Vikan - 12.06.1947, Page 11

VIKAN, nr. 24, 1947
11
—---------------------------— Framhaldssaga.
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Mei ady-sjúkrahúsinu
18 SAKAMÁLASAGA
að dyrnar, ef neyðarhemlamir hafa til dæmis
verið settir á?“
Hann hristi höfuðið.
„Nei, ungfrú Keate, það getur ekki verið, því
að þá mundi mér hafa tekizt að opna dyrnar.
Hafi einhver sett neyðarhemlana í samband, ^)á
mundi lyftuklefinn ekki hafa hreyfzt úr stað,
þótt hringt hefði verið á hann af öðrum hæðum.
En mér mundi hafa tekizt að opna dyrnar jafnt
fyrir því, ef lyftan hefði verið á þriðju hæðinni.
I>ér skiljið að rafmagnsstraumurinn og — —“
„Já, já — ég skil það,“ greip ég fram í, því
að ég vildi ekki láta hann fara nákvæmlega út
í skýringar á öllum þessum útbúnaði. „Ég skal
reyna að tala máli yðar við dr. Kunce," sagði ég
að lokum og kvaddi í skyndi.
Ég flýtti mér upp stigann og gekk rakleitt að
skrifstofu dr. Kunce. Ég varð að bíða dálitla
stund, því að hann var að tala við eina hjúkrun-
arkonuna úr ölmusudeildinni, en þegar hún var
farin út, barði ég að dyrum og gekk inn. Ég
skýrði honum formálalaust frá samtali okkar
Teubers og mér til mikillar undrunar tók hann
þessum fréttum næstum fagnandi. Ég hafði ekki
búizt við þessu, vegna þess að dr. Kunce er mjög
strangur maður og heimtar, að öllum settum
reglum sé fylgt skilyrðislaust. Hann lagði nokkr-
ar spurningar fyrir mig og gaf mér síðan í skyn,
að hann væri nú á þeirri skoðun, að einhver ut-
anaðkomandi hefði læðzt inn í sjúkrahúsið, myrt
dr. Harrigan og komizt síðan út á sama hátt,
um kjallaradyrnar. Mér fannst hann fagna því,
að Kenwood Ladd og þar með Ina Harrigan væru
nú ekki lengur undir eins sterkum grun og áður
um að vera viðriðin málið. Ég gat ekki gert
mér grein fyrir því, hvers vegna mér fannst
hann vilja halda hlýfiskildi yfir Inu Harrigan,
en ég hafði það einhvern veginn á tilfinning-
unni, að svo væri.
„Já, morðinginn hefur haft nægan tíma til að
komast upp á þriðju hæð, myrða dr. Harrigan
og komast svo út um kjallaradyrnar aftur á
meðan Teuber skrapp frá,“ sagði dr. Kunce eins
og til að sannfæra sjálfan sig um að svona hefði
þetta verið.
„Og -svo hefir hann rekizt á lík Pétur Melady
á leiðinni niður, tekið það með sér, skipt á því
og líki blökkumannsins, en borið lík þess síðar-
nefnda undir hendinni út í kirkju," sagði ég
brosandi.
Dr. Kunce gerði sig svo píreygðan að hvarm-
arnir með löngu augnhárunum lögðust næstum
saman.
„Ég þakka yður fyrir upplýsingarnar," sagði
hann hægt. „Við skulum láta þetta nægja í bili.“
Ég vildi ekki að láta segja mér það greinilegar,
að hann vildi að ég færi, svo ég kvaddi og gekk
út.
Ég var nýkomin upp í herbergið mitt, þegar
Nancy barði að dyrum og kom inn. Hún var
mjög þreytuleg og tekin og ég sá, að henni var
mikið niðri fyrir.
„Þeir hafa enn einu sinni kallað Kenwood
Ladd fyrir sig þarna niðri i skrifstofunni,“
byrjaði hún. „Mér finnst þetta vera bæði skömm
og svívirðing."
„Hvað áttu við? Heldurðu að þeir gruni hann
um morðið?," spurði ég.
„Þeir eru að reyna að plna hann til sagna,"
sagði hún æst, en tók sig síðan á og hélt áfram
rólegri en áður. „O, þessi hiti ætlar alveg að
koma manni út úr jafnvægi. — Ég á við, þeir
eru að reyna að fá hann til að verða tvísaga,
þreyta hann og veiða, svo hann játi að hafa gert
eitthvað, sem hann hefur alls ekki gert.“
„Hver veit, nema hann hafi gert eitthvað?
Hann gæti meira að segja hafa myrt dr. Harri-
gan.“
„Nei, nei,! Hann gerði það ekki, alls ekki!"
„Hvernig veiztu það?„‘ spurði ég. „Hvernig
getur þú fullyrt, að hann hafi ekki myrt dr.
Harrigan?"
„Ég sé það á honum — aðeins með því að
virða hann fyrir mér. Nei — hann gæti ekki
verið morðingi."
„Þetta er engin sönnun, góða mín,“ svaraði
ég, því mér líkaði auðvitað ekki þessi röksemda-
færsla.
Nancy stóð fyrir framan mig og roðnaði og
fölnaði á vixl. Hún svaraði ekki þessari siðustu
setningu minni, en horfði þögul á mig nokkra
stund, vatt sér síðan*við og starði út um glugg-
ann eins og í leiðslu.
„Heyrðu Nancy," byrjaði ég eftir nokkra stund.
„Er nokkuð sérstakt að þér, góða mín? Þú hefir
verið svo föl og áhyggjufull upp á síðkastið."
„Nei, Sarah, það er ekkert að mér —- nema
þetta, sem alla amar hér, þetta með morðið og
þessar sífelldu yfirheyrslur. Ég held, að ég sé
eins taugasterk og hver önnur, en samt sem áð-
ur er þetta of mikið fyrir mig. Ég gekk í morg-
un gegnum autt herbergi og sá eitthvað hvítt
úti í einu horninu og ég hrópaði upp yfir mig
af skelfingu. Þetta reyndist aðeins vera hvítt
léreft sem breitt hafði verið á stólbak. En svona
er ég orðin og ég er þó ekki verri en margar
aðrar hér.“
Þetta var að vísu alveg satt, en ég var þó
ekki ánægð með svar hennar. Ég fann, að það
gekk eitthvað annað að henni en þetta, þó hún
segði það ekki. Enn óánægðari varð ég samt,
þegar Nancy var farin og ég varð þess vör, að
vasabókin mín, sem ég hafði skrifað í athuganir
mínar, var horfin. Bókin hafði legið á borðinu,
en nú var hún þar ekki og ég gat hvergi fundið
hana í herberginu. Auðvitað hefði einhver annar
getað komizt inn í herbergið mitt á meðan ég
var niðri í kjallara og farið burt með bókina,
en mér fannst það þó ólíklegt.
Þessi grunur minn varð enn sterkari við það
að sjá Nancy við síðdegisverðar-borðið, því nú
var hún enn fölari og veiklulegri en áður — og
svo áhyggjufull. Hún horfði á mig út undan
sér og mælti ekki orð af vörum.
Þegar ég kom upp á þriðju hæðina eftir mál-
tíðina, kom Ellen þjótandi til mín og sagði:
„Dr. Kunce og Lamb fulltrúi og einhver þriðji
maður með þeim eru inni í herbergi frú Harrigan.
Dr. Kunce bað mig að segja þér, að þú ættir að
koma inn til þeirra, því hann vildi að einhver
hjúkrunarkona væri við, ef frú Harrigan þyrfti
einhvers með.“
Ég fór inn til frú Harrigan og settis út í horn
og lét sem minnst á mér bera, en reyndi samt
að taka sem bezt eftir öllu, sem fram fór.. Ég
var þarna í hálfan klukkutíma eða svo og allan
þann tíma rigndi spurningunum yfir frú Harri-
gan, en samt sem áður virtist hún langsamlega
rólegust allra þeirra, sem inni voru. Jafnvel hrað-
ritarinn, sem var þriðji maðurinn, virtist vera
órólegur, svitinn bogaði af honum og hann hafði
þann ljóta vana að naga blýantinn, þegar eitt-
hvert hlé varð.
„Er það satt, að þér hafið ráðlagt þessum Ken-
wood Ladd að dvelja áfram í sjúkrahúsinu, eft-
ir að gestunum hafði verið gefið til kynna, að
þeir ættu að fara?“ spurði Lamb í því að ég kom
inn.
„Nei, það er ekki satt," sagði Ina Harrigan
rólega og með þýðri röddu. „Ég leyfði honum að-
eins að vera lengur. Mér fanst engin ástæða til
að hann léti reka sig út svona snemma."
„Kom þá engin hjúkrunarkona inn til yðar til
að búa yður undir nóttina?" spurði dr. Kunce,
sem ganga vildi úr skugga um, hvort reglurnar
hefðu nú verið brotnar að þessu leyti.
„Jú, jú," svaraði frú Harrigan. „Litli hjúkrun-
arneminn kom rétt í gættina, en ég slökkti ljós-
ið um leið og hún opnaði og bað hana þess
lengstra orða að láta mig vera i friði. Kenwood
Ladd sat i skotinu úti við gluggann og hún hefir
víst ekki séð hann. Eins og þér vitið, þá get ég
hjálpað mér sjálf. Ég get til dæmis ágætlega
burstað sjálf í mér tennumar."
„Eruð þér lagnar með vinstri hendinni?" spurði
Lamb áfjáður.
Ina Harrigan leit snöggt á spyrjandann.
„Ekki lagnari en hver annar, held ég,“ svaraði
hún önug. „Hvað eigið þér við með því?“
„Ég á við það,“ svaraði Lamb með rökvísi,
,,að einhver hlýtur að hafa myrt dr. Harrigan."
Ina Harrigan lagði höfuðið á koddann hægt
og virðulega. Hún svaraði engu nokkra stund,
en starði fast og með fyrirlitningarsvip í augun
á Lamb.
„Mér datt í hug, að þér munduð snúa grun
yðar að mér áður en lyki," svaraði hún kæruleys-
islega. „Eruð þér að bera mér á brýn að hafa
myrt eiginmann minn? Ég vil fá þessari spurn-
ingu minni svarað, því ef svarið verður játandi
hjá yður, þá svara ég engu frekar fyrr en ég
hef náð tali af lögfræðingnum mínum,"
„Svona, svona!" sagði Lamb óþolinmóður. „Ég
er ekki að segja, að þér hafið myrt dr. Harrigan.
Ég vil aðeins fá að vita, hvað þér hafið fram að
færa í þessu máli. Við höfum strangar gætur á
þessum Ladd og einn af fremstu mönnum okkar
er jafnvel á hælum hans, en við ætlum okkur
ekki að taka hann fastan fyrr en við höfum feng-
ið frekari sannanir."
Síðan byrjaði þetta aftur með spurningar og
svör, og Lamb var að lokum orðinn önugur og
þurfti að þurrka sér oft um ennið, en Ina Harri-
gan var alltaf jafn róleg, þó hún að lokum yrði
neydd til að svara spurningunum með einungis
„já" eða „nei“. Samt varð hún þó leið á þófinu
og sagði:
„Já, það er satt, að maðurinn minn fór að ríf-
ast við Kenwood Ladd þarna um kvöldið. Hann
reifst við alla. Ef þið ætlið að ásaka alla, sem
einhvern tima hafa rifizt við hann, um að hafa
myrt hann, þá verða þeir grunuðu margir."
„Hvað var klukkan, þegar Kenwood Ladd fór
héðan um kvöldið?"
Hún brosti.
„Veslings Kenwood, ég man hvað honum leizt
illa á þessa brunastiga-leið út úr húsinu! Þér
spyrjið hvað klukkan hafi verið ? Ég veit það því
miður ekki nákvæmlega, en það hlýtur að hafa
verið áður en hjúkrunarneminn sá manninn minn
síðast. Var klukkan þá ekki 18 mínútur yfir 12?
Já, þá var hann ábyggilega farinn."