Vikan - 06.02.1947, Blaðsíða 13
VIKAN, nr. 6, 1947
13
Fyrsti sjúklingurinn hennar Florrie
BARNASAGA eftir Trolli Neutzsky Wulff.
AÐ var sólbjartan sumardag fyr-
ir mörgum árum. Lítil, glæsi-
lega búin telpa kom ríðandi með eldri
manni. Af fötum mannsins að dæma
hlaut hann að vera prestur. Hann
var sóknarpresturinn á staðnum og
litla samfylgdarkonan hans var dótt-
ir auðugs jarðeiganda í Lea Hurst.
Allt í einu stöðvaði Plorrie hestinn
sinn. Hún hafði komið auga á stóran
kindahóp, sem gamall hjarðmaður
átti í brösum við að týna ekki úr.
Pyrst barðist hún við hláturinn því að
það var svo hlægilegt að sjá gamla
manninn þeytast um til að halda
hópnum saman, en að lokum kenndi
hún i brjósti um hann.
„Hvers vegna hefir hjarðmaður-
inn engan hund til að hjálpa sér?“
spurði hún prestinn. „Það hafa all-
ir aðrir hjarðmenn."
„Veslings gamli maðurinn á líka
fallegan og vitran hund, sem heitir
Cap,“ svaraði hann. „En það voru
einhverjir vondir pörupiltar, sem
léku sér að að grýta hundinn í gær
og enduðu með því að fótbrjóta hann,
svo að núna liggur hann heima og
getur ekki hjálpað húsbónda sinum."
Þetta fannst Florrie ljótt að heyra,
hvatti hestinn úr sporunum, reið
beint til hjarðmannsins og spurði
hvernig hundinum liði.
„Það var sorglegt að Cap skyldi
verða fyrir þessu," svaraði hann og
þerraði svitann af enninu á sér.
„Hann hefir aldrei gert skepnu mein
og ég kemst ekki einn yfir vinnuna.
En ég neyðist til að lóa honum, því
að hann getur ekki komið mér að
gagni framar.“
„Æ, nei!“ hrópaði hún. „Það meg-
ið þér ekki segja. Haldið þér að ég
gæti ekki hjúkrað Cap svo vel, að
hann næði sér aftur; ég er svo vön
að hjúkra veiku brúðunum minum
og gera að sárum þeirra og brot-
um ?“
Hjarðmaðurinn brosti, því að öll-
um í sveitinni var kunnugt um að
Florrie litla hafði hið mesta yndi
af að annast brúðui’nar sínar eins
og þær væru sjúklingar, sem þyrfti
að hlynna að. En samt var hann í
vafa um að hún gæti læknað lifandi
veru. Plorrie komst öll á loft út af
þessu og presturinn samþykkti bros-
andi að ríða heim til hjarðmannsins
og líta á veslings Cap. Hann vissi
nefnilega einnig um löngun litlu
stúlkunnar, til að hjálpa þeim, sem
sjúkir voru.
Cap var yndislegur hundur, en leið
núna miklar þjáningar. Þegar Florrie
klappaði honum um lubbalegt höf-
uðið, reyndi hann að sleikja hönd
hennar því að hann fann, hvað hún
vildi vera honum blið og góð. Þega.r
litla stúikan hafði fengið að strjúka
honum nokkrum sinnum, vildi prest-
urinn fá hana til að halda áfram, en
Florrie sat föst við sinn keip og fór
hvergi. Að lokum hafði hún þarna lif-
andi sjúkling, en ekki lífvana og til-
finningalausar brúður.
Hún bað prestinn að fara einan
heim og segja að hún kæmi eins fljótt
og hún gæti og þar sem presturinn
mátti ekki vera að því að bíða eftir
henni lét hann að orðum hennar.
Kona hjarðmannsins, sem var mjög
upp með sér að fá þetta göfuga fólk
í heimsókn, varð að hita vatn og
þrátt fyrir sársaukann lofaði Cap
þolinmóður Florrie litlu fást við bein-
brotið. Hún þvoði veiku löppina og
vafði fast utan um hana, til að brot-
ið gæti gróið rétt saman. Fingur
hennar voru svo liprir og fimir og
handtök hennar svo ákveðin, að
menn hefðu getað haldið að hún væri
alvön að búa um sár og þó hafði hún
aldrei haft annað en brúðurnar sínar
til að annast um.
Hún ætlaði aldrei að geta slitið
sig frá hundinum, en þá kom að lok-
um þjónn, sfem sendur var frá Lea
Hurst eftir henni og varð hún þá
að fara.
Florrie gat ekki um annað talað
en hundinn og beinbrotið þegar hún
kom heim, en fólkið hló bara að
þessum undarlega áhuga hennar.
Um kvöldið kom hjarðmaðurinn
heim til sin. Hann kom hægt rölt-
andi og dapur á svip, þvi að nú varð
hann að skjóta Cap — það mátti
ekki láta veslings dýrið kveljast eina
nótt í viðbót. En konan hans kom
glöð á móti honum.
„Ég held bara að hundinum liði
betur. Litla ungfrúin bjó svo vel um
brotið. Látum hann lifa í nótt og
vitum, hvernig hann verður á morg-
un,“ sagði hún, og þegar hjarðmað-
urinn beygði sig niður og klóraði
hundinum bak við eyrun, sá hann
að Cap leið miklu betur.
Morguninn eftir kom Florrie aftur,
full eftirvæntingar að vita, hvort
Cap væri á batavegi og gleði hennar
var ósegjanleg, þegar hundurinn
dinglaði rófunni þegar hún nálgaðist
hann.
Engum hundi hefir verið betur
hjúkrað en Cap og seppi launaði fyr-
ir sig með því að verða albata og
hjálpaði hann húsbónda sinum með
fjárhópinn í högunum mörg ár eftir
það.
Faðir og móðir litlu stúlkunnar
hlustuðu brosandi á frásögur Florries
um hundinn, en þau höfðu þá ekki
hugmynd um að þessi hjartagóða
dóttir þeirra átti eftir að verða
heimsfræg og breyta öllu sjúkrahúss-
fyrirkomulagi í heiminum eftir sínu
höfði. Florrie var hjúkrunarkona 1
Krím-stríðinu 1854 og var elskuð og
dáð af þúsundum manna og mun
nafn hennar. aldrei gleymast,
Florrie hét fullu nafnl Fiorencé
Nightingale, einnig kölluð konan
með lampan og þessi litla saga á
undan er sannur viðburður frá
bernsku hinnar frægu hjúkrunaif-'
konu.
Framhald af bls■ lf.
an lækni, sem átti heima við næstu götu.
Þegar ég kom aftur með hann, var allt
húsið í uppnámi, gasljósið hafði verið
kveikt í ganginum, leigjendur af öllum
hæðunum voru í íbúðinni minni og fjórir
róðrarkarlar voru að ljúka við kampavínið
mitt og hmnarinn.
Um leið og þau sáu mig hrópuðu þau
upp. Mjólkursendillinn fékk mér hræði-
lega litla og hrukkótta útgáfu af mann-
veru, sem mjálmaði einsog köttur, og
sagði við mig:
„Það er stúlka-“
Læknirinn rannsakaði konuna, sagði að
hún væri í hættu, þar sem þetta hefði skeð
rétt eftir kvöldverðinn, sagðist mundi
senda hjúkrunarkonu þegar í stað, ásamt
ljósmóður, og fór. Klukkustundu seinna
komu konurnar tvær, og fluttu með sér
allt sem með þurfti.
Ég eyddi nóttinni í hægindastólnum,
alltof utan við mig til þess að geta hugsað
um afleiðingarnar, og næstum því með
birtingu kom læknirinn aftur. Hann sagði
sjúklingin mjög veikan, og bætti við:
„Konan yðar, herra minn —“
„Hún er ekki konan mín,“ tók ég fram
í fyrir honum.
„Jæja þá, hjákona yðar; — mér er alveg
sama.“
Hann sagði mér hvað hún ætti að borða,
hvað ætti að gera fyrir hana, og svo skrif-
aði hann lyfseðil.
Hvað átti ég að gera? Gat ég sent vesa-
lings manneskjuna á spítalann? Allir í
húsinu og nágrenninu hefðu álitið mig
rudda. Svo að ég hafði hana í herberginu
mínu, og hún notaði rúmið mitt í sex vik-
ur.
Ég sendi barnið til bændafólks í Possy,
til umönnunar, og hún kostar mig ennþá
fimmtíu franka á mánuði, því vegna þess
að ég borgaði fyrst, mun ég neyðast til
að gera það alla æfi. Seinna mun hún
halda að ég sé faðir hennar. En einsog
til þess að kóróna óheppni mína, komst ég
að því, þegar stúlkunni var batnað, að
hún var orðin ástfangin í mér, alvarlega
ástfangin, ræfillinn!
„Jæja?“
„Jæja, hún var orðin mjó einsog flæk-
ingsköttur, og ég rak beinagrindina á dyr.
En hún hefir gætur á mér á götunni, fel-
ur sig, svo að hún geti horft á mig ganga
framhjá, stöðvar mig stundum á kvöldin,
þegar ég fer út, til þess að kyssa á hönd-
ina á mér, yfir höfuð að tala, veldur mér
nægilegum áhyggjum til að gera mig vit-
lausan. Þannig stendur á því að ég held
ekki lengur upp á aðfangadagskvöldið "