Vikan - 16.12.1948, Qupperneq 36

36
JÖLABLAÐ VIKUNNAR 1948
„Þér viljið þá kannske segja mér, hver hún
er.“
Lögreglufulltrúinn nuddaði hökuna hugsandi
stundarkorn án þess að segja nokkuð.
,,Frú mín góð,“ sagði hann að lokum, „á-
stæðan er mjög einföld. Umrædd kona fannst
dauð í klefa sínum í morgun.“
,,Dauð!“ sagði Katrn og tók andköf. „Hvað
var það — hjartabilun ?“
„Nei,“ sagði lögreglufulltrúinn íhugulli, dreym-
inni röddu. „Nei — hún var myrt.“
„Myrt!“ hrópaði Katrín.
„Og væntanlega skiljið þér þá, hversvegna
okkur er umhugað að fá allar þær upplýsingar,
sem við getum fengið."
„En herbergisþernan hennar hlýtur —“
„Herbergisþernan er horfin."
„Jæja!“ Katrín þagnaði og reyndi að átta
sig.
„Og af því að lestarþjónninn hafði séð yður
tala við hana í klefa hennar, sagði hann að
sjálfsögðu lögreglunni frá því, og þessvegna
héldum við yður eftii*, frú, ef ske kynni, að við
gætum fengið einhverjar upplýsingar hjá yður.“
„Mér þykir það leitt,“ sagði Katrín. „Ég veit
ekki einu sinni hvað hún heitir."
„Hún heitir Kettering. Það sáum við á vega-
bréfi hennar og á merkispjöldum á farangr-
inum. Ef við •—“
Það var barið á klefadyrnar. Lögreglufull-
trúinn hleypti brúnum. Hann opnaði hurðina
lítið eitt.
„Hvað gengur á?“ spurði hann höstugur. „Ég
vil ekki láta ónáða mig.“
Egglaga höfuð borðfélaga Katrínar frá kvöld-
inu áður birtist í gættinni. Breitt bros var á
andlitinu.
„Nafn mitt,“ sagði hann, „er Hercule Poirot."
„Ekki þó, ekki þó,“ stamaði lögreglufulltrú-
inn „Hercule Poirot, hinn alkunni —“
„Sá er maðurinn," sagði Poirot. „Ég minnist
þess að hafa hitt yður einu sinni, Caux, í Sureté
í París, þó að þér séuð sjálfsagt búinn að
gleyma þvi.“
„Nei, ég held nú ekki, ég held nú ekki,“ sagði
lögreglufulltrúinn hjartanlega. „En í öllum
bænum gjörið þér svo vel að koma inn fyrir.
Þér vitið um þetta •—“
„Já, ég veit um það,“ sagði Hercule Poirot.
,,Ég kom til að vita, hvort ég gæti orðið að
nokkru liði.“
„Það er okkur mikill heiður," sagði lögreglu-
fulltrúinn. „Má ég kynna ykkur — Poirot —“
hann leit á vegabréfið, sem hann hélt enn á
í hendinni — „og frú — ungfrú Grey.“
Poirot brosti til Katrinar.
„Það er undarlegt,“ sagði hann, „að orð min
skyldu rætast svona fljótt.“
„Ungfrúin getur því miður gefið okkur mjög
litlar upplýsingar," sagði lögreglufulltrúinn.
Poirot kinkaði kolli.
„En hún talaði við yður, var það ekki?“
spurði hann góðlátlega. „Þér mynduðuð yður
skoðun um hana — er ekki svo?“
,,Já,“ sagði Katrín hugsandi. „Það býst ég
við, að ég hafi gert.“
„Og skoðun yðar var —“
„Já, ungfrú," greip lögreglufulltrúinn fram í,
„segið okkur í öllum bænum frá skoðun yðar.“
Katrín velti málinu fyrir sér stundarkorn.
Henni fannst að sumu leyti sem hún væri að
bregðast trausti, en með óminn í eyrum af jafn
óhugnanlegu orði og ,,morð“, þorði hún ekki að
þegja yfir neinu. Það gat verið of mikið í húfi
til þess að slíkt væri óhætt. Hún endurtók því,
að svo miklu leyti sem hún gat, allt samtal
sitt við hina látnu konu.
„Þetta er mjög athyglisvert,“ sagði lögreglu-
fulltrúinn og leit 4 Poirot. „Það er mjög
athyglisvert, Poirot, en hvort það er í nokkru
sambandi við morðið —“ Hann lauk ekki við
setninguna.
„Ekki vænti ég, að um sjálfsmorð geti verið
að ræða?“ spurði Katrin.
„Nei,“ sagði lögreglufulltrúinn, „það getur
ekki hafa verið um sjálfsmörð. Hún var kyrkt
í langri, svartri snúru.“
„Nú!“ Katrín skalf. Caux breiddi út lófana
i afsökunarskyni. „Það er ekki fallegt — nei.
Ég er hræddur um, að lestarræningjar okkar
séu fólskulegri en í landi yðar.“
„Það er hræðilegt."
„Já, já —“ hanp var fullur afsökunar og um-
hyggju — „en þér eruð kjarkmiklar, imgfrú.
Ég sagði við sjálfan mig undir eins og ég sá
yður: „ungfrúin er kjarkmanneskja." Þessvegna
ætla ég að biðja yður að gera dálítið meira —
dálítið, sem er leiðinlegt, en vissulega nauðsyn-
legt.“
Katrín leit á hann kvíðaíull.
Hann breiddi út lófana afsakandi.
„Ég ætla að biðja yður, ungfrú, að vera svo
góð, að koma með mér inn í næsta klefa.“
„Verð ég að gera það?“ spurði Katrín lágri
röddu.
„Einhver verður að votta, hver hún er,“ sagði
lögreglufulltrúinn, „og úr því að herbergis-
þernan er horfin" — hann hóstaði íbygginn —
„virðist svo sem þér hafið mest haft af henni
að segja síðan hún kom upp í lestina."
„Jæja,“ sagði Katrín róleg; „ef það er nauð-
synlegt —“
Hún stóð upp. Poirot leit á hana viðurkenn-
ingaraugum.
„Ungfrúin er skynsöm," sagði hann. „Má ég
koma með ykkur, Caux?“
„Með ánægju, kæri Poirot."
Þau fóru fram í ganginn, og Caux opnaði
hurðina á klefa látnu konunnar. Gluggatjöldin
hinum megin höfðu verið dregin upp til hálfs
til að hleypa inn birtu. Látna konan lá á bekkn-
um til vinstri í svo náttúrulegri stellingu, að
ætla mátti að hún svæfi. Sængin var breidd
ofan á 'hana og andlitið sneri upp að veggnum
og rautt, hrokkið hárið blasti við. Caux lagði
gætilega aðra höndina á öxl hennar og sneri
höfðinu þannig að andlitið kom í Ijós. Katrín
hörfaði litið eitt aftur á bak og kreppti fast
hnefana. Andlitið var næstum óþekkjanlegt af
völdum áverka.
„Hvenær skyldi þetta hafa verið gert?“
spurði Poirot. „Áður eða eftir að hún dó?“
„Læknirinn segir, að það hafi verið gert eftir
að hún dó,“ sagði Caux.
„Það er undarlegt," sagði Poirot og dró í
brúnirnar. Hann sneri sér að Katrinu. „Verið
hughraustar, ungfrú; horfið vandlega á hana.
Þér eruð viss um, að þetta sé konan, sem þér
töluðuð við i lestinni í gær?“
Katrín hafði sterkar taugar. Hún herti sig
upp og horfði lengi og alvarlega á skaddað
andlitið. Svo hallaði hún sér áfram og tók upp
hönd konunnar.
„Ég er alveg viss,“ sagði hún að lokum.
„Andlitið er svo skaddað, að það er óþekkjan-
legt, en hárið er eins, og svo tók ég eftir þessu“
— hún benti á lítinn fæðingablett á úlnlið líks-
ins — „meðan ég var að tala við hana.“
„Ágætt," sagði Poirot í viðurkenningarrómi.
„Þér eruð ágætt vitni, ungfrú."
„Það er þá enginn vafi hver hún er, en það
er undarlegt eigi að síður." Hann horfði á
likið og hnyklaði brúnirnar.
Caux yppti öxlum.
„Morðinginn hefur sjálfsagt misst stjórn á
sér af heift,“ sagði hann.
„Ef hún hefði verið slegin niður, hefði það
verið skiljanlegt," sagði Poirot, „en maðurinn,
sem kyrkti hana, læddist aftan að henni og kom
henni að óvöru. Ekkert hefur heyrzt í henni
nema ofurlítið korr, og á eftir — þetta ægilega
högg. En hversvegna? Gerði hann sér von um,
að ef andlitið yrði óþekkjanlegt, kæmist kannske
ekki upp, hver hún væri? Eða hataði hann hana
svo mikið, að hann gat ekki stillt sig um að
berja hana eftir að hún var dáin?“
Það fór hrollur um Katrínu og hann leit hug-
hreystandi á hana.
„Þér megið ekki láta þetta fá á yður, ung-
frú,“ sagði hann. „Þetta er allt nýtt og hræði-
legt fyrir yður. En fyrir mig er það því miður
gömul saga. Bíðið augnablik bæði.“
Þau stóðu við hurðina og horfðu á hann ganga
hringinn I kring í klefanum. Hann virti fyrir
sér föt látnu konunnar snyrtilega samanbrotin
til fóta á bekknum, stóru loðskinnskápuna, sem
hékk á snaga og lítinn rauðan hatt, sem lá uppi
í töskunctinu. Svo fór hann inn í klefann við
hliðina, þar sem Katrín hafði séð herbergis-
þernuna sitja. Þar hafði ekki verið gengið frá
rúmfötunum. Þrjú eða fjögur teppi lágu í hrúgu
á bekknum; hattaskja var þar og tvær aðrar
töskur. Hann sneri sér allt í einu að Katrínu.
„Þér voruð hér inni í gær,“ sagði hann. „Sjáið
þér nokkra breytingu, nokkuð sem vantar?"
Katrín leit vandlega í kringum sig í báðum
klefunum.