Vikan - 12.05.1949, Síða 4

4
VIKAN, nr. 19,. 1949'
ÉG BÍÐ OG MAM ....
Smásaga eftir
ÉG MAN ÞAÐ:
Ég sagði henni, að ég elskaði hana og
hún sagðist hafa elskað mig, en væri hætt
því vegnaþess, að ég hefði aldrei kysst
sig: því hvernig getur kona elskað ef hún
er aldrei kysst? ....
Myrkrið lá þétt upp að gluggarúðunum
og reyndi að þrengja sér inn og yfirbuga
ljósið, sem logaði á litla lampanum.
Ef ég kyssi þig núna, hvað þá? spurði
ég.
Ekkert, sagði hún, því þú færð ekki að
kyssa mig. — Og augu hennar urðu hörð
og grimm.
Ég sat við hlið hennar á legubekknum
í herberginu hennar og þorði ekki að taka
utanum hana, og samt var kvöld og
stjörnur og myrkur fyrir utan.
Þér þykir þá ekki væntum mig lengur?
Nei, svaraði hún, ekki lengur. — Og
þá fannst mér einsog hún hefði rifið
hjarta mitt, sem tjlheyrði henpi, úr
brjósti mér og mér sveið og ég grét svo
tárin runnu niður vanga mína heit og sár.
Ég innti hana aftur:
Þú villt þá ekki elska mig lengur og
þó veiztu ég elska þig?
Þú ert leiðinlegur, hreytti hún útúr sér
og bætti svo við um leið og hún leit á mig:
Þú ert leiðinlegur, og þú grætur einsog
stelpa. Og hún hló storkandi hæðnishlátri.
Augu hennar, sem ég hafði alltaf séð feg-
urð lífsins og ástarinnar speglast í, voru
alltíeinu orðin dimm og eldheit af hatri
og fyrirlitningu. Mig langaði til að syngja
fyrir hana eitthvað fallegt ástarljóð svo
hún gæti skilið, að ég elskaði hana af
falslausu hjarta, en ég þorði það ekki. Ég
vissi að þá myndi hún hlæja ennmeir.
Svo hættu tárin að renna niður vanga
mína og ég hvíslaði lágt:
Einusinni um bjart sumarkvöld gengum
við saman eftir troðningi í fellshlíð, sett-
umst niður, og þú hélzt í hönd mína og
þrýstir hana. Fuglarnir sungu og þú
sagðir þér stæði ekki alveg á sama um
mig ....
Þetta var einusinni, sagði hún. Og þú
kysstir mig ekki og eftir það stóð mér á
sama um þig. Afhverju kysstirðu mig
ekki?
Allt var fagurt, sagði ég, og allt var
svo hljótt, og ég elskaði þig svo heitt, og
ég vildi ekki rjúfa kyrrðina og fegurðina.
Svo stóðst þú upp og gekkst hratt á undan
mér heimleiðis. Ég vissi þú varst reið, en
ég vissi ekki hversvegna. Og eftir þetta
gengum við aldrei saman á kvöldin. Þá
grét ég stundum því ég fann svo mikið
til í hjartanu, og það var vegna þín,
Hugborg.
Engin stúlka elskar ef hún er ekki
kysst, sagði stúlkan, og ég draup höfði
HALLA TEITS.
hryggur og vonsvikinn. Hún hélt áfram:
En gleymirðu ekki hinni?
Hinni? Áttu við Húmvör? spurði ég.
Já, Húmvör.
Hvernig get ég elskað hana, þegar ég
hef séð þig? Hún er líka veik og deyr
líklega bráðum.
Þú mátt ekki svíkja hana áðuren hún
deyr, sagði hún.
Og nóttin hélt áfram að vera dimm og
myrkrið að reyna þrengja sér innum
gluggann og yfirbuga ljósið . .
ÉG SAT Á RÚMSTOKKNUM
hjá Húmvör, hélt í hönd hennar og sagði:
Blómin eru fölnuð og það er komið
haust.
Já, hvíslaði hún angurvært.
Og á götum þyrlast lauf trjánna alla-
vega lit, en þó ber mest á rauðbleikum
lit.
Já haustið er komið, sagði Húmvör og
andvarpaði þungt. Það var þögn stutta
stund, og ég vissi með sjálfum mér, að
hún ætlaði að segja eitthvað, og ég renndi
grun í, hvað það myndi verða. Svo sagði
hún:
Elskarðu mig ekki lengur af því ég er
veik?
Ég laut niðurað henni, horfði í augu
hennar og reyndi að segja með hrein-
skilni:
Auðvitað elska ég þig ennþá, vina mín.
Við ætlum að gifta okkur, þegar þér batn-
ar. — Ég brosti og reyndi að látast glaður
1. Fyrir hvern 121 hermann í her Banda- =
ríkjamanna er 1 læknir. En hvernig |
er þessu háttað meðal óbreyttra borg- f
ara þar í landi ? §
1 2. Hvenær var ölfusarbrú (hin eldri) |
i smíðuð ?
f 3. Hvenær var stofnaður kvennaskóli í |
Rvík og hver veitti honum þá forstöðu ? i
i 4. Hver er harka marmara?
Í 5. Hver er kemiska formúlan fyrir mat- E
| arsalti ? i
i 6. Hvert er stærsta ríki í Evrópu?
i 7. Hver er utanríkismálaráðherra Norð- ;
E manna ?
E 8. Hverrar þjóðar var tónskáldið Robert E
Schumann og hvenær var hann uppi? i
f 9. Eftir hvern er lagið „Valse triste" ?
f 10. Eftir hvern er bókin „Keppinautar" ? f
Sjá svör á bls. 14.
og sæll, en ég mundi eftir Hugborgu og ást
minni til hennar. Húmvör hló þegar ég
sagði ,,gifta“. Það var hrollkaldur hlátur,
sem smaug í gegnum merg og bein.
Þá verð ég dáin, góði minn, sagði hún
hægt og nístandi.
Ég leit niður á tíglóttan gólfdúkinn og
lést ekki hafa heyrt hvað hún sagði, því
ég var sjálfur vissum, að hún sagði sann-
leika . .
Þá myndi hún verða dáin. . . .
Ég sagði:
Þú átt ekki aðeins eftir að lifa þetta
fallega haust, heldurog mörg ennfegurri
vor og sumur og hvíta vetur. Svo stóð ég
upp og tvísté á gólfinu fyrir framan rúm-
ið, vandræðalegur á svip og vissi ekki,
hvað ég átti að segja eða gera. Og svo
kom svar hennar, óvænt, og það seitlaði
einsog ísvatn inní sál mína og blandaðist
tilfinningum mínum:
Sérðu ekki myrkrið, sem umlykur mig?
Ég settist aftur á rúmið, hljóður af
ástúð og unaðsríkri samúð og tók um
báðar hendur þessarar stúlku, sem ég var
að Ijúga því að, að ég elskaði.
Vina, sagði ég, sérðu ekki birtuna, sem
umlykur okkur bæði ? — Mig langaði mest
að líta undan og þurfa ekki að halda í
þessar beinaberu hendur, langar og
mjóar. Svo leit ég undan og gerði mér
upp kátínu og sagði hálfhlæjandi þving-
uðum hlátri:
Við skulum tala um eitthvað skemmti-
legra.
Svo þögðum við bæði, þartil heim-
sóknartíminn var úti . .
ÞAÐ VAR FAGURT
hálfrokkið haustkvöld tveim dögum
síðar.------—
— Sólin er næstum hnigin í sæinn út-
við sjóndeíldarhringinn og himininn er
litaður eldrauður. Hafflöturinn, sem ligg-
ur fyrir neðan og framan okkur, þar sem
við sitjum upp á háu fellinu skammt fyr-
ir utan bæinn, speglast í þessum eldrauða
lit. Örlitlar bárur gára flötinn svo rautt
endurskinið líkist eldslogum ’ á sífeldri
hreyfingu. öðruhverju stakk fugl sér nið-
ur og greip síli úr sjónum. flaug síðan upp
aftur og hvarf.
Stúlkan, sem situr við hliðina á mér
heitir Hugborg og er sú, sem ég elska.
Hún er ung og falleg, en elskar mig ekki
vegna þess, að ég kyssti hana ekki einu
sinni, þegar henni þótti vænt um mig. Með
heitum bænum tókst mér að fá hana
hingað með mér til að kveðja hana. Hún
er að fara burt af landinu. Við höfum
setið hérna lengi án þess að segja orð,
en hlustað á kyrrðina.
Loks rísum við upp og göngum inn í
bæinn aftur, heim. Þegar við kveðjumst
fæ ég að kyssa hana á kinnina, hún segir
ekkert. Og svo líður nóttin.
ÉG MAN EFTIR
munarblíðum augum ungrar sjúkrar
stúlku og einnig eftir gráum, köldum
Framlnald á bls. 7.