Vikan - 13.10.1949, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 41, 1949'
EIMKOMAN
ÞÝDD SMÁSAGA
Það var brennandi heitur ágústdagur.
Ekkert hljóð heyrðist á enginu fyrir ut-
an prestssetrið. 1 skugga aspanna naut
vinnufólkið miðdagshvíldarinnar.
Tvær ungar manneskjur komu gang-
andi eftir götunni, sem lá kringum gamla
garðinn.
Vinnufólkið hætti að tala saman, og
allir litu á~þau tvö, athugandi, en með
meðaumkun. í kvöld átti sonur yfirskóg-
arvarðarins að fara til Kaupmannahafn-
ar, og þaðan áfram út í hinn mikla heim
— en erfitt var fyrir Ingigerði litlu, dótt-
ir prestsins, sem hafði misst móður sína
fyrir hálfu ári, að kveðja unnustann . . .
Því að á þvt var enginn vafi, að hún og
Tómas Plange voru trúlofuð. Anna, sem
hafði unnið á prestssetrinu frá því að
Ingigerður fæddist, sagði það, og Anna
var ekki ein af þeim, sem sagði slúður-
sögur.
Vinnufólkið leit þýðingarmiklu augna-
ráði hvort á annað. Því gat hún Ingigerð-
ur litla ekki valið sér annan mann! Ja . . .
það var ekki svo að skilja, að eitthvað
væri að Tómasi Plenge. Hann leit aðeins
dálítið stórt á sig — en duglegur hlaut
hann að vera, þar eð hann hafði fengið
stöðu þama úti í löndum strax að loknu
prófi — og það var sannarlega undarlegt
að hugsa sér, að Tómas sonur yfirskógar-
varðarins væri orðinn svo duglegur, að
hann gat byggt brýr, sem járnbrautar-
lestir gátu farið yfir.
Einn vinnumannanna hafði staðið upp.
Með hendur í vösum athugaði hann þau
tvö, sem hurfu nú inn í dimm göng garðs-
ins.
Unga fólkið hafði numið staðar undir
stóm beykitré.
„Tom . . .. þú gleymir mér ekki . . .
heyrir þú, Tom“ — unga stúlkan þrýsti
sér að honum — „Það em efalaust marg-
ar ungar stúlkur þarna úti, sem eru fal-
legri og skemmtilegri en ég . . . en engin,
.sem getur þótt vænna um þig . . . heyrir
þú það.“
1 Ingigerður leit upp. Stóru bláu augun
hennar voru full af támm. Með næstum
þolinmóðú brosi mætti Tómas Plenge
óttanum í augnaráði hennar — en brosið
hvarf fljótt, og hann beygði sig að henni.
„Þú veizt, að þú getur treyzt mér — í
blíðu og stríðu . . . litla Ingigerður mín!“
Hann kyssti hana á hátt, fallegt ennið.
1 svörtum kjólnum virtist hún enn bama-
legri en vanalega.
„Og þegar þú hefur verið tvö ár í burtu,
kemur þú heim aftur, Tómas? Ég veit
ekki, en mér finnst, að ég sé að missa þig
fyrir fullt og allt. Ó, Tom . . . það er ekki
meira en hálft ár síðan mamma dó, og nú
er ég líka að missa þig.“ Hún þrýsti sér
kjökrandi að honum.
Hann varð óþolinmóður á svipinn, og
hrukkan milli augnanna varð dýpri.
„Ingigerður . . . elsku, litla Ingigerður!
Aldrei mun ég gleyma þér, og ég skal
skrifa þér löng og góð bréf.“
Hún horfði á hann, og hönd í hönd
gengu þau að prestssetrinu.
Lestin þaut áfram norður Jótland.
I homi í klefa á öðm farrými sat ung-
ur maður í þungum þönkmn. öðm hverju
leit hann út um gluggann, en landslagið,
sem fyrir auga bar, megnaði ekki að vekja
áhuga hans.
I fimm ár hafði Tómas Plenge verið
í burtu, og þessi fimm ár voru svo hræði-
lega löng. Hann hafði verið heppinn, eins
og menn segja. Hanri hafði unnið sig upp
í góða stöðu, og nú var hann orðinn for-
stjóri útbúsins í Danmörku. Hann fékk
mánaðarleyfi áður en hann fengi nýju
stöðuna, og þessum mánuði vildi hann
eyða í heimsókn til ættingja og góðra
vina!
Góðra vina!
Hann varð brúnaþungur .... Enginn
gat neytt hann til að heimsækja aðra en
þá, sem hann langaði að hitta.
Og ættingja.
Aðeins móðir hans beið hans. Faðir
hans dó árið eftir að hann fór út. Þá hafði
hann einmitt fengið mjög umfangsmikla
vinnu og gat ekki farið heim, og það hafði
verið hinn góði vinur foreldranna, séra
Rohde, sem hafði hjálpað móður hans, og
sem hafði gefið móður hans heimili á
hinu gestrisna prestssetri.
jWMWiHiinnHwiiiinmmin........ ’
! VEIZTU -?
1. Hvað kallast hillingar á erlendum mál-
um?
2. Hver er helzta borg á Bretagneskaga ?
3. Hvenær sögðu Italir Bretum og Frökk-
um stríð á hendur?
4. Hvað hét landsstjóri Hitlers í Dan-
mörku ?
5. Hvað nefnast smáríkin svissnesku, og
hvað eru þau mörg?
6. Hvert er hið íslenzka heiti Roskilde?
7. Hver var fyrsti formaður Eimskipafél.
tslands ?
8. Hvert er bræðslustig postulíns?
9. Hver er kemisk formúla kalí?
10. Hvar og hvenær er Magnús skáld
Stefánsson (örn Amarson) fæddur?
Sjá svör á bls. 14.
Hann átti ekki annars úrkosta. Ef hann
ætlaði að heimsækja móður sína, varð
hann að heimsækja hana á prestssetrið,
en Ingigerðnr mundi áreiðanlega koma
því þannig fyxir, að hún yrði ekki heima,
þegar hann væri þar. Þau vissu, að hann
var á leiðinni — og hún var annars hjúkr-
unarnemi á sjúkrahúsi í Kaupmannahöfn,
og sumarleyfi hennar var eflaust lokið
núna.
Tómas Plenge opnaði gluggann og hall-
aði sér út.
Já, haustið var sannarlega komið —
það sá hann á öllu, sem fyrir augu bar.
Tómas Plenge settist á bekkinn og and-
varpaði. Hann varð skyndilega svo þreytt-
ur og einmana. En hvað langt var síðan
honum hafði verið létt um hjartarætur.
Ætli Ingigerður hafi nokkurn tíma
sagt móður hans, að það var Inann, sem
hafði slitið trúlofuninni ? Hann mundi
eftir nokkrum línum í bréfi móður sinnar
stuttu síðar.
„Það er gott, að ykkur varð ljóst í tæka
tíð, að þið elskuðuð ekki hvort annað —
en mikil sorg og vonbrigði urðu það bæði
fyrir föður Ingigerðar og mig. Ingigerði
líkar þetta nýja starf vel, en hún er orð-
in þögul og föl. . . en það er efalaust sorg-
in og veikindin, sem eru umhverfis hana,
sem því valda.“
Tómas Plenge opnaði gluggann.
Það voru viss atriði í lífi hans, sem
hann átti bágt með að hugsa um..
Hann hafði haldið, að það væri hugs-
unin um Ingigerði og loforðið, sem hann
hafði gefið henni, um að koma heim, væri
orsök óánægju hans.
Og svo svar Ingigerðar við síðasta
bréfi hans, fallegt og innilegt. Hún mundi
alltaf varðveita minninguna um ham-
ingjusömu árin þeirra og óskaði honum
alls góðs . . .
Tómas Plenge varð skyndilega ein-
kennilega eirðarlaus. Hann var ekki van-
ur að sjá eftir því, sem hann hafði gert.
Það hlaut að vera hitinn, sem hafði svona
áhrif á hann.
Á bekknum á móti honum lá dagblað.
Hann tók það upp og fletti því. Skyndilega
kom hann auga á nafn undir fyrirsögn-
inni dauðsföll, og hann fölnaði og hendur
hans titruðu.
Ingigerður Rohde, stóð þarna . . . dó
fyrir viku . . . og jarðarförin ákveðin
laugardaginn 22. september klukkan
tvö ....
Tómas Plenge las þetta aftur og aftur.
Stafirnir dönsuðu fyrir augunum á hon-
um. Það lilaut að vera hún. Þetta sjald-
gæfa nafn . . . og svo það, að jarðarförin
skyldi fara fram frá kirkju föður hennar.
Móðir hans hafði skrifað, að hún væri
orðin þögul og föl. Það var hann, sem
hafði drepið allt lífsmagn og alla mót-
spyrnu í henni.
Tómas Plenge faldi andlitið í höndum
sér.
Framhald á bls. 1?/.