Vikan - 16.12.1948, Qupperneq 30

30
JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1948
FELUMYND
Hvar er stjórnandinn ?
Villinautið
Framhald af bls. 19.
ég heldur! Hann hafði blátt áfram lent í
trénu, þegar hann féll niður aftur.“
,,Já, nú skil ég!“
„Mikið var! Jæja, ég gerði upp snör-
una mína og batt annan endann rammlega
við greinina. Snaran var úr ósútuðu leðri
af beztu tegund og ætluð til þess að þola
margra smálesta þunga. Ég hnýtti lykkju
á hinn endann á snörunni og renndi henni
niður með stofninum til þess að mæla
hvað hún næði langt. Hún náði rösk 20
fet, eða um það bil hálfa leið til jarðar.
Að svo búnu hlóð ég tvíhleypuna mína
með tvöföldum skammti. Og nú fyrst var
ég ánægður. Ég sagði við sjálfan mig:
,,Nú má graddi hugsa hvað hann vill. Nú
er ég búinn að mæta djöfsa.“
En þið vitið kannske ekki að ævinlega
kemur það á daginn, sem menn óttast
mest. O, það held ég nú, maður! Ég
fylgdi hreyfingum blótneytisins í ótta-
blöndnum æsingi, sem sá einn getur
skilið, er reynt hefur eitthvað svipað og
fundið kaldar kjúkur dauðans þjarma að
hálsi sér, ef ég mætti svo segja. Og hvað
haldið þið að ég hafi lesið út úr glyrn-
unum á illtrýninu, þegar hann rang-
hvolfdi þeim upp á mig? Það birtist mér
eins og leiftur, og „bili taugar þínar
nú,“ — sagði ég við sjálfan mig — „þá
sérð þú ekki framar sól né dag.“
Það kom sem sé á daginn, sem ég hafði
óttazt mest, og þið eruð væntanlega
farnir að renna grun í hvað var. Tarfur-
inn bjóst nú til að klifra urpj> trjástofn-
inn.“.
„Bjóst tarfurinn til . . . ?“
„Nú, hver annar?“
„Ekki geta naut þó klifrað í trjám.“
„Ekki það? Jæja, karlinn! Ætli þéi
vitið það mikið betur en ég, — hafið
þér nokkurn tíma séð þau reyna það?“
„Nei! Ekki einu sinni í draumi.“
„Hvað eruð þér þá að þenja yður? Er
það sönnun þess að eitthvað sé ófram-
kvæmanlegt, að þér hafið aldrei séð það
sjálfur ?“
„Nei, mikil ósköp! Og hvernig fór
svo ?“
„Boli tók skarpan sprett svona tíu—
tólf fet, þá var honum fótaskortur, svo
hann rann niður aftur. En ekki var hann
fyrr kominn niður en hann byrjaði á
nýjan leik, og í þetta skipti fór hann að
öllu rólega og virtist reikna nákvæmlega
út hvert spor. Alltaf kom skrýmslið
hærra og hærra og jafnframt seig hug-
rekki mitt dýpra og dýpra. Hann kom
með tunguna lafandi langt út úr kjaft-
inum og það glórði í glyrnurnar í hausn-
um á honum eins og rauðglóandi kol.
Og rétt í þessum svifum setti ófreskjan
eina klaufina á sér á grein rétt fyrir
neðan mig og starblíndi á mig, rétt
eins og hún vildi segja: „öh, böh, ætli
það verði ekki ég, sem veiði þig!“ O — já
— já, jafnt og stöðugt mjakaðist tarfur-
inn upp á við og varð sýnilega því tryllt-
ari, sem hann kom nær mér.
Loks voru ekki nema 10 fet á milli
okkar. Þá herti ég upp hugann, dró and-
ann djúpt og sagði við sjálfan mig: „Nú
eða aldrei!“ Ég hélt á snörunni upp-
gerðri og renndi henni hægt og hægt niður
þar til lykkjan var beint yfir hausnum á
bola, þá lét ég lykkjuna falla snarlega
yfir svírann á honum. Skjótur sem elding
þreif ég svo tvíhleypuna og lét bolsa
hafa þennan tvöfalda glaðning beint á
granirnar. Loftið skalf af æðisgengnu
öskri, — og þegar púðurreykurinn var
rokinn frá, sá ég hvar tarfurinn dinglaði
í snörunni um það bil 20 fet frá jörðu, og
um allan skrokk hans fóru hrikalegir
kippir. Ég gat ekki einu sinni kastað
tölu á kippina, svo ótt gengu þeir, — gaf
mér raunar heldur ekki tíma til þess,
því að ég svona frekar flýtti mér niður
úr trénu og greikkaði sporið heim á leið.“
„Bemis,“ sagði ég, „er nú þetta allt
saman hreinn og heilagur sannleikur?"
Enska kvikmyndaleikkonan Jean Simmons.
„Þér megið kaila mig kvikindi og tíkar-
son, ef ekki er hvert orð satt.“
„Það er náttúrulega gott og blessað út
af fyrir sig, — en ekki væri nú verra að
fá einhverjar . . . svolitlar . . . sann-
anir — ha?“
„Sannanir? . . . Kom ég með snöruna
aftur?“
„Nei — nei.“
„Eða hestinn?“
„Ónei.“
„Og hafið þér nokkurn tíma séð tudd-
ann aftur?“
„Nei, ónei.“
„Hvaða sannanir vantar yður þá eigin-
lega? Skárri er það nú heimtufrekjan út
af hreinustu smámunum!"
FELUMYND
Eftir hverjum eru ungu stúlkurnar að bíða?
Læknisævi.
Ingólfur Gíslason læknir er þjóðkunnur vegna
fjörlegra fyrirlestra, sem hann hefur flutt í út-
varp á undanförnum árum. Hann hefur nú
skrifað ævisögu sina, mikla bók, hátt á þriðja
hundruð blaðsiður í stóru broti, en útgefandi er
Bókfellsútgáfan h.f. 1 bókinni eru margar mynd-
ir frá ýmsum tímum. Þessi bók mun verða mikið
lesin, því að Islendingar hafa löngum haft gaman
af fróðlegum og skemmtilegum ævisögum og
Ingólfur læknir kemur víða við í sögu sinni.
Islenzkar kvenhetjur.
Safnað hefur verið saman I bók erindum, sem
Guðrún Björnsdóttir frá Kornsá hefur flutt í
útvarp og greinum, er hún hefur ritað í blöð og
er sumt aukið en annað óbreytt, og heitir bókin
Islenzkar kvenhetjur og mun bæði körlum og
konum þykja gaman að lesa hana og hollur
fróðleikur í henni. Fyrirsagnir kaflanna eru:
Jakobína Jensdóttir Stær, Dýrleif Einarsdóttir,
1 sjúkrahúsi, Stefanía Stefánsdóttir, Frú Björg
Einarsdóttir, Herleiðing, María í Lundi, Amma
mín, Móðir mín, Lítil kvenhetja, Bókarlok.
Landnám í Skaftafellsþingi.
Skaftfellingafélagið hefur gefið út H. bindi
Skaftfellingarita. Er það Landnám I Skaftafells-
þingi, eftir Einar Ól. Sveinsson og skiptist ritið
í þessa höfuðkafla: Papar, Koma norrænna
manna, Landnámin, Hvaðan koma landnemarn-
ir; Heiðni, Þingsetning. Auk þess er formáli og
athugasemdir.