Vikan - 05.06.1947, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 23, 1947
3
„Vertu bara kátur!“
A Sœlulundi og í stjórnarráðinu
Sjá forsíðu.
Cjaldan er um það talað, að
kettir séu tryggir, en hvað
sem satt er í því áliti á þeim,
greyjunum, þá er engum blöð-
um um það að fletta, að Fjala-
kötturinn (háttvirtur!)) heldur
sinni tryggð við Reykvíkinga
og gleymir ekki eða vanrækir
að skemmta þeim svo um mun-
ar. En í þetta skipti hefir hann
brugðizt öðrum, því að hann er
ekki lengur tryggur „gömlu
Iðnó“, þ. e. a. s. ef hægt er að
tala um, að slíkur köttur geti
brugðizt húsi! Hvað er annars
ekki leyfilegt í sambandi við
revýu? Það er sagt, að höfund-
um hennar leyfist allt (eða
næstum allt) og á þá ekki það
sama við um þann, sem eitt-
hvað segir um blessaða revý-
una?
Annars tökum við revýumar
alvarlega, þ. e. a. s. okkur finnst
þær gegna merkilegu hlutverki,
einmitt af því að þær em
skemmtilegar og vekja hlátur,
létta skapið. Þess vegna eru þær
mjög velkomnar á svið, frá okk-
ar bæjardyrum séð.
Já, nú brá Fjalakötturinn á
leik og fór með revýu í Sjálf-
stæðishúsið — og þar var hún í
tveim hlutum, ,,Á Sælulundi“
(nokkurs konar Kleppur) og „I
klófest í loftinu, en gaman
hefði verið að mega birta eitt-
hvað af vísunum, því að þær
vom margar prýðilega gerðar
— það fæst þó ekki að sinni.
Eitt atriði langar okkur þó
til að minnast á, sem er með því
allra bezta í þessari revýu. Það
er þegar Tobías fulltrúi (Hall-
dór Guðjónsson), drenghnokki
um fermingu, gætir ráðherra-
stólsins um hríð. Þá kemur inn
Bandaríkjamaður og vill kaupa
Á Sælulundi (frá vinstri): Þjónn Þjónsson (Finnur Sigurjónsson), Fingur-
björg Þumals (Emilía Jónasdóttir), Stína StálþráSs (Ema Sigurleifsdótt-
ir). — Vigæir tók myndina.
stjómarráðinu", sem reynizt
það sama eða á líku „menning-
arstigi" (eða heilbrigðis!) og
persónurnar em auðvitað að
mestu leyti þær sömu, þótt þær
gegni öðrum hlutverkum.
Ekki ætlum við að spilla á-
nægjunni með því að rekja efni
revýunnar eða segja frá þeim
„bröndurum“, sem við gátum
landið fyrir 50 dollara og
stráksi skeggræðir við hann, er
í essinu sínu og gengur að við-
skiptunum — en þegar „Hansen
frá Danmörku“ birtist, þá rýk-
ur pilturinn upp til handa og
fóta og hrópar, að það sé kom-
inn útlendingur! (Auðvitað er
það svipur hjá sjón að lesa um
þetta atriði hér á móti því að
sjá það og heyra í sjálfri revý-
unni).
Ekki finnst okkur ástæða til
að telja upp alla leikarana, því
að þeir eru margir ogflestirgóð-
kunnir, en skringileg eru hlut-
verkanöfn þeirra sumra, eins og
t. d. „Fingurbjörg Þumals"
(Emilía Jónasdóttir), „Stína
Stálþráðs“ (Erna Sigurleifs-
dóttir), „Dr. Meingrímur Skyr-
bjúgs“ (Róbert Arnfinnsson),
„Þjónn Þjónsson“ (Finnur Sig-
urjónsson), „LjóðurLjóðs“ (Jón
Aðils), „Argmundur Orðvar“
(Haraldur Á. Sigurðsson,
„Skotta Skott“ (Auróra Hall-
dórsdóttir), „Bliki Æðar“ út-
ungunarstjóri (Finnur Sigur-
jónsson), „Agagga« söngkona
(Har. Á. Sigurðsson), „Dávald-
ur Flaumósa“ (Láms Ingólfs-
son). I hléinu söng Lárus
Ingólfsson gamanvísur og var
að vanda bráðskemmtilegur í
öllum leiknum. Haraldur vakti
mikinn fögnuð, er hann kom
fram sem Agagga söngkona.
Sama er að segja um vísur, sem
Emilía söng o. fl. o.fl.
Því má ekki gleyma, að unga
fólkið stendur sig yfirleitt
prýðilega í revýunni, er eðlilegt
og óþvingað, og það er góðs
viti.
★
Það er alltaf gaman að sjá
og heyra það, sem Fjalaköttur-
inn (Haraldur Á. Sigurðsson,
Indriði Waage og Tómas Guð-
mundsson) framleiðir — og
ekki síður nú en áður!
Einskonar jarðarför
Smásaga eftir Astrid Vik-Skaftfells.
Birgir litli í Ási, dökkhærður drengur
átta ára gamall, stóð úti á túni,
þrjózkulegur á svip, með kreppta hnefana
í buxnavösunum. Hann hafði reiðzt ákaf-
lega inni í stofunni, og titraði ennþá af
bræði.
Fröken Ingunn var alltaf að banna hon-
um. Hann mátti ekki gera þetta, og ekki
hitt. Hún kallaði allan daginn: „Þú getur
óhreinkað þig, þetta getur verið hættulegt
fyrir þig, Birgir minn.“
Hann mátti aldrei gera neitt. Hann var
orðinn átta ára, og mátti ekki einu sinni
ganga niður að tjörninni til að horfa á fisk-
ana, og sjá, þegar þeir komu upp í vatns-
skorpuna.
„Nei, þú getur dottið í tjörnina og
drukknað, Birgir minn.“
Var ekki von að manni sárnaði. Hvað
kom það henni við? Hann skyldi víst fara
niður að tjörninni og drukkna þar, ef hon-
um sýndist, hvað sem hún segði. Fröken
Ingunn var flagð . . . tröllskessa . . . hún
er ... Hann átti ekki nógu sterk orð, og
kreppti svo bara hnefana ennþá fastar í
buxnavösunum.
Birgir var móðurlaus. Hann mundi varla
eftir mömmu sinni, hafði aðeins óljósa
endurminningu um að hún hafði verið ljós
og björt eins og engill. Ekkert lík fröken
Ingunni, sem var löng og beinastór, með
bogið nef, og grængul stingandi augu, og
viðbjóðslega smeðjulegan málróm, þegar
pabbi hans var heima.
Svei, hvað hann vissi það vel að hún
meinti það ekki, þegar hún var að hæla
honum, og sagði við pabba hans: „Birgir
litli er svo duglegur drengur, Birgir er svo
hlýðinn, og við erum svo góðir vinir, að ég
get ekki hugsað til þess að hætta að hugsa
um hann.“
Þetta hafði hún einmitt sagt, og þessu
hafði hann reiðzt svo afskaplega. Hann
skældi munninn og hermdi eftir henni, og
þegar hún kom til hans og ætlaði að
strjúka um kollinn á honum, fannst hon-
um sem klær vildu beygja höfuðið á sér
niður, þótt hann streittist á móti af öllum
kröftum. Honum lá við að öskra upp yfir
sig, og andlitið afmyndaðist af bræði. Svo
rauk hann út á tún, sparkaði í stein sem
lá þar, og sárkenndi til, og varð svo enn
reiðari en áður. Hann sá kisu, sem lá við
hliðið og sleikti sólskinið, tók stein og kast-
aði í áttina til hennar, svo hún spratt á
fætur.
Hann æpti af kæti, og kastaði öðrum
steini, á eftir henni. Hún var löng og mjó
eins og fröken Ingunn. Hann kastaði og
kastaði í sífellu, og skríkti af ánægju. Gulu
augun í kisu voru eins og í fröken Ingunni.
Hann skyldi kasta í þau, svo þau gætu
aldrei séð neitt framar. Þau skyldu aldrei
geta séð hann framar.
Veslings kisa gat nú samt forðað sér
undir hlöðugólfið, og sat þar og horfði á
hann. Birgir hló kuldahlátur, og reyndi
ennþá nókkrum sinnum að drepa gulu aug-
un, en kisa var nógu hyggin til að hverfa
áður en það var orðið of seint, og Birgir
sendi henni tóninn í vonzku. Því næst tók
hann sprettinn þvert yfir túnið og upp á
hólinn hinu megin við húsið.
Framh. á bls. 7.