Vikan - 25.01.1945, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 4, 1945
11
<i»»iniiiii«imiiiiii»iiiniiiiii«iiMmiiiiiiiiiii*ii«iiin*»iiHHM»MH*»*i«*««i“*'**“,»»**M|**,,,lll,lll,ll,,,,,,,,,,,,,,,,l,,,m....iiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiii
IAIIA
Ný framhaldssaga:....
2
E 11 i r MAZO D E LA ROCHE.
iiiiiiiiimmiiir^.
.............................................................................. i
iimimiimiimimiimmiimmiimiimmimmmimmmimimimiimimmilmmiiimmmmmmmiimmiimmmimiimiLv
augun hans sýndust allt of stór í litla andlitinu;
hann var í grágrænum jakka, stuttbuxum og
grænum sokkum, sem náðu upp að berum brún-
um hnjánum.
Hann gekk þvert yfir akurinn, klifraði yfir
girðingu og tók að ganga eftir tröð, sem lá með-
fram blautum veginum. Hann sá brátt hús smiðs-
ins á milli tveggja stórra álmtrjáa. Lævirki sat
þar á grein, og þegar hamarshöggin í smiðjunni
hættu dálitla stund, heyrðist hinn skæri söngur
hans. Wakefield nam staðar i dyrunum til þess að
hvíla sig dálítið.
„Góðan daginn, John!“ sagði hann við John
Chalk, smiðinn, sem var að smíða skeifu á stóran
hest.
„Góðan daginn,“ svaraði Chalk og leit upp bros-
andi, því að þeir Wake voru góðir vinir. „Gott
veður!" 1
„Já, fyrir þá, sem hafa tíma til þess að njóta
þess. Ég hefi svo mikið að lesa í dag.“
. „Þú kallar kannske ekki það, sem ég geri,
vinnu?“ spurði Chalk.
„Jú, en það er skemmtileg vinna. Ekki eins og
saga og ritgerðir."
„Hitgerðir?"
„Já, maður verður að skrifa margt, sem maður
hefir ekkert gaman af. Síðasta ritgerðin mín hét:
„Gönguför um vorið."
„Það hlýtur að vera auðvelt. Þú ert nú rétt
að koma af göngu."
„Ó, það er allt annað. Þegar maður þarf að
setjast niður og skrifa um það, verður allt svo
vitlaust. Maður byrjar: — Það var dásamlegan
vormorgun — og svo getur maður ekki fundið
upp á meiru til að skrifa um.“
„Hvers vegna skrifarðu ekki um mig?“
Wakefield skellihló. „Hver heldurðu að nennti
að lesa eitthvað um þig?“
Samræðurnar dofnuðu nú smá saman af sjálfu
sér, því að smiðurinn var að hamra á skeifunni.
Wakefield andaði að sér yndislega ilminum,
sem var í smiðjunni.
Chalk setti frá sér stóra fótinn, sem hann hafði
hamrað á, og sagði: „Það var einu sinnni maður,
sem orti ljóð um smið. „Undir kastaníutrénu,"
hét það. Hefir þú lesið það?“
„Já, ég þekki það. Það er ágætt! En það er
ekki um smið eins og þig, sem drekkur þig íull-
an og gefur konunni þinni glóðarauga og berð
börnin þín“.
„Heyrðu nú“, sagði Chalk illilega. „Hættu
þessum móðgunum, annars kasta ég hamrinum
í þig“.
Wakefield hörfaði dálítið aftur, en hélt áfram
rólegur.
„Þarna sérðu sjálfur. Það er ekki hægt að
skrifa ritgerðir eða kvæði um smioi eins og þig.
Þú ert ekki fallegur. Og séra Fennel segir, að
við eigum að skrifa um það, sem er fallegt.“
„Ég veit vel, að ég er ekki fallegur", sagði
Chalk með mótþróa. „En ég er ekki eins vondur
og þú heldur".
„Hvað áttu við?“ Wakefield talaði næstum
með sama skólameistaratón og presturinn.
„Ég er ekki svo vondur, að þú getir ekki skrif-
að um mig, á ég við!“
„Já, en, Chalk, ef ég nú skrifaði allt, sem
ég vissi um þig og léti svo Fennel lesa það.
Mundi þér kannske líka það?"
„Ég hendi hamrinum í hausinn á þér, ef þú
ferð ekki strax i burtu héðan", kallaði Chalk
og ýtti hestinum út úr smiðjunni.
Wakefield stökk fimlega til hliðar og hélt
Forsaea: Wakefield Whiteoak, níu
® * ára gamall drengur, mjór
og magur, er að leika sér makindalega úti
í náttúrunni, þegar Renny, elzti bróðir hans,
kemur að honum og ávítar hann fyrir að
vera að slæpast, í stað þess að læra hjá
séra Fennel. Renny tekur af honum marm-
arakúlur, sem drengurinn hafði verið að
leika sér með. Wakefield fer að gráta, en
röltir síðan af stað til prestsetursins.
svo áfram eftir veginum — sem allt í einu var
orðinn mjó gata. Áhyggjurnar voru horfnar eins
og dögg fyrir sólu, hann var aftur laus og lið-
ugur. Þegar hann nálgaðist hús með skraut-
legri girðingu í kringum garðinn, sá hann lítið
sexára gamalt stúlkubarn, sem var að sveifla
sér fram og aftur á hliðinu.
„Ó, Wakefield!" kallaði hún hrifin. „Komdu
hingað og ýttu hliðinu fram og aftur fyrir mig.
Flýttu þér!“ „Allt i lagi, vina litla", sagði Wake-
field virðulega.
„Ég skal ýta hliðinu ad infinitum. Verbum
sapienti!"
Hann ýtti hliðinu fram og aftur af öllu afli;
barnið hló fyrst, en tók svo að æpa, og að
lokum komu aðeins nokkur hikstandi hljóð, þeg-
ar hraðinn varð meiri og meiri og fótfesta henn-
ar ekki eins örugg.
Dyrnar á húsinu voru opnaðar, og móðir
barnsins birtist í gættinni.
„Láttu hana í friði, óþægi strákurinn þinn“,
hrópaði hún, um leið og hún kom hlaupandi
dóttur sinni til hjálpar. „Ég skal segja bróður
þínum frá þessu".
„Hvaða bróður?" spurði Wakefield um leið
og hann gekk nokkur spor aftur á bak. „Ég
á fjóra bræður eins og þér vitið".
„Þeim elzta, vitanlega. Hann á þetta hús“.
Sjálfstraust Wakefields var nú vaknað á ný.
„Það mundi ég ekki gera, ef ég væri þér,
frú Wigle. Renny tekur það nærri sér að refsa
mér, af því að ég er svo hjartveikur — og það
er þess vegna sem ég er ekki í skóla — og
hann yrði auðvitað að refsa mér, ef einhver
kona kvartaði undan mér, þó að það væri
Muriel, sem bað mig um að sveifla hliðinu, og
ég hefði aldrei gert það, ef ég hefði ekki vitað,
hvað Muriel væri dugleg á þessu sviði. Auk
þess er það alls ekki víst, að bróður mínum líki
það, að Muriel leiki sér á hliðinu hans, og lcann-
ske hann hækki húsaleiguna, ef hann heyrði
það. Hann er skrýtinn náungi, og hann verður
stundum öskureiður, þegar maður á þess sízt
von“.
Frú Wigle var undrandi á svipinn. %
„Jæja“, sagði hún og klappaði Muriel, sem
var enn þá grátandi — „en ég vildi óska að
hann gerði við þakið hérna, því að það lekur
niður í beztustofuna mína i hvert skipti sem
rignir!"
„Ég skal tala um það við hann. Ég skal sjá
um. að gert verði við það þegar í stað. Treystið
mér frú Wigle." Hann gekk af stað mjög hreyk-
inn af sjálfum sér.
Hann sá nú þegar kirkjuna, sem stóð á lít-
illi trjávaxinni hæð, með ferhymda turninn, sem
teygði sig næstum því ógnandi til himins.
Afi hans hafði látið reisa kirkjuna fyrir sjö-
tíu og fimm árum. Afi hans, faðir hans og móð-
ir hvildu nú í kirkjugarðinum undir henni.
Bak við _ kirkjuna var prestssetrið, þar sem
hann las hjá prestinum.
Nú hægði hann á sér. Hann var nú' rétt fyrir
framan búð frú Brawns. Frú Brawn hafði ekki
aðeins brjóstsykur heldur einnig súkkulaði, vin-
arbrauð, kökur og ýmsa drykki. Búðin var
fremsta herbergið í litla húsinu hennar, þar
var komið fyrir hillum og búðarborði, og vör-
urnar lágu á borði við gluggann. Honum fannst
hann vera kraftalaus og þreyttur. Tungan limd-
ist fast í munni hans af eintómum þorsta. Mag-
inn var alveg tómur. Það var áreiðanlegt, að
aldrei hafði nokkur maður í heiminum verið
eins hressingarþurfi og hann, og enginn átti
færri peninga til þess að borga með. Hann
rannsakaði innihald vasa sinna, en þó að það
væri ýmislegt verðmætt í þeim, að honum fannst,
þá átti hann ekki grænan eyri, en peningar
voru það eina, sem frú Brawn tók tillit til.
Hann sá nú rauðleitt andlit hennar í glugganum
og hann brosti ísmeygilega, af þvi að hann
skuldaöi henni þrettán cent, og hann hafði enga
hugmynd um, hvort hann gæti nokkum tíma
losað sig úr þeirri skuld. Hún kom til dyra.
„Góðan daginn, ungi maður! Hvernig gengur
með peningana, sem þú skuldar mér? Hún var
rembilega hvöss."
„Ó, frú Brawn, ég er ekki vel frískur í dag.
Ég fæ stundum svo vond köst. Þér hafið kann-
ske heyrt það. Haldið þér, að ég gæti fengið
einn sítrón ? Og peningarnir" -—- hann strauk
nendinni um ennið og hélt áfram hikandi. „Ég
hefði ekki átt að fara út húfulaus. Hvað var
það, sem ég ætlaði að segja? ö, jú, það var um
borgunina. Ég skal segja yður, að ég á bráðum
afmæli, og þá gefa allir mér peninga. Þá mun-
ar mig ekkert um einn dollara".
„Hvenær áttu afmæli?" spurði frú Brawn og
var þegar farin að blíðkast.
Hann þrýsti aftur hendinni á ennið, síðan á
magann, þar sem hann hélt að hjartað væri.
„Ég mað það ekki vel, því að það eru svo
margir afmælisdagar í fjölskyldunni minni, að
ég rugla þeim öllum saman, en ég kemst bráð-
um að því“. Um leið og hann talaði, hafði hann
gengið inn i búðina og stóð nú og hallaði sér
upp að búðarborðinu. „Einn sítrón og tvö strá,
þá eruð þér vænar", muldraði hann dauflega.
Hann horfði með velþóknun á, að frú Brawn
náði í flösku, og opnaði hana og rétti honum
hana.
„Hvernig líður ömmu þinni?“ spurði frú
Brawn.
„Agætlega, þakka yður fyrir. Við vonum, að
hún lifi það að verða hundrað ára. Hún gerir
sjálf allt, sem hún getur til þess, því að hún vill
sjá, hvernig við höldum upp á hundrað ára
afmæli hennar. Það á að vera stór veizla með
dans og fiugeldum. Hún segist ekki vilja missa
af þvi, þó að við mundum auðvitað ekki halda
veizlu, ef hún deyr áður, og hún getur ekki
misst af neinu, sem ekki á sér stað, þó að það
sé hennar eigin afmælisveizla."
„Þú ert sannarlega mælskur."
Frú Brawn horfði með aðdáun á hann.
„Já, það er ég,“ sagði hann með hæversku.
„Ef ég væri ekki mælskur, þá væri úti um mig,
því að ég er yngstur i stórri fjölskyldu. Við amma
tölum bæði mikið, hún á sinn hátt, en ég á minn.
Við finnum nefnilega bæði, að við eigum kannske
ékki eftir að lifa I svo mörg ár, þess vegna er
um að gera að njóta alls sem bezt á meðan við
lifum."
,,ó, talaðu ekki svona. Þú verður áreiðanlega
bráðum frískur." Augu frú Brawn voru alveg