Vikan - 12.06.1947, Síða 14

14
VIKAN, nr. 24, 1947
Brúðkaupsnóttin
Framhald af bls. 4.
— Hann er að kalla á kennslukonuna.
— Það er ills viti, sagði Sean. Hann
versnar með nóttinni. Það er bezt að ég
fari og sæki piltana, svo að við getum
bundið hann. Þá datt mér dálítið í hug,
og ég sagði:
— Kannske hún vildi líta til hans sem
snöggvast. Það gæti sefið hann.
— Við getum reynt það, svaraði Sean,
og ef stúlkan er góð í sér, þá kemur hún.
Sean fór að sækja hana. Ég hafði ekki
kjark til þess. Hann var lengi í burtu, og
Denis hélt áfram að kalla — hann kall-
aði stöðugt hærra og hærra, og rödd hans
yfrgnæfði stormþytinn. Loks heyrði ég
fótatak. Þau voru komin. Hún gekk rak-
leitt inn í svefnherbergið, náföl í andlit-
inu. Hann snerist gegn henni öskrandi, og
brjálsemin blossaði í augum hans, en svo
þagnaði hann allt í einu og varð rólegur.
Svo rétti hann fram hendurnar, sem voru
með rauðar rákir undan reipunum, og
sagði: „Winnie, en hvað þú hefir verið
lengi í burtu frá mér.“
— Já, Denis, sagði hún, en þú veizt, að
ég gat ekki gert að því.
— Farðu ekki oftar frá mér, Winnie,
sagði Denis, og svo sagði hann ekki meira,
en starði á hana, þar sem hún sat á rúm-
stokknum. Sean kom inn með stól og þama
sátum við öll, en Denis virtist ekki taka
eftir neinu nema stúlkunni. Allt í einu
reis hann upp við dogg. — Winnie, sagði
hann, legstu hérna hjá mér.
— Veiztu ekki, stúlkan er dauðþreytt
eftir vinnuna og verður að fara heim að
sofa, sagði Sean í glensi:
— Nei, nei, sagði Denis og varð aftur
æðisgenginn í augunum. Það er ofsa-
stormur úti, hún má ekki fara út í svona
veður. Lofið henni að sofa hjá mér. Lofið
henni að koma hérna undir ábreiðuna og
ég skal halda á henni hita.
— Sei, sei, sagði ég. Það var leiðinlegt
að vera að sækja yður, ungfrú Regan. Son-
ur minn er ekki með öllu viti. Nú fer ég
og sæki Donoghuepiltanna, svo að þeir geti
bundið hann.
— Nei, frú Sullivan, sagði hún, þér
skuluð ekki gera það. Ég sit hérna hjá
honum og þá sofnar hann. Er það ekki,
Denis ?
— Jú, jú, sagði hann, en komdu upp í
rúmið, elskan mín. Það er svo mikill drag-
súgur með hurðinni.
Ég skal gera það, Dennis, sagði hún, ef
þú lofar að fara að sofa.
— Hvað hugsar þú, stúlka, sagði ég.
Það ert þú, sem ert brjáluð. Ég ber ábyrgð
á þér, með þú ert í mínum húsum.
— Verið þér ekki með áhyggjur mín
vegna, sagði hún. Ég er ekki hrædd við
Denni, hann gerir mér ekkert mein. Þið
Donoghue skuluð sitja frammi í eldhúsi.
Ég ætla að vera hér.
378.
krossgáta
Vikunnar
Lárétt skýring:
1. andvari. — 4. sáttir
að kalla. — 12. reisla.
— 14. sterkar. — 15.
mannsnafn. — 17. flík
úr g-óðu efni. — 19. tína.
— 21. kvenheiti. — 22.
sláni. — 24. hólar. — 26.
orku. — 27. sníkjudýrin.
— 30. land. — 32. kven-
heiti. — 33. sinn af
hvorum. — 34. larfur. —
35. guðhrædd. i— 36.
kropp. — 38. forsetning.
— 39. löpp. — 41. slæmu.
— 42. anz. — 45. geng-
ur. — 46. glymjanda. -—
47. veiki í æðum. — 48. leikslok. — 49. molum.
— 51. lægra sett. — 53. hlaupin. — 55. forfeð-
urna. — 57. skott. — 58. ónot. — 59. niði.
Lárétt skýring:
1. við endann á Hvalfirði. — 2. bókmennta-
grein. — 3. dá. —- 5. síma sk. st. — 6. sæla.
— 7. stunguverkfæra. — 8. stofu. — 9. púka-
fjöldi. — 10. galdrar. — 11. talað. — 13. blása.
— 16. rifnum. — 18. for. — 20. sáð. — 23. end-
uðum. — 24. runninn. — 25. greiði. — 28.
baggi. —- 29. draugur. — 31. sprungna. — 33.
holdug. — 37. vikivakapersóna. — 40. ónytj-
ungshátt.ur. — 42. grastegund. — 43. væn. —
44. beiskur. — 46. gæzlu. — 48. laga. — 49. tíðan.
— 50. veg. — 52. frændi. — 54. ask. — 56.
tvíhljóði.
Lausn á 377. krossgátu Vikunnar:
Lárétt: — 1. spök. — 4. Ægisdætrum. —- 12.
fýl. — 14. snauð. — 15. magrar. — 17. Gulaþing.
— 19. kælir. — 21. tál. — 22. lampana. — 24.
setum. — 26. ála. —- 27. ruglingur. — 30. senn.
— 32. ugg. — 33. fé. — 34. tina. — 35. angur.
— 36. asar. — 38. un. — 39. fáu. — 41. rögg.
— 42. matseljum. — 45. fræ. — 46. birta. — 47.
ósannað. — 48. orð. — 49. úfnar. — 51. kál-
garða. — 53. ramman. — 55. gaula. — 57. rós.
— 58. auðmagninu. — 59. stía.
Ég treysti mér ekki að malda í móinn,
hún var svo ákveðin á svipinn. Við fórum
fram í eldhúsið, og við heyrðum allt, sem
þeim fór á milli. Hún fór upp í rúmið og
hann fór að tala við hana í hálfum hljóð-
um — hvísla allt þetta rugl, sem drengir
á hans aldri láta sér um munn fara. Svo
heyrðist ekkert apnað en andardráttur
þeirra. Ég stóð upp og gægðist inn í svefn-
herbergið. Hann hafði lagt handlegginn
utan um hana, hvíldi höfuðið á brjósti
hennar og svaf eins og barn — eins og
hann hafði sofið áður fyrr, áhyggjulaus
og sæll. Hún leit ekki upp og ég yrti ekki
á hana.
Seinna um nóttina dó á kertinu, sem stóð
á skápnum, og ég kveikti ekki á öðru kerti.
Ég var hættur að óttast um hana. Það
hvessti enn meir, en hann brá ekki blundi
og andardráttur hennar var rólegur. Um
morguninn hitaði ég henni tesopa og benti
henni að koma. Hún losaði um hendur hans
og læddist fram úr. Hann opnaði augun.
— Winnie, hvert ert þú að fara?
— Ég er að fara í vinnuna, Denis, sagði
hún. Þú veizt, að ég verð að fara í skólann.
— En þú kemur aftur í kvöld, Winnie?
Lóðrétt: — 1. samblástur. — 2. öfgamann. —
3. kýr. ■— 5. G. S. — 6. Ingi. — 7. saur. — 8. dul.
— 9. æSaregg. — 10. reitur. — 11. mögl. — 13.
lakar. — 16. rænulausa. — 18. nám. —- 20. lag.
— 23. alein. — 24. snurfusar. —- 25. tugar. —
28. legil. — 29. sérgæðinga. — 31. nafar. 33.
fagra. — 37. söfnumst. — 40. átthaga. — 42.
miðlað. — 43. Jón. — 44. marar. — 46. brá. —
48. orka. — 49. úðun. — 50. fali. — 52. rag. —
54. mós. — 56. an.
— Já, Denis, sagði hún. Ég kem aftur,
þú skalt vera rólegur.
Þá sneri hann sér á hliðina og sofnaði.
Þegar hún kom fram í eldhúsið, kyssti
ég hana. Ég gat ekkert sagt. Við sátum
þarna þrjú, biðum dagsins og drukkum
teið. Eitt augnablik fannst mér ég hafa
fengið allt endurgoldið, þjáningamar við
að fæða hann í heiminn og öll einmana-
legu árin, sem framundan voru.
Denis var jafn rólegur, þegar lögreglan
kom. Hann fór með þeim nauðungarlaust
og án þess að þeir þyrftu að setja á hann
handjárn. Er hann kvaddi mig, sagði hann:
— Mamma, segðu Winnie að ég búist
við henni.
Og er það ekki einkennilegt og dásam-
legt? Frá þessum degi og allt til þess að
hún fór alfarin til borgarinnar, mælti eng-
inn hnjóðsyrði um hana, vegna þess, sem
hún hafði gert; fólkið vildi allt fyrir hana
gera og bera hana á höndum sér. Er það
ekki einkennilegt, eins og heimurinn er
vondur, að enginn skyldi hafa það í flimt-
ingum, sem hún gerði þessa nótt?
Myrkrið var skollið á og hafið var orð-
ið dimmgrátt til yztu endimarka.