Vikan - 06.03.1947, Blaðsíða 5

VTKAN, nr. 10, 1947
5
—-----------------------------------Ný framhaldssaga.-
Mignon G. Eberhart:
V
Minningar frá Melady-sjúkrahúsinu
4 SAKAMÁLASAGA I
„Nú, hvað skyldi vera að henni? Var ekki að-
eins verið að nota hana, þegar þér hringduð ?
Það er bezt ég reyni, hvort mér gengur ekki bet-
ur.“ Með þessum orðum gekk hann frá vagninum
að lyftudyrunum, en ég stóð kyrr við vagninn á
meðan. Ég er ekki forvitin að eðlisfari, en hvern-
ig sem á því stóð, fékk ég skyndilega löngun til
þess að líta á þann, sem á vagninum lá. Auðséð
var að hann var stærri maður og þreknari en
Pétur Melady. Ég lyfti ábreiðunni sem snöggvast
frá höfði líksins, en lét hana brátt falla niður
aftur. Víst var, að þetta var ekki Pétur Melady.
Mér fannst ég nú geta skilið, hvers vegna ungfrú
Jones, sem verið hafði yfir þessum blökkumanni,
þegar hann dó, hafði verið óvenjulega taugaæst
við kvöldverðinn.
Ég skimaði upp og ofan stigann til að aðgæta,
hvort hjúkrunarkonurnar, sem aðstoða í skurð-
stofunni væru ekki að koma, en það bólaði ekki
á þeim. Ég gekk þá að Jacob Teuber, sem stóð
enn við lyftudyrnar og reyndi á þær, en Lillian
Ash var komin þar að og horfði á tilburðina. Mér
virtist hún föl og þreytuleg.
„Það er ekki til neins að vera að reyna að
toga I dyrnar," sagði hún. „Það er ekki hægt að
opna þær nema lyftan sé við þessa hæð."
„Nei,“ sagði Teuber. „Það er alveg rétt. Lyftan
verður að vera á hæðinni svo hægt sé að opna.“
Þegar hér var komið, munu hafa verið liðnar
um tíu mínútur frá því ég kom frá kvöldverðinum
upp á þriðju hæðina og varð þess fyrst vör, að
sjúklingurinn minn var horfinn. Ótti minn og
órói óx með hverri mínútu. Hvað átti ég að gera ?
Áður en ég vissi af, var ég komin af stað upp á
fjórðu hæðina í annað sinn, en þegar þangað kom,
reyndist allt vera með sömu ummerkjum og fyrr.
Það logaði enn á ljóskerinu í loftinu og sjúkra-
vagninn með merkinu ,,3A“ stóð enn í sömu spor-
um.
Ég sá, að bezt mundi vera að gera dr. Kunce
aðvart og ná auk þess sem fyrst tali af stúlkunni
í skrifstofunni. Ég varð að hafast eitthvað að.
Ég varð að komast fyrir þessa hringavitleysu.
Ég lagði af stað niður aftur, en þegar ég gekk
fram hjá lyftudyrunum þarna á fjórðu hæðinni,
datt mér í hug að reyna, hvort hún mundi nú
koma, ef ég hringdi á hana af þessum stað. Ég
þrýsti á lyftuhnappinn og rétt á eftir heyrði ég
skröltið í lyftunni, sem nálgaðist fjórðu hæðina
með hinum venjulega líðandi hraða. Ég heyrði
svo greinilega í henni hérna í allri kyrrðinni og ég
heyrði líka að hún nam staðar við dyrnar hjá
mér. Ég sá að vísu ekkert Ijós loga í lyftuklef-
anum, en ég vissi að hún hafði numið staðar þarna
á fjórðu hæðinni.
Ég opnaði dyrnar og var það auðvelt, gekk
inn í lyftuna, þótt dimmt væri í henni. Ljósaper-
an yar víst orðin ónýt, svo ég varð að þreifa eft-
ir þriðju-hæðar hnappnum, fann hann og lyftan
seig niður með mig.
Ég gekk hratt út úr lyftunni á þriðju hæð og
fram á ganginn, en þar var engan að sjá. Það
logaði ljós í stofunni hjá Dione Melady og ég
heyrði að einhverjir voru að tala saman þar inni.
Teuber var farinn með vagninn, en Lillian Ash
var að sjálfsögðu inni hjá sjúklingnum sínum. Ég
hljóp við fót að símanum, ákveðin að gera eitt-
hvað, sem að gagri mætti koma í þessari óvissu.
Persónulisti :
Sarah Keate, hjúkrunarkona 1 austurálmu
þriðju hæðar í Melady Memorial sjúkrahús-
inu, er aðalvitnið i morðmálinu, sem sagan
fjallar um, og það er hún, sem segir söguna.
Pétur Melady, forstjóri Melady lyfjafé-
lagsins og sonarsonur stofnanda Melady
Memoriai sjúkrahússins, núverandi for-
maður sjúkrahússnefndarinnar.
Dione Melady, dóttir Péturs, gift frænda
sínum
Courtney Melady.
Dr. Kunce, yfirlæknir í Melady-sjúkra-
húsinu.
Dr. Harrigan, frægur skurðlæknir og
starfsmaður við sama sjúkrahús.
Ina Harrigan, kona dr. Harrigans.
Nancy Page, hjúkrunarkona.
Lillian Ash, hjúkrunarkona.
Ellen Brody, hjúkrunamemi.
Lamb, lögreglumaður.
Lance O’Leary, lögreglumaður.
Kenwood Ladd, húsateiknari.
Jacob Teuber, starfsmaður í sjúkrahús-
inu.
Eitthvað hlaut að vera öðruvísi en það átti að
vera.
Stúlkan við skiptiborðið hlaut að vera sofandi
— dauð — uppnumin. Enginn virtist vera vak-
andi í þessu sjúkrahúsi nema Dione Melady og sá
eða sú, sem var að spjalla við hana. Alls staðar
annars staðar var þögn og ró. Ég varð að finna
dr. Harrigan og sjúklingirin minn. Hvar voru
þeir? Hvers vegna var allt svo einkennilegt og
óvenjulegt í sjúkrahúsinu þessa nótt ?
Ég hélt á heyrnartólinu í hendinni og beið þess
að stúlkan við skiptiborðið svaraði. Mér varð
litið inn ganginn i austurálmunni — og hvaða
blettir voru þetta, sem lágu með jöfnu millibili
frá lyftudyrunum og að skrifborðinu, sem ég
sat við? Ég beygði mig niður og heyrnartólið
féll úr hendi mér og það var eins og ég missti
allan mátt. Þessir blettir voru spor eftir mig —
og það voru blóðblettir! Gúmmíhælarnir á skón-
um mínum höfðu sporað gólfið blóðblettum innan
frá lyftudyrunum.
III. KAFLI.
Ég held að það fyrsta, sem ég aðhafðist, hafi
verið að lyfta upp öðrum fætinum og líta neðan
á hælinn á skónum. Síðan þaut ég að lyftudyrun-
um og opnaði þær. Ljósin uppi á fjórðu hæðinni
höfðu verið mjög dauf, en hér skein ljósið á gang-
inum beint inn í lyftuklefann. Rétt við lyftudyrn-
ar var auður blettur, sem ég hafði staðið á, en
hvað lá þarna á gólfinu eins og í hálfhring?
Ég býst við að ég hafi hrópað upp yfir mig.
Svo mikið er víst, að á næsta augnabliki voru
þær Nancy, Ellen og Lillian Ash allar komnar
að hliðinni á mér. Þær voru náfölar í framan,
tautandi, muldrandi, án þess ég heyrði hvað þær
sögðu. Síðan lutum við allar fram og gægðumst
inn í lyftuklefann.
\
Þetta var dr. Harrigan, um það var ekki að
villast. Rétt við hjartastað hans sá á skaftið á
„Catlin“-skurðhníf, sem rekinn hafði verið af afli
inn í hjarta hans, og skaftið var allt blettótt, eins
og þvöl hönd hefði haldið um það.
Við horfðum á þetta agndofa og færðum okkur
ýmist fjær eða nær, en skyndilega kom einhver
aftan að okkur með miklum hávaða og gaura-
gangi og ruddist alveg að dyrunum.
Þetta var Dione Melady. Hún ýtti Ellen til hlið-
ar og leit inn í klefann, en við þessa hræðilegu
sjón, er við henni blasti, hné hún hálfmáttvana
upp að Lillian Ash og mátti vart á milli sjá hvor
fölari var.
Einhvern veginn tókst að koma Dione Melady
inn í herbergið hennar, en ég held að við höfum
allar staðið þarna nokkra stund ráðþrota. Næst
man ég eftir þvi, að ég var komin að skrifborð-
inu og farin að hringja á skrifstofustúlkuna. Feg-
in varð ég, þegar ég heyrði röddina í henni og var
þá ekki sein á mér að leysa frá skjóðunni:
„Dr. Harrigan er dáinn. Hann er í lyftunni
hérna á þriðju hæð. Kallið á dr. Kunce. Fljótt
nú!“
Með þessum orðum henti ég heyrnartólinu á
símann.
„Látið sjúklingana ekkert um þetta vita. Segið
þeim, að eitthvað smáslys hafi komið fyrir, eða
eitthvað þess háttar. Svarið þér ljósmerkjunum
og gætið tungu yðar. Herðið upp hugann, ungfrú
Ash. Vilduð þér ef til vill hjálpa við að svara
ljósmerkjunum og vita hvað sjúklingana van-
hagar um?“ Ég sagði þetta ósjálfrátt, án þess
að hugsa um, hvað ég var í rauninni að segja.
Ég gekk eins og í ieiðslu að lyftunni og gægðist
inn í hana, því mér fannst að það, sem komið
hafði fyrir gæti varla verið veruleiki, heldur hefð-
um við séð þetta í einhvers konar dái og það hefði
aðeins verið missýning.
En þetta reyndist því miður vera veruleiki.
Hvar var sjúklingurinn minn, úr því dr. Harri-
gan var þarna?
Á næsta augnabliki var ég komin inn í her-
bergi Péturs Melady. Rúmið var autt og enginn
í herberginu, ekki heldur í baðherberginu. Ég
leitaði undir rúminu, bak við huröir og inni í
skápum, en allt kom fyrir ekki.
Ég fór fram í ganginn aftur. Lillian Ash stóð
við lyftudyrnar og gægðist inn.
„Þetta er hræðilegt . . . hræðilegt," muldraði
hún fyrir munni sér. „Dr. Harrigan dáinn —
hann, sem var jafnan svo kátur og fjörlegur.
Hræðilegt . . . hræðilegt."
Nú heyrðist fótatak í stiganum, eins og marg-
ir menn væru að koma upp saman. Ég man, að
litlu síðar var dr. Kunce farinn að rannsaka líkið
og kastaði fram með dálitlh millibili nokkrum
spurningum um það, hvernig við hefðum fundið
likið, hvar, hvenær og hvernig. Síðan gekk hann
hægt — allt of hægt, fannst mér — að símanum
og tilkynnti lögreglunni hvernig komið var.
„Haldið þér að um morð sé að ræða?“ hvísl-
aði ég.
Hann kinkaði kolli og sagði:
„Um annað er ekki að ræða. Dr. Harrigan er
ekki — var ekki svoleiðis maður, að hann færi að
fremja sjálfsmorð. Það er enginn vafi á því, að
um morð er að ræða, ungfrú Keate. Hefir frú
Harrigan verið tilkynnt um þetta?"