Vikan - 11.12.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 50, 1947
aði eftir nokkur augnablik hásri röddu: „Ég hef
rétt í þessu séð dálítið."
„Hvað hafið þér séð?“ spurði ég. „Segið mér
það. Þér eruð svo einkennilegar-------“
Hún reyndi að stilla sig, en henni tókst það
ekki. Hún sagði jafn hás og andstutt og fyrr:
„Ég hef séö, hvemig hœgt er aö komast inn í
húsiö, án þess nokkurn gœti grunaö það.“
JSg leit í sömu átt og hún, en ég gat ekkert
séð eða fundið út. Reiter stóð í dyrunum á ljós-
myndastofunni og séra Lavigny var á leiðinni
út úr garðinum — en annað var ekki að sjá. Ég
snéri mér við spyrjandi á svipinn og sagði:
„Ég get alls ekki skilið, hvað þér eigið við.
Vilduð þér ekki skýra þetta fyrir mér?“
En hún hristi aðeins höfuðið. „Ekki núna,“
svaraði hún. „Kannske seinna. Við heföum átt
að sjá þetta fyrr. Já, við hefðum átt að sjá þetta
strax!“
„Segið mér aðeins —“ byrjaði ég.
Hún hristi enn höfuðið. „Ég verð að hugsa
dálítið um þetta fyrst.“ Hún snéri sér snöggt
við og gekk fram hjá mér og fór beint niður í
herbergi sitt.
Ég fór ekki á eftir henni, því ég sá, að hún
vildi ekkert með mig hafa. Ég settist á brjóst-
virkið og reyndi að hugsa mér, hvað hún hefði
fundið út. En ég gat ekki uppgötvað neitt. Það
var aðeins hægt að komast inn i húsagarðinn á
einn veg —- það var gegn um portdyrnar. Rétt
fyrir framan þær sá ég vatnsburðardrenginn og
indverska matsveininn vera að tala saman. Þarna
stóð vörðurinn alltaf og enginn komst þar inn,
án þess tekið væri eftir honum.
Ég hristi höfuðið vandræðalega og fór niður
af þakinu.
24. KAFLI.
Við fórum öll snemma að hátta þetta kvöld.
Ungfrú Johnson hafði mætt við kvöldverðarborð-
ið og reynt að láta eins og ekkert hefði komið
fyrir, en hún var þó óvenju hæg og þögul.
Það var heldur dauft yfir mönnum við kvöld-
verðinn. Þetta ekki nema von, munu menn segja,
þar eð útförin hafði farið fram þá um daginn.
Að vísu var það satt, en ég á þó ekki við það.
Upp á síðkastið höfðu menn að vísu verið mjög
hæglátir og talað fátt og i lágum rómi á meðan
á máltlðunum stóð, en maður hafði það á tilfinn-
ingunni að mikill félagsandi ríkti meðal manna.
Allir höfðu haft meðaumkun með dr. Leidner i
áb.rg hans og mönnum fannst eins og þeir hefðu
allir liðið sameiginlegt skipsbrot.
En nú í kvöld minnti framkoma fólksins mig
á fyrstu máltíðina, sem ég hafði neytt þar —
þegar frú Mercado hafði einblínt á mig og allir
voru yfirspenntir, eins og þeir byggjust við, að
eitthvað mundi bresta þá og þégar.
I kvöld hafði þetta verið óvenju áberandi. All-
ir voru eins og á nálum. Ef einhver smáhlutur
hefði dottið á gólfið, er ég viss um að allir hefðu
hrokkið i kút og jafnvel hrópað upp yfir sig af
skelfingu.
Eins og ég sagði, þá stóðum við öll fljótt upp
frá borðum þetta kvöld. Rétt í því að ég var að
sofna, heyrði ég að frú Mercado bauð ungfrú
Johnson góða nótt rétt fyrir utan dyrnar hjá
mér.
Ég datt útaf svo að segja strax, því ég var
þreytt eftir vinnuna, en þó einkum eftir hinn
heimskulega dáleiðsluleik minn í herbergi frú
Leidners. Ég svaf fast og draumlaust í nokkrar
klukkustundir. Þá vaknaði ég með andfælum og
hafði það á tilfinningunni, að eitthvað hræðilegt
hefði komið fyrir. Ég hafði vaknað við eitthvað
óvenjulegt hljóð og um leið og ég settist upp,
heyrði ég það aftur. Þetta voru sársauka- og
örvæntingarstunur í einhverjum.
Ég kveikti á kertinu mínu og hentist fram úr
rúminu. Ég seildist líka eftir blysi og kveikti á
því, ef svo skyldi fara, að slokkna mundi á kert-
inu mínu. Þegar ég hafði vafið að mér morgun-
sloppnum, fór ég fram í dyragættina og hlustaði.
Ég vissi, að hljóðið kom ekki langt að — og
nú heyrði ég það aftur og var þá ekki lengur í
neinum vafa. Það kom úr næsta herbergi —
herbergi ungfrú Johnsons.
Ég flýtti mér þangað inn. Ungfrú Johnson lá
í rúminu og engdist sundur og saman af kvölum.
Ég lagði kertið á borðið og laut yfir hana, og
hún reyndi að segja eitthvað, en ég gat ekki
greint nein orð, aðeins hást hvískur. Ég sá að
hún var hvít um munnvikin og hökuna, eins og
hún hefði brennt sig á einhverju.
Hún hvarflaði augunum frá mér og á glas, sem
lá á gólfinu. Hún hafði sýnilega misst það úr
hendi sér eða fleygt því frá sér, og lögurinn,
sem eftir var í þvi, hafði runnið út á gólfmott-
una og litað hana ljósrauða á bletti. Ég tók
glasið upp og dró fingurinn eftir innra borði þess,
en kippti honum fljótt að mér vegna sársauka.
Síðan leit ég upp í munninn á veslings ungfrú
Johnson og skoðaði slímhúðina.
Ég var ekki lengur í neinum vafa um, hvað
komið hafði fyrir. Viljandi eða óviljandi hafði
%*■
hún drukkið einhverja eitraða sýru — saltsýru
eða brennisteinssýru, hugsaði ég.
Ég hljóp í dauðans ofboði að herbergi dr.
Leidners og vakti hann, en hann vakti síðan
alla aðra. Við gerðum allt, sem í okkar valdi
stóð, til að reyna að hjálpa henni, en allt kom
fyrir ekki. Til að lina þrautir hermar gaf ég
henni morfínsprautur eins oft og ég frekast
þorði.
Davíð Emmott hafði farið út til Hassanieh til
að ná i dr. Reilly, en áður en hann kom var öllu
lokið. .
Ég hirði ekki um að skýra frá smáatriðunum.
Eitrun af saltsýru (eins og það reyndist vera)
er einhver hræðilegasti og sársaukafyllsti dauð-
dagi sem hugsast getur.
Eitt sinn þegar ég laut yfir hana til að gefa
henni morfínsprautu, reyndi hún af öllum mætti
að segja eitthvað við mig. Ég lagði eyrað rétt
að vitum hennar og heyrði að hún hvíslaði:
„Glugginn ■. ...“ sagði hún. „Ungfrú .... glugg-
inn . . ..“ En meira gat hún ekki sagt.
Ég mun aldrei geta gleymt þessari nótt. Fyrst
kom dr. Reilly, síðan Maitland yfirforingi og
loks undir morgun kom Hercule Poirot.
Hann tók undir handlegg mér og leiddi mig
inn í dagstofuna, lét mig setjast þar og náði í
heitt og sterkt te handa mér að drejcka. „Svona
nú, barnið gott,“ sagði hann. „Reynið nú að
jafna yður. Þér eruð dauðþreyttar."
Við þessi orð hans brast ég í grát. ,,Ó, þetta
er svo hræðilegt," stundi ég. „Eins og vondur
draumur. Hvílíkar þjáningar. Og augun hennar ..
Ó, herra Poirot — augun hennar.........“
Hann klappaði mér á öxlina og sagði blíðlega:
„Já, já — barnið mitt. Reynið að hugsa ekki um
það. Þér gerðuð allt, sem í yðar valdi stóð.“
„Hvaða sýra var þetta, sem hún drakk?“
spurði ég.
„Saltsýra — sterk upplausn af saltsýru, eins
og notuð er hér til að hreinsa leirkrukkurnar
með,“ svaraði hann.
„Ungfrú Johnson hefur drukkið hana, áður en
hún hefur verið fullvöknuð," sagði ég. „Nema
hún hafi tekið hana inn viljandi,“ bætti ég siðan
við.
„Það er hugsandi," svaraði Poirot. „Hvað
hugsið þér um það?“
Ég hugsaði mig um nokkur augnablik, en
hristi síðan höfuðið og svaraði: „Nei, ég trúi
því ekki, að hún hafi drukkið þetta viljandi."
Eftir nokkura þögn sagði ég lágt og hikandi:
„Ég held að hún hafi komist að einhverju í
gærkvöldi."
„Hvað segið þér?“ spurði Poirot ákafur. „Kom-
ist að einhverju?"
Ég skýrði honum frá samtali okkar uppi á
þakinu. Poirot fór skyndilega að blístra.
„Vesalings konan!“ sagði hann. „Hún sagðist
þurfa að hugsa nánar um þetta •— ha? Þar með
hefur hún undirritað sinn eiginn dauðadóm. Ef
hún hefði aðeins sagt yður frá þessu strax —
þá .... Getið þér haft orðrétt eftir henni, það
sem hún sagði ?“
Ég endurtók orðin fyrir hann.
„Jæja, systir góð,“ sagði Poirot. „Komið þér
nú með mér upp á þak og sýnið mér nákvæm-
lega þann stað, sem ungfrú Johnson stóð á, er
hún sagði þetta.“
Við gengum saman upp á þakið, og ég sýndi
Poirot nákvæmlega þann stað, sem ungfrú John-
son hafði staðið.
„Og snéri hún svona?“ spurði Poirot og stillti
sér upp. „Nú, hvað sé ég héðan? Ég sé helming-
inn af húsagarðinum, portdyrnar blasa við og
dyrnar á teiknistofunni, Ijósmyndastofunni og
rannsóknarstofunni. Var nokkur í garðinum, þeg-
ar hún sagði þetta?“
„Já, séra Lavigny var að fara út um port-
dyrnar og Reiter stóð í dyragættinni að ljós-
myndastofunni."
„Ja — svo. Ég get samt ekki séð, hvernig
nokkur hefði átt að komast inn, án þess að nokk-
ur tæki eftir því .... En hún sagðist hafa séð. ..“ ,
MAOGi
00
R A 0 0 ð
Teikning eftir
Wally Bishop.
1-l-L
\ tr ‘1 r., World righ
1. Maggi: Halló! Þetta er 37645. 3. Maggi: Augnablik. Gerið svo vel að biða
2. Maggi: Við hvern viljið þér tala? Ha? í símanum!
ömmu? 4. Maggi: AMMA! AMMA!