Vikan - 27.01.1949, Síða 5

VTKAN, nr. 4, 1949
f
5
Framhaldssaga:
* MBeiskwr drykkur —
EBI
Ástasaga eftir Anne Duffield
Annetta spratt á fætur, brosti feimnislega til
Celíu og hljóp af staS.
„Hún er að minnsta kosti ekki fýlulynd," hugs-
aði Celía. „Þetta er undarleg stúlka."
Komið var með bollana og hellti Celía í þá
handa nýkomnu mönnunum. Alec Mackenzie sagði
skömmu seinna, meðan hann drakk te sitt:
„Jæja, hvernig lízt yður svo á eyjuna?"
„Ég hefi ekki verið hérna nema í tæpar tíu
klukkustundir," sagði hún hvasst, „en ef öll dvöl
mín verður eins yndisleg og þessar tíu stundir
hafa verið, er ég sammála Carruthers, að þetta
sé alveg einstakur staður.“
„Já, það er hann líka,“ viðurkenndi hann.
Celía hafði brennandi löngun til að ásaka hann
fyrir tal hans um eyjuna kvöldið áður, en hún
vissi, að það mátti hún ekki gera sér á heimili
Olgu.
Hann rétti henni rólegur bollann til að fá hann
fylltan aftur.
„Þér virðist undrandi yfir að sjá mig hér,“
sagði hann, þegar hún rétti honum bollann aftur.
„En við erum að taka vatn og förum ekki fyrr
en snemma i fyrramálið."
„Ég vissi ekki að þér þekktuð frú Eranson,"
svaraði hún, „það sögðuð þér mér aldrei.“
. „Það var ekkert tækifæri til þess,“ svaraði
hann, og það var ekki rangt hjá honum. Hann
hafði aldrei haft tækifæri til að tala að ráði
við Celíu eftir að hann kom í káetuna til henn-
ar, því að hann hafði beinlínis forðazt hana.
Þau höfðu aðeins heilsazt, þegar þau mættust,
þer til síðasta kvöldið.
„Það er satt,“ viðurkenndi hún. „En þó —
„Ég vissi ekki, að við ættum að taka vatn
í dag. Annars hefði skipið haldið beint áfram
og þá hefði ég ekki hitt yður aftur. Var það
því nokkur nauðsyn fyrir mig, að segja yður
að Mayley-fólkið og Lancing væru gamlir vir.ir
minir? Þér hefðuð ekki haft neitt gaman af
að vita það."
„Nei, auðvitað ekki.“ Celía vissi ekki hverju
hún átti að svara og fannst sem sér hefði verið
veittar ákúrur. Þessi Skoti var alveg óþolandi
ruddalegur.
„Ég hefi þekkt þau öll x fjölda ára,“ hélt hann
svo áfram örlítið vingjarnlegar, eins og hann væri
að tala við barn.og varð það til að skaprauna
Celíu ennþá meir. „Faðir minn var heilsulítill og
fór hingað til Blanque til að hvíla sig, þegar ég
var drengur. Var ég hér i nokkur ár, því að
foi-eldrar mínir vildu ekki láta mig frá sér, og
gekk ég í skóla með Lance. Vinátta okkar hefir
svo haldizt síðan.“
„Já, einmitt það —," sagði Celía.
Læknirinn sixeri sér að svo mæltu að hinu fólk-
inu og minnti svipur hans á kennara, sem lokið
hefir að svara ieiðinlegum spurningum heimsks
nemanda.
Celía, hallaðí sér aftur í stól sínum og horfði
á fólkið.
Allri fjölskyldunni virtist þykja vænt um Alec
Mackenzie og hann lét sem hann væri heima hjá
sér. Hann var vafalaust góður vinur vinum sín-
um, hreinskilinn, en nokkuð óþjáll.
Hún horfði á hann með meiri athygli en áður.
Hann hafði dregið stól sinn að hlið Lancing og
var áberandi, hversu þessir tveir íx-.enn voru að
öllu leyti andstæður. Það var enginn vafi á því,
að Lance var fríðasti og myndarlegasti maður,
sem Celía hafði nokkurn tíma séð. Mackenzie
læknir var ekki síður eftirtektarverður maður,
en á ákaflega ólíkan hátt.
Andlit hans var hranalegt, hann var háv xxinn
og þrekinn og nokkuð stórgerður. En hendur
hans voru læknishendur, þrátt fyrir að þær væru
stórar — fallega lagaðar, vel hirtar og með löng-
um fingrum. Það var eitthvað fallegt og blitt við
þessar liendur, — það varð Celía að viðurkenna
fyrir sjálfri sér. En svo hætti hún að hugsa um
Mackenzie lækni. Lancing hafði komið henni inn
i samræðurnar, og varð hún alveg heilluð aftur
af þessu glaðlega andliti og bláu augum.
Laurelee tók burtu teið, þrjár vinkonur Olgu
bættust í hópinn, því að þær voru forvitnar að
sjá lagskonuna. Þjónn bar fram bakka með visky-
glösum og ís.
Konurnar töluðu sarnan hvellum rórni og gætti
mjög hjá þeim hreimsins, sem þær höfðu lært
af fóstrum sínum. Mjúk rödd Olgu varð ennþá
fegurri og lét betur í eyrum við þennan saman-
burð. Lancing var hrókur alls fagnaðar og stjórn-
aði samræðunum. Hann talaði óvenju f jörlega og
virtist jafnvel hafa ánægju af að tala um hvers-
dagslegustu málefni. Þurrlegar athugasemdir Alec
Mackenzie voru ætíð skýi-ar og skynsamlegar og
höfuð svipuð áhrif og kaldar vatnsgusur, <g þó
var eitthvað skemmtilegt við þær.
Augu hennar beindust alltaf ósjálfrátt að Lan-'
ce. Hún tók eftir, að hann réði jafnan samræðu-
efninu án þess að hann reyndi nokkuð til þess
sjálfur. Þrátt fyrir allt fjörið, var hann ekki
þreytandi. Þar sem hann hallaði sér aftur í stóln-
um með vindling á milli fingra sér, var hann
letilegur, og þó hann talaði af ákafa, var rödd
hans mjúk og bar þunglyndislegan blæ, sem vakti
athygli Celíu. Hún sá einnig, að augu hans gátu
orðið ósegjanlega blið, þegar hann hálfhuldi þau
svörtunx augnhárunum og starði á einhvern lengi
og með þunglyndislegu augnaráði.
1 þessum manni bjuggu miklar andstæður, —
hann var hugrakkur og glaður x framkomu, en
rödd hans og augu gáfu kannske stundum allt
annað til kynna. Hvernig var Lance í raun og
sannleika ?
Þannig hugsaði Celia þar sem hún sat þarna,
en fyrirvarð sig jafnframt fyrir að hugsa unx
þennan ókunna marm, sem hana varðaði ekk-
ert um. 1 sama bili sneri Lance sér við oð horfði
á hana eins og hann hefði fundið augnaráð henn-
ar hvíla á sér.
Roði hljóp franx í kinnar hennar og hún reyndi
að líta undan. Þá brosti Lancing, stóð upp af
stól sínum og gékk yfir grasið, þangað sem hún
sat. Dró hann stól að hlið hennar.
„Ungfrú Latimer," sagði hann, „ég verð að
segja yður liversu glaður ég er yfir að þér er-
uð komnar til fræixku minnar. Þér hafið þegar
á þessum fáu klukkustundum gjörbreytt heimil-
iixu.“
Hún varð bæði vandræðaleg og glöð. Áður
hafði hann hrifið hana með kæti sinni og ofsa-
legri dirfsku, en nú sá hún að hann gat einnig
verið vingjarnlegur og hægur i franxkomu.
„Þetta er fallega sagt af yður," svaraði hún.
„Ég hefi ennþá gert svo lítið hérna."
Hann brosti.
„Það er allt komið undir því, hvernig fólk er
innrætt. Ég finn að góð stúlka, sem verður okk-
ur öllum til blessunar, er komin til Sedrushliðar."
Þau töluðust við xxm stund, en þá kallaði Olga
á Lance. Gestirnir voru nú farnir og aðeins fjöl-
skyldan og skozki læknirinn eftir.
Annetta hafði komið sér fyrir á kodda við
hlið Önnu frænku sinnar, sat hún "þar þögul og
starði út yfir dimman garðinn. Celia velti því
fyrir sér, hvað unga stúlkan gæti verið að hugsa
og hvernig hún ætti að vinna vináttu þessa undar-
lega barns. Enginn skipti sér af Annettu, allir
virtust álíta hana of mikið barn til að taka þátt
i alvarlegum samræðum. En þegar Olga skömmu
seinna sagði, að tími væri kominn til að skipta
um föt fyrir kvöldverðinn, togaði Lance Aixnettu
upp af koddanum, lagði handlegginn um mitti
hennar og sagði hlæjandi:
„Jæja, alvörugefna stúlka, ertu orðin mállaus?"
„Nei, Lance frændi!" svaraði hún brosandi.
„Er hún ekki orðin falleg, Alec?" spurði Lance.
„Henni hefur farið fram," sagði Alec Macken-
zie, „hún er ekki lengur eins og háfættur kálf-
ur, en þannig var hún, þegar ég sá hana seinast."
„Þetta er hrós fyrir þig," sagði Lancing og
horfði hlæjandi niður á ungu stúlkuna. „Þú ert
hættulegur maður, Alec, þú gérir allar ungar
stúlkur hálfvitlausar."
Hann lagði höndina á ljóshært höfuð Annettu
og ýfði hár hennar. „Glókolla litla," tautaði hann.
Annette brosti til hans. Celxa, sem horfði bros-
andi á þau, varð hverft við að heyra rödd Olgu.
„Farðu upp og baðaðxx þig, Annetta," sagði
hún. „Þú veizt, hvílíkan eilífðartíma þú ert alltaf
að hafa fataskipti." Rödd Olgu var ekki lengur
mjúk og var harka í henni. Annetta hrökk við.
Húix varð rjóð í framan og svaraði: „Já, mamma."
Hún smeigði sér úr faðnxi Lance og hljóp burtu.
Celía var undrandi, — það hafði engin ástæða
verið til að tala við barnið í þessum tón. En
Olga brosti nú aftur og sagði venjulegunx rónxi:
„Hún er alltaf jafn draumlynd, Alec. Ég má
stundum beinlínis ýta við henni. Þú ættir ekki
að segja henni, að hún sé lagleg, Lance."
„Það hlýtur hún að sjá sjálf, þegar hún litur
í spegilinn," svaraði hann.
„Þvættingur. Hún er snotur stúlka. Það gerir
æska hennar. En fegurð hennar mun ekki liald-
ast og hár hennar nxun með tímanunx fá gráleit-
an blæ. Ég vil ekki að hún ínxyndi sér, að hún
sé einhver fegurðargyðja."
„Þú hefur á réttu að standa," sagði Alec Mac-
kenzie.
Celia varð einnig að viðurkenna nxeð sjálfri
sér, þegar hún var að klæða sig, að móðir An-
nettu hafði haft rétt fyrir sér. Það var rangt
að hæla stúlkunx á Annettu aldri. En þetta hafði
henni ekki dottið í hug, þegar Lance hélt utan
um Annettu og ýfði hár hennar. Henni hafði
fundizt svo fallegt að horfa á þau.
Olga var auðsýnilega samvizkusöixx móðir! Og
Celia vildi ekki álasa henni fyrir þennan strang-
leika, sem hún sýndi Annettu. Stúlkan hafði
sennilega mjög gott af honum. Lancing og frænk-
urnar spilltu stúlkunni vafalaust með dekri.
Kvöldverður var borðaður klukkan átta. Mac-
kenzie læknir og Mayley-systurnar borðuðu með
þeim. Á stóra borðinu var ganxall og fallegur
damaskdúkur með knipplingum í miðju og stinn-
ar borðþerrur á diskunx. Á miðju borðinu etóð