Vikan - 13.10.1949, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 41, 1949
hlaut að snerta Nödu. Svo heitt elskaði Garth
hana, að hann gat ekki annað en álitið paö
verst af öllu. Ef hann hefði vitað, að Tony væri
lifandi, þegar hann heyrði sögu Lissu í fyrsta
sinn, hefði hann þá dulið hana fyrir Nödu?
Honum hafði fundizt að hún mætti ekki þjást
meira, en hann hugði, að þörf til að vernda hinn
dána, sem ekki lengur gat varið sig, hafi einnig
átt mikinn þátt í þögn hans.
Nú — Tony var ekki dáinn, en þar eð Garth
hafði varið hann með því að þegja, var miklu
erfiðara fyrir hann að tala nú.
Hann var vakinn af þessum óþægilegu hugs-
unum við að frú Dennison opnaði dyrnar og kom
inn.
,Komið, herra Garth, matur yðar er tilbúinn."
Garth brosti, þegar hann stóð upp og fór á eftir
henni. Guð blessi hana! Hún gat aldrei vel gert
sér ljóst, að hann var orðinn fullorðinn maður.
,,Hún er sofnuð," sagði Denny. „Svo að þér
verðið að þvo yður hér niðri — það brakar í
tröppunni, og hún sefur mjög laust. Hér er
hreint handklæði.'
Meðan hann þvoði hendur sínar undir vatns-
krananum, leit hann inn í eldhúsið á Denny, og
skemmtilegt, heimilislegt andrúmsloftið veitti
honum friðartilfinningu, sem hann hafði ekki
fundið til mjög lengi.
„Góð er lyktin!" sagði hann og settist við
borðið. „Það er langt frá því, að ég bragðaði
góða matinn yðar, Denny.“
„Jæja! Og það var ef til vill þessvegna, að þér
vilduð ekki bragða á honum áðan,“ svaraði hún.
„Ég vildi ekki baka yður fyrirhöfn."
„Haldið þér, að nokkuð, sem ég geri fyrir yður
sé fyrirhöfn, herra Garth!“ svaraði hún og lagði
höndina ástúðlega á öxl hans.
Hann lagði sína hönd ofan á hennar.
„Komið — setjizt hér og borðið með mér?“
„Ég — með svona slæma meltingu? Já, þér
eruð góður lseknir fyrir mig!“ sagði hún. „Nei,
ég ætla að fá mér tebolla."
„Nú — já, ég er í það minnsta það mikill
læknir, að ég fellst alls ekki á það svona seint
á kvöldin," sagði hann hlæjandi. „Og hvað
meltingu yðar viðvíkur, góða mín, þá hafið þér
stáihraustan maga. Setjizt í það minnsta og segið
mér hvernig yður liður.“
„Það er sannarlega ekki mikið að segja frá
mér. Það kemur ekki mikið fyrir hér •— og mér
finnst gaman að lesa blöðin og lesa um ástandið
úti í heimi."
Denny fékk sér te og settist. „Það versta við
þorpið er, að fólk getur aldrei hætt að skipta
sér af öðrum. Allar spurningarnar, sem ég hef
fengið um frú Grey! Frekju kalla ég það, en því
minna sem fólkinu er sagt, þvi meir býr það til
sjálft."
Hann varð brúnaþungur.
„Talar það um hana?“
,,Ég heyri það að minnsta kosti ekki. Ég býst
við, að það sé aðeins eðlileg forvitni — og það,
að hún fer ekki i kirkju, er einnig gott um-
talsefni. En hversvegna skyldi hún gera það,
aðeins til þess að allt kvenfólkið geti gónt á hana,
segi ég. Veslings stúlkan. Ég vildi óska, að hún
hætti að hugsa um hið liðna.
„Hið liðna hefur þann leiða vana að láta okkur
ekki sleppa,“ sagði Garth rólega. „Það gleður
mig, að þér eruð góð við hana, Denny.“
„Ég myndi vera góð við sérhverja konu í henn-
ar ástandi — og svo auk þess við alla, sem eru
vinir* yðar,“ var svarið. „En segið mér nú dá-
lítið um yður sjálfan, herra Garth? Þér eruð á
góðri leið með að verða frægur í London, er það
ekki ?“
„Varla er ég nú frægur,“ sagði hann hlæjandi.
„Jú, ég veit það,“ sagði frú Dennison. „Þegar
ég fékk vörur frá kaupmanninum um daginn,
voru þær vafðar inn i eitt þessara læknatímarita
— og þar las ég langa grein um „Framúrskar-
andi störf Dr. Rosslyns." Þar kom í ljós, að þér
höfðuð fundið eitthvað meðal, sem hét hræðilega
löngu nafni, sem ég get alls ekki munað.“
„Þér megið vera þakklát fyrir að vita ekki,
hvað það þýðir,“ sagði Garth, „og svo skuluð
þér bara halda áfram að hugsa yður, að ég sé
sami litli drengurinn, sem þér lokuðuð inni í borð-
stofunni heilan dag, þegar ég hefði átt að spíla
Cricket."
„En þér höfðuð gott af því, og höfðuð unníð
ærlega til þess,“ sagði frú Dennison brosandi.
„Þér höfðuð stolið af bjúgunum mínum — þér og
herra Tony — en hann slapp auðvitað við refs-
ingu —“ hún hætti og hélt svo áfram. „Svo að
hann kom þá aftur, veslings pilturinn."
„Já,“ sagði Garth. „Hann kom aftur. Já, það er
satt, ég hef ekki séð yður síðan ■— —“
„Nei, en ég las um það í blöðunum. Nú skuluð
þér fá sítrónubúðing — ég hef búið hann til sér-
staklega handa yður.“ Hún stóð upp og tók disk-
inn hans. Hún hafði lesið allt, sem stóð í blöð-
unum, og henni hafði brugðið mjög, er hún
mundi, að unga stúlkan, sem elsku Garth henn-
ar hafði kvænzt, hafði verið unnusta Tonys. Hún
stalst til að lita á Garth og sá skuggann, sem
hvildi á andliti hans. Þar eð Tony hafði komið
svona aftur, gat það valdið erfiðleikum fyrir
Garth. Kona, sem varð þeirrar hamingju aðnjót-
andi að fá Garth í staðinn fyrir Tony, átti að
þakka guði fyrir — —
Denny hafði aldrei verið hrifin af Tony. At-
burðurinn í borðstofunni, sem hún var nýbúin að
minnast á, var í huga hennar sem tákn sambands-
ins milli þessara tveggja drengja.
Garth talaði ekki meir um heimkomu Tonys
— Denny hafði alltaf haft þann hæfileika, að
taka eftir, ef eitthvað var öðruvísi en vera átti,
og hann vildi alls ekki, að hana grunaði eitthvað
nú.
Hann talaði glaðlega um alla heima og geima
meðan hann borðaði og samkvæmt tilmælum
hennar, reykti hann síðustu sígarettuna meðan
hún þvoði upp.
En, þegar hann að lokum stóð upp til þess að
bjóða góða nótt og sagði, að hann myndi áreið-
anlega koma til hennar aftur, sagði hún:
„Ég hef enn ekki séð konu yðar, herra Garth.
Og þér lofuðuð, að ég skyldi fá að sjá hana.“
„Já, og hún vill einnig mjög gjarnan sjá yður.
Þegar frú Grey er komin á sjúkrahúsið, verðið
þér að koma og vera einn dag hjá okkur í Lond-
on.“
Hann kyssti hruma kinn hennar, og hún fylgdi
honum út.
Xjti var tunglsljós og hún stóð og horfði á
eftir honum, þangað til hann var horfinn. Svo
gekk hún inn og lokaði dyrunum á eftir sér, en
áhyggjufullur svipur var á andliti hennar.
Hann leit ekki eins vel út og hann var van-
ur og heldur ekki virtist hann vera — hamingju-
samur. Það, sem hún mest af öllu óskaði hon-
um til hana var hamingja — hann hafði ekki
haft svo mikla hamingju í æsku, að vera skilinn
lengi frá foreldrunum, og missa þá svona ung-
ur-------
Hún óskaði að vita, hvernig kona Garth Ross-
lyns væri. Og svo var það Tony. Hafði hann
fært Garth enn meiri erfiðleika — jæja, það var
ef til vill illa gert að óska, að hann hefði ekki
komið aftur, en menn ráða ekki alltaf yfir til-
finningum sínum.
10. KAFLI.
Hið fyrsta, sem Garth sá á skrifborði sínu, er
hann kom heim næsta dag, var bréf Nödu.
Hendur hans titruðu, þegar hann tók það upp,
en er hann hafði lesið það, vissi hann varla,
hvort honum létti, vegna þess að óttinn, sem
hafði gripið hann við að sjá skrift Nödu hafði
komið mjög greinilega fram.
Þau skyldu halda áfram eins og ekkert hefði
í skorizt
Það var eitthvað einkennilegt við bros hans,
þegar hann braut bréfið saman og stakk þvi í
vasann. Aðeins ef það væri svo auðvelt.
Meðan hann fór I gegnum hin bréf sín, var
hann alltaf að hugsa um, að hann yrði að tala
við Tony. Hann gat ekki annað en óskað þess,
að Lissa hefði aldrei komið til hans, svo að hann
að minnsta kosti gæti losnað við þá hlið vanda-
málsins, sem gerði líf hans svo flókið.
Hann vorkenndi Lissu mjög mikið og sem
læknir var hann áhyggjufullur vegna hennar.
Hún var langt frá þvi að vera hraust, og hann
óskaði, að hann gæti komið henni einhvers stað-
ar fyrir, þar sem hann vissi, að hún væri undir
náinni umsjá eftir að barnið fæddist. Denny var
gæðin sjálf, en það myndi ekki vera hægt að
fá hana til að skilja hugarástand Lissu.
Hamingjan góða! Það lítur út fyrir að málið
verði enn flóknara eftir að barnið fæðist, hugs-
aði Garth. Ef ekki — —
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eft.ír
Wally Bishop.
1. mynd: Raggi: Góðan daginn, yðar hátign. 3. mynd: Ef til vill óskar yðar konunglega
tign að fá morgunveröinn færðan í rúmið í dag! !
2. mynd: Ég vona að yður finnist hinn konung- 4. mynd: Var hún amma ekki að segja þér,
legi hægindastóll..........þægilegur! að þú mættir ekki sofa í nýja stólnum hennar ! ! ?