Vikan - 11.12.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 50, 1947
„Hann er mjög ríkur,“ sagði Cherry sorgmædd.
„Ríkur!“ tautaði Anthony með fyrirlitningu.
„Menn vilja þá selja yður. En góða barn þessar
úrelltu hugmyndir —“
„Þér þekkið ekki fjölskyldu mína,“ andvarp-
aði hún. „Ef ég gæti bara komizt burt, eitthvað
upp í fjöllin —“
Anthony hrökk við. Hérna var þá stúlka, sem
átti sömu hugðarefni og harm sjálfur. Hann laut
áfram og tók um hendur hennar. Hann háfði
sjálfur fallegar og sterklegar hendur. Cherry
fann styrkleika þeirra og sér til undrunar varð
hún vör við geðshræringu hjá sér.
„Ég verð að hitta yður og tala við yður,“
sagði hann.
„Það getið þér ekki!“ sagði Cherry.
Þetta hafði enginn fyrr sagt við Anthony
Amberton. Fram að þessu höfðu allra heimili
staðið honum opin. Hann ætlaði að fara að mót-
mæla þessu móðgaður, en sá sig um hönd. Nei,
hún mátti ekki vita hver hann var, þetta var
miklu skemmtilegra, eins og það var.
„Ég fer burt bráðlega úr þessari leiðinlegu
borg. Komið með mér! Nei, segið ekkert. Það
hljóta að vera einhver ráð til þess — ég verð að
sjá yður aftur — þar sem við getum verið tvö
ein I friði. Ég kæri mig ekkert um að vita nafn
yðar eða hvar þér eigið heima — og ég segi
yður ekki hver ég er. Ef örlögin haga því svo
til að við hittumst aftur, þá verðum við frjáls
og óháð, eða er ekki svo?“ spurði hann eftir-
væntingarfullur.
Jú,“ svaraði Cherry, — ég er frjáls, það er
að segja, ég er ennþá ógift.“
„Það er ég einnig," flýtti hann sér að segja.
Hún andvarpaði, en hvort hún gerði það af
feginleika eða ekki, gat hann ekki sagt um. Hann
leit út um gluggann og síðan þreifaði hann eftir
úrinu á úlnliðinum, en það var horfið.
„tTrinu mínu hefir verið stolið," sagði hann
gramur í bragði.
„Klukkan er fimm,“ sagði Cherry.
Það var farið að rökkva á götunum og það
hafði verið kveikt á götuljósunum. Inni í vagnin-
um var orðið dimmt.
„Ég þarf að fara hérna út, ef —“
Vagninn nam staðar í sama bili samkvæmt um-
ferðarmerki í Fifth Avenue. Anthony lagði hönd-
ina á hurðarhúninn.
„Það var skemmtilegt að hitta yður og ennþá
skemmtilegra, ef þér kæmuð —“ sagði hann og
svo var ha.nn horfinn. Dyrunum var skellt aftur.
Cherry rak höfuðið út um gluggann og hrópaði:
„Hvert á ég að koma?“
En hann var farinn. Hún gat komið auga á
hann í mannþyrpingunni, því að hann bar höfuð
og herðar yfir alla.
„Jæja,“ tautaði Cherry og hallaði sér aftur
í hægindin. „Þetta var þó svolítil tilbreyting."
Tuttugu dollara-seðillinn lá í sætinu við hlið
hennar. Og þarna var eitthvað annað. Hvítt
spjald! Hún tók það og brosti háðslega. Auðvitað
var þetta nafnspjald hans. Hann hafði ekki ætlað
að segja henni, hver hann var! En svo hafði hann
skilið eftir nafnspjald sitt.
Hún tók spjaldið og reif það í tvennt. Þetta
var nokkuð stórt til að vera nafnspjald og allt
hrufótt. Það var orðið of dimmt í vagninum til
þess að hún sæi til að lesa það. Hún hætti við
að rífa spjaldið frekar, en stakk sneplunum í
tösku sína.
Hún skilaði þakklæti til ömmu sinnar frá Nettie
og var nák\æmlega yfirheyrð, hvers vegna hún
hafði verið svona lengi í ferðinni — „þú hefir
verið afar lengi, barnið mitt!“ sagði amma henn-
ar.
„Ég veit það, en ég ók í gegnum verzlunar-
hverfið til að viðra mig svolítið." svaraði Cherry.
Amma hennar lét það gott heita, en Boycie horfði
á hana grunsemdaraugum. Þegar hún komst að
síðustu upp í herbergi sitt, burstaði hún hár
sitt og skipti um föt. Þegar því var lokið, tók
hún bréfsneplana upp úr töskunni.
Cherry starði á það undrandi.
Þetta var auglýsingaspjald fjallahótels.
Spjaldið var ódýrt og prentað. Á því stóð
dvalarkostnaður yfir vetrarmánuðina á litlu
fjallahóteli í New Hampshire. 1 rauninni var
þetta lítill sveitabær, sem tók nokkra gesti til
dvalar og þar var hægt að stunda allar vetrar-
íþróttir.
Eftir litla umhugsun gekk Cherry að simanum
í svefnherbergi sínu. Hún leitaði í símaskránni,
en er hún hafði fundið númerið fór hún að tala
lágt í símann. Það var ekki að vita, nema Boycie
gæti komið inn eða amma hennar tekið símann
úr sambandi niðri, svo að allur var varinn góður.
Ferðaskrifstofan gaf henni þær upplýsingar
að hún ætti að taka hraðlestina til Portland, en
þangað yrði hún sótt um morguninn og flutt á
ákvöröunarstaðimt.
„Ég var hvort sem var hætt við Evrópuferð-
ina,“ hugsaði hún.
Hún hlaut á einhvem hátt að geta farið þetta.
Hún var orðin leið á að vera Cherry Chester,
og sömuleiðis leið á að vera Sara Brown hennar
ömmu sinnar. Hún vildi vera sjálfráð og óháð
í nokkra daga, eða jafnvel fyrir fullt og allt.
Hún hafði rétt til að lifa eftir eigin geðþótta
og lenda í ævintýrum eins og aðrir.
Hún ætlaði að fara, hvað sem það kostaði.
V. KAFLI.
Boycie var dauðuppgefin, en nú var allt að
lokum tilbúið. Jafnvel þokunni, sem hafði
seinkað brottför skipsins um nokkra daga, var
létt. Burtfarardaginn var heiður himinn, en kuldi í
loftinu þrátt fyrir sólskinið. Auðvitað hafði Sylvía
breytt áætlun sinni á síðustu stundu, svo að það
hafði kostað þær mikla fyrirhöfn. Þær áttu að
fara með skipinu beint til Southampton. Boycie
átti að skila Cherry til Sylvíu og manns hennar
í London, en sjálf ætlaði hún til sveitaþorps nokk-
urs og hvíla sig þar. Cherry ætlaði á meðan að
ferðast með móður sinni og stjúpföður um Evrópu
og dvelja um tima í Cannes. Sylvía hafði kom-
izt að þeirri niðurstöðu að vetrarharkan í Sví-
þjóð myndi gera út af við hana, svo hún hafði
neyðzt til að taka þessa ákvörðun. Um vorið átti
Boycie svo að hitta þau í París og vera viðstödd
skilnaðarstundina, sem yrði mjög sár — því að
Sylvía grét alltaf svo fallega. Síðan áttu þær
Cherry að halda beint til New York, til að
byrja aftur leikæfingar. Svona var nú ferða-
áætlunin. Hóllywood-samningurinn hafði verið
endurnýjaður og undirritaður og samkvæmt
honum skyldi Cherry vera komin til Kaliforníu
um haustið.
Burtfarartimi skipsins var um hádegi. Lucy
van Steeden ætlaði ekki að fylgja þeim, henni
var alltaf illa við að fylgja fólki á skipsfjöl, auk
þess sem Cherry hlaut að vekja á sér athygli,
þegar hún færi um borð.
Lucy van Steeden kvaddi því barnabarn sitt í
skrifstofu sinni. Hún rak að Cherry vangann til
að hún gæti kysst á hann og gaf henni svo nokk-
ur heilræði í veganesti.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Kveddu pabba, Lilli. Við erum að fara út í búðir. Pabbinn: Jæja, þá er bezt að athuga heimilisreikningana
Pabbinn: Vertu nú góður drengur, og þegar þú kemur og ljúka við bréfin, sem ég hefði átt að klára á skrifstof-
aftur, skal ég lofa þér að koma á hestbak á pabba. unni.
Pabbinn: Byrjar krakkinn uppi að Pabbinn: Ég ætla að láta konuna vita
skæla rétt einu sinni! Ég hefi aldrei það í eitt skipti fyrir öll, að ég þoli
heyrt önnur eins hljóð í nokkru barni! ekki þessi óhljóð.
Copr. King Features Syndicate, Inc., World rieiits rcscrvc-d
Mamman: Sæll, elskan! Hvernig vissirðu að við vorum hérna?
Konan: Gjörið þér svo vel að koma inn fyrir.
Pabbinn: Ha — sæl, elskan!