Vikan - 05.06.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 23, 1947
5

Framhaldssaga:
iiiMiiMiMiiiiaiiiian
SPOR FORTÍÐARINNAR
*4t|||||||||||||||||||t||||||||Mlt|||M«IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIII
10
- ÁSTASAGA eftir Anne Duffield
MMIIIIIIMM
„Hvar gTófuð þér ungfrú Summers upp? Og
hvað vitið þér um hana?“
Kaye sagði í stuttu máli frá því, að Hargraves,
lögfræðingurinn, hefði mælt með henni.
„Já, átti ég ekki kollgátuna. Þér þekkið ekk-
ert til hennar sjálfur! Ég er mikill mannþekkj-
ari og ég segi yður það i hreinskilni, að ég treysti
henni ekki.“
„Ég verð að biðja yður að vera ekki of fljótar
á yður að dæma ungfrúna,“ sagði hann, „þegar
þér kynnist Lindu Summers betur, fáið þér fljótt
aðra skoðun á henni. Hún hefir allt það til að
bera, sem ég tel heppilegt fyrir lagsmær Sybil.
Eigum við svo ekki að láta þetta vera útrætt?"
„Það get ég ekki, Kaye. Hún — jæja, horfið
bara á hana. Ef ég hefi nokkum tíma séð ævin-
týrakvendi, þá —“
„Ævintýrakvendi! Nei, hættið nú, Eve — nú
látið þér ímyndunaraflið hlaupa með yður i gön-
ur. Þér megið ekki koma með svona fullyrð-
ingar.“
„Þetta er engin vitleysa. Sjáið þér það ekki
strax? Það er ekki annað en það, hvemig hún
klæðir sig. Er hún kannske þannig í útliti, að
hægt sé að sjá að hún er lagsmær?“
„tltheimtir sú staða eitthvert sérstakt útlit?“
„Æ, verið ekki með neina hártogun. Þér vitið
-vel við hvað ég á. Þessi kona er ekki komin til
Egyptalands til að vera lagsmær Sybil. Hún er
hingað komin til þess eins að koma sjálfri sér
áfram, og drottinn má vita hvaða áform hún hef-
ir og hvað hún er. Og svo er hún amerísk.“
„Ó, nei,“ svaraði Kaye, sem hafði andstyggð
á þessu tali. „Hún er dóttir Englendings, sem
starfaði við enskt fyrirtæki í New York. Hún
býr í Somerset á landareign bróður síns. Allar
tekjur sínar fékk hún frá Ameriku, en þar sem
þær brugðust í ár, tók hún þetta starf að sér,
þar til eitthvað rætist úr fyrir henni með fjár-
hagimi.“
„Á landareign bróður sins?" Eve var vantrú-
uð. „Vitið þér nokkuð, hvort hún á bróður í raun
og veru?“
„Já, hún sagði mér það sjálf." Kaye vildi helzt
fella niður þetta tal, en blessuð konan, hún Eve,
var svo þrá, að hún vildi vita betur grein á þessu.
Hún mátti ekki vantreysta úngfrú Summers, þvi
að orð frú Lacy máttu sín mikils i Abbou-
Abbas. Hann hélt því áfram:
„Sybil hefir dvalið um eina helgi heima hjá ung-
frú Summers og þar hitti hún bróður hennar og
mágkonu."
„Sybil! Blessað bamið. Það má vel vera að
stúlkan eigi bróður — en hvemig getur Sybil ver-
ið dómbær á þetta fólk ? Æ, fyrirgefið, Kaye, ver-
ið ekki reiður mér. Eg er aðeins að hugsa um yð-
ur sjálfan og Sybil. Það er svo mikilvægt að
stúlkur á þessum aldri séu í réttu umhverfi."
„Ég skil yður vel. En ég fullvissa yður um það,
að Sybil er í góðum höndum, og verið ekki með
heimskulegar ímyndanir."
„Þér æthð þá ekki að sjá yður um hönd ? Þér
eruð ákveðinn í að hafa stúlkuna áfrarn?"
„Auðvitað er ég ákveðinn í því. Fyrirgefið, góða
mín, en má ég minna yður á að mér er leyfilegt
að ráðstafa einkamálum mínum eftir eigin vild.“
Málrómur hans og augu milduðu þó þessi áminn-
ingarorð. Hann var of gáfaður til þess að reita
hana til reiði og gera hana sér óvinveitta. Vegna
Lindu varð hann að forðast það — hvað sem það
kostaði. Ef Eve tæki að óvingast við ungfrú
Summers, yrði það óbærilegt fyrir hana. Hann
brosti þvi og hélt áfram glettnislega:
„Nú, þegar ég hefi lofað yður að ljúka máli
yðar, ætlið þér þá að ljá mér eyru. Ungfrú Summ-
ers er mjög viðkunnanleg stúlka, vingjarnleg og
kát. Yður mun strax geðjast að henni, þegar þér
kynnist henni nánar — og þannig mun fara fyrir
öðru fólki hér i Abbou-Abbas. Eg vil gjarnan að
hún hafi það skempitilegt héma, og er það undir
yður komið að nokkru leyti. Verið henni góðar,
Eve, þér munið ekki iðrast þess. Hún er þess
virði að fólk kynnist henni.“
Hið kisulega andlit á Eve var órannsakanlegt
og augu hennar kipruðust saman. En hún vissi,
að nú hafði hún beðið ósigur.
„Jæja, þá það,“ sagði hún eftir drykklanga
stund, „ef þér viljið, Kaye, þá skal ég vera vin-
gjamleg við hana. Sennilega er það allt satt, sem
þér segið um hana og að mér hafi skjátlazt. En
ef hún er svona dásamleg og fullkomin, eins og
þér segið, þá megið þér vara yður,“ hún hló
glaðlega.
„Við hvað eigið þér?“
„Alls ekkert! En gætið yðar! Piparsveinar eins
og þér eruð varast ekki tálsnömr slægra kvenna."
Nú blossaði upp í honum reiðin.
„Þér emð utan við yður, Eve! Ungfrú Summ-
ers hefir starfi að gegna á heimili mínu. Hún er
ráðin hjá mér og stendur undir minni vernd. Ég
ætla að biðja yður að niinnast ekki á þetta fram-
ar, hvorki við mig né aðra.“
„Getið þér ekki tekið saklausu gamni? Hvað
er að yður, Kaye? Þér emð allt í einu orðinn
svo viðkvæmur."
Skynsemin náði aftur yfirhendinni hjá honum.
Hann bældi niður reiði sína, sem var líka ástæðu-
laus. Henn vom alltaf að gera að gamni sínu um
slíka hluti, og hvers vegna skyldi hann líka taka
það nærri sér? '
Kvöldið endaði betur en það byrjaði. Eve Lacy
var það skynsöm að hún hætti slíkum viðræðum
sem þessum í tíma — áður en eitthvað verra hlyt-
ist af. Hún kunni líka að skemmta gestum sínum
og ekki sízt karlmönnum eins og majómum. En
þegar Kaye ók heim seint um kvöldið fylltist hann
samt reiði á nýjan leik, þegar honum varð hugs-
að til samræðnanna við matarborðið.
Eve vildi þeim áreiðanlega ekki annað en vel
með þessu — það varð hann að viðurkenna. Hún
var óvenju hrifin af Sybil — sem Kaye fannst
stöku sinnum skemmtileg, en þó þreytandi með
köflum. Og boð hennar hafði verið mjög vingjam-
legt. En hleypidómar hennar um ungfrú Summ-
ers vom heimskulegir. Það var ekki að spyrja
að kvenfólkinu, þegar það tók eitthvað í sig. Hann
vonaði að hann hefði getað komið fyrir hana vit-
inu, en þó efaðist hann um það.
Honum varð ekkert hughægra við þá hugsun,
að hann hefði í upphafi verið á sömu skoðun og
Eve, hvað Lindu snerti. Hann gat því ekki ásak-
að Eve fyrir þetta. Hvað myndi fólk í Abbou-
Abbas halda — ætli það liti ekki Lindu líka hom-
auga.
Ef til vill var hún of ung og lagleg fyrir stöðu
sina, en það var ekki henni sjálfri að kenna, og
ekki var hægt að ásaka hann fyrir það. Hún
hafði komið til Egyptalands alveg bláókunnug
öllu, og hvað honum sjálfum við kom, hefði hann
átt að setja það sem skilyrði, að lagsmær Sybil
væri gömul og ljót, af því að hann, húsbóndi
hennar, var piparsveinn? Kaye hló dátt við þessa
hugsun. Samt fór hann að óttast, að hann yrði
fyrir barðinu á kjaftakerlingunum i AbboU-
Abbas. Var þetta rétt gert gagnvart Lindu? Var
ekki viturlegast að greiða henni skaðabætur og
senda hana heim?“
Það gat vel verið — en hann ætlaði samt ekki
að gera það. Hann beit á jaxlinn. Ungfrú Summ-
ers varð að vera kyrr. Kerlingamar í Abbou-
Abbas gátu farið til fjandans með allan sinn
kjafthátt.
Samt hafði hið heimskulega gaspur í Eve
fengið honum nóg til að hugsa um. Majómum
var sjálfum alveg samá hvað fólk sagði um hann
í þessu sambandi, hann var of vinsæll og hátt-
settur til að það gæti gert honum nokkuð. En
hann varð að taka tillit til Lindu.
Hann gerði henni engan greiða með því að vera
riddaralegur við hana og sýna henni of mikla
vinsemd. Hann varð að haga sambandi þeirra í
samræmi við það, að hann var húsbóndinn og
hún launþeginn — og sýna henni aðeins kalda
kurteisi. Þeim hafði fallið ljómandi vel við hvort
annað seinustu dagana. Og í dag höfðu þau verið
á góðum vegi með að bindast vináttuböndum. En
nú var efinn kominn upp í huga hans — sprott-
inn af orðum Eve. Það var eins og frú Lacy hefði
sleppt lítilli, viðbjóðslegri slöngu í garðinn á
„Friðarlundi".
„Ó, þessar kerlingar gátu farið til fjandans með
allt sitt þvaður!" hugsaði Kaye um leið og hann
jók ferðina og ók eftir stiflugarðinum.
Það var dauðákyrrð í húsinu, þegar hann kom
heim. Það var auðséð að Tony var farinn. En
þegar hann kom upp á svalirnar sá hann glytta
í eitthvað hvítt og vissi óðara hvað það mundi
vera. Hún sat þama alein í myrkrinu — var hún
að bíða hans?
Gleðitilfinning streymdi um hann allan, en
óðara gerðu grunsemdirnar vart við sig aftur.
Eve hafði tekizt vel — orð hennar höfðu haft til-
ætluð áhrif.
„Slungin stúlka," hafði hún sagt, „gætið yðar.“
Hann staðnæmdist snögglega. Frelsi hans, sem
hann mat framar öllu öðm, virtist stutta stund
í hættu. Honum fannst hann vera flæktur i net —
heillaður af yndisþokka Lindu, en skelfdur yfir
orðróminum í Abbou-Abbas. Hann skildi ekki til
finningar sínar og að endingu bmtust þær út í
geðvonzku, en hann vissi ekki á hverju hann átti
að láta hana bitna. Linda, sem var ein hér
hjá honum, varð óðara vör við hugaræsing hans.
„Eruð þér ennþá á fótum, ungfrú Summers?"
Rödd hans var kurteis en kaldranaleg og hún fann
að hann var ergilegur og leiður eins og fyrstu
dagana, sem Sybil og hún höfðu verið á „Friðar-
lundi."
>rÉg hefi ekki hugmynd um hvað tímanum líð-
ur.“ ■
„Er Sybil háttuð?"
„Já, hún fór upp fyrir hálftíma."
„Klukkan er að nálgast tólf," sagði hann. „Það
er kominn tími til að hátta — finnst yður það
ekki líka?“
„Jú, sannarlega er komið mál til þess,“ svaraði
hún glaðlega og stóð upp. „Góða nótt, Kaye
majór.“
„Góða nótt, ungfrú Summers."
Hann horfði á eftir henni, hárri og spengilegri
í hvítum kjól. 1 dyrunum nam hún staðar til að
króka aftur gluggahlera, sem hafði losnað.
„Sofið vel!“ hrópaði hann á eftir henni, „og