Vikan - 09.05.1946, Síða 12

12
VTKAN, nr. 19, 1946
ætla ég á veitingahúsið „Dúfumar" og hlusta á
Strauss leika valsana sína. Ég fer með Charlotte
Grunner og manninum hennar, Rudi. Hún er
systir Max von Habenberg."
„Nei, það er undarlegt! Ég ætla einmitt að
fara einnig í „Dúfumar" og hitta von Habenberg
þar. Hann er vinur minn og þykir mér mjög vænt
um hann.“
„Þá verðið þér með okkur?“
Emanuel sneri sér að henni, horfði í augu henn-
ar og var hálf napur, en þó leyndardómsfullur
dráttur um munn hans. „Eigum við þá að hittast
á veitingahúsi — ásamt Grunnershjónunum. Hvað
haldið þér að Vín segi um þetta?“
Marie hleypti i brýmar: „Heyrðuð þér ekki,
þegar ég var að tala um persónulegt frelsi? Ef
þér eruð vinur von Habenbergs, getið þér þá ekki
einnig verið vinur minn?“
„Ég get sagt yður það í hreinskilni — að vera
vinur yðar á þann hátt væri mér óþolandi. Hverju
svarið þér nú?“
„Svar mitt mun koma yður óvænt.“
Hann hló. „En ég hefi einmitt gaman af öllu
sliku! Auðvitað kysi ég heldur svar, sem myndi
gleðja mig. Ef það er ekki hægt, þá vil ég heldur
verða fyrir vonbrigðum en einhverju óvæntu. Ég
vil vita, hvar ég hefi yður.“
„Emanuel, ég vona, að ég verði yður aldrei til
vonbrigða."
Emanuel bar hönd hennar að vörum sér og
kyssti hana.
II.
Næsta mánuð allan fannst Emanuel hann ætíð
vera á leiksviði, þar sem Marie og Tiann léku
aðalhlutverkin. Stundum hafði hann löngun til að
segja Gustave upp alla söguna og gefa honum
þannig efni í nýtt leikrit. Hann var sannfærður
um, að Marie elskaði hann ekki meir en hann
hana, en á milli þeirra væri eitthvað likamlegt
aðdráttarafl, svo að þau dáðu hvort annað og
nutu þess að vera saman.
Hvemig sem Emanuel Gollantz var, þá var
hann fyrst og fremst Gyðingur og bar mörg lynd-
iseinkenni þessa kynflokks. Til dæmis naut hann
þess í ríkum mæli að vera með konu, sem var
ekki aðeins fögur heldur einnig mjög háttsett í
Vínaraðlinum. Hann hafði ánægju af því að sjá,
að fólk tók eftir gætni þeirra og hæversku, þegar
þau sýndu sig saman og hvemig þau gátu heils-
ast hirðuleysislega, þegar þau mættust. Harin
vissi, að öll Vínarborg fylgdi þeim með augunum
og braut heilan um, hvemig sambandi þeirra væri
háttað.
Kvöld nokkurt, þegar hann fór inn í veitinga-
húsið „Spiel“ kom gestgjafinn, hinn feiti Schar-
zer, til hans og hneigði sig fyrir honum.
„Góða kvöldið, herra Gollantz.“
Emanuel fór úr frakkanum og rétti hann þjóni.
„Góða kvöldið, herra Scharzer. Veitingahús yðar
er þétt skipað — eins og vant er.“
Scharzer brosti og varð vingjamlegur á svip-
tnn. Hann sóttist eftir, að ungir og fríðir menn
væru tiðir gestir á veitingahúsinu.
„Hennar hátign er hér, herra Gollantz".
Emanuel varð þurrlegur og röddin kuldaleg.
„Má ég óska yður til hamingju — en hvaða
hátign er það?“
„Marie Dietrich, prinsessa, herra Gollantz."
„Jæja! „Spiel" er óneitanlega að vaxa að vin-
sældum. Segið mér — er herra Gustave hér?“
Scharzer blóðroðnaði, því að hann fann að
þama hafði hann gert laglegt glappaskot.
„Það held ég ekki. Ég hefi ekki séð Gustave."
„Gjörið þér svo vel að láta mig fá borð, og
þegar hann kemur, skulið þér vísa honum til
mín.“
Hann settist nlður, hallaði sér aftur í stólnum
og horfði þreytulega yfir veitingasalinn. Hann
kom fljótlega auga á Maríu, sem sat hjá Gmnner
greifafrú. Hann stóð upp og hneigði sig, gekk
síðan til þeirra og heilsaði þeim kurteislega. Síðan
fór hann aftur að borði sínu og sat þar það, sem
eftir var kvöldsins. Því það var fyrirfram víst
að Gustav myndi ekki koma.
Þannig héldu þau áfram að hittast i,,Spiel,“sem
var þægilegur og skemmtilegur staður, þrátt
fyrir það, að hann væri ekki mjög þekktur. —
Einnig í „Dúfunum" þar sem Jóhann Strauss og
hin ágæta hljómsveit hans léku og loks í „Græna
hliðinu." Þau drukku saman kaffi hjá Domager
og voru ennfremur saman í hinu glerfína
Zogemity, þar sem allt heldra fólkið í Vínarborg
gat séð þau.
Theodore var fyrir löngu farinn burt út í
óbyggðir, Maríu leiddist hræðilega, og Emanuel
hafði ánægju af að vera með fagurri konu.
Vikumar liðu, og hann fann smám saman, hvem-
íg hún varð að vana og einn liður í daglegu lífi
hans. Keisarinn hafði aldrei getað þolað gamla
Teodore prins. Keisaradrottningin skeytti ekkert
um siðferðið við hirðina og Maria hafði fyrir
löngu síðan lýst þvi yfir, að hún kærði sig ekkert
um hinar og þessar reglur og erfðavenjur, sem
Habsborgaramir lögðu svo mikla áherzlu á.
Max von Habenberg þorði aðeins einu sinni að
minnast við Emanuel á sainband hans og Maríu.
Þau vom að koma úr óperunni kvöld eitt, og von
Habenberg hvíslaði því að Emanuel, að hann hefði
orðið var við eitthvert hvískur meðan Emanuel
var í heimsókn hjá Maríu.
„Emanúel," sagði hann dræmt, „ég trúi því
ekki, að ég þurfi að segja þér frá því, sem ég
hefi' heyrt og séð I kvöld.“
„Þurfir?" Rödd Emanuels varð hvöss. „Þaö,
sem þú hefir heyrt og séð í kvöld?“ Svo kom
gamli, þægilegi tónninn á röddina aftur, hann tók
aðeins fastara um handlegg vinar sins. „Mér hefir
alltaf virzt — með tilliti til þess, sem við höfum
heyrt og béð í kvöld — að Stradelle hafi gifzt
of snemma. Hann hefir elzt við það. En Hoffmann
var dásamlegur, það var —.“
„Ég átti ekki við leikinn, Emanuel.“
„Ekki það? Ég skal gefa þér gott ráð, Max.
Hugsaðu ekki um annað, það er skynsamlegast.
Og eins og ég sagði, Hoffmann var ágætur —.“
„Þú átt við það, að þú .óskir ekki að —.“
Emanuel varð blíður, hreyfingar hans urðu
mjúkar og þíðar. „Ég á við, að ég vilji ekki ræða
um neitt það, sem gæti orðið til þess að spUla
vináttu okkar."
Marcus gamli Breal heyrði einnig um
orðróminn, sem gekk um laglegan, drambsaman,
ungan Gyðing og Dietrich princessu. Hann strauk
hökuna, hrukkaði ennið og gerði sér ferð til
Emanuels til að borða með honum miðdagsmat.
Þegar þeir fóru út úr borðstofunni vel ásigkomnir
eftir ágætan mat með góðum vínum, reyndi Breal
að nálgast efnið.
„Nafn þitt er á hvers manns vörum, Emanuel.
Það er engu líkara, en að þú hallir þér að fáum
eins og stendur."
„Já, einmitt?" Rödd Emanuels lýsti mikilll
undrun, en svo allt í elnu fann Breal, að hann
tók undir handlegg sér og sagði hratt: „Gáðu að
þér, herra Breal!“
„Hvað áttu við! Hvers vegna gerðirðu þetta?"
spurði Breal.
„Ég var bara dálítið hræddur um, að þú værir
óvarkár," sagði Emanuel og svo bætti hann við:
„Gólfin hérna eru óvenjulega falleg, en það er
ekki með öllu hættulaust að ganga á þeim."
Breal glápti undrandi á hann, síðan rak hann
upp hvellan hlátur. „Já, ég skil," sagði hann.
„Það gleður mig,“ svaraði Emanuel, og þar
með var viðræðunum lokið.
NlUNDI KAFLI.
I.
Emanuel varð að játa það fyrir sjálfum sér, að
það var annað veifið þreytandi að vera elskhugi
Maríu Dietrich. Hún var eins og kettlingur, töfr-
andi, aðlaðandi og skemmtileg, en þegar hún
sýndi klæmar og klóraði, var sambandið við hana
ekki eins skemmtilegt. Hún var fram úr hófi af-
brýðisöm og það kom ekki ósjaldan fyrir, að hún
kæmi af stað rifrildi. Emanuel hélt stundum, að
hún hreint og beint nyti þess að koma fyrst með
ásakanir, og segja svo áfram með tárin í aug-
unum, að hann væri hættur að elska hana og svo
lauk öllu með móðursýkiskasti.
Hún vildi alltaf vera í París og Vín til skiptis
og það var eftir eina heimsóknina til frönsku
höfuðborgarinnar, að hún réðist á Emanuél.
„--------og hún sagði mér, að þú hefðir verið
bak við leiksviðið á hverju einasta kvöldi, meðan
ég var í burtu!“ s •
„Það er alls ekki satt. Ég var þar aðeins fjór-
um sinnum —.“
„Og til hvers fórstu þangað?"
„I viðskiptaerindum —."
MAGGI
OG
KAGGI.
Teikning eftlr
Wally Bishop.
1. Maggi situr eftir, en þráir að komast út- í
sumarið og sólskinið og honum heyrist fuglinn
syngja: „Nú er sumar . . .“
2. Maggi: „Nú er sumar,
gleðjist gumar,"
3. Maggi: „gaman er í dag.“
4. Kennslukonan: Hvað ert þú að umla, Maggi?
Maggi: Ekkert — ég sagði bara gaman er í dag.