eru ekki nema sextíu“.
Ramond starði á hann.
„Það getur ekki verið,“ kallaði hann og kipptist
við. Hann tók seðlana frá hinum og tók að telja
þá upphátt.
Hammond hafði á réttu að standa. Það voru
ekki nema sextíu pund.
„En — en ég get ekki skilið þetta,“ hröpaði
einkaritarinn ruglaður.
Nú lagði Poirot fyrir hann spurningu.
„ Þér sáuð Ackroyd láta peningana héma niður
í gærkvöldi ? Eruð þér vissir um, að hann b*fi
ekki verið búinn að inna af hendi neina greiðslu
áður?“
„Ég er viss um það. Hann tók það meira að
segja fram og sagðist ekki kæra sig um að fara
niður til kvöldverðar með hundrað pund í vasan-
um.
„Þá virðist þetta liggja alveg í augum uppi,
sagði Poirot. „Annað hvort hefur hann borgað út
fjörtíu pund seinna um kvöldið, eða þá hefur þeim
verið stolið.“
„Það er rétt,“ samþykkti fulltrúin. Hann sneri
sér að til frú Ackoyd. „Hvaða þjónustufólk kom
hingað inn í gærkvöldi?“
„Ég geri ráð fyrir því, að stofustúlkan hafi
komið hér til þess að búa um rúmið.“
„Hver er hún? Hvað vitið þér um hana?“
Hún hefir ekki verið hér mjög lengi," sagði frú
Ackroyd, „en mér virðist hún vera snyrtileg og
venjuleg sveitastúlka."
„Ég held, að rétt sé að komast til botns i