Vikan - 13.10.1949, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 41, 1949
HEIMKOMAIM
Framhald af hls. 1}.
Skyndilega fann hann eitthvað blautt
á kinninni. Hann, Tómas Plenge, forstjóri
fyrir stóru fyrirtæki með mörg hundruð
starfsmönnum, sat hér og grét yfir dauða
ungrar stúlku, sem einu sinni hafði verið
hamingja hans og gleði, þar til hann kom
til ókunna landsins, sem hafði hertekið
hann.
Aðeins, ef hann gæti orðið barn að nýju
og lifað lífinu aftur! Aldrei hefði hann
farið burtu.
Litla, yndislega Ingigerður ...
Lestin nam staðar, en hann tók ekki
eftir því. I huganum lifði hann upp alla
bernsku sína og æsku, alla gleði og sorg,
og honum fannst Ingigerður hafa tekið
þátt í þeim öllum. Hann mundi eftir henni
sem bami, fíngerðri og ljósri, óframfærn-
ari og rólegri en önnur böm. Hann mundi
eftir stóm, bláu augunum hennar, sem
horfðu alltaf beint á þann, er hún talaði
við, alvarleg og hugsandi . . . og hann
minntist þeirra glampandi af ást og ham-
ingju.
Og henni hafði hann valdið óham-
ingju . . .
Hann beygði höfuðið og kreppti hnef-
ana.
Smám saman varð hann rólegri.
Hann tók blaðið aftur og leit á úrið.
já . . . eftir augnablik yrði hann kominn
á áfangastað, og áður en hann færi til
móður sinnar og föður Ingigerðar, ætl-
aði hann inn í kirkjugarðinn og horfa á
gröf Ingigerðar . . .
Það var farið að skyggja, þegar Tóm-
as Plenge kom að kirkjugarðshliðinu.
Eins og í blindni gekk hann áfram. Hann
opnaði hliðið og gekk áfram breiða göt-
una að kirkjunni.
Til vinstri við innganginn var móðir
Ingigerðar grafin. Hann nam staðar.
Hvíti krossinn var farinn og í stað hans
var kominn blómakrans.
Hann tók hattinn ofan og gekk hægt
að gröfinni, en sorgin yfirbugaði hann,
og hann féll á kné.
Hann vissi ekki, hve lengi hann hafði
legið þarna, er hann fann hönd snertá öxl
sína. Örvæntingarfullur stóð hann upp
— en hörfaði svo undan. Var það nú geng-
ið svo langt, að hann hafði misst vitið!
Hann starði á vemna fyrir framan sig.
Grannur líkaminn með fíngerða, föla and-
litið hlaut að vera Ingigerður, sem hafði
komið aftur til jarðarinnar, til þess að
hann skyldi skilja, að hún hefði fyrirgef-
ið honum, á því var enginn vafi.
Veran teygði hendumar til hans — en
lir.nn hörfaði undan.
495.
krossgáta
Yikunnar
Lárétt skýring:
1. Á litinn. — 7. eyja.
— 14. mann. — 15.
umbúðir. — 17. meðal.
— 18. húsdýr. — 20.
drepa. — 22. ákæri.
— 23. tal. — 25. frost.
— 26. Dönsk eyja. — 27.
bardagar. — 28. verzlun-
armál. — 30. smádýr. —
32. eins. — 33. nart.
— 35. upphitun. — 36.
málmur. — 37. orða-
tiltæki. — 39. ferill. - -
40. viðurkenningin. — 42.
snepil. — 43. mennta-
maður. — 45. kona. — 46.
digru. — 48. atv.orð. —
50. eins. — 51. stafla. — 52. skel. — 54. hl.st. —
55. gruna. — 56. fornafn. — 58. skvettu. — 60.
átvögl. — 62. ágerist. — 64. svæði. — 65. tíma-
lengd. — 67. stjórnar. — 69. geisa. — 70. tala.
— 71.útgert.
Lóðrétt skýring:
1. Kvæði. — 2. óúrgreidda. — 3. dóni. — 4.
samhl. — 5. líkamshl. — 6. þaut. — 8. sláa. —
9. verkfæri. -— 10. narta. — 11. ílát. — 12. bæti
við. — 13. bæti við. — 16. svikin. — 19. tjón. —
21. bjóði við. — 24. fisk. — 26. fæði. — 29. meir
en nóga. — 31. í himingeimnum. — 32. vökvl.
— 34. káta. — 36. fugl. — 38. fara. — 39. sam-
hl. — 40. fomafn. — 41. á litinn. — 42. sælgæti.
— 44. nöldrið. — 46. gruna. — 47. skran. -— 49.
hagnýtti. — 51. ótt. — 53. skvetta (boðh.) — 55.
óæti. — 57. Iíkamshl. — 59. efnuð. — 61. baug.
— 62. matur. —- 63. efni. — 68. eins.
Lausn á 494. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. Skeglum. — 7. aflýsta. — 14. áll.
— 15. elju. — 17. afglöp. — 18. laug. — 20. lóm-
ar. — 22. læpa. — 23. skraf. — 25. ast. — 26.
ddg. — 27. ýa. — 28. ara. — 30. jósúa. — 32. la.
— 33. kró. — 35. ófrómar. — 36. kút. — 37. raul.
— 39. alin. — 40. dugnaðarkonan. — 42. lúða.
— 43. yfir. — 45. inu. — 46. klæminn. 48. ami.
.— 50. nn. — 51. Flóra. — 52. sat. — 54,-eð. —
55. kló. — 56. ina. — 58. ræfil. — 60. inna. —
62. önnur. — 64. Láru. — 65. nýjung. — 67. skip.
— 69. gan. — 70. dreginn. — 71. Indland.
,,Tom . . . ert það ekki þú, sem ert kom-
inn aftur? . . .“
Röddin var eins og rödd Ingigerðar.
„Er — er þetta þá ekki þitt nafn? Er
það önnur?“
Hún kinkaði kolli, of hrærð til að geta
talað. Að lokum gat hún stunið upp:
„Systir hans pabba, Inga . . . hún hét
Ingigerður . . . Ö, guð, getur það verið
að . . .“
Ingigerður þrýsti hendinni að hjarta-
stað, og rósirnar, sem hún hafði komið
með frá prestssetrinu, féllu til jarðar.
Hann kinkaði kolli og fór með hana að
bekknum, sem stóð upp við kirkjuna —
og hér sagði hann henni allt, sem hann
þurfti að segja.
Hún hlustaði þegjandi á, og öðru hverju
þrýsti hún hönd hans.
Að lokum þagnaði hann og sat kyrr
niðurlútur. Þá fann hann kinn Ingigerðar
við sína.
„Þú spyrð, hvort ég geti fyrirgefið þér,
Tom? Get ég fyrirgefið þeim, sem ég hef
aldrei reiðzt? Ég skildi þig ekki, Tom —
Lóðrétt: 1. Sálsýki. — 2. klakar. — 3. elur.
— 4. le. — 5. uE. — 6. mjóa. — 8. far. — 9. lf.
— 10. ýglda. — ll.slag. — 12. töp. — 13. Apa-
vatn. — 16. umsjónarmanns. — 19. gaa. — 21.
atóm. — 24. fróun. — 26. dúr. — 29. aflakló. •—
31. samkyns. — 32. lúin. — 34. óruðu. — 36.
Klara. — 38. aga. — 39. áni. — 40. dúnn. -— 41.
ofnar. 42. linkind. — 44. biðlund. — 46. kló. —
47. ærin. — 49. meiran. — 51. flaug. — 53. tæl.
—55. knje. — 57. auki. — 59. fága. — 61. nýr.
— 62. ögn. — 63. rin. — 66. ni. — 68. p.d.
Svör við „Veiztu—?“ á bls. 4:
1. Fata morgana. — 2. Brest. — 3. 10. júní
1940. — 4. Wemer Best. — 5. Kantónur, 22. —
6. Hróarskelda. — 7. Sveinn Bjömsson, núver-
andi forseti Islands. — 8. 1550° C. — 9. K,0. —
10. 1 Kverkártungu á Langanesströnd 1884.
skildi þig alls ekki — en fann ekki til
reiði, af því að ég elskaði þig — Ég vissi,
að þú varst á heimleið, en ég vonaði, að
ég gæti verið farin burtu, áður en þú kæm-
ir heim. Ég átti að fara í kvöld og ætlaði
aðeins að sjá gröf mömmu og Ingu — og
svo — svo sá ég þig, Tom —“
Rödd hennar brast og hann þrýsti henni
innilega að sér.
Hægt slóu kvöldklukkur gömlu kirkj-
unnar, þær sendu boðskap um frið út í
heiminn.
Ljósin í vinnustofu prestsins voru
kveikt, og hægt gengu þau tvö hönd í
hönd meðal ilmandi blómanna, til prests-
setursins.