Vikan - 12.05.1949, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 19, 1949
Ég bíð og man . . .
Framhald af bls. 7.
okkur og váleg ógn nær tökum á okkur:
dauðinn er í nánd. Þessu er einsog hvisl-
að að okkur.
Svo heyrum við lága rödd gömlu kon-
unnar segja:
Húmvör. Húmvör mín.
Við rísum bæði á fætur og göngum að
rúmi konunnar.
Hér er ég, segir stúlkan. Er eitthvað
að þér?
Nei, en stundin er komin, svarar konan.
Andlit hennar lýsir þjáningum nema aug-
un, þau geisla af gleði og friði. — Já,
stundin er komin, heldur hún áfram og
bætir við: Verið ekki hrædd börnin góð,
það er Hann, sem er kominn að sækja
mig — sækja . . . sækja . . mig . . .
Sálmabók.
Svo stynur hún, andlit hennar sléttast,
augun lokast og hún stynur tvisvar enn
— síðan ekki meira. Hún er látin.
Ég teygi mig eftir sálmabók á hillu fyr-
ir ofan rúmið og legg á brjóst hennar.
Gamla konan er dáin og fyrir utan er
nóttin hræðilega dimm.
Stundin orkar þjakandi á okkur og ó-
sjálfrátt fálmum við eftir hvort öðru, ég
og stúlkan, og við tökumst þétt í hendur.
Hvorugt mælir orð, og við færum okkur
hægt afturábak og setjumst á rúm, sem er
gegnt rúmi gömlu konunnar.
Hraðfari dauðans yfirgengur skilning
okkar. Og undir dulmögnuðum áhrifum
andartaksins, sem þetta skeði á, þrýstum
við okkur þétt uppað hvort öðru, og ég
tek utanum hana, en hún hallar höfði sínu
að öxl mér. Svo finn ég hvemig líkami
hennar tekur að hristast, ég heyri hana
snökta. Ofurmagn dauðans hvílir yfir mér
einsog mara, og ég þori ekki að loka aug-
unum af ótta við að líkið hreyfi sig og
rísi upp í rúmnu.
Eftir langa stimd tekst mér loks að
þrengja mér undan öllu þessu og rís upp,
geng að rúmi konunnar og dreg sæng-
ina uppyfir andlit hennar. Svo flýti ég
mér aftur að rúminu til Húmvarar og við
leggjumst uppí það í faðmlögum. Og af
einhverri óljósri tilfinningu og trylltum
ofsa þek ég andlit Húmvarar í kossum. •—
En þessi örlagaríka nótt varð tilþess að
við Húmvör vorum saman öllum stundum
er við gátum því við komið og okkur
fannst við elska hvort annað.
Og þannig liðu þrjú ár. . . .
-----,------------Ég man, ég man —
hversu ógleymanleg orð — ég man þrjú
sumur og þrjá vetur, skin og skúrir. . . .
Húmvör varð berklaveik og varð að
fara á hæli.
-----Þegar ég kvaddi hana var sum-
arkvöld. Haflæðan huldi miðjur fjall-
anna í fjarska og litir náttúrunnar urðu
ógreinilegir eða réttarsagt mildir einsog
mjúkur fjarlægur hljómur, sem titrar í
473.
krossgáta
Vikunnar
Lárétt skýring:
1. Samhl. — 3. hygg-
inn. — 13. flýtir. — 15.
ósléttur. — 16. verkfæri.
— 17. viðbótar náms-
grein. — 18. óútkljáðu.
— 20. sjór. — 21. sótt-
varnarlyf. — 24 engi.
— 27. dýrið. — 29.
guð. — 31. skraf. —
32. nægilegt. — 33. ung-
viði (fornt). — 35. fram-
för. — 36. eins. — 38.
titill. — 39. mann. 40.
hætta. — 41. nóta. — 42.
unnu eið. — 44. óhrista.
— 47. ending. — 48. i
vatni. — 49. áhaldanna. — 50. saum. — 52.
verka. — 53. yfir. — 55. samhl. — 57. fuglar.
— 59. fitunni. — 61. þekku. — 62. mannsn. —
63. dans. — 64. kuldi. — 65. samhl.
Lóðrétt skýring:
1. Viðbætisins. — 2. efna. — 4. hringi. —
5. mánuður. — 6. ský. — 7. ending. — 8. svík-
ur. — 9. ágóða. — 10. höldana. — 11. bættu
við. — 12. guð. — 14. tala. — 18. sundurlaust.
-— 19. aðfinning. — 22. auka boðh. — 23. kvíð-
andi. — 25. nöpru. — 26. atviksorð. — 28. tákn.
— 30. uppsprengdar. — 34. gælun. þ.f. — 35.
tvær. — 37. vatnsfall. — 40. ættarnafn. — 43.
skemmti sér. — 44. óbundna. — 45. greip. —
46. þauzt. — 48. far. — 51. greinir. — 54. hæðir.
— 56. snjór. — 57. félag. — 58. risa. — 60.
verzlunarmál. — 61. eins. — 62. samhl.
Lausn á 472. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. Ss. — 3. sáttasemjari. — 13. Öla.
— 15. trúð. — 16. auið. — 17. landtúr. — 18.
ágengt. — 20. agn. —- 21. sýsli. — 24. 'Irak.
— 27. staglinu. — 29. umsagna. — 31. ann. —
32. tág. — 33. traktora. — 35. vill. — 36. Po.
— 38. ar. — 39. gró. — 40. fæ. — 41. as. —
42. krár. — 44. hefirðu. — 47. oft. — 48. bæi.
— 49. snautar. — 50 maulaðra. — 52. amma. —
53. unaðs. — 55. náð. — 57. bekkir. — 59. laum-
una. — 61. fúin. -— 62. sónn. — 63. mun. — 64.
landsambandi. — 65. mn.
Lóðrétt: 1. Sólaruppkoma. — 2. slag. — 4.
átthagar. — 5. trú. — 6. túrs. — 7. að. — 8.
englana. — 9. jan. — 10. augliti. — 11. rit.
— 12. ið. — 14. annist. — 18. ástaróðs. •— 19.
eign. — 22. ýs. — 23. Fuglshraðann. — 25. rar-
ar. — 26. knk. — 28. nála. — 30. atgeirar. —
34. orf. — 35. væðum. — 37. orfa. — 40. fram-
fund. —- 43. átumein. — 44. hæðnina. — 45.
ina. — 46. utanum. — 48. bauk. — 51. að. — 54.
slóa. —- 56. ánum. — 57. búa. — 58. knd. —
60. ann. — 61. fl. — 62. sónn.
hlustum manns. Og lítið vatn í fjarðar-
botninum var spegilslétt og blátært. Fugl-
ar hér og þar, syngjandi og fljúgandi.
Við kyssumst og föðmuðumst.---------
Sástu! Sástu sakleysi augna hennar og
gleðina, þegar þú baðst hana að giftast
þér? Eiðrofi! Heiðrofi! Hvílík er ekki
sekt þín og skuld að gjalda! Þú ístöðu-
lausi maður!
ÉG MAN, ÉG MAN. . . .
Svo þegar Húmvör var farin kom
kaupakona sunnan frá höfuðborginni.
Hún steig uppúr bátnum og hoppaði á
land, ung og fjörleg, klædd rauðri peysu
og hvítu pilsi, með grá stálhörð augu.
Hún hét Hugborg. Og þegar ég leit hana
fyrsta sinni elskaði ég hana eina —
gleymdi Húmvör.
Þá var sólskin og sumarið í alveldi
sínu .. . . og það varð haust, bæði haust
ársins og hjartans. Ég var svo feiminn að
mér tókst aldrei að tjá henni ást mína,
Og svo varð það ofseint.
Fjögur ár geta liðið bæði fljótt og
Svör við „Veiztu —?“ á bls. 4:
1. Fyrir hverja 1500 íbúa er 1 læknir.
2. 1891.
3. 1874. Thora Melsted.
4. 3,5.
5. Na Cl.
6. Sovét-Rússland.
7. Halvard Lange.
8. Þýzkur. 1810—1856.
9. Jan Sibelíus.
10. Friðrik Friðriksson.
seint, allt eftir því hvort maður bíður
eftir einhverju eða ekki.
Ég beið í fjögur ár eftir að geta sagt
Hugborg, að ég elskaði hana. — Ég varð
fjórum árum ofseinn. — Og þessi fjög-
ur ár voru einsog heil mannsævi — svo
var það ofseint.
Nú bíð ég eftir að hinn mjói lífsþráð-
ur Húmvarar slitni. Þess verður varla
langt að bíða héðanaf.
Ég bíð — ég man — ég bíð — ég man,
en ég skil ekki það, sem ég man og veit
ekki eftir hverju ég bíð. . . .