Vikan - 17.04.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 16, 1947
13
Munntóbakstölur gamla Skröggs.
Barnasaga eftir Enevold Kruse.
Gamli Skröggar gaut augunum
um handavinnustofuna. Dreng-
irnir virtus allir vera niðursokknir í
störf sín og enginn horfði á hann.
Til frekara öryggis gekk hann þó að
einum glugganum og sneri baki að
drengjunum, svo að þeir sæu ekki
þegar hann laumaði munntóbaksdós-
inni upp úr vasa stnum. Skröggur
gamli elskaði munntóbakið sitt og
gat ekki án þess verið, en stráka-
skammirnar máttu ekki vita um það.
buxurnar sinar og ég skemmdi jakk-
ann minn. Haldið áfram. Ingólfur,
fylgdu Knúti niður á kennarastof-
una.“
Það komst aftur ró yfir drengina.
Gamli Skröggur hafði ágætan aga.
Hann skoðaði jakkann. sinn, sem var
sviðinn, en þó ekki meira en svo að
hægt var að gera við hann. Hann fór
í hann aftur. Það skyldi ekkert verða
af því að menn færu að kalla hann
hetju fyrir þetta smáræði, ekki frek-
Ef þeir kæmust að því að hann tók
upp í sig, þá myndu þeir hlæja að
því. Það var varla sæmandi að láta
það óátalið að þeir kölluðu hann
„gamla Skrögg." En allir kennarar
fá þó um síðir viðurnefni, og drengja-
greyin höfðu ekkert illt í hyggju
með þessu. Hann gat skilið þetta
sem hvert annað gælunafn á sér.
Drengjunum féll vel við hann þótt
hann væri dálítið strangur, en aga
varð hann að halda, hvað sem það
kostaði. Skröggur beit í laumi af
tölunni og lét dósina svo aftur
hverfa.
1 sama bili hvað við óp frá „lím-
ofninum," þar sem nokkrir drengj-
anna voru önnum kafnir. Skröggur
sneri sér snöggt við. Auðvitað var
það Knútur, sá stirðbusi, sem hafði
valdið óhappinu. Af einhverjum á-
stæðum hafði kviknað i bréfarusli
við hliðina á ofninum, lakkdollu verið
velt þar ofan á og nú voru logarnir
famir að læsast í buxnaskálmar
Knúts. Skröggur tók viðbragð og
þaut þangað. 1 einni svipan var hann
kominn úr jakkanum og varpaði
æpandi drengnum á gólfið. Með
jakkanum kæfði hann svo eldinn í
buxum drengsins, áður en nokkuð
alvarlegt hlytist af.
Þetta skeði allt á svipstundu og
hættan var liðin hjá. Drengirnir hóp-
uðust uin „límofninn", en gamli
Skröggur ýtti þeim burt.
„Þetta var ekkert," sagði hann
höstugur. „Knútur eyðilagði bara
ar en því að þeir fengju að vita um
tuttugu og fimm ára starfsafmælið
hans á morgun. Nei, ekki aldeilis
Ef hann gæti bara fengið auka-
skömmtun af munntóbaki hjá tóbaks-
salanum, þá yrði hann glaður. Það
var svo erfitt að ná sér i tölu núna
eftir stríðið.
Handavinnukennslan hætti á venju-
legum tíma og gamli Skröggur hélt
heim til sin. A morgun átti hann að
kenna drengjunum ensku og hann
var alveg viss um að enginn þeirra
hafði hugmynd um afmælið. Það var
líka ágætt. Skröggur fyrirleit þá
kennara, sem tilkynntu öll afmæli
sín og neyddu þannig nemendurna
óbeinlínis til að safna fyrir blóm-
vendi eða einhverju sliku.
Daginn eftir kom hann stundvís-
lega í skólann eins og venjulega. Hon-
um fannst hann verða var við ein-
hvem óróa meðal drengjanna og
þeir kunnu furðu vel lexíur sínar.
Það hlaut nú samt að vera tilviljun.
Til allrar hamingju minntist enginn
á afmælið eða hélt ræðu. Hann
hafði varðveitt leyndarmálið vel.
Svona átti það að vera, en samt var
gamli Skröggur ekki að öllu leyti
ánægður.
Kennslustundinni í ensku var lok-
ið. Drengirnir stóðu upp og þutu
út. Gamli Skröggur sat kyrr við
kennaraborðið, þetta var hálf dapur-
legt á sjálfan afmælisdaginn, en
svona hafði hann samt viljað hafa
það. Hann skimaði út yfir auða
kennslustofuna. Þá sá hann að eitt-
hvað lá á borðunum. Strákaskamm-
irnar! Hafði hann ekki oft sagt þeim
að þeir ættu ekki að skilja neitt eft-
ir á þeim!
Hann gekk aftur í bekkinn. Hann
tók lítinn böggul af fyrsta borðinu.
„Til hetjunnar, gamla Skröggs," las
hann undrandi, „og til hamingju með
starfsafmælið.“
Hann opnaði undrandi litla bögg-
ulinn. 1 honum var ein dós af munn-
tóbaki! Hann gekk nú meðfram öll-
um borðum. A þeim öllum — 24 —
lá sams konar böggull: Ein dós af
munntóbaki, snoturlega vafin í bréf
og með heillaóskum og þakklæti fyr-
ir það liðna!
Gamli Skröggur gekk aftur að
kennaraborðinu með fangið fullt af
munntóbaksdósum. Hann hlammaði
sér niður alveg utan við sig.
„Litlu þrjótarnir," tautaði hann og
brosti hamingjusamur á svipinn.
„Hvernig hafa þeir komizt að því?
Drengirnir mínir — blessaðir dreng-
irnir."
1 fyrsta skipti varð gamla Skrögg
það ljóst, hvað honum þótti í raun og
veru vænt um drengina sina — og
þeim um hann.
Lögregluþjónn: Þér hafið víst ekki
séð búlduleitan mann með gleraugu
og linan hatt fara héma framhjá í
bíl?
Kaupmaðurinn var í miklum vand-
ræðum með nýja afgreiðslumanninn,
sem var mikil svefnpurka. Hann
setti hann þá í fatadeildina, klæddi
hann í náttslopp og hengdi miða á
sloppinn. Á miðanum stóð: „Nátt-
sloppamir okkar em svo hlýir og
mjúkir að jafnvel sölumaðurinn get-
ur ekki haldið sér vakandi."
Biblíumyndir.
1. Og þegar fara átti með Pál inn
í kastalann, segir hann við hersveit-
arforingjann: Leyfist mér að tala
nokkur orð við þig? En hann sagði:
Kant þú grisku ? Ekki ert þú þó
epipski maðurinn, sem fyrir nokkru
vakti styrjöld og fór með fjögur þús-
und morðingja út á eyöimörkina. En
Páll sagði: Ég er Gyðingur frá
Tarsus í Kilikíu, borgari í alkunnum
bæ; og ég bið þig, leyf mér að tala
til fólksins. Og er hann hafði veitt
leyfið, nam Páll staðar á tröppunum
og bandaði hendinni til fólksins og er
gott hljóð fékkst, talaði hann á
hebreska tungu og sagði.
2. Hersveitarforinginn kom og
sagði við hann: Seg mér, ert þú
rómversku: En hann sagði: Já. Og
hersveitarforinginn svaraði: Fyrir
ærið fé keypti ég þennan þegnrétt.
En Páll sagði: Ég er meira að segja
með honum fæddur.
3. En Agrippa sagði við Pál: Nú er
þér leyfilegt að tala þínu máli. Páll
rétti þá út höndina og bar fram vörn
sína: Hvernig lífemi mitt hefir verið
frá æskuárunum, vita allir Gyðingar,
þar sem ég hefi frá fyrstu alið aldur
minn hjá þjóð minni og i Jerúsalem,
og hafa þeir því þekkt mig að þvi
frá upphafi, vilji þeir um það vitni
bera, að ég hefi lifað sem Farisei,
samkvæmt strangasta flokki átrún-
aðar vors.
4. Ég er umskorin á áttunda degi,
af kyni ísraels, ættkvísla Benjamíns,
Hebrei af Hebreum, að lögmáli til
Farísei, svo vandlátur var ég, að ég
ofsótti söfnuðinn, og ef litið er á rétt-
lætið, sem fæst með lögmálinu, þá
var ég óásakanlegur.