Vikan - 06.03.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 10, 1947
11
Framhaldssaga:
■■■■■■■■«!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
23
]\ílar-tfívimtýri
ÁSTASAGA eftir Anne Duffieid
„Ég vil gjarnan kaupa jörðina aftur,“ svaraði
Sherry. Það stendur svo vel á að ég get látið þig
hafa ávísun strax. Þú komst alveg eins og kall-
aður, en hefðir þó getað skrifað mér.“
„Þú ert óvenju gestrisinn maður“ sagði Sir
John og hló við. „Annars þurfti ég hingað upp-
eftir. Það hefir komið til óeirða í Beni-Haroun
og ég vil gjarnan grufla svolítið í því. Mig grun-
ar að það búi eitthvað undir."
Sherry kinkaði kolli, og þeir settust inn og
fóru að ræða um stjórnmálin.
Sir John gisti þar um nóttina. En allt þetta
olli vini hans hinum mestu heilabrotum. Hvernig
stóð á þessum fjárhagsörðugleikum ? — Sir John
að selja einhver verðmæti. -— Hvers vegna? —
Hvers vegna voru jarðarkaupin látin ganga til
baka?
Sherry vissi að Sir John, eins og svo márgir
auðmenn, var ekki fær um að greiða stórar upp-
hæðir, nema með nokkrum fyrirvara. Það sem
hann notaði ekki af hinum háu tekjum sínum,
var því strax komið í verðbréf. Hann lifði sem
auðugur maður, en heldur ekki meira. — Hann
þyrfti aðeins að ná sambandi við London, og
innan fárra vikna —. Sherry hrökk við, — inn-
an fárra vikna —. En Sir John gat bersýnilega
ekki beðið nokkrar vikur. Hversvegna? Hvers-
vegna ?
-— „Rachel! Já, það hlaut að vera Rachel. En
hvernig? Hvað ætlaði Rachel sér?“
„Herra minn trúr!, hrópaði Sherry. Hún hefir
heyrt — nei það er útilokað. Svo vitiaus er hún
ekki. Hún verður þó að gera grein fyrir þessum
peningum. Hún getur ekki notað alla þessa pen-
inga án þess að gefa upp, hvert þeir fara. Svo
vitlaus er hún ekki.“
„En hversvegna þurfti Rachel endilega strax
þessa upphæð. Það hlaut að vera fyrir Eugene.
Jæja, svo að hún barðist enn á tvennum vigstöðv-
um.“
„En hvað get ég gert?“, spurði Sherry sjálfan
sig. Þetta var í hæsta máta hættulegt og vanda-
samt mál.
Annars vegar er —. Nei, hann gat ekki setið hér
lengur án þess að hafast eitthvað að. Næsta morg-
un fór hann með lestinni til Kairo.
Hann hringdi strax til vinar síns, sem hann
hafði talað við eftir miðdegisveizluna hjá Sir John.
Stuttu síðar hittust þessir tveir menn og ræddu
saman í trúnaði. Sherry frétti hjá. þessum vini
sínum, sem var, því fór nú betur, háttsettur í lög-
reglunni —, hvernig öllum málum var háttað og
— eins og hann hafði reyndar grunað — að lög-
reglan væri ekki aðgerðarlaus.
Hann hafði nú ráðið gátuna. Hann vissi hvers
vegna Sir John lá svona mikið á peningunum, en
þrátt fyrir þetta sá hann enga leið fyrir sjálfan
sig. Samvizkan hans — sem alltaf hafði verið
nokkuð viðkvæm — sagði honum að hann yrði að
láta til skarar skríða, en ýmislegt annað, sem
taka varð tillit til, aftraði honum. Honum var
kunnugt um staðreyndirnar, en hvar voru sann-
anirnar? Hvernig gat hann fengið af sér að fara
til Sir John og segja:
„Konan, sem þú elskar, og ætlar að kvænast,
hefir beðið þig um mikla peningafúlgu. Hún ætlar
að gefa elskhuga sínum þá.“
„Sir John mundi aldrei trúa honum. Sherry
þekkti klókindi hennar nógu vel til þess.
„Hvað get ég gert?“ stundi Sherry. „Er yfir-
leitt nokkur nauðsyn að gera eitthvað? Er ég
ekki bara kjáni, þegar öllu er á botninn hvolft?"
„Sir John elskaði Rachel. Mundi hann verða
þeim þakklátur sem opinberaði undirferli hennar.
Var honum gerður greiði með því? Væri það
ekki betur gert gagnvart honum, að lofa honum
að lifa áfram í sinni sælu og blindu trú á Rachel?“
Sherry var á báðum áttum. Mundi þetta ekki
endurtaka sig? En mundi hún ekki þora að tefla
svona djarft aftur ? Sir John Rhys var ástfanginn
og í slíkri vímu er auðvelt að blekkja menn, en
hann var hreint enginn kjáni, og svo vel þekkti
Sherry Rachel, að hann vissi að hún mundi fara
varlega.
„Þegar þessi ungi maður er á bak og burt, mun
hún gleyma honum. Hann er snoppufríður þrjót-
ur og veit hvernig hann á að slá á viðkvæma
strengi hjá henni. Hún þarf að losna úr álögum,“
sagði Sherry ákveðinn.
Hann ákvað þó að skerast ekki strax í leikinn,
en dvelja þó áfram i Kairo og fylgjast með gangi
málanna.
Sherry byrjaði því aftur á fyrra lxferni sinu,
Spilaði póló í Geaireh-klúbbnum og borðaði á
ýmsum hótelum með vinum sinum.
Wanda sá hann nokkrum sinnum, hann kinkaði
kolli til hennar og brosti hrífandi en ópersónu-
legu brosi til hennar, en hann tók aldrei þátt í
samkvæmum, sem hún var í og hann heimsótti
aldrei Sir John.
En aftur á móti var það önnur, sem hann heim-
sótti og það var — Evu Braile. Wanda og Rachel
sáu liann einu sinni ganga inn til Evu, og öðru
sinni sáu þær hann með Ellen litlu inni í búðinni
hans Groppis. Barnið borðaði súkkulaði og í kjöltu
þess lá bangsi — bersýnilega ný gjöf.
Ellen faðmaði bangsann sinn og kyssti mjúkan,
loðinn haus hans og horfði með tilbeiðslu á stóra
manninn, sem sat við hlið hennar.
Já. Wanda sá að Sherry var tíður gestur í
húsi Evu og að hann hafði mikið dálæti á Ellen
litlu. Hún fann til stings í hjartastað, og það
komu tár í augu hennar. Hún gat ekki annað en
reiðst Sherry, því varla hafði hún fyrirgefið hon-
um eitt hneykslið, fyrr en hann var valdur að
öðru.
Þannig leið heil vika. Sherry beið átekta, en
hann var órór og beið eftirvæntingarfullur frétta
frá leynilögreglunni. Rachel var alveg upptekin
við brúðkaupsundirbúning sinn — meðal annars
voru nokkrar breytingar, sem gera þurfti á íbúð-
inni. Bill Renton kvaldi Wöndu með biðli sínu, og
Wanda var bæði rugluð og óhamingjusöm. Henni
fannst hún vera til trafala og hún varð alltaf föl-
ari og augu hennar alltof stór, en þrátt fyrir
það hafði hún enn þá óbifanlega trú að Sherry
elskaði hana innst í hjarta sínu.
Það rann upp heitur og mollulegur dagur. Him-
ininn var alveg gulur og sólin líktist koparkúlu.
Loftið var þungt og lamandi og það lá eitthvað
í loftinu.
Wanda var dösuð og dauðuppgefin og hafði
lagt sig í stól í dagstofunni, þar sem enn var
breitt fyrir gluggana. Rachel, sem lét veðrið aldrei
á sig fá, var í dag'eirðarlaus og ófáanleg til að
taka sér nokkra hvíld. Hún sagði eftir morgun-
verð að hún ætlaði yfir til Kairo til að annast
dálítil innkaup, þrátt fyrir hinn kveljandi hita.
Af hendingu átti Sherry MacMahon leið á skrif-
stofu Sir John Rhys einmitt eftirmiðdag þessa
sama dags. Hann hafði fengið nokkrar fréttir
af óeirðunum í Beni-Haroun, aðsetursstað sín-
um.
Skrifstofa Sir Johns var í lítilli götu, sem
enskar konur áttu sjaldan leið um.
Sherry gekk niður eina af þessum þröngu,
dimmu götum, og honum hnykkti við er hann sá
spölkorn fyrir framan sig manneskju, sem hann
þekkti. Það var Rachel. Hvað var hún að gera
hér? Ætlaði hún. til skrifstofu Sir Johns eða
eitthvað annað ? Hann herti gönguna og náði
henni.
„Góðan dag, ungfrú Thompson. Hvert skal
halda i svona lamandi veðri?“
Hann þóttist sjá flöktandi glampa í augum
hennar, og kringum munninn hörkudrætti, sem
hann hafði fyrr ox-ðið var við. En hún svaraði
hiklaust — nærri hiklaust:
„Á skrifstofu Sir Johns. Ég var í innkaupum,
og hélt að John yrði, ef til vill, samferða heim.
„Betra hefði verið að fá sér leigubíl í þessum
drepandi hita,“ sagði Sherry einkar blíðlega.
„Við verðum þá samferða á skrifstofuna, ég þarf
að færa Sir John fréttir 'af óeirðunum uppi í land-
inu.
„Það mun gleðja hann að sjá yður,“ svaraðihún.
„Ég veit að hann hefir haft töluverðar áhyggjur
af ástandinu."
Rödd hennar virtist alveg róleg, en hann hefði
þorað að sverja það að þessi óvænti fundur þeirra,
kom henni mjög illa. Hún hafði ekki verið á leið-
inni til Sir John, en lét sem sér likaði vel. Það
var ekki um annað að ræða en fara með hon-
um. 1 þessum borgarhluta kom ekki nema einn
staður til greina sem yfirskyn — skrifstófa Sir
Johns — að einum stað undanskildum, sem hún
þorði ekki fyrir nokkurn mun að nefna á nafn.
Þau héldu áfram þegjandi. Andlit Sherrys var
skuggalegt og hörkulegt. Hver var ætlun hennar ?*
Lék hún alltaf þennan tvöfalda leik, án þess að:
hirða um áhættuna? En — og hann kipraði sam--
an varirnar — hún mundi ekki halda því lengii
áfram.
Sir John varð mjög undrandi að sjá þau.
„Rachel, góða mín, þú ættir ekki að vera úti í
þessum hita!“
„Ég þurfti að kaupa dálítið, og kom til að
reyna að fá þig með heim, John?“
„Klukkan hálfþrjú? Elskan mín, þú ættir nú
að þekkja mig betur en svo.“
En í rauninni var hann hreykinn yfir því að
hún skyldi hafa hugsað til hans. Síðan sneri hann
sér að Sherry. Hvað dreif þig hingað, kunningi?
Beni-Haroum-málið ? „Já,“ svaraði Sherry.
„Nú verð ég víst að yfirgefa ykkur, ef þið ætlið
að fara að ræða um einhver viðskipti."
„Nei,“ sagði Sir John. „Setztu niður og hvildu
þig í nokkrar mínútur, svo ferðu heim í bílnuin.
Hann er ekki hérna sem stendur, ég þurfti að
senda nokkra menn með verðbréf."
Rachel settist við gluggann, sem dregið var
fyrir. Sherry dró stól að skrifborði Sir Johns, en
í því hringdi síminn.
Sir John svaraði. Það var Wanda. Það hafði
komið símskeyti til Rachelar meðan hún var fjar-
verandi. Ætti hún að opna það og lesa fyrir
föður sinn?
„Rachel er hér,“ sagði Sir John. „Lestu það
fyrir hana og hann rétti Rachel heymartólið.
Waiida las skeytið, rödd hennar var skýr og á-