Vikan - 17.04.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 16, 1947
fækka tölu hinna grunuðu. Við vinnum eftir á-
kveðnum reglum. Allt gengur samkvæmt áætl-
un.“
„Já — auðvitað,“ sagði Kenwood Ladd kurteis-
lega.
„Þér komuð sem gestur í austurálmu þriðju
hæðar í gærkvöldi — er ekki svo?“
„Jú.“
„Voruð þér að heimsækja frú Harrigan ?“
„Já.“
„Þekkið þér þau hjónin vel?“
„Já — nokkuð vel. Það er að segja: Ég er að
teikna hús, sem þau hafa í hyggju að reisa í
Westwood Height. Ég er húsateiknari, eins og
þér vitið sjálfsagt. Ég hef oft orðið að ráðfæra
mig við þau og hef þvi oft komið til þeirra."
„Voruð þið dr. Harrigan góðir vinir?"
„Nei, ekki sérstaklega. Ég var auðvitað miklu
kunnugri frú Harrigan."
„Hvers vegna segið þér, auðvitað?"
„Vegna þess, að það er reynsla mín sem húsa-
teiknara, að það er venjulega kvenfólkið, sem
hefir mest að segja um allt fyrirkomulag í nýj-
um húsum. Eiginmennimir leyfa konum sínum
venjulega að ráða mestu í þessu efni, og það er
eitt af því, sem gerir starf húsateiknaranna
skemmtilegt. Að vísu er oft erfitt að gera kven-
fólkinu til hæfis, en samt sem áður er einatt mjög
skemmtilegt að ræða við það um fyrirkomulag
húsa. —• Hafið þér nokkuð á móti því að ég reyki
hér inni, dr. Kunce?"
„Gjörið þér svo vel,“ svaraði dr. Kunce.
„Eigið þér við, að þér hafið heldur viljað tala
við frú Harrigan en dr. Harrigan sjálfan?" spurði
Lamb fulltrúi.
„Fannst yður það liggja í orðum mínum?“'
spurði Kenwood Ladd.
„Ég veit ekki. Hvað meinið þér þá?“
„Ég á við, að engan muni langa til að vera si-
fellt að breyta teikningum sínum af sama húsinu.
Frá þvi að fyrsta teikningin er gerð að húsi og
þar til hin síðasta er fullgerð liður oft langur
timi og margar og mikilsverðar breytingar hafa
verið gerðar. Konur eru fljótar að taka ákvarðan-
ir og fljótar að breyta þeim, en þegar þær loks-
ins hafa komizt að endanlegri niðurstöðu um fyr-
irkomulagið, þá er óhætt að fara að teikna mynd-
ina — fram að því verður að láta sér nægja laus-
legt krot.“
„Já, þér eigið við, að konurnar séu fljótar að
að skipta um skoðun," sagði Lamb fulltrúi hreyk-
inn.
„Já, einmitt, herra fulltrúi. Skipta um skoðun
og skipta um teikningar. Og það er ég, sem
teikna myndimar sjálfur, því ég hef ekki efni á
að hafa aðstoðarmenn sem stendur. Það er fjár-
hagskreppa, eins og þér vitið — og lánið hefir
ekki heiðrað mig sérstaklega með nærveru sinni."
„Nærveru?" át Lamb fulltrúi eftir. „Já, það
er einmitt um nærvem eða fjarveru, sem við
ætlum að ræða núna. Nærveru eða fjarveru frá
ákveðnum stað á ákveðinni stundu! Hvenær fór-
uð þér héðan úr sjúkrahúsinu í gærkvöldi?"
„Hvenær ég fór? Við skulum sjá . . . ,“ byrj-
aði Kenwood Ladd hikandi, en bætti síðan við:
„Unga hjúkrunarkonan i bláa og hvíta einkenn-
isbúningnum kom inn í stofuna um klukkan hálf
tíu, held ég, og sagði, að nú væri kominn tími
fyrir mig til að fara. Ég fór ekki alveg strax
eftir það. Nei, ég get ekki sagt með neinni vissu,
hvað klukkan var, þegar ég fór.“
„Hvert fóruð þér eftir að þér voruð komnir
út?“
„Ég gekk mér til skemmtunar nokkra stund,“
svaraði Kenwood Ladd blátt áfram.
„Mættuð þér nokkrum, sem þér þekkið?“
„Nei,“ svaraði Kenwood Ladd undrandi. „Hvers
vegna spyrjið þér að því?“
„Hvar eigið þér heima?“
„Ég bý í Westwood."
„Nýja gistihúsinu?"
„Já.“
„Þá hefir einhver séð yður, þegar þér komuð
þangað inn. Haldið þér það ekki?“
„Nei, ég held að enginn hafi séð mig.“
„Haldið þér það? Það er skrítið. Er ekki fullt
af þjónustufólki og skrifstofumönnum á ferli um
allt húsið langt fram á nótt?“
„Næturvörðurinn hafði skroppið frá og ég kom
inn á meðan. Hann hefir kannske verið í innri
skrifstofunni að skrifa reikninga. Hann vinnur
að því jafnframt næturvörzlunni."
„Mættuð þér engum á leiðinni upp?“
„Nei, ekki minnist ég þess. Ég sá ekki neinn í
lyftunni, því lyftudrengurinn var ekki við. Hann
hefir sjálfsagt verið að fá sér einhverja hressingu,
ískældan bjór eða ávaxtasafa. Það var mjög heitt
í veðri, eins og þér rnunið."
3. Raggi: Ég ætla bara að reyna að borða eins
mikið og mögulegt er á meðan ég er lítill. —
4. Raggi: — af þvi að þegar ég er orðinn stór
og eins feitur og þú þá má ég ekki borða mikið!
„A elleftu hæð.“
„Þér hafið þá farið í lyftimni, þótt lyftudreng-
urinn væri ekki við?“
„Þér hafið þá kunnað á lyftuna? Eruð þér vel
að yður í mörgu, sem lyftum við kemur, herra
Ladd?“
„Hvað eigið þér við með því?,“ spurði
Kenwood Ladd og þóttist ekki vita, hvert Lamb
fulltrúi væri að fara, þótt sjá mætti á svip hans,
að hann skildi það vel.
„Ég meina það, sem ég sagði,“ svaraði Lamb
fulltrúi með áherzlu. „Eruð þér vel að yður í
ýmsu, sem lyftum við kemur?"
„Ekkert meir en almennt gerist, held ég,“
svarði Kenwood Ladd þá og blés frá sér reyknum.
„Ef þér eigið við það, hvort ég þurfi á lyftu-
drengnum að halda til að komast upp til mín, þá
get ég hiklaust svarað þvi neitandi. Lyftudreng-
imir í Westwood eru ekki alltaf við, svo það kæmi
sér illa, ef menn gætu ekki sjálfir sett lyftuna af
stað, þegar þeir eru ekki viðstaddir."
„Komuð þér nokkurstaðar við á leiðinni heim?
1 hressingarskála? Vindlingabúð?"
Við þessa spumingu varð Kenwood Ladd sem
snöggvast hálf einkennilegur á svipinn, en hann
gætti sin og jafnaði sig fljótt.
„Nei — ég man ekki eftir því,“ svaraði hann
hægt.
„Ef þér hefðuð komið á einhvern slíkan stað,
þá gæti það komið sér vel fyrir yður að muna
það,“ sagði Lamb fulltrúi og brosti hæðnislega.
„Hvers vegna?“ spurði Kenwood Ladd. „Vild-
ur þér gjöra svo vel og gefa mér skýringu á því?“
„Þér segið, að enginn hafi séð yður, þegar þér
fóruð út úr sjúkrahúsinu, á leiðinni heim eða eftir
að þér komuð þangað. Þér getið þvi ekki sannað,
að þér hafði verið farnir út úr sjúkrahúsinu um
miðnætti. Þér voruð að heimsækja frú Harrigan,
en um miðnætti var maður hennar myrtur hér í
húsinu. Skiljið þér mig nú?“
Ég varð hálf undrandi við að sjá, að það var
eins og Kenwood Ladd létti. við þessa skýringu.
Hafði hann búist við einhverri annari skýringu
og gat hún komið sér ver fyrir hann en þessi?
„Nú skil ég, hvert þér éruð að fara, herra full-
tiúi,“ sagði hann rólega. „Ég hefði mátt búast
við þessu. En yður skjátlast, herra fulltrúi. Það
var ekki ég, sem myrti dr. Harrigan."
„Jæja? Einhver hefir samt gert það.“
„Það efa ég ekki,“ sagði Kenwood Ladd bros-
andi.
Dr. Kuncce hefir víst fundist þeir vera lengi
að komast að efninu og greip nú fram í fyrir
þeim og sagði:
„Ég vil vekja athygli yðar á því, herra Ladd,
að við þurfum aðeins að fá að vita með vissu,
hvar þér voruð staddir um miðnætti í gærkvöldi.
Þetta ættuð þér að geta sannað, ef þér vilduð,
enda er þetta aðeins gert til málamynda. Við
verðum að komast að því sem fyrst, hverjir hafi
verið í námunda við-----------.“
„Afbrotastaðinn?,“ greip Kenwood Ladd fram
í. „Jæja — ég skal athuga, hvort ég get hjálpað
ykkur nokkuð í því efni.“
„Svona, svona,“ gall Lamb fulltrúi við. „Verið
þér nú ekki með nein látalæti. Hér er alvara á
ferðum. Þér þurfið ekki að hjálpa okkur með
neitt nema það, sem viðkemur sjálfum yður. Ef
þér getið sannað, hvar þér voruð í gærkvöldi um
miðnætti, þá er það yður fyrir beztu.“
„Mér datt alltaf í hug, að þér munduð vilja
reyna að bendla mig við þetta mál,“ svaraði
Kenwood Ladd og reyndi að dylja reiði sína.
„Blöðin mundu þiggja slíkar fréttir, ef það
fylgdi með, að ég hefði oft komið í heimsókn til
frú Harrigan. Auk þess mundi fólk þá taka
eftir því, hvað þið emð duglegir lögreglumenn-
irnir."
Dr. Kunce ræskti sig og muldraði: „Svona,
herra Ladd. Svona, svona."
„Þannig lagað tal hjálpar yður ekkert, ungi
maður,“ sagði Lamb fulltrúi alvarlegur. „Vor-
uð það ekki þér, sem voruð sifellt á eftir konu
annars manns?"
1. Raggi: Amma, get ég fengið eitt stykki enn
af kökunni?
2. Amma: Alls ekki! Þú ert búinn af fá, tvö
stykki. Ætlarðu að borða þér til óbóta ?
Raggi: Nei, amma.
,,Á hvaða hæð er herbergið yðar í húsinu?1
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.