Vikan - 30.11.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 43, 1944
„Þú stóðst þig vel, vinur!“
Renny brosti biturlega.
„Hvað kom fyrir?“ spurði Filippus.
„Ég veit það ekki. Jú — ég get ekki skýrt
það. En hesturinn sá einhvern, sem gerði hann
hræddan — ó, pabbi, spurðu mig ekki!“
„Nú, það er líka sama. En Gallant er of skap-
stór. Dugar ekki á keppnum."
„Ég veit það.“ Hann horfði þunglyndislega á
hestana og riddarana í einkennisbúningum er
komu inn á sviðið. Hann sá Lúlú standa við girð-
inguna, hún var að tala við manninn, sem sneri
nú bakinu að sviðinuu og horfði með hrifningu á
hana. Hendur hennar, sem héldu um girðinguna,
voru beinaberar. Renny fann að nú væri hún að
segja frá leyndarmáli hans með hinni léttúðugu
tungu sinni.
Aðalheiður ýtti við honum með blævængnum
sínum. Hún spurði:
„Hvers vegna léztu Malaheide sigra þig.“
„Ég vona að þú sért ánægð, amma,“ svaraði
hann biturlega.
„Mér þótti leitt að sjá sonarson minn sigraðan,"
svaraði hún. „Það var andstyggilegt."
Malaheide sat í stúku Vaughans og brosti til-
gerðarlega, og Róbert Vaughan tók með guggnu
brosi á móti hamingjuóskum með honum.
XXVni. KAFLI.
Ráðagerðir æskunnar.
Daginn eftir sagði Renny föður sínum frá því,
að hann hefði snúist í öklanum, og hann vissi
ekki, hvemig það hafði viljað til. Öklinn var
dálítið bólginn, og Renny tók því ekki eins létt
og hann var vanur að taka slíku. Hann var með
dökka bauga undir augunum og leit út eins og
hann hefði ekki sofið. Heimilislæknirinn kom og
batt um öklann. Hann sagði að Renny væri
þunglyndur og hann yrði að hvíla sig í hálfs-
mánaðar tíma. Filipþus horfði áhyggjufullur á
son sinn. Hvernig maður skyldi hann verða?
Hann óskaði þess, að hann vissi, hvað byggi í
honum.
„Sigraður! Sigraður! Sigraður!" barmaði
Renny sér, þegar hann studdist við staf og haltr-
aði eftir stígnum með fram ánni. „Hvemig gat
ég látið þennan bölvaðan dóna sigra mig. Ó,
bölvuð kvensniftin! Ég vona, að ég sjái hana
aldrei framar!“ En andlit hennar brosti stríðnis-
lega til hans á milli laufblaðanna, og augu henn-
ar horfðu á hann úr glampandi ánni.
Hann dróst ósjálfrátt að staðnum, sem var
beint á móti tjaldi Malaheide. Hann lagðist niður
í hávaxið grasið og beið eftir að sjá Malaheide.
Tjaldið var svo friðsamlegt, hreint og ósnortið
þar sem það var falið á milli trjánna. Og þó
bjó þessi eitumaðra í því! „Hann sigraði mig!“
endurtók Renny hvað eftir annað. Og hendur hans
krömdu grasið. „Hann sveik mig! Hann prett-
aði mig! Hann er sigurvegarinn! Og það er allt
Lúlú að kenna!"
Tjalddymar opnuðust, og Malaheide kom út
með teketil í hendirmi. Hann var í svartri peysu
og hvítum buxum, og kolsvarta hárið hans, sem
Renny hafði aldrei séð öðruvísi en greitt slétt
aftur, hékk nú fram á ennið eins og tvö horn.
Hann gekk letilega eins og köttur en þó varlega
niður að ánni, lagðist á hné og stakk handleggj-
unum niður í ískalt vatnið. Hann skvetti vatni
yfir höfuð og andlit eins og til þess að svala
hitasótt, og síðan þurrkaði hann sér kröftuglega
með handklæði, er lá á árbakkanum.
Án þess að hann hafði tekið eftir því, hafði
svanafjölskyldan komið siglandi úr bugðu í ánni.
Nú var aðeins einn eftir af fjórum ungunum.
Hvemig hinir höfðu horfið vissi enginn, en þessi
endurteknu slys höfðu gert álftahjónin vör um
sig. Þau syntu með ungann á milli sin, hann
teygði fram gráan hálsinn og gaf frá sér undar-
legt kurrandi hijóð. Allt í einu kafaði annar
fugiinn, en hinn horfði á hann með athygli en
sigldi svo með ungann við hlið sér fyrir nefið
einmitt er Malaheide var að hrista handklæði
sitt. Svanurinn, sem óttaðist að hér væri hætta
á ferðum fyrir ungann sinn, breiddi úr stórum
vængjunum og þaut í æðiskasti í áttina til Mala-
heide.
Eins og nautabani fyrir framan naut, veifaði
Malaheide handklæðinu fyrir framan svaninn.
Hann átti ekki von á þvi að vekja slíka æsing;
svanurinn lagði niður vængina, synti alveg til
hans og elti hann alveg upp á land. Malaheide
þaut af stað og hvarf inn í tjald sitt, en eftir
það sneri svanurinn aftur til ungans sins sigri
hrósandi með aðra svörtu löppina fyrir ofan
vatnsflötinn reiðubúinn að berja frá sér til þess
að verja afkvæmi sitt. Síðan syntu þeir allir nið-
ur ána aftur.
Renny hafði horft á þennan atburð með mesta
áhuga. Hann var enn þá að hugsa um það, þegar
Malaheide kom út aftur til þess að ná í vatn
á ketilinn. Reykinn lagði yndislega upp frá eldi
hans, og matarlyktin ilmaði yfir vatnið. Renny
lá út af og horfði á hann eins og hann væri
hálfsofandi. Hann var að hugsa um ýmislegt.
Hann lá þama í meira.en klukkustund, þangað
til hann hafði séð Malaheide, sem nú var kom-
inn í dökk jakkaföt, loka tjaldinu og ganga í
áttina til Vaughanseignarinnar.
Þá stóð Renny upp og gekk, ekki þjáningar-
laus, til baka eftir stígnum og að brúnni og yfir •
á hinn árbakkann. Hann gekk að staðnum þar
sem Malaheide hafði fleygt frá sér handklæð-
inu, og hann settist þar í skjól við runnana. Það
var djúp haustkyrrð yfir öllu. Næturfrostið var
nú horfið fyrir heitu, gulu sólskininu; það gjálfr-
aði lágt í vatninu, þegar það skolaðist við hála
steinana.
Hann þurfti ekki að bíða lengi. Álftirnar tvær
og unginn þeirra komu aftur í þessa kyrrlátu vík,
þar sem þær voru vanar að dvelja heitustu stund-
ir dagsins.
Þegar þær vom komnar beint fyrir framan
Renny, reis hann upp og kom úr fylgsni sínu
og tók að hrista handklæðið ákaft fyrir framan
álftina. Eitt andartak var hún svo undrandi, að
hún var grafkyrr eins og höggvin í marmara.
Svo tók hún að berjast um með vængjunum eins
og ofsareiði hefði gripið hana, vatnið gusaðist
um hana, og hún réðist til atlögu.
En Renny var búinn undir það. Hann þaut
til baka, um leið og hann sveiflaði handklæðinu
fyrir framan álftina, er brölti þunglamalega á
eftir honum.
Hann var móður og hann verkjaði í öklann,
þegar hann hljóp upp úr gilinu. Hann nam stað-
ar dálitla stund og strauk hendinni um hökuna;
svo haltraði hann inn í lítinn eikilund og yfir
akur og upp á veginn. Þá sá hann einn vinnu-
mann föður mins, er kom eftir veginum með
tóman vagn, hann kom frá því að aka eplahlassi
til jámbrautarstöðvarinnar. Renny kallaði á
hann.
„Heyrðu! Geturðu ekki ekið mér til Laceys
aðmíráls. Ég meiddi mig í öklanum.“
Hann skreið upp á ekilssætið, og maðurinn,
sem vildi ekki minnast á Gallant, sagði:
„Ég frétti, að þér hafið staðið yður svo vel
á hestasýningunni í gær, herra.“
„Ö, já — það gekk sæmilega."
„Við heyrðum, að þér sigruðuð alla hina -—
stóðuð yður mjög prýðilega -— segir Scotch-
mere.“
„Það er fallega gert af Scotcmere. En ég vann
ekki á Gallant, og það var ekki honum að kenna.“
„Slíkt getur komið fyrir, herra — og þér verð-
ið kannske heppnari næst.“ Hann horfði með-
aumkunarfullur á þreytulegt andlit piltsins. „Þeir
segja að þessi hestur sé fandinn sjálfur endur-
borinn.“
Renny svaraði ekki. Hann sat með krosslagða
handleggi og hökuna niður á bringu meðan þeir
skröltu eftir veginum, hann hugsaði aðeins um
það eitt, að hann yrði að sjá Veru. Hún ein gat
sefað þjáningar hans og rekið þessar hugsanir á
flótta.
Hún var úti í garðinum að tína blóm, þegar
hann með mikilli fyrirhöfn skreið niður af vagn-
inum. Hún gekk að hliðinu til þess að taka á
móti honum.
Hann nam staðar og þagði, þangað til vagninn
var farinn og forvitið augnaráð mannsins hvíldi
ekki á honum lengur. Svo haltraði hann til henn-
ar og rétti henni höndina.
„Ó, meiddirðu þig!“ sagði Vera.
„Já,“ sagði hann og brosti dauflega, „bæði and-
lega og líkamlega.",
„Áttu við vonbrigðin í gærkvöldi ?“
„Sumpart. Ég er í svo vondu skapi.“ Hann sló
í blómin með stafnum sínum. „Geturðu bætt það.“
„Vertu ekki að þessu!“ sagði hún.
„Þú skemmir blómin!“
„Þau hafa frosið,“ svaraði hann ólundarlega.
„Já, en ég tini þau beztu. Sjáðu!“ Hún hélt
marglitum blómvendinum fyrir framan hann.
Hann horfði á þau. „Blöð þeirra vefjast saman.
eins og hár þitt — allir litlu, þéttu lokkarnir.“
MAGGI
OG
RAGGI.
Kaggi: Það ic er laugardagur I'
í dag Steini, og allir eiga að „ fara i bað, Steini!!. — 'ZH. * 0