Vikan - 23.01.1947, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 4, 1947
slðasta hugsun hennar var eins og svo oft áður:
„Ó, að ég hefði aldrei hitt Eugene."
Síðar um morguninn, þegar hún var komin á
fætur, mjög föl með dökka bauga í kringum
augun, var líún búin að taka ákvörðun sína. Hún
ætlaði að giftast Sir John Hhys. Eugene varð að
hverfa út úr lífi hennar.
Sir John hélt litla matarveizlu kvöldið eftir á
Shepheards. Gestirnir voru Herewards-, Conyers-
hjónin og Bill Renton. Helen, dóttir lávarðshjón-
anna hafði farið til Alexandríu.
Wanda var óvenju yndisleg í gula „tyll“-kjóln-
um. Hún var alvarleg á sv^pinn, en ef einhver
hefði gefið henni nánari gætur, hefði hann orðið
var við óróa í henni, sem jókst um allan helm-
ing þegar Sherry kom inn í salinn með Elm
ofursta.
Hann hafði þá ekki farið heim til sin!
Wanda kreppti hnefana undir borðröndinni.
Sherry! Hann var svo leyndardómsfullur og ó-
útreiknanlegur — hún skildi hann ekki og vissi
ekki hvað hann vildi, en hann hafði þó komið
upp um sig við hana. Það tarð ekki aftur tekið
það, sem hann hafði sagt við hana um kvöldið á
Mena House.
Rachel var líka æst, en þó óvenju glæsileg í
kvöld. Hún hafði samt ágætt vald á sjálfri sér.
Hún var fálátari en venjulega — en einhver
virðuleiki yfir henni — hún bar fagurt höfuðið
hátt og i kringum rauðar varirnar voru drættir,
sem báru vott um viljafestu. Hún hafði sigrazt
á þeim veikleika, sem náði tökum á henni um
morguninn —- hún hafði valið rétta leið, leiðina
að virðulegri stöðu í mannfélaginu og auðæfum —
og hún ætlaði ekki að hætta við þá ákvörðun
sína. Eugene tilheyrði aðeins þætti úr lífi hennar
— þætti, sem nú var lokið og gleymdur.
Það var kátt og fjörugt við borðhaldið, mat-
urinn og vínið afbragðs gott. Síðan var drukkið
kaffi úti á svölunum og hlustað á hljómsveitina.
Sherry og vinir hans komu út og stönzuðu til
að heilsa þeim. Sir John neyddist því til að bjóða
þeim sæti. Þeir þáðu það og aftur kreppti Wanda
hnefana undir borðplötunni.
Hereward lávarður beindi fljótt umræðuefn-
inu að spilaklúbbnum.
„Hafið þér komið þar síðan?“ spurði Rachel.
Hann sagðist hafa verið þar tvisvar—þrisvar
sinnum og bætti síðan við:
„Ég hefi bókstaflega verið rúinn inn að skinn-
inu þar. Mér er næst að halda að það sé ekki allt
heiðarlegt í þessum klúbb.“
„Ég hefi aldrei orðið var við það!“ mótmælti
Elm ofursti.
„Ef til vill svarar það ekki kostnaði að ,,rýja“
yður, Elm," sagði Sherry.
„Nei, það er ekki mikið á mér að græða,“ varð
Elm að játa.
„Hafið þér tapað miklu?" spurði Bill Renton
Hereward lávarð.
„Já, mikilli upphæð! En látum það nú vera!
Ég get bara ekki þolað unga Frakkann. Ég er
viss um að það eru einhver brögð í tafli.“
„Áttu við „eir-Appolloinn“ okkar?" spurði frú
Hereward.
„Já, fljótt á að lita virðist hann aðeins vera
yfirþjónn, en ég held að hann sé annað og meira
en það. En auðvitað á maður alltaf slikt á hættu
á öðrum eins stöðum og þessum.“
„Ungi maðurinn er alveg ótrúlega fallegur,"
sagði frú Hereward, „þetta er mesta skömm. Það
ætti einhver að reyna að bjarga honum frá því
að fara í hundana, því að það gerir hann áreið-
anlega, ef það er satt, sem Henry segir."
„Ég er hrædd um að það sé örðið um seinan,"
sagði Elm ofursti. „Hann lítur út fyrir að vera
forhertur svikahrappur — þar er ég sammála
manni yðar.“
Rachel sat grafkyrr. Sherry var litið á hana, en
leit óðara af henni aftur um leið og hann sagði:
„Ég held að sá ungi maður ætti að geta passað
sig sjálfur. Og hann hefir auðsjáanlega valið sér
starfið og fólk, sem hann vill umgangast. Hann
hefir lagt lag sitt við Ninette."
„Hver er þessi Ninette?" spurði frú Hereward.
„Það er bezt að segja sen minnst um þann
kvenmann —“ augu Sherrys hvíldu aftur sem
snöggvast á fölu og hreyfingarlausu andliti
Rachelar — „við megum ekki gleyma að hér eru
svo miklir sakleysingar viðstaddir."
Sherry gaf Bill og Wöndu hornauga.
„Við Wanda þökkum," svaraði Bill og hló.
Wanda starði spyrjandi á Sherry, en hann þótt-
ist ekki Sjá það. Samræðurnar héldu áfram, en
allt í einu hrópaði frú Conyers:
„Er eitthvað að yður Rachel?"
Allir litu á Rachel, sem var orðin náföl.
„Drekkið þetta," sagði Bill og rétti henni koní-
aksglas.
Rachel dreypti á þvi, brosti og sagðist hafa
fengið svima yfir höfuðið. Hitinn væri svo mik-
ill, en nú væri þetta liðið hjá.
Bill og Sir John voru áhyggjufullir, en hin full
meðaumkunar — það er að segja að einum und-
anteknum. Sherry horfði pireygður á og það var
sami kuldasvipurinn á andliti hans.
Wanda sá það og furðaði sig á því. Hún vildi
að hann hefði ekki verið svona, því að það olli
henni óróleika. Og hún vonaði að Rachel hefði
ekki veitt þessu athygli.
Rachel æddi fram og aftur um gólfið í svefn-
herberginu sínu. Hún var í náttkjól og var ber-
fætt. Ljósgult hár hennar hrundi niður um axlirn-
ar, augun voru tryllingsleg og hendurnar kreppt-
ar. Hún var í hæsta máta ægileg ásýndum — eins
og yfirnáttúrleg vera, sem boðar skelfingu og
dauða. En hún var fögur í tryllingi sínum, þó
hefði flestum brugðið illa við að sjá hana.
„Eugene! Eugene!"
öll viturleg áform hennar voru rokin út í veður
og vind. Orð Sherrys um kvöldið höfðu fengið
mikið á hana. Rachel hafði verið að þvi komin
að missa valdið yfir sjálfri sér í klúbbnum. En
nú fékk allt útrás.
Ást hennar á Eugene og þráin éftir honum kom
svo mlklu róti á huga hennar að hún gat ekkert
viðnám veitt. Hún var líka ærð af afbrýðisemi —
afbrýðisemi, sem hún hafði haldið að hún gæti
ekki átt til. Henni fannst hún ætla að kafna af
skapofsanum og hjarta hennar sló óreglulega.
„Hann liefir lagt lag sitt við Ninette!“
Einhverja götustelpu, alræmda stúlku — það
var svo sem sama hvernig eða hver hún var.
Eugene dáði hana! Eugene!
„En þíi elskar bara mig, bara mig, Eugene!
Gat hún efast um það? En hvers vegna gerði
hann þá þetta?"
Mamman: Ég var alveg á móti því, elskan, að þú keyptir þessa
byssu handa honum. Ég er svo hrædd um, að hann geti meitt
sig á henni.
Pabbinn: Ég ætlaði að taka hana frá honum aftur, en hann vill
ekki sleppa henni.
«
Pabbinn: Það er bezt að reyna að ná henni, meðan
hann er að hugsa um annað.
Mamman: Fljótur, vinur, áður en Lilli snýr sér við!
Lilli: Da!
Pabbinn: Nú þarf að fela byssuna!
Pabbinn: Einhver er að koma, við skul-
um fara til dyra.
Aðkomumaðurinn: Ertu með á skotæfingar?
Pabbinn: Vertu fljótur að hverfa með þessar' byssur.
Drengurinn má ekki sjá þær!