Vikan - 05.06.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 23, 1947
lokið gluggahlerunum inni hjá yður, ungfrú
Summers. Ég er hræddur um að það verði sand-
stormur í nótt.“
„Það skal ég gera,“ svaraði hún og hvarf inn í
húsið. Hann kunni vel við rödd hennar og bar
hana saman við rödd Eve Lacy, sem var hæg og
suðandi eins og lækjarspræna. Rödd Lindu var
eins og fjallavatnið, djúp og róleg. Hið sama var
að segja um augu hennar, þangað til hún brosti.
Um leið og hann kveikti sér í vindlingi og kast-
aði sér óþolinmóðlega ofan í stól, datt honum í
hug að það hefði verið ánægjulegt að rabba við
hana, þótt ekki væri það til annars en að hlusta
á hreimfagra rödd hennar. Honum flaug einnig í
hug, að ef hún hefði setið lengur hjá honum, hefði
hann kveikt fyrir hana í vindling eins og hann
hafði svo oft gert fyrir hana í myrkri og þá hefði
blossinn á eldspýtunni varpað birtu á augu henn-
ar. Ef Eve hefði ekki byrjað á þessu þvættingi —
„Þessar fjandans kerlingar," tautaði Kaye við
sjálfan sig og reikti vindling sinn einn á svölun-
um.
*
VIII. KAFLI.
Hún gerði honum það auðvelt — i raun og veru
of auðvelt. Viðhorf þeirra hvort til annars og
framkoma breyttist án þess að hann þyrfti nokk-
uð að leggja á sig. Allt var eins og hann hafði
hugsað sér á leiðinni heim frá Eve.
Ungfrú Summers var viðmótsþýð, glaðleg og
frjálsleg eins og áður, en það ríkti ekki lengur
nein einlægni og trúnaðartraust á milli þeirra
éins og daginn, sem Hussein kom. Þau sátu ekki
oftar í fjörlegum samræður, Linda helgaði sig al-
gjörlega skyldum sínum, sem nú voru orðnar ann-
að og meira en að snúast sífelt í kringum Sybil.
Hún var alltaf önnum kafin við eitt og annað —
var kurteis, en kom fram við hann eins og við ó-
kunnugan mann.
Það var eins og hún af fúsum vilja hefði reist
múrvegg á milli þeirra — og ef hún hafði ætlað
sér það í raun og veru, fór hún mjög kænlega
að þvi. Hann varð ekki svo mjög var við þessa
breytingu, og ekki lét hún í ljós að hún væri
móðguð eða særð. Ef til vill haíði honum skjátl-
ast að það væri að myndast innileg vinátta með
þeim daginn, sem Hussein kom! „Að minnsta
kosti hafa kerlingamar í Abbou-Abbas enga á-
stæðu til að þvaðra um okkur,“ hugsaði majór-
inn og var beiskur í skapi.
Sem karimaður var hann særður yfir fram-
komu Lindu — og það lá við að hann færi að
halda að henni geðjaðist ekki að sér.
En Linda kunni að leyna tilfinningum sínum.
Hún ein vissi um það áfall, sem hún hafði fengið
þegar hann kom frá frú Lacy. Hún gat sér til
um það, hvað hafði valdið þessu, hvað frúin
hafði sagt og hvernig majómum hafði gramizt
að hún skyldi vera á fótum og verða fyrir honum
á svölunum.
„Ef hann vissi hvers vegna ég sat þarna í
myrkrinu," hugsaði Linda og henni varð heitt 1
kinnum við tilhugsunina. Ó, að hún hefði ekki
gert þetta. En hafði hann ekki sagt: „Ég kem ekki
seint heim,“ alveg eins og hann væri að biðja
hana að vaka eftir sér? Linda hafði verið með
grátstafinn i kverkunum þegar hún fór upp til
sín, enda þótt majórinn hefði ekki snert neinar
geðshræringar hjá henni. Og Linda var- stórlát
stúlka og gat ekki gleymt þessu kvöldi, enda hét.
hún því að sýna honum ekki annað en tómlæti.
Nú var samkvæmislífið sem óðast að hefjast í
Abbau-Abbas. Fjöldi kvenna kom heim frá Eng-
landi og það varð gestkvæmt á „Friðlundi." Þær
létu allar mikið með Sybil, henni sjálfri til mestu
furðu. Linda hafði gaman af, því að hún sá
konurnar út og skildi hvers vegna þær höfðu
svo mikið dálæti á skjólstæðingi majórsins. Eve
Lacy birtist aftur og stóð við loforðið, sem hún
gaf Kaye og var vingjarnleg við Lindu — svona
á yfirborðinu. Hinar fylgdu dæmi hepnar, en svo
ekki meira. Kaye var ánægður, og Linda gat ekki
annað en brosað. Það var hreint og beint hlægi-
legt hvað þær þóttust lítillátar við hana, og um
leið óþolandi.
Sybil, sem var hreykin yfir allri þeirri athygli,
sem hún vakti, og var eftirsóttasta stúlkan, var
samt sem áður ekki í sem beztu skapi. Linda
sá óðara að það var ekki eins dátt með Tony og
henni og áður. Henni þótti leiðinlegt að það skyldi
hafa hlaupið snuðra á vináttu þeirra, en þó gat
hún ekki kennt í brjósti um Sybil. Stelpan hafði
ásett sér að Tony, sem var laglegastur og ríkast-
ur og sonur baróns, skyldi vera hennar eign.
Staða hans og ætt höfðu mikið að segja í aug-
um Sybil, en hún hafði aldrei verið ástfangin
af honum. Linda efaðist um að hún gæti orðið
ástfangin af nokkrum manni. En það var auð-
séð að stúlkunni leið illa — alveg eins og hégóma-
girnd hennar hefði verið særð. Hún hafði ekki
nema gott af því — en Linda leiddist þetta
samt, því að hún vildi ekki að neinn tæki út,
hversu gagnlegt, sem það væri annars.
„Munið að við eigum að borða kvöldverð hjá
Mahomet E1 Bedawi!“ Kaye majór var nýkominn
úr flugferð til Kairo og nam staðar á leið sinni
inn í húsið. Linda leit upp þar sem hún lá í legu-
stól með skrifpappír á hnjánum.
„Já, ég hefi ekki gleymt þvi! 1 hverju eigum
við Sybil annars að vera? Samkvæmiskjólum?“
„ Já. Enda þótt mér sé ekki um það gefið að sjá
enskar konur samkvæmisklæddar í húsum Araba.
En verið í einföldum kjólum — þér skiljið við
hvað ég á —• og gjörið svo vel að hjá um að
Sybil geri það lika. Verið ekki í neinu, 'sem er
of flegið.“
„Já, ég skil. En koma fleiri gestir?“ spurði
hún.
„Já, sem betur fer. Mahomet gamll er þumb-
aralegur og ekki er Hussein sérlega glaðvær.
Þetta verður raun fyrir yður ungfrú Summers.
Ég þekki matarborð þeirra.“
„Ég hlakka samt til þess. Ég hefi aldrei fyrr
komið á heimili Austurlandabúa."
„Þér hafið gaman af þvi í eitt skipti," svaraði
Kaye, brosti og fór.
Við þetta tækifæri fór Linda í svartan kjól.
Kaye majór, sem beið í anddyrinu, dáðist að
með sjálfum sér, hvað hún var falleg, þar sem
hún kom niður stigann. Honum geðjaðist vel
að kögraða sjalinu, sem hún bar svo tígurlega
á herðunum. Eve hafði rétt að mæla — þessi
kona kunni að klæða sig. Hún kom hægt og
brosandi í áttina til hans — kvenleiki hennar,
ástúð og hreinleiki var eins og hjúpur af ilm-
efni í kringum hana, eða þannig fannst Kaye, þar
sem hann stóð samkvæmisklæddur og órólegur
og beið í anddyrinu.
„Þér eruð dásamlegar í kvöld!"
„Ég þakka,“ svaraði hún glaðlega en hirðu-
leysislega.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Þú hefir alveg á réttu að standa, Katrín, sumt fólk Katrin: Konan við hliðina á mér keypti fallbyssu handa
veit alls ekki, hvemig það á að ala upp böm. Það gefur bömun- syni sínum til þess að leika sér með — hún hlýtur að vera
um leikföng, sem em jafnvel hættuleg fyrir fullorðna. eitthvað biluð — það lætur engin heilbrigð manneskja bam-
ið sitt leika sér með fallbyssu, jafnvel þótt hún sé úr tré.
Pabbinn: Sjáðu, hvað ég kem með handa
Lilla, fallbyssu!
Mamman: Þú mátt ekki láta drenginn fá
þetta leikfang!
Pabbinn: Vertu nú ekki svona kjánaleg —
þetta er algerlega hættulaust — bara þrýsta
á —
Mamman: Ég sagði þér að þetta væri hættulegt.
Pabbinn: Ekki nógu fljótt.
Lilli: Da-da!