Vikan - 13.10.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 41, 1949
5
...................Ný framhaldssaga:.............................................................................................................................
EIRÐARLA UST LÍF —- 2 !
Eftir ANN DUFFÍELD |
............ III llll■l■■l■■■■■l■■■ III llll■■■l•l■•■l■■■l■lll■lll■lll■■■l■■l■l■■llllll■l|||■■|■||■■|■|■■|||■■|||■|■|l||■|||||| iimimuiiiií Iiiiinini'niuillllllllilllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllll.IIIIIIIIIIM
fóru ótrúlega hratt, augsýnilega án þess að
nota vængina — eins og dimmt, titrandi ský svo
hratt og létt, að þeir virtust eins loftkenndir
og skugginn, sem þeir köstuðu frá sér.
Þetta var ekki óvanaleg sjón — alla daga gátu
menn séð þessa fugla fara á móti straumnum og
niður aftur. Puglarnir komu aldrei við vatnið
og enginn lifandi maður hafði nokkru sinni séð
þá koma á land. Hvaðan þeir komu, hvert þeir
flugu, gat enginn sagt. Hvar þeir áttu hreiður,
hafði aldrei verið uppgötvað. Innfæddir sögðu,
að þetta væru alls ekki fuglar, heldur óhamingju-
samar sálir, sem drukknað hefðu í Bosporus
endur fyrir löngu.
Og þegar Molloy stóð þarna og athugaði þá,
hugsaði hann, að þessi skýring væri alls ekki
svo ótrúleg. Hún átti við hugarástand hans þessa
stundina. Þetta eirðarlausa flug, sem var ekki
annaö en loftkenndur skuggi á vatninu — horfið
allt í einu og komið aftur augnabliki síðar, var
táknrænt fyrir hið fjarstæða líf í Konstantinopel
síðan hernáminu lauk. Menn héldu þetta út —
þrátt fyrir gjaldþrot og enn verri aðstæður.
Menn gátu ekki farið — þeir voru fangar —
ef borgin yrði dauði mannanna, mundi andi
þeirra stöðugt sveima yfir henni — ■—
Brosandi yfir hugmyndaflugi sínu, sneri Molloy
burt frá vatninu. Bn um leið og hann gerði það,
sá hann hinn síðasta í flokknum — lrtinn fugl,
minni en hina. Hann virtist vera uppgefinn,
snerti næstum vatnið um leið og hann flaug
áfram, og litli, dökki, titrandi fuglinn kom hon-
um — án nokkurrar ástæðu, en með miklum
kvíða — til að hugsa um dóttur sína, Beatrice.
2. KAFLiI.
Kona ameríska trúboðans leit út um glugg-
ann á klefanum.
,,Nú er aðeins ein klukkustund eftir.“ sagði
hún ánægð. „Hve langt er síðan þér hafið séð
föður yðar, ungfrú Molloy?"
„Næstum tvö ár!“ svaraði Beatrice Molloy.
„Það er langur tími,“ sagði ameríska konan.
„Ég er undrandi yfir því, að faðir yðar skuli
elcki hafa komið hingað með yður fyrr. Konstant-
inopel er svo yndisleg borg, og loftslagið er dá-
samlegt. Cynthia er alltaf svo ánægð hér. Er það
ekki, Cynthia?“
„jú, það er ég!“ svaraði dóttir hennar, dálítið
feimin. Hún var aðeins þrettán ára gömul og
leit aðdáunaraugum á ungu stúlkuna, sem sat á
móti henni.
„Pabbi hélt, að það væri betra fyrir mig að
vera heima,“ sagði Beatrice.
„Jæja — ef til vill — þar sem móðir yðar
er dáin. En ég býst við, að þér ætlið að búa
hjá honum nú?“
„Já, nú á ég að vera hjá honum."
Beatrice svaraði vingjarnlega og blíðlega —
án þess að láta í ljós, að henni fannst allar þess-
ar spurningar dálítið áleitnar. Hún var kurteis en
dálítið dul — ekki ein þeirra stúlkna, sem auðvelt
var að kynnast vel, hugsaði ameríska konan. Það
var eins og kurteisi hennar myndaði skjöld. Hún
svaraði vingjarnlega hverri spurningu, en þó var-
færnislega. Hún var víst feimin og langaði ef
tii vill heim til Englands, enda þótt hún væri
á leið til föður síns. Veslings barnið, það gat
ekki verið auðvelt að yfirgefa æskuheimili sitt
og vita, að það er til sölu. Hún virtist vera
skapgóð — skemmtileg, ung stúlka, en hún hafði
eitthvað — hvernig er hægt að lýsa þvi — eins
og örlagaþrungið við sig.
Cynthia, sem var lítil, klunnaleg skólastúlka
með frekknótt andlit, ■ gat ekki haft augun af
Beatrice. Hún tilbað fegurð, og fegurð Beatrice
heillaði hana. Beatrice var há og grannvaxin,
húð hennar mjög hvit, hárið dökkt og augun
grá með löngum, svörtum augnahárum. Cynthiu
litlu fannst þetta fallegustu augu, sem hún
nokkru sinni hafði augum litið — móðir hennar
viðurkenndi, að þau væru falleg, en hún hafði
séð slík augu áður og vissi, að þau voru ekki
til hamingju fyrir þá, er þau höfðu. Ef stúlka
með slík augu myndaði sér ákveðna skoðun um
eitthvað, hamingjan hjálpi þá þeim, sem reyndi
að breyta henni.
En falleg var hún, og frú Perkins var glöð yfir
að hafa getað orðið henni samferða frá Englandi,
þar sem sameiginlegur kunningi — prestur nokk-
ur ■— hafði kynnt þær.
„Faðir yðar bjó hér fyrir stríð, er það ekki?“
spurði hún ennfremur.
„Jú! Hann átti námu í Tyrklandi. Og eftir
stríðið keypti hann jörð------“
„Já, ég veit það,“ sagði frú Perkins og kinkaði
kolli: „Við vorum hér sjálf allan þann tíma. Ég
veit eiginlega ekki hvort er verra, stríðið eða
hernámið — hamingjunni sé lof, að það er nú
um garð gengið, og að Tyrkland getur nú tekið
framförum og þróast í ró og næði.“
„En tekur það íramförum ?“ spurði Beatrice.
„Já, það held ég nú! „Ghaziinn“ hefur komið
miklu til leiðar! Tyrkir eru stór þjóð.“
„Ég hef séð Ghaziinn," skaut Cynthia inn í
áköf.
„Er það?“ sagði Beatrice brosandi. „Hvernig
leit hann út?“
„Ö — yndislegur! Hann var í einkennisbúningi.
Hann er nú í Anatolíu, en ef til vill kemur hann
til Konstantinopel, svo að þér getið fengið að sjá'
hann.
Beatrice fann enga löngun til að sjá tyrkneska
einræðisherrann, en hún sagði það ekki. 1 stað
þess sagði hún brosandi:
„Ég sé, að þú ert góður stuðningsmaður,
Cynthia. Geðjast þér að Tyrkjunum?"
„Ég elska þá,“ sagði barnið.
„Þeir eru svo ágætar manneskjur,“ sagði
móðir hennar. „Yndislegt fólk! Og nú, skiljið þér,
nú eruð þér alveg eins og við hin — lifið alveg
eins og við hin að öllu leyti.“
Beatrice efaðist um, hvort nokkur Evrópumað-
ur gæti vitað það með vissu — hún var í mikl-
um vafa.
„Binda þeir ekki lengur konur sínar í poka
og kasta þeim í Bosporus?" spurði hún skyndi-
lega glaðlega.
„En kæra ungfrú Molly — en sú vitleysa! Það
er aðeins ævintýri. Góð vinkona mín — mjög
siðprúð tyrknesk koria — sagði mér, að í því
fælist enginn sannleikur. Tyrkneskir eiginmenn
eru fyrirmyndar eiginmenn og feður."
„Við allar konur sínar?"
„Þeir eiga aðeins eina konu nú“ sagði frú
Perkins alvarlega. „Allt þetta með kvennabúr
og hjákonur er búið að vera.“ Ekki var hægt að
efast um, að hún trúði sjálf því, sem hún var
að segja. Hún virtist yfirleitt mjög barnaleg og
óþroskuð, enda þótt hún ætti svona stóra dóttur.
Beatrice átti erfitt með að trúa, að það, sem hún
sagði, væri sannleikur — enda þótt hún hefði
búið í Tyrklandi árum saman og ætti að vita
þetta.
„Konurnar hafa engar slæður fyrir andlitun-
um, er það?“ spurði hún.
„Nei! Og þær em mjög vel klæddar.“
„En þær ganga enn með Tcharchafsskaut
Cynthia inn í, „enda þótt Ghaziinn óski, að þær
hætti því.“
Aftur varð Beatrice að brosa.
„Þú ert innilegur aðdáandi hans, er það
ekki?“
„Annað er ekki hægt. Ég vildi, að þér gætuð
séð hann. En þér munið sjá mann, sem líkist
honum mjög — Mustapha líkist honum, er það
ekki mamma?"
„Jú, og hann er laglegri — hærri! En hann
hefur sömu einkennilegu augun.“
„Hver er Mustapha?“
„Mustapha olgu Aziz! Hann var offusti —
og er það víst enn, hugsa ég. Hann er mjög
mikilvægur maður — hægri hönd Ghaziins. Allir
þekkja hann ■— og þér munuð efalaust hitta
hann.“
Beatrice stirnaði — og dálítið þóttafullur svip-
ur leið yfir andlit hennar — en hvorki móðir né
dóttir tóku eftir því, svo ákafar voru þær við
að tala um það, sem virtist vera uppáhalds sam-
ræðuefni þeirra: vald Mustapha, styrk Mustapha,
glæsilega bílinn hans, svarta reiðhestinn han^,
yndislega brosið hans, framúrskarandi framkoma
hans.
„Mjög siðgáfaður maður!“ sagði frú Perkins
að endingu. „Ég hitti hann einu sinni í veizlu.“
Beatrice hlustaði undrandi og móti vilja sínum
með vaxandi áhuga. Hún hafði enga löngun tli
að hitta Mustapha olgu Aziz eða neinn annan
Tyrkja, en hún hafði ekkert á móti því að sjá
þann mann, sem virtist eiga svona mikil ítök
í hugmyndaflugi ferðafélaga hennar. Undarlegt
fólk — en svona eru Ameríkanar víst — mjög
hrifnir af valdi og titlum án tillits til þjóðernis.
Hún hlustaði kurteis með kuldalegum áhuga á
ummæli þeirra um Mustapha, og frú Perkins
komst að lokum að þeirri niðurstöðu, að hún
væri kuldaleg og stolt.
Lestin rann inn á stöðina — ameríska konan
skyldi Beatrice eftir hjá Terence Molloy, hvaddi
hana, og sneri sér síðan að eiginmanni sínum, sem
kom til að taka á móti henni. Þegar hún gekk
burtu með honum, leit hún aftur og sá svipinn á
andliti Beatrice, er hún leit á föður sinn. Það
var þá eitthvað, sem gat gert gráu, kuldalegu
augun hlýleg! Andlit Beatrice ljómaði — gráu
augun lýstu, varir hennar titruðu — hún hló
og grét í einu, og öll ástriðufull hollusta hennar
til föðurins lýsti í andliti hennar.
Það var morguninn eftir komu sína, að
Beatrice stóð á svölunum og horfði yfir borgina.
Ibúð Molloys var efst í stórri byggingu, og
útsýnið var yndislegt — það sást ýfir glitrandi
hvítar byggingar og yfir turna á bænahúsum. 1
austri var Bosporus og langt í fjarska bláir tindar
fjallanna.
Meðan Beatrice stóð þarna, .heilluð af hinu
fagra útsýni, kom Terrence Molloy til hennar í
slopp og inniskóm.
,.JæJa, hvernig lízt þér á. þetta, elskan min?“
Hann lagði handlegginn utan um hana og dró
hana að sér.
„Ég er orðlaus, pabbi, og mig undrar ekki,