Vikan - 09.05.1946, Síða 5

VTKAN, nr. 19, 1946
Framhaldssaga
5
Ævintýri
■i
s
á Indlandi
SKÁLDSAGA eftir J. A. R. Wylie.
„Þetta er nú svo sem ekki neitt auðvelt fyrir
veslings rajahen," mælti hún að iokum, meðan
Stafford var að rannsaka herbergið. „I sannleika
kenndi ég í brjósti um hann, þar sem hann stóð
þarna, glaður og hrifinn, og ákafur eftir að við
skemmtum okkur, en við stóðum eins og stein-
gervingar. Segðu mér nú, John, er þetta í raun
og veru svona mikill munur?“ Þetta var i fyrsta
skipti, sem hún nefndi hann með fornafni, og á
sama augnabliki stóð hann við hlið hennar og
tók andlit hennar, lítið og með hryggðarsvip,
milli handa sinna.
„Hvað gerir svona mikinn mun? Hvað ertu
nú að brjóta heilann um, vina mín?“ spurði
hann.
„Ö, það hefir alltaf valdið mér óþæginda,“
syaraði hún með þeim ákafa, sem sérkenndi hana
svo mjög. „Og það heldur áfram að pína mig —
allt þetta um mismun kynþáttanna. Hefir það i
sannleika svo mikið að segja? Er aldrei hægt að
jafna þann mismun?"
„Nei, aldrei,“ fullyrti hann. „Og hann á fullan
rétt á sér, og hver sá, sem fyrirlítur hann, á
að mínu áliti sjálfur fyrirlitningu slálið."
„Eru þá hinir innfæddu svo fyrirlitlegir ?“
spurði hún.
„Ekki beint þeir, en þeir eru undir okkur gefn-
ir. Þeir eiga ekki okkar menningu, og það, sem
þeir geta af okkur lært, er eins og nokkurs kon-
ar húð utan á þeim. í eðli sinu eru þeir latir,
grimmir, samvizkulausir og lýgnir. Nei, það yrði
aðeins til bölvunar, ef kynþættirnir blönduðust
saman. Styrkleiki okkar hér í Indlandi er i því
fólginn, að við lifum út af fyrir okkur eins og
við værum einhverjar æðri verur. Meðan þeir
viðurkenna það, munu þeir einnig hlýða okkur."
„Það er þá vegna þess, hve hátt við erum sett,
að aðeins trúboðar og yfirhöfuð þessháttar fólk
skiptir sér nokkuð af hinum innfæddu ?“
„Það er mjög líklegt,“ viðurkenndi hann dá-
lítið hikandi. „ösjálfrátt erum við fráhrindandi.
Skilurðu það ?“
„Þú myndir aldrei vilja hafa neitt saman við
'þá að sælda ?“
„Nei, ekki ef ég gæti komizt hjá því.“
„Hún vatt sér undan handlegg hans og and-
varpaði. „Þetta hljómar svo grimmdarlega,"
mælti hún.
„Það er líka grimmilcgt,“ mælti hann og gekk
með henni út í kvöldsólina. Augnablik stóðu þau
þegjandi og horfðu á gamla bungalowinn.
„Þetta er eiginlega einkennilegt," hélt hann
áfram. „Foreldrar okkar komu hingað sitt úr
hverri áttinni og hittast hér tii þess að deyja á
sama stað og stundu, og við börnin áttum heima
i Englandi án þess að þekkja hvort annað, en nú
erum við komin hingað aftur og höfum fundið
hamingjuna hvort hjá öðru.“
„Já,“ svaraði hún, „það er einkennilegt. Mað-
ur gæti næstum því haldið, að gamli bungolow-
inn hefði einkennileg áhrif á ör.lög okkar.“
Hann brosti. „Já, hérna var það, sem ég varð
fyrst ástfanginn í þér.“
„Og hérna var það, sem ég uppgötvaði það
fyrst," mælti hún hlæjandi og var nú allt í einu
komin í sitt góða og glaöa skap. Hún stakk hendi
sinni undir handlegg hans og þau gengu í hægð-
um sínum heimleiðis. Er þau komu í námunda við
húsið, sáu þau Carmichall ofursta og konu hans
sitja á veröndinni. Lois nam staðar og leit á
Stafford.
ForSH iía * Margrét Caruthers og
® * Kristin Stafford eru fyrst
einar í herbergi, en siðan flýja menn þeirra,
Stefán og Harry inn til þeirra undan upp-
reisnarmönnum. Harry skýtur konu sina,
svo að hún falli ekki í hendur þeirra. Múg-
urinn ræðst inn á þau. — Það er boð hjá
Mrs. Carmichall, hún kynnir fósturdóttin-
sína, Lois Caruthers fyrir Mrs. Cary. Staf-
ford kapteinn 35 ára, hefi upplýst að ungi
furstinn, Nehal Singh, 25 ára, er hámennt-
aður maður. 1 musterinu hittir hann ó-
vænt konu, sem villst hefir þangað inn,
en Nehal Singh þekkir heiminn ekkert af
eigln reynd. Beatrice Cary, sem hafði hitt
furstann í musterinu, fer með Travers til
miðdegisverðar ofurstans. Englendingarn-
farið í boð til furstans. Faðir hans hefir
sagt honum ljóta sögu af viðskiptum sinum
og hvítra manna, en ungi furstinn hefir
litið á þá sem hetjur. Faðir furstans þekkir,
að Stafford er sonur fjandmanns hans.
Lois og Stafford skoða herbergi það, er
foreldrar þeirra dóu í.
„Eigum við ekki heldur að segja það núna?“
spurði hún. „Það er enginn hjá þeim og það er
miklu skemmtilegra að þau viti það. Þaú verða
svo glöð.“
Stafford var undir eins til í það. „Jú, svo
sannarlega. En láttu mig vera einan um það, ef
þér fellur það eklú miður. Það vildi ég helzt."
„Já, það er afbragð. Á meðan fer ég niður i
garðinn eins og stundarfjórðung og klippi visn-
aðar rósir. Meiru lofa ég ekki.“
Hún veifaði glaðlega hendinni til hans og hvarf
niður eina hliðargötuna, en Stafford hélt áfram
einsamall. Hann var í engum vafa um árangur-
inn af samtali sínu við ofurstann. Lois var sinn
eigin húsbóndi og Stafford vissi, að hann var í
miklu áltiti hjá Mrs. Carmichall. Hann var ekki
alveg eins viss um ofurstann — hann hafði stund-
um eins og á tilfinningunni, að ofurstinn blátt
áfram sneiddi hjá honum, eins og hann væri
hræddur við hann, — en sú tilfinning eða hugs-
un gat auðvitað ekki náð nokkurri át’t og var
hlægileg. Og ofurstinn var ætíð mjög vingjarn-
legur, svo að hann gat þá ekki haft mjög á móti
honum, sérstaklega þar sem Mrs. Carmichall var
á hans bandi. Þess vegna gekk hann upp á ver-
öndina hughraustur og með svo léttum skrefum,
að Mrs. Carmichall varð hans alls ekki vör. Henni
brá svo mjög, er hann, hár og karlmannlegur,
stóð frammi fyrir henni, að hún missti niður
handavinnu sína.
„Guð minn góður! Hvað þér gerðuð mig
hrædda, Stafford kapteinn," hrópaði hún. ,,Eg
hélt að það væri einhver þorpari, sem hefði læðst
hingað til þess að myrða okkur! Nú, góðan dag!
Má bjóða yður tebolla? Við vorum að enda við
að drckka, en ég get svo sem fengið mér einn
bolla í viðbót og verið yður til skemmtunar."
„Nci, kæra þökk,“ svaraði Stafford og heils-
aði ofurstanum. „I sannleika sagt hefði mér
aldrei dottið i hug að eyða tíma ykkar með al-
mennri heimsókn, en í raun og vcru hefi ég mjög
alvarlegt málefni að tala um við ykkur, ef þið
hafið tima nokkur augnablik."
„Já, hjálpi mér,“ mælti ofurstinn, „annað hvort
láta hrökkva eða stökkva." Stafford leit undr-
andi á hann. Það virtist eins og ofurstinn ætti von
á einhverju óþægilegu, sem hann hefði lengi bú-
ist við.
„Ég veit ekki, hvort það, sem ég ætla að segja
yður, kemur yður á óvart," hélt Stafford áfram
um leið og hann settist „Það er viðvíkjandi
fósturdóttur yðar, Carmichall ofursti."
„Nei, í sannleika kemur mér það eklú á óvart,“
fullyrti Mrs. Carmichall ofurlítið fyrirlitlega.
„Þetta hefi ég vitað löngu á imdan yður, Stafford
kapteinn."
„Jæja, það gerir málið enn þá auðveldara,"
mælti Stafford og hló. „Þá þarf ég ekki að skýra
nánar frá því að ég elska Lois og það er mín
heitasta ósk og þrá að gera hana að eiginkonu
minni."
„Það er líka annar, sem ekki síður þráir það
heitt og innilega, eftir því sem mér sýnist á
angistarfullu andlitinu, sem ■ gægist þarna út á
milli rósarunnanna," sagði Mrs. Carmichall, sem
ekki gat dulið gleði sína. „Já, Stafford kapteinn!
Hvað mig snertir, get ég ekki óskað Lois betri
eiginmanns — ellegar yður betri konu. Hvað segir
þú, Georg?"
Ofurstinn færði sig órólega til á stólnum.
Þessi frétt kom honum augsýnilega ekki á óvart,
en hann var ekkert glaður á svipinn.
„Ef Lois óskar þess, mun ég ekki leggja neinar
hindranir í veg fyrir hamingju hennar," mælti
hann að lokum seinlega.
„Eruð þér sjálfur mótfalliim þessu, herra
ofursti?"
„Ég? Nei, hamingjan góða!" flýtti hann sér að
segja. Nú varð þreytandi þögn um stund og
Stafford og Mrs. Carmichall litu undrandi hvort
á annað. Auðsjáanlega var ofurstinn töluvert
taugaóstyrkur og hann hallaði sér áfram í sæt-
inu, svo að ekki sást i andlit honum.
„Ég er ekki agnar ögn mótfallinn þessu, en —
eh — mér finnst það skylda min áður en nokkru
er slegið föstu, að — eh — segja yður dálítið,
bæði yðar sjálfs vegna og Lois, nokkuð, sem
— eh — mér hefir ekkl fundist nauðsynlegt að
segja öðrum. Þér skiljið — það er skylda mín
bæði gagnvart Lois og yður.“
„Já, auðvitað,“ mælti Stafford hálf utan við
sig. Hann vissi ekki hvers vegna, en hann var allt
í einu orðinn hræddur eins og ofurstinn.
„Nei, veiztu nú hvað, Georg," mælti Mrs. Car-
michall gremjulega. „Maður skyldi ætla að þú
værir í þann veginn að ljósta upp einhverju
ógurlegu fjölskyldu-leyndarmáli eins og þú
talar.“
Ofurstinn reyndi að brosa. „Já, það er víst
líka ósköp heimskulegt af mér — en málið stend-
ur í sambandi við mjög sorglegan atburð i lifi
mínu. Stafford kapteinn, bezti vinur minn, Stev-
en Caruthers, átti engin börn. Litla stúlkan, sem
hann samkvæmt arfleiðslusltrá sinni, fól mér á
hendur að annast og sjá um, var ekki dóttir
hans, og ég hefi aldrei getað grafið upp, hvers
dóttir hún er í ráun og veru. I arfleiðsluskrá
sinni talaði hann um hana sem fósturdóttur sína,
sem ætti að bera nafn hans, og ef hann eignað-
ist ekki börn sjálfur, átti hún að erfa hin miklu
auðæfi þeirra hjónanna. Meira get ég ekki sagt
yður, því að sjálfur veit ég ekki meira.“
„Jú, dálítið veiztu nú meira," mælti Mrs. Car-
michall, „og það er, að í báðar ættir er Lois af
góðu fólki komin. Það sagði Steven Caruthers
mér sjálfur."
„Já, satt er þetta; þessu gleymdi ég. Hann
fullyrti við mig, að í báðar ættir væri hún af
góðu, já, jafnvel tignu fólki komin, og að hann
hefði tekið hana til fósturs vegna þess að hann
stæði í mikilli þakkarskuld við föður hennar. En