Vikan - 23.01.1947, Blaðsíða 12

12
VTKAJNÍ, nr. 4, 1947
góði minn, hvað ég hef gert af því. JEg var að
lesa það í bílnum á meðan — -—“
„Gáðu í vasana á kápunni hennar Jills,“ sagði
Bruce, og Madge leitaði í vösunum, dró krukl-
að bréfið upp úr öðrum þeirra og spurði:
„Er það þetta?“
Já, það var bréfið. Jill fékk Bruce það og hann
byrjaði að lesa.
„Hefur Andy skrifað þetta bréf ?“, spurði hann
að lestrinum loknum.
Jill kinkaði kolli. Það var svo margt, sem hún
þurfti að segja honum frá, í sambandi við þetta,
en það varð að bíða betri tíma.
„Þegar þau Andy og Juliet fundust hefir hún
snert hann eitthvað — lagt hendur sínar á hand-
legg hans, ef til vill,“ sagði Bruce.
„Hvað áttu við með því?“, spurði Jill.
„Ég á við berggrænuna. Hún loðir við húðina,
og þegar mönnum hitnar eða þeir þvo sér, þá
verður húðin græn. Þetta er ganialt ráð, sem
orðið hefir að víkja nú fyrir nýrri aðferðum. En
gamli dyravörðurinn í klúbbnum þekkti ekki þess-
ar nýtízku aðferðir og notaði gamla ráðið, sem
betur fer. Þetta ráð nær þó ekki alltaf tilgangi
sínum. Dyravörðurinn hafði stráð duftinu hér og
þar í fatageymslunni, óg árangurinn varð ein-
ungis sá, að hann fékk margar kvartanir frá ýms-
um félagsmönnum klúbbsins, en þjófurinn lék jafn
lausum hala og fyrr. Þennan dag höfðu fimm eða
sox menn borðað morgunverð í klúbbnum, og síð-
ar um daginn urðu þeir allir varir við einkenni
lega græna bletti á höndum sér. Þegar þeir kvört-
uðu um þetta við dyravörðinn, þorði hann ekki
annað en segja þeim sannleikann og biðja þá af-
sökunar. Einn þeirra, sem neytt hafði morgun-
verðar í klúbbnum þennan dag, var Andy, en hann
hafði sloppið við að fá þessa bletti á sig af því
hann var með hanzka. Þegar þessi fyrsta tilraun
hafði mishepppast hjá dyraverðinum með þeim
afleiðingum, sem ég gat um áðan, þorði hann
ekki að endurtaka tilraunina, og við mundum að
öllum líkindum ekki hafa vitað neitt um þetta
uppátæki hans með berggrænuna, ef ekki hefði
að lokum verið ákveðið að leita aðstoðar lögregl-
unnar vegna þjófnaðarins í fataklefanum. Dyra-
vörðurinn fullyrti, að Andy hefði borðað morg-
unverð í klúbbnum sama dag og hann setti gildru
fyrir þjófinn með berggrænunni. Þetta reyndist
vera sama daginn og Juliet var myrt, og Andy
fullyrti, að þann dag hefði hann borðað í litilli
matstofu í Nichigan-Boulevard. Lögreglan rann-
sakaði þetta mál mjög gaumgæfilega og komst að
lokum að raun um að Andy sagði ósatt um þetta.
Andy hafði heyrt um berggrænuna og honum
var Hka kunnugt, að hendur Juliet hefðu verið
grænar eftir morðið á henni — og hann vissi því
um þá hættu, sem vofði yfir honum. Þegar síðan
stofuþernan — Rachel á ég við — tók til í her-
berginu í fyrsta sinn eftir að Juliet var myrt,
hlýtur hún að hafa hrisst sessurnar í stólunum,
sem Andy lagði frakkann sinn á, og þá fengið af
duftinu á hendurnar. Við gerum ráð fyrir, að
Juliet hafi vitað að Andy byrlaði Crystal eitur
á sínum tíma----------.“
„Já, það hefir hún vitað, og það veit ég líka
núna,“ greip Jill fram í fyrir honum, og skýrði
í sem fæstum orðum frá grun sínum um þetta,
og að sá grunur hennar hefði nú reynzt réttur.
Bruce hlustaði þegjandi á hana, en þegar hún
hafði lokið máli sínu, sagði hann:
„Já, ég hefði hugsað mér það eitthvað svipað
þessu. Ég vissi, að eitthvað mundi hafa komið
í Ijós, ef þið Juliet hefðuð fengið tækifæri til að
bera saman bækurnar. Ég bjóst einmitt við, að
það væri eitthvað um lyfið, að þið gætuð borið
ykkur saman. Veslings Juliet! Hann hefir verið
farið að gruna eitthvað, og þá varð að ryðja henni
úr vegi."
Bruce stakk hendinni ofan í vatnið og sneri sér
síðan að Magde og sagði:
„Náðu í meira vatn handa okkur, Madge."
Síðan sneri hann sér að Jill og hélt áfram:
„Það var Andy, sem hafði aukalykilinn að hús-
inu. Hann hefir sjálfsagt fengið hann á sínum
tíma hjá------Crystal. Hann opnaði fyrir Juliet
og hvarf síðan á brott, án þess að nokkur sæi til
hans. Hann hefir sjálfsagt haldið, að hún mundi
deyja áður en hún næði þig tali. Verið getur að
hún hafi heimtað að fá að tala við þig, eftir að
eitrið fór að verka á hana, og hann hafi þá fylgt
henni hingað og talið öllu vera óhætt, því hún
mundi ekki komast lengra en rétt inn fyrir dyrn-
ar. Ef Gross hefði komið 10 — já, segjum aðeins
5 — mínútum síðar, mundi Juliet ekki hafa kom-
izt upp til þín lifandi. Ástand hennar var þannig,
að hún gat aðeins endurtekið ósjálfrátt þau orð,
sem hann hafði sagt við hana. Hún talaði þvi
eins og í leiðslu."
Það var barið fast að dyrum. Madge opnaði
þær í hálfa gátt, og kom þá í ljós, að það var
Guy Cole, sem bariE? hafði, en Madge hleypti hon-
um ekki inn fyrir.
„Veitingamaðurinn í bjórstofunni hefir nú
lýst honum svo að ekki verður um villzt. Þeir
lofuðu honum, að hann skyldi sleppa við frekari
ákæru, ef hann vildi segja satt um Juliet og
fylgdarmann hennar. Nú er enginn vafi á því
lengur, að þetta hefir verið Andy. — Hvernig
líður þér, Jill ? Ég þyrfti að tala við þig um ýmis-
legt--------.“
,,Já, en það má bíða,“ sagði Bruce. „Bokaðu
dyrunum, Madge."
„Bíðið augnablik, ég þarf að segja ykkur dá-
lítið merkilegt," sagði Guy. „Andy var með eld-
spýtnabréf í vasanum — þið vitið, svona auglýs-
ingabréf -— og það var frá litlu bjórstofunni. Til
að byrja með þóttist Andy aldrei svo mikið sem
hafa séð þennan stað, en þetta kom heldur illa
upp um hann. En hérna —“
„Þetta má bíða, Guy,“ sagði Bruce. „Og farðu
nú!“
„Nú, jæja,“ sagði Guy og virtist dálítið móðg-
að.ur. „En þegar allt kemur til alls, þá hef ég
þó — —.“
Madge lokaði dyrunum við nefið á Guy sam-
kvæmt bendingu frá Bruce.
„Hvað getur þú sagt mér um eitrið í vatnsglas-
inu mínu?“ spurði Jill. „Hvernig ----Heldur þú
að liann hafi árætt hingað inn um miðja nótt?“
„Látum lögregluna spreyta sig á að leysa úr
þessari ráðgátu!" sagði Bruce, um leið og hann
helti meiru af sjóðandi vatni í balann. Ég er á
þeirri skoðun að hann hafi verið viti sínu fjær af
hræðslu. öll framkoma hans lýsir hugleysi, og
hann hefir í rauninni alltaf verið mesta bleyða.
Hann átti greiðan aðgang að húsinu, þar eð hann
hafði lykilinn, en fyrst varð hann að koma mér
burt, og þess vegna veit ég að það var hann, sem
hringdi til mín hérna um kvöldið, þegar hvaðn-
ingin reyndist vera gabb. Þannig hugsa ég mér
þetta, og það mun ekki vera svo fjarri sanni. Er
vatnið of heitt, Jill?“
Jill svaraði með því að ætla að kippa fótunum
upp úr balanum, en stakk þeim strax niður í aft-
ur, þegar hún sá svipinn á Bruce.
„Það er ómögulegt að hann hafi farið að hætta
sér inn í húsið í því skyni einungis, að setja eit-
ur í glasið mitt og gera mig hrædda.“
„Ekkert er ómögulegt, Jill. Hver veit líka nema
tilgangur hans hafi verið annar, en hann hafi
brostið hugrekki á síðustu stundu."
„Bruce, heldur þú í rauninni, að það hafi verið
ætlun hans, að------að?“ hvíslaði Jill, en komst
ekki lengra.
Bruce leit hvasst á hana og sagði:
„Nei, ónei. Hann vissi varla sjálfur hvað hann
vildi. Hættum að tala um það, Jill, og gleymdu
því.“
„Hvers vegna myrti hann Crystal þá?“ spurði
Jill. Hún mundi ekki eftir að Madge var inni og
leit nú á hana afsakandi.
Bruce leit líka á Madge, sem nú kom í áttina
til Jill.
„Jill — það var ég, sem vafði hnífnum innan
í klútinn þinn og faldi hann inni í herberginu þínu.
Alicia hafði tekið hann úr verkfæratöskunni hans
pabba. Þetta var hræðilega illa gert af mér. Ég
-----Það er ekki hægt að afsaka mig á nokkurn
hátt.“------Hún varð að kingja og varð ýmist
eldrauð eða náföl í framan.------„Ég — — þú
getur auðvitað ekki fyrirgefið mér. Ég -— ég hlýt
að hafa verið viti mínu fjær.“
„Madge framkvæmdi verkið samkvæmt skip-
un,“ sagði Bruce. „En það gerir hennar verknað
auðvitað ekkert betri."
Madge horfði bænaraugum á Jill:
„Vilt þú — •— getur þú nokkurn tíma fyrirgef-
ið mér þetta, Jill ?“ spurði hún svo lágt að varla
heyrðist. „Ég vissi sjálf alls ekki, hvað — —.“
Jill rétti fram hönd sína.
„Ég vissi ekki, hvaða afleiðingar þetta gat
haft,“ hélt Madge áfram. „Ég var — hrædd. Hún
sagði — ég á við Aliciu —hún sagði, að-------.“
Bruce virti Jill fyrir sér og sagði:
„Já, Madge. Þú þarft ekki að skýra okkur frá
þessu núna. Ég hugsa, að Jill sé ekki ein þeirra,
sem eiga bágt með að fyrirgefa. Og nú máttu
fara, Madge."
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.