Vikan - 30.11.1944, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 43, 1944
fór að athuga þetta nánar, komst ég að ýmsum
mikilvægum atriðum. Ég komst að því, að ung-
frú Russell hafði heimsótt Sheppard lækni um
morguninn, og hafði hún látið í ljós mikinn áhuga
á lækningu þeirra, sem neyttu eiturlyfja. Þegar
ég setti þetta svo í samband við gæsafjöðrina,
sá ég að umræddur maður hefði komið til Fernly
til þess að hitta ráðskonuna, en ekki Ursulu
Bourne. Hvem fór Ursula Bourne þá til að hitta ?
Ég var ekki lengi í vafa. Fyrst fann ég hring —
giftingarhring ■— með ,,Frá R.“ og dagsetningu
innan í. Svo frétti ég það, að Ralph Paton hafði
sézt koma eftir götunni, sem liggur að lystihús-
inu, þegar klukkan var tuttugu og fimm minútur
yfir níu, og ég vissi líka um samtal, sem átti
sér stað í skóginum nálægt þorpinu þann sama
eftirmiðdag — samtal milli Ralph Patons og ein-
hverrar óþekktrar stúlku. Svo að nú hafði ég allt
í röð og reglu. Leynileg gifting, trúlofun opinber-
uð á þessum sorglega degi, rifrildið í skóginum,
og fundurinn í lystihúsinu um kvöldið.
Þetta benti til þess, að bæði Ralph Paton og
Ursula Boume (Paton) hefðu mesta ástæðu til
þess að óska, að Ackroyd væri dauður. Það skýrði
líka eitt atriði óvænt. Það gat ekki verið Ralph
Paton, sem var irmi hjá Ackroyd klukkan hálf
tíu.
Þá komum við að öðm og mjög þýðingarmiklu
atriði í glæpnum. Hver var inni hjá Ackroyd
klukkan hálf tíu? Ekki Ralph Paton, sem var í
lystihúsinu með konu sinni. Ekki Charles Kent,
sem var þegar farinn. Hver var það þá ? Þá
kem ég með slungnustu — djörfustu spurningu
mína: Var nokkur hjá honum?“
Poirot hallaði sér fram og smellti þessum síð-
ustu orðum sigri hrósandi á okkur, hallaði sér
svo aftur með svip þess, sem hefir hitt ákveðið
mark.
Raymond virtist samt ekki hafa orðið fyrir
miklum áhrifum og reyndi að mótmæla lítils-
háttar.
,,Ég veit ekki, hvort þér ætlið að stímpla mig
lygara Poirot, en málið er ekki komið einungis
undir vitnisburði mínum. Munið, að Blunt majór
heyrði lika Ackroyd tala við einhvem. Hann var
á stéttinni fyrir utan, og heyrði ekki orðin greini-
lega, en hann heyrði vel raddirnar."
Poirot kinkaði kolli.
wTfig hefi ekki gleymt því,“ sagði hann rólega.
,,En Blunt majór hélt, að Ackroyd væri að tala
við yður.“
Eitt andartak virtist Raymond ráðþrota. Svo
náði hann sér.
„Blunt veit'núna, að honum skjátlaðist," sagði
hann.
„Það er alveg rétt,“ sagði hinn maðurinn.
„Það hlýtur samt að hafa verið einhver ástæða
til að hann hélt það|“ sagði Poirot hugsandi.
„Ó! nei,“ hann lyfti hendinni í mótmælaskyni,
„ég veit hvaða ástæðu þér ætlið að gefa — en
það er ekki nóg. Frá því í upphafi málsins hefir
mér þótt eitt undarlegt — og það eru orðin, sem
Raymound heyrði. Það hefir furðað mig, að eng-
um hefir þótt þau neitt skrýtin."
Hann þagnaði dálitla stund, svo sagði hann
hægt:
„ . . . Þessar peningabeiðnir hafa vérið svo
tíðar, uppá siðkastið, að mér finnst ómögulegt að
Sinna þeim lengur. Finnst yður ekkert einkenni-
legt við þetta?“
„Ekki finnst mér það,“ sagði Raymound. —
„Hann hefir svo oft lesið fyrir mig bréf og notað
þá næstum þessi sömu orð.“
„Alveg rétt,“ hrópaði Poirot. „Það er það, sem
ég er að tala um. Mundi nokkur maður taka
svona til orða, ef hann væri að tala við annan?
Ómögulegt að það geti verið partur af samræð-
um. Nú, ef hann hefði verið að lesa fyrir bréf —“
„Þér eigið við, að hann hafi verið að lesa bréf
upphátt," sagði Raymond hægt. „Þó svo hafi ver-
ið þá hlýtur hann að hafa verið að lesa það fyrir
einhvern."
„Hvers vegna? Við höfum engan vott af því,
að nokkur hafi verið í herberginu. Munið, að þið
heyrðuð ekki nema rödd Ackroyds."
„Enginn mundi lesa slíkt bréf upphátt fyrir
sjálfan sig — ekki nema hann hafi ætlað að
blekkja."
„Þið hafið öll gleymt einu,“ sagði Poirot blíð-
lega. „Ókunnuga manninum, sem kom á mið-
vikudaginn."
Þau störðu öll á hann.
„Já,“ sagði Poirot, „á miðvikudaginn. Það er
í sjálfu sér ekki þýðingarmikið hver maðurinn
var. En ég hefi áhuga á verzlunarfyrirtækinu,
sem hann vinnur hjá.
„Hljóðritafélagið," sagði Raymond. „Ég skil
það núna. Þér haldið að það hafi verið hljóðriti?"
Poirot kinkaði kolli.
„Þér munið eftir þvi, að Ackroyd hafði lofað
að kaupa hljóðrita. Ég forvitnaðist til að spyrjá
um það hjá áðumefndu fyrirtæki. Svar þeirra er,
að Ackroyd keypti hljóðrita af sölumanni þeirra.
Ég veit ekki, hvers vegna hann leyndi því fyrir
yður."
„Hann hlýtur að hafa ætlað að glteðja mig með
því,“ sagði Raymound. „Hann hafði barnslega
ánægju af því, að gera fólk undrandi. Hann hefir
ætlað að þegja yfir því í einn dag eðæ svo. Hefir
líklega Ieikið sér að því, eins og það væri nýtt
leikfang. Já, þetta er rétt. Þér hafið á réttu að
standa — enginn mundi nota nákvæmlega þessi
orð í venjulegum samræðum."
„Það útskýrir líka,“ sagði Poirot, „hvers vegna
Blunt majór hélt að þér væruð inni í skrifstof-
unni. Hann heyrði ekki nema orð og orð, svo að
hann hélt ósjálfrátt, að það væruð þér. Hann var
að huga um allt annað, hvítu veruna, sem hann
hafði séð. Hann hélt, að það væru ungfrú Ack-
royd. En í rauninni var það hvíta svuntan hennar
Ursulu Bourne, sem hann sá, þegar hún var að
læðast út í lystihúsið."
Raymond hafði náð sér eftir fyrstu undrunina.
„En þrátt fyrir það,“ sagði hann, „þá er aðal-
kjarni málsins óbreyttur, þessi uppgötvun yðar er
stórkostleg, mér hefði aldrei dottið slikt í hug.
Ackroyd var á lífi klukkan hálf tíu, fyrst hann
var að tala í hljóðritann. Það virðist augljóst
að þessi maður, Charles Kent, hafi verið farmn
þá. En Ralph Paton —?“
Hann hikaði og horfði á Ursulu. Hún roðnaði,
en svaraði rólega.
„Við Ralph skildum tæplega kortér fyrir tíu.
Ég er viss um, að hann kom aldrei nærri húsinu.
Hann ætlaði ekki að gera það. Hann vildi sízt
af öllu hitta stjúpföður sinn. Hann hefði verið
mjög hræddur við það.“
„Það er ekki af því, að ég efist um sannsögli
yðar,“ sagði Raymond. „Ég hefi alltaf verið sann-
færður um það, að Paton kapteinn væri saklaus.
En maður neyðist til þess að hugsa um dómstól-
inn — og spurningamar, sem eru lagðar fyrir
mann. Hann er í mjög óheppilegri aðstöðu, en
ef hann gæfi sig fram —."
Poirot greip fram í.
„Er það ráðlegging yðar, að hann ætti að koma
f ram ? “
„Vissulega. Ef þér vitið, hvar hann er —.“
„Ég veit, að þér trúið ekki að ég viti það. Og
þó var ég að segja yður rétt áðan, að ég vissi
allt. Sannleikurin um upphringinguna, fótsporin
á gluggakistunni og um felustað Ralph Pat-
ons —.“
„Hvar er hann?“ spurði Blunt hvasst.
„Ekki langt i burtu,“ sagði Poirot brosandi.
,4 Cranchester ? “ spurði ég.
Poirot sneri sér að mér.
„Þér spyrjið mig alltaf um það. Þér hafið sér-
stakt dálæti á þessari hugmynd yðar um Cran-
chester. Nei, hann er ekki-í Cranchester. Hann
er þarna'."
Hann gaf þýðingarmikla bendingu með þumal-
fingrinum. Allir sneru sér við.
Ralph Paton stóð í dyrunum.
Erla og
unnust-
inn.
Teikning eftir
Geo. McManus.
Hermaðurinn: Varstu hækkaður í tign?
Oddur: Nei, en ég fékk fri í dag. Og nú ætla ég að sima til
unnustu minnar og segja henni gleðitíðindin.
Oddur: Nú síma ég til Erlu; ég ætla ekki að
gera það í herbúðunum, því að strákamir gera
alltaf grín að mér.
Oddur: Halló Erla, sæl ástin Erla: 0, Oddur. Mér þykir svo vænt um að heyra til þín.
mín! Þetta er hann Oddur þinn! Ég er að fara til Stinu frænku, hún er uppi í sveit og er
Hvemig líður þér, elskan? orðin veik — — —
Oddur: Ólánið eltir mig! Nú fæ ég ekki frí
aftur fyrr en eftir þrjár vikur — og hvemig á
ég að eyða deginum?