Vikan - 06.02.1947, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 6, 1947
JðLAIMOTT.
Smásaga eftir Guy De Maupassant.
A ðfangadagskvöldverð! Oh! — nei, því
skal ég ekki koma nálægt oftar!“
Hann feiti Henri Templier sagði þetta
með grimmd í röddinni, eins og einhver
hefði stungið upp á því við hann að drýgja
glæp, en hinir hlóu og sögðu:
„Af hverju reiðistu svona?“
„Vegna þess að aðfangadagskvöldverð-
ur gerði mér þann versta grikk, sem hægt
er að hugsa sér, og síðan það skeði hefi
ég haft ólýsanlega andstyggð á þessari
gleðinótt."
„Segðu okkur frá því.“
„Þið viljið vita hvernig það gekk til?
Ágætt, þá skuluð þið bara hlusta.
Þið munið hvað það var kalt fyrir tveim
árum um jólaleytið; nægilega kalt til þess
að deyða fátækt fólk á götunum. Signa
var þakin ísi; gangstéttirnar frystu á
manni fæturna í gegnum skósólana, og
það var einna líkast því að öll veröldin
væri í þann veginn að frjósa.
Ég hafði stórt verkefni með höndum, og
neitaði öllum kveldverðarheimboðum, þar
sem ég kaus heldur að eyða kvöldinu við
skrifborðið. Ég borðaði einn og byrjaði
svo að vinna. En mn tíuleytið varð ég eirð-
arlaus við hugsunina um iðandi skemmt-
analífið alls staðar í París, hávaðann af
götunni, sem náði til mín þrátt fyrir allt
og kveldverðarundirbúning nábúa míns,
sem ég heyrði í gegnum vegginn. Ég vissi
varla lengur hvað ég var að gera; ég skrif-
aði vitleysu, og að síðustu komst ég að
þeirri niðurstöðu að bezt væri fyrir mig
að gefa upp alla von um að afkasta nokkru
almennilegu verki mn kvöldið.
Ég gekk um gólf í herberginu mínu;
settist niður og stóð upp aftur. Ég var á-
byggilega undir dularfullmn áhrifum gleð-
innar útifyrir, og ég lét undan þeim- Svo
hringdi ég á þjónustuna mína og sagði
við hana:
„Anglea, farðu og náðu í góðan kveld-
verð fyrir tvo; fáeinar ostrur, kaldar rjúp-
ur, dálítið af humar og reyktu svínslæri,
og dálítið af kökum. Taktu upp tvær flösk-
ur af kampavíni, settu dúkinn á borðið
og farðu svo í rúmið.“
Hún hlýddi dálítið undrandi, og þegar
allt var tilbúið fór ég í yfirfrakkann minn
og út. Hvern átti ég að koma með heim í
kvöldmatinn? Vinkonum mínum hafði öll-
um verið boðið eitthvað annað, og hefði
ég ætlað mér að hafa einhverja þeirra, þá
hefði ég átt að gera góðverk mn leið, og
sagði við sjálfan mig:
París er full af fátækum, fallegum
stúlkum, sem munu ekki hafa neitt á borð-
um í kvöld, og eru að leita að einhverjum
góðgerðasömum náunga. Ég ætla að leika
hlutverk forsjónarinnar gagnvart einni
þeirra í kvöld; og ég skal finna einhverja,
þótt ég verði að fara á alla skemmtistað-
ina og ég skal leita þar til ég finn eina,
sem mér líkar. Svo lagði ég af stað í leit-
arleiðangurinn.
Ég fann sannarlega margar fátækar
stúlkur, sem voru í ævintýraleit, en þær
voru svo ljótar, að manni velgdi við þeim,
eða svo magrar, að þær hefðu frosið í spor-
unum ef þær hefðu numið staðar, og þið
viðtið það allir, að ég hefi alltaf verið
veikur fyrir feitu kvenfólki. Því holdugri
sem þær eru, því betur líkar mér við þær,
og kvenfjall er minn draumur.
Allt í einu, beint á móti „Théatre des
Variétés“, sá ég vöxt, sem mér féll í geð.
Ég skalf af gleði, og sagði:
Drengur minn! Hvílík stúlka!
Það var bara eftir að sjá framan í hana,
því að andlit kvenmannsins er ábætirinn.
Ég hraðaði mér, náði henni, og sneri svo
allt í einu við undir götuljósi. Hún var að-
laðandi, mjög ung, dökk, með stór svört
augu, og ég kom strax með uppástungu
mína, sem hún samþykkti án nokkurrar
umhugsunar, og f jórðungi stundar seinna
sátum við að kveldverðarborðinu í íbúð-
inni minni.
„Ó! hvað hér er notalegt,“ sagði hún,
þegar hún kom inn, og horfði í kring um
sig með augljósri velþóknun yfir því að
hafa fundið mat og húsaskjól á hélunóttu.
Hún var stórkostleg; svo fögur, að ég
undraðist, og svo digur, að ég varð næst-
um því hugfanginn.
Hún fór úr kápunni, tók af sér hattinn,
settist niður og byrjaði að borða; en það
virtist ekki liggja vel á henni, og stundmn
VEIZTU —?
1. Rameses II. er ríkasti maður, sem
nokkurn tíma hefir verið uppi. Eignir
hans hefðu numið 10,000,000,000,00
dollurum i nútíma gjaldeyri.
Hver var hann?
2. Hver var sendur til að kanna landið
og sjá út allsherjar-þingstað í forn-
öld ?
3. Fyrir hvað var Hjalti Skeggjason
dœmdur fjörbaugsmaður ?
4. Hvað er Ástralía stór?
5. Eftir hvern er þjóðsöngur Finna?
6. Hver af heimsálfunum er vogskorn-
ust?
7. Hver íslenzkaði „Þúsund og eina nótt“?
8. Hvenær var það tekið í lög að íslenzku
biskuparnir skyldu vígðir hér á landi ?
9. Hvað kom Fjölnir út í mörgum árgöng-
um ?
10. Hvað fórust margir í Titanie-slysinu ?
Sjá svör á bls. 14.
komu drættir í andlit hennar eins og hún
liði sálarkvalir.
„Er eitthvað að yður?“ spurði ég hana.
„Hu! Við skulum ekki vera að hugsa um
leiðindi!“
Og hún byrjaði að drekka. Hún drakk
úr kampavínsglasinu í einum teyg, fyllti
það og tæmdi það aftur, án þess að stoppa
og bráðlega kom dálítill litur í kinnar
hennar og hún byrjaði að hlæja.
Ég dáðist strax að henni, kyssti hana
ákaft, og komst að því, að hún var hvorki
heimsk né gróf eins og venjulegar götu-
stelpur eru. Ég spurði hana um nokkur at-
riði úr lífi hennar, en hún svaraði:
„Það kemur þér ekkert við, litli minn!“
— Og hjálpi mér ! Klukkutíma seinna!
Loksins var kominn tími til að ganga
til hvílu, og á meðan ég var að taka af
borðinu, sem hafði verið flutt að arnin-
um, afklæddi hún sig í flýti og fór upp í.
Nábúar mínir voru með hræðileg ólæti,
sungu og hlóu eins og fábjánar, og svo
sagði ég við sjálfan mig:
Það var alveg rétt af mér að fara út og
sækja þessa stúlku; ég hefði aldrei getað
unnið neitt.
Á þessu augnabliki heyrði ég hátt ösk-
ur, sem kom mér til að líta við, og ég
sagði:
„Hvað er að þér, elskan mín?“
Hún svaraði ekki, en hélt áfram að and-
varpa á kvalafullan hátt, eins og hún liði
hræðilegar kvalir, og hélt áfram:
„Líður þér illa?“ Og allt í einu gaf hún
frá sér óp, ægilegt óp, og ég flýtti mér að
rúminu, með kerti í hendinni.
Andlit hennar var afmyndað af kvöl-
um, hún néri saman höndunum, greip and-
ann á lofti og gaf frá sér langar þungar
stunur, sem hljómuðu einsog hrygla í háls-
inum, og var átakanlegt að heyra. Ég
spurði hana í fáti:
„Hvað er að þér? Segðu mér hvað er
að!“
„Æ! verkirnir! verkirnir!“ sagði hún.
Ég lyfti upp sængurfötunum, og ég sá,
vinir mínir, að hún var að fæða.
Þá missti ég allt vald á sjálfum mér, og
hljóp til og barði á veggina með hnefun-
um, og kallaði: Hjálp! Hjálp!
Dyrnar mínar voru opnaðar nær því
strax, og hópur af fólki kom inn, karl-
menn í samkvæmisklæðum, kvenfólk í
síðum kjólum, grímubúningar, Tyrkir og
hermenn, og innstreymið ruglaði mig svo,
að ég gat ekki gert mig skiljanlegan, og
þeir, sem höfðu haldið að slys hefði komið
fyrir eða að glæpur hefði verið framinn,
gátu ekki skilið hvað var að. Að síðustu
gat ég stunið upp:
„Þessi — þessi — kona — er að verða
léttari.“
Svo litu þau á hana og létu álit sitt í
ljósi. Einn þóttist þekkja þetta allt sam-
an, og vildi hjálpa móður náttúru, en þau
voru öll svínfull og ég var hræddur um að
þau mundu drepa hana. Svo að ég þaut
niður stigann, hattlaus, til að sækja gaml-
Framlmld á bls. 13.