Vikan - 06.03.1947, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 10, 1947
Inga Harrigan! Ég hafði alveg steingleymt því,
að hún var í sjúkrahúsinu. Mér varð litið á
dyrnar að herbergi hennar, en þær voru lokaðar
og höfðu verið það allt kvöldið, þrátt fyrir hitann.
„Ég hugsa að hún sé sofandi,“ svaraði ég.
Dr. Kunce gekk nú hröðum skrefum að lyft-
unni', en þar höfðu nokkrar hjúkrunarkonur, þar
á meðal ungfrú Jones, safnazt saman af forvitni.
Dr. Kunce sagði' nokkur. vel valin orð við þær,
með þeim afleiðingum að hópurinn tvístraðist á
svipstundu og konurnar fóru að gegna skyldu-
störfum sinum.
Nú kom Nancy Page og bað dr. Kunee að koma
fyrst inn í herbergi Dione Melady. Þau gengu
bæði inn í herbergið til hennar og ég fylgdist
með þeim, því ég varð að tilkynna Dione um hvarf
föður hennar. Dr. Kunce starði á mig, þegar ég
minntist á hvarf Péturs Melady, flýtti sér að gefa
fyrirskipanir varðandi Dione og benti mér að
koma með sér fram í ganginn.
„Hvað voruð þér að segja, ungfrú Keate? Er
Pétur Melady horfinn?"
Ég sagði honum í sem fæstum orðum frá hvarfi
Péturs Melady, að dr. Harrigan hefði farið með
hann upp um tólf leytið, í þeim tilgangi að skera
hann upp, en þá hefði ég verið niðri við kvöld-
verðinn.
„Er hann þá ekki uppi í skurðstofunni, eða þá
inni í sjúkrastofunni sinni?“
„Nei, nei. Ég er búin að leita, bæði uppi og
niðri, en ég get ekki fundið hann.“
„Hvar er maðurinn þá?“
„Ef ég vissi það, mundi ég ekki standa hér
fyrir framan yður og eyða tímanum í að gera
yður það skiljanlegt, að maðurinn er horfinn!"
Við vorum bæði of æst til þess að sýna venju-
lega kurteisi. Hann byrjaði að blóta og ragna
og muldraði eitthvað þess á milli í skeggið. Mér
virtist hann taka sér hvarf Péturs Melady enn
nær en dauða dr. Harrigan.
Þegar hér var komið, birtist fjöldi manna í
bláum einkennisbúningum í ganginum. Þetta
voru lögregluþjónar og sakamálafulltrúar, og
einn þeirra, sem virtist vera fyrirliðinn gekk að
Dr. Kunce og kynnti sig.
„Ég er Lamb sakamálafulltrúi. Övað hefir
komið fyrir hér “
„Það er dr. Harrigan," sagði dr. Kunce. „Hann
er inni í lyftuklefanum. Hann virðist hafa verið
-----myrtur. Og hérna, hr. Lamb . . .“
Lamb sakamálafulltrúi gægðist inn í lyftuna,
sneri sér síðan að okkur aftur og svaraði:
„Jam?“
Dr. Kunce ræskti sig og svaraði lágt:
„Og svo er auk þess einn sjúklingurinn í deild-
inni hér horfinn.“
„Hver?“ spurði Lamb snöggt. „Og hvenær
hvarf hann? Hvernig lítur hann út?“
Dr. Kunce tók upp vasaklút og þurrkaði sér
um ennið og munninn.
„Síðan um miðnætti," sagði hann hægt. „Og
það er Pétur Melady."
„Pétur Melady!“ át Lamb eftir. „O-jæja.
Hefjið leit í sjúkrahúsinu, piltar í sjúkrastofum
og alls staðar. Heyrið þið það, hm!“ Sumir lög-
regluþjónanna gengu hröðum skrefum burt.
Lamb sakamálafulltrúi gekk nú að símanum og
hringdi. Meðan hann beið þess að svarað yrði,
spurði hann dr. Kunce, hvort hann hefði nokkra
hugmynd um, hver morðið hefði framið.
„Nei, alls ekki,“ svaraði dr. Kunce og þurrkaði
sér aftur með vasaklútnum. „Alls ekki. Ég hef
ekki minnstu hugmynd um það.“
Lamb sakamálafulltrúi fór nú að tala við ein-
hvern, sem hann ávarpaði með orðinu dómari.
Um þetta leyti fóru meðlimirnir í stjórnarnefnd
sjúkrahússins að koma. Dr. Peattie var einn
þeirra, gamall maður og gráhærður, sem hafði
svo að segja allt sitt líf starfað í sjúkrahúss-
nefndinni. Hann var mjög alvarlegur og sorg-
mæddur.
„Þetta er hjúkrunarkonan hans Péturs Mela-
dy,“ sagði dr. Kunce, þegar Lamb kom til okkar
aftur. „Það var hún, sem fann dr. Harrigan í
lyftunni. Ég held þér ættuð að segja hr. Lamb
frá þessu öllu saman, ungfrú Keate.“
Ég skýrði honum frá því, sem ég vissi um
hvarf Péturs Melady, svo og frá því með hvaða
hætti ég rakst á líkið af dr. Harrigan í lyftunni.
Þegar ég hafði lokið máli mínu, sagði dr. Kunce:
„Það einkennilegasta við þetta allt saman er,
að mér var ekkert tilkynnt um uppskurðinn, sem
fram átti að fara nú um miðnætti á Pétri Melady.
Ég vissi ekki annað, en að uppskurðurinn ætti
að fara fram í fyrramálið. Og mér er nær að
halda, að stúlkan í skrifstofunni hafi ekki verið
búin að fá neina tilkynningu um þetta.“ Hann
gekk að símanum og hringdi á skrifstofuna,
lagði fyrir stúlkuna nokkrar spurningar og kom
síðan til okkar aftur. „Það var eins og égbjóst við.
Stúlkan í skrifstofunni hafði ekki fengið neina
tilkynningu um uppskurðinn. Mér er ekki kunn-
ugt um, að nokkrum hafi verið tilkynnt um þessa
skyndilegu breytingu á ákvörðun dr. Harrigans
um að framkvæma uppskurðinn í fyrramálið."
„Hvað eigið þér við?“, spurði Lamb. „Eigið
þér við að venjulega sé yður tilkynnt og skrif-
stofunni gert aðvart, þegar uppskurður er fram-
kvæmdur ?“
„Auðvitað,“ svaraði dr. Kunce með þótta. Hald-
ið þér að það gildi ekki ákveðnar reglur i öllum
sjúkrahúsum! Læknarnir geta ekki sjálfir tekið
sjúklingana á vagni upp í skurðstofuna og fram-
kvæmt uppskurð, án þess nokkur viti.“ Eftir
nokkra þögn bætti hann við og röddin var mild-
ari og þreytulegri: „Ég er svokallaður yfirlæknir
í þessu sjúkrahúsi og ber að vissu leyti ábyrgð
á öllu því, sem þar fer fram. En hvað um það,
þótt ég hefði ekki veriö látinn vita, þá gat dr.
Harrigan ekki komizt hjá því að tilkynna stúlk-
unni í skrifstofunni þessa skyndilegu breytingu
á fyrirætlun sinni, svo hún gæti gert aðstoðar-
fólkinu í skurðstofunni aðvart og allt væri undir-
búið og til taks i skurðstofunni. Hann hefir sýni-
lega ekki gert þetta. Finnst yður það ekki ein-
kennilegt ?“
„Ó-jú,“ svaraði Lamb dræmt. „En það er þó
enn einkennilegra, að dr. Harrigan skyldi hafa
látið þetta fyrirfarast, og verða síðan sjálfur
myrtur. Og hr. Melady hefir horfið. Ef það hefði
verið öfugt--------. Eru allar dyr sjúkrahússins
lokaðar á kvöldin og nóttunni ?“
Dr. Kunce kinkaði kolli.
„En gluggarnir? Eru nokkrir neyðarstigar, ef
eldur kæmi upp í sjúkrahúsinu, eða varadyr?"
„Gluggunum er alltaf lokað að innanverðu á
kvöldin og nóttunni. Utan á húsinu er fastur
brunastigi eða járnþrep, sem liggja alla leið upp
á þak.“
* „Ég mun brátt komast að því, hvort öllu hefir
verið lokað í kvöld,“ sagði Lamb íbygginn. „Og
ef svo hefir verið, þá eru litlar likur til þess, að
nokkur utanaðkomandi hafi komizt í sjúkra-
húsið og myrt dr. Harrigan."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Gættu nú drengsins vel, elskan, og láttu hann ekki gráta.
Ég skal ekki verða lengi.
Pabbinn: Vertu óhrædd um hann, ég kann lagið á honum.
Pabbinn: Sjáðu pabba, Lilli! Pabbi er eins og api,
hí, hæ, hó! Hí, hæ, hó!