Vikan - 05.06.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr,- 23, 1947
álmunni þar“ sagði Lamb hæðnislega, og ungi
húsateiknarinn blóðroðnaði.
XII. KAFLI.
Þegar ég seinna um daginn kom upp í her-
bergið mitt, varð það fyrsta verkið hjá mér að
taka ofan hitapokann og skoða hlutina, sem ég
þurfti að láta rannsaka sem fyrst til að komast
að, hver ætti það. Hér var spjaldið, sem dr.
Harrigan hafði skrifað á tilmæli sin um að ég
kæmi sem fyrst upp á 4. hæð. Ég óskaði af heil-
um hug, að Lance O’Leary væri kominn, því
aú mátti það ekki dragast deginum lengur að
hann færi að fjalla um málið.
Ég tók upp vasabókina og skrifaði í hana
stutta lýsingu á því, sem gerzt hafi í málinu
frá byrjun. Þetta tók mig alllangan tíma og þeg-
ar ég loksins hafði lokið þessu, var ég í raun-
inni engu nær. Nú vissi ég samt, að Kenwood
Ladd hafði verið i sjúkrahúsinu fram yfir mið-
nætti um kvöldið, sem morðið var framið. Hann
hafði þvi slæma aðstöðu, og varð ég að geta
þess með nokkrum viðbótarlínum við nafn hans.
Hafði Cortney Melady einnig verið í sjúkra-
húsinu þetta kvöld? Hann hafði ekki sézt fara
út úr sjúkrahúsinu, frekar en Kenwood Ladd,
og nú var það komið á daginn, að sá síðarnefndi
hafði verið hér fram yfir miðnætti. Þetta var
enn allt í óvissu, og ég gat engu bætt við nafn
Court Meladyp.
Þá voru það þau dr. Kunce, Teuber, Ina Harri-
gan og Lillian Ash. Ég gat engu bætt við nöfn
þeirra, en grunur minn á Lillian Ash hafði ekki
minnkað við frásögn hennar um Kenwood Ladd.
Það hafði komið í ljós, að hún vissi meira en
hún sagði í fyrstunni. Hafði hún enn sagt allt,
sem hún vissi?
Ég grunaði Pétur Melady ekki um morðið á
dr. Harrigan, enda þótt ekkert væri hægt að
fullyrða um gerðir hans þetta kvöld. Nú vissi ég,
að hann var dáinn og líkskoðunin hafði leitt í
ijós, að hann hafði dáið eðlilegum dauða. Verið
gat þó, að andleg áreynsla eða ofsaleg geðshrær-
ing hafi orðið honum að bana og hefði slíkt verið
framkallað af mannavöldum, mátti segja að hann
hefði einnig verið myrtur.
Blökkumaðurinn, sem fundist hafði í kjallara
kirkjunnar, hafði reynzt vera sá sami og dó
hér I sjúkrahúsinu um kvöldið, sem morðið var
framið á dr. Harrigan. Ég hafði litið á hann á
sjúkrabörunum og það var enginn vafi á því, að
hann var dáinn. Hver hafði þá klætt lík hans í
föt og farið með það yfir í kirkjuna?
Ég stóð á fætur og lagaði á mér kappann.
Ég hafði ákveðið að ná Teuber tali og spyrja
hann út í þetta allt saman. Eftir fáein augna-
blik var ég komin niður og gekk hálfskelkuð eft-
ir göngunum í kjallaranum. Ég gekk að útidyr-
unum til að athuga á þeim læsinguna. Ég var að
virða hana fyrir mér, þegar lögregluþjónn kom
að mér og sagði:
„Eruð þér að reyna að komast út, ungfrú?
Svona, farið frá dyrunum strax, það er öllum
bannað að fara út úr sjúkrahúsinu, nema með
sérstöku leyfi.“
Ég sneri frá dyrunum og gekk inn í innri
ganginn. Þar mætti ég Teuber og ávarpaði hann,
svo hann næmi staðar. Síðan spurði ég:
„Hvernig var það, Teuber, þegar þér fóruð
með líkið af blökkumanninum niður, lét ungfrú
Jones þá ekki fötin hans jfylgja með í böggli ?
„Jú, ungfrú Keate.“
„Viljið þér aðgæta, hvort böggullinn er ekki
enn í geymsluherberginu?"
Ég hafði auðvitað engan rétt til að skipa hon-
um að gera þetta, en hann tók þessu mjög vel
og lagði strax af stað að geymsluherberginu, en
þar voru geymd föt þeirra sjúklinga, sem létust
í sjúkrahúsinu, þar til þeirra var vitjað af ætt-
ingjunum. Hann kom brátt aftur og hristi höf-
uðið.
„Nei, ungfrú Keate. Pötin eru ekki þar.“
„Eruð þér vissir um, að þér hafið látið þau
þangað ?“
„Já-já. Á leiðinni inn i herbergið mitt---.“
Hann þagnaði og varð mjög vandræðalegur á
svipinn, en siðan fékk hann ákafa hóstakviðu.
Ég beið, þar til kviðan var liðin hjá og spurði
síðan ákveðið:
„Skilduð þér þá likið eitt eftir á meðan þér
fóruð inn í herbergið yðar eftir einhverju?"
Hann kinkaði kolli vesaldarlegur á svipinn.
„Hvað voruð þér lengi í burtu?"
„Ég veit það ekki nákvæmlega," svaraði Teu-
ber. „En lengi var það ekki. Ég var svo slæmur
af andarteppunni þetta kvöld og skrapp því inn
í herbergið mitt til að ná í lyf, sem ég anda að
mér í köstunum. Ég ætla að biðja yður að segja
dr. Kunce ekki frá þessu, því hann mun þá segja
mér upp atvinnunni. Vegna sjúkdóms mins á
ég bágt með að vinna við annað en eitthvað svip-
að þvi, sem hér er."
„Þér hegðið yður eins og fábjáni!" svaraði ég
æst. „Sjáið þér ekki, að þér eigið á hættu að verða
tekinn fastur fyrir morð ? Eða fyrir að hafa
skipt á líki blökkumannsins og líki Péturs Mela-
dy,“ bætti ég við til þess að draga úr þessum
alvarlegu ásökunum mínum. „Þér áttuð að sjá
um líkið frá því að farið var með það úr ölmusu-
deildinni og þar til líkmennirnir komu eftir því.
Hver hefði haft tækifæri til að skipta um lík
nema þér, ef þér hefðuð ekkert farið frá, eins
og þér sögðuð við yfirheyrsluna ? Ég ráðlegg yður
eindregið að segja sannleikann. Dr. Kunce mun
ekki láta yður fara úr vistinni fyrir því, þótt þér
viðurkennið að hafa skroppið frá líkinu í nauð-
synjaerindum. Að minnsta kosti er betra að
hætta á það, en eiga yfir höfði sér að vera tek-
inn fastur á hvaða stund sem er.“
Ég gat séð það á honum, að hann varð hrædd-
ur við þessi orð mín, en samt sem áður hélt
hann áfram að biðja mig um að segja engum
frá þessu.
„Hvar var lykillinn að útidyrunum á meðan
þér fóruð burt úr skýlinu?" spurði ég.
Við þessa spurningu varð Teuber enn vesald-
arlegri, ef mögulegt var, og svaraði.
„1 skráargatinu. Ég var búinn að opna dyrn-
ar, svo likmennirnir kæmust inn, ef svo skyldi
far að þeir hefðu komið rétt á meðan ég skrapp
frá. Dr. Kunce gerir út af við mig, ef hann fréttir
um þetta."
„Það þykir mér ekki ólíklegt," svaraði ég bros-
andi. „Hvað hafa dymar þá verið ólæstar lengi?
Tíu mínútur?"
„Já, ef til vill."
„Þá hafið þér gert að engu fullyrðingar dr.
Kunce um að öllum dyrum sjúkrahússins hafi
verið lokað. Hafið þér gert yður grein fyrir því ?“
Hann kinkaði kolli alvarlegur á svipinn, snýtti
sér og hóstaði ákaflega. Þetta varð til þess, að
lögregluþjónninn, sem var á verði í ltjallaranum,
kom í gættina og horfði á okkur með rannsókn-
arsvip nokkra stund. Síðan lokaði hann hurð-
inni, en hefir án efa staðið á hleri fyrir framan
dyrnar.
„Ég get ekki séð, að komizt verði hjá því, að
segja frá þessu, Teuber," sagði ég lágt og vin-
gjarnlegar en áður. „Eins og þér vitið, hefði vel
verið hægt að skipta um lík á þeim tima, sem
þér voruð fjarverandi. Nei, ég get ekki þagað
yfir þessu, en ég skal tala sjálf við dr. Kunce
inn þetta og reyna að milda skap hans gagnvart
yður. Ég hygg, að það sé bezta ráðið.“
Hann samþykkti þetta og var svp vesaldarleg-
ur, að það var eins og þegar væri búið að segja
honum upp atvinnunni.
Ég spurði hann, hvort hann hefði orðið var við
nokkra mannaferð í kjallaranum þarna um
kvöldið, en hann kvað það ekki vera. Hann sagð-
ist hafa komið fram í skýlið aftur, svo sem einni
eða tveimur mínútum áður en likmennirnir komu
með bílinn. Líkið var á sjúkravagninum eins' og
hann skildi við það, eða svo hélt hann að minnsta
kosti, og enginn þeirra hafði lyft af því blæj-
unni til að líta á það. Því skyldu þeir líka hafa
gert það? Mennirnir settu líkið inn í bílinn og
óku burt með það, en hann lokaði dyrunum strax
og þeir voru farnir.
„Vljið þér segja mér nokkuð, Teuber?" byrj-
aði ég aftur og sneri mér nú að öðru atriði.
„Munið þér ekki eftir því, þegar ég mætti yður
í ganginum og þér voruð með líkið á sjúkravagn-
inum og ætluðuð inn I lyftuna á þriðju hæð í
austurálmunni ?"
„Jú, auðvitað man ég það, ungfrú Keate."
„Jæja. Reynduð þér fyrir alvöru að opna
lyftudyrnar?"
„Já — auðvitað. En ég gat ekki opnað þær."
„Haldið þér þá að lyftuklefinn hafi ekki get-
að verið á þriðju hæð, þótt þér gætuð ekki opn-
MAGGI
OG
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Stúlkan: Er það Maggi? Ég þarf að skreppa 3. Maggi: Ungfrú, má ég kynna Georg? Komdu
í bæinn, en ég get ekki skilið nýja kjölturakkann inn, Georg.
okkar einan heima. Gætir þú útvegað mér ein- 4. Maggi: Nú geturðu farið róleg í bæinn, Georg
hvem til þess að annast hann á meðan. sér um kjölturakkann!
2. Maggi: Sjálfsagt, ungfrú, ég skal sjá um
kjölturakkann.