Vikan - 19.10.1950, Side 11

VIKAN, nr. 40, 1950
11

-.Framhaldssaga:
FJÖLSKYLDAN FRÁ GREENLANE COTTAGE
17
Eftir NINA BRADSHAW
£ 3
Viiii„iiii„,iii„iMi„iii„iiiiiii„iiii„iiiiiiiiiiiiii„iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiii,iMiiiii,iiiiMiiiMiiiiMi,iiiiii„iiiiiiiiiiiM„„iiiiiiii„iiiMMiiiii„iMMiiiiiMiiiiiiii„i]„iiiiiiMiiiMMiiiiiiiiiiiiiiiiiii„iii„„iiMiiiiiiMiiiiii1‘''
„Börnin eru strokin aS heiman. Það átti a3
senda Willie í skóla, en hann vildi ekki fara. Ég
fór til að biðja Kestonville um aðstoð, en hann
var farinn til London. En þá datt mér þér í hug.
Mig langaði til þess að biðja yður um að lána
mér bílinn yðar — og bilstjórann — svo að ég
gæti reynt að leita þeirra á þann hátt. Mér þyk-
ir mjög fyrir því að þurfa að ónáða yður á þenn-
an hátt, en mér gat ekki dottið neinn annar í
hug.“
Hún horfði biðjandi á hann og varir hennar
titruðu. Piers virti hana fyrir sér augnablik, en
leit siðan undan. Hann hnyklaði brúnirnar. Það
var ekki vegna þess, að hún skyldi biðja hann
um hjálp, heldur vegna þess að hún skyldi hafa
farið til Larry Kestonville fyrst.
„Vitanlega vil ég hjálpa yður,“ sagði hann.
„Ég fer sjálfur með yður í bílnum mínum. En
viljið þér ekki fá eitt glas af víni, á meðan Morri-
son tekur út bílinn? — Ég ætlaði nefnilega að
fara gangandi til kirkju."
„Ó, mér þykir svo' fyrir því------", sagði hún
áhyggjufull, en hann greip fram i fyrir henni
og sagði glettnislega:
„Ef þér ætlið að fara að afsaka það, að þér
verðið nú til þess, að ég fer ekki til kirkju, þá
bið ég yður bara um að láta það eiga sig. fig
fer venjulega í kirkju, — til þess að gefa gott
fordæmi —, að því er Blanworth segir, þó að ég
sé í sannleika sagt ekki alveg sammála honum.“
Kitty leit þakklátssömum augum á hann og
settist niður. Hún skalf af geðshræringu og huldi
andlitið í höndum sér.
„Þetta hefur fengið mikið á yður,“ sagði Piers
vingjarnlega.
„Já, ég hljóp hingað, og það er heitt í veðri."
Hún leit á hann og reyndi að brosa.
Piers hafði hringt og gaf nú þjóninum, sem
kom inn, skipun um að láta bílinn út. — Síðan
sneri hann sér að Kitty og spurði hana, hvort
hún hefði nokkra hugmynd um, í hvaða átt börn-
in hefðu farið.
Hún hristi höfuðið.
„Willie skildi eftir miða, sem hann hafði skrif-
að á, að þau ætluðu að fara um borð í skip og
fara sem leynifarþegar af landi burt, en ég held,
að hann hafi litla hugmynd um, í hvaða átt hafið
er. Hann er nógu sltynsamur til þess að vita, að
við hefðum fengið grun um, að hann ætlaði að
strjúka, ef hann spyrði um það. — Hann hefur
tekið áttavitann hans pabba, og hann leitar lík-
lega niður á bóginn, þvi hann veit að Ermar-
sund er í þeirri átt. Ef til vill reyna þau að kom-
ast upp í vörubil. Willie semur áreiðanlega góða
sögu um það, hversvegna hann og Joy eru ein á
ferð. Hann er svo anzi duglegur að semja þvi
um líkar sögur, þegar honum liggur á.“ Hún leit
á Piers og brosti angurvært.
„Pyrst og fremst verðum við að setja okkur í
samband við lögregluna," sagði hann. „Þau geta
tæplega verið komin langt. Drekkið þetta, á með-
an ég fer fram og hringi."
Hann hellti sherry í glas og gaf henni og lét
kexkassa á borðið hjá henni, og fór síðan fram
í anddyrið til þess að hringja til lögreglunnar.
Tíu minútum síðar kom hann og sagði henni,
að bíllinn biði fyrir utan. Kitty spratt á fætur.
„Hvert eigum við að halda?“ spurði hann, þeg-
ar þau voru setzt inn í bílinn. „Ættum við að
aka þjóðveginn í áttina til sjávar og spyrja
vegfarendur, hvort þeir hafi séð þau ? — Ef
þau fara í gegnum skóginn og eftir vegleysum er
ómögulegt að veita þeim eftirför, en undir slik-
um kringumstæðum hljóta þau fyrr eða síðar að
verða að fara yfir veginn."
Kitty var honum samþykk, að þetta væri lík-
legast bezta áætlunin, og þau lögðu af stað.
Hún naut þess að aka með Piers Lockingham
eftir breiðum þjóðveginum, þó að hún hefði á-
hyggjur vegna barnanna. Hún hafði aðeins einu
sinni áður ekið með honum. Það var þegar hann
bauð henni í bió og i te á eftir. Hún taldi það
ekki með, þegar hann ók henni heim til hádegis-
verðar. En hve hann virtist vera öruggur og ró-
legur við hvað sem hann tók sér fyrir hendur.
Hún reyndi að sjá hann fyrir sér, hvernig hann
væri, þegar hann ferðaðist meðal villtra þjóða.
Hann hlaut að vera mjög frábrugðinn þessum
örugga og velklædda manni, sem sat nú við hlið
hennar. Myndi hann hætta að ferðast, ef hann
kvæntist? — Hugur hennar reikaði frá Piers til
barnanna, og hún andvarpaði. — Hvar gætu þau
verið ?
Þau spurðu nokkra verkamenn og lögregluþjón,
sem stjórnaði umferð á krossgötum, hvort þeir
hefðu séð tvö börn á ferli, en þeir höfðu ekki
séð nein börn.
Klukkan hálf tvö námu þau staðar fyrir utan
veitingahús til þess að fá sér hádegisvevð. Þau
voru bæði orðin svöng og nutu í rikum mæli
hinnar fábrotnu fæðu, sem fyrir þau var borin.
Piers virti Kitty fyrir sér. En hve hún var ung
og yndisleg. Skyldi það vera satt, að hún ætlaði
að giftast þessum Larry Kestonville? Hún hafði
fyrst farið heim til hans til að biðja um hjálp.
— Piers var afbrýðisamur. — Hann var því
samt feginn, að Larry skyldi ekki hafa verið
heima og í þess stað fékk hann, Piers Locking-
ham, að njóta þess að aka með henni um sveit-
ina. *
Kitty leit á hann.
„Skyldum við finna þau?“ sagði hún spyrj-
andi. „Það lítur út fyrir að þau hafi komizt
býsna langt.“
„Vitanlega finnum við þau. Lögreglan hefur
vakandi auga með þeim og ég hef einnig látið
auglýsa eftir þeim í útvarpinu. Eftir fáeinar
klukkustundir verðum við búin að finna þau. Þér
getið alveg verið róleg."
Hann brosti hughreystandi til hennar, hjarta
hans barðist tíðar, er hann sá hvernig roðinn
kom fram í kinnar hennar. Ef til vill hafði hann
samt sem áður von . . .
Eftir hádegisverð virtist leit þeirra loks ætla að
bera árangur. Piers hafði spurzt fyrir hjá manni,
sem hafði lagt bílnum sínum við vegarbrúnina,
og hann hafði sagt, að hann hefði fyrir skömmu
séð vöruflutningabíl, sem ók í áttina til Reading
og við hlið bilstjórans sátu tvö börn, lítill drengur
og telpukrakki. Þetta var allt, sem hann gat
frætt þau um, en það var reyndar þó nokkuð.
„Það eru þau!“ hrópaði Kitty, og augu hennar
Ijómuðu. „Við verðum að flýta okkur að reyna
að ná þeim.“
En vörubillinn var kominn langt á undan, og
þó að Piers æki eins hratt og hann mátti, leið
heil klukkustund áður en þau komu auga á far-
artækið. Piers hringdi einnig til Greenlane Cott-
age til þess að spyrja frú Shelgreave, hvort hún
hefði frétt nokkuð af börnunum. Það hafði hún
ekki, en hann reyndi eftir fremsta megni að róa
hana og sagði, að þau hlytu að ná í þau, áður
en langt um liði.
Þau ákváðu að aka áfram. Kitty vildi ekki
gefast upp, þó að það væri ómögulegt að segja
með vissu í hvaða átt vörubíllinn hafði farið
Hann hefði getað ekið áfram í gegnum Reading,
eða ef til vill var hann þaðan. — Maðurinn, sem
hafði séð bilinn, áleit, að hann tilheyrði hernum.
„Við skulum aka til Aldersholt," stakk Kitty
upp á. „Ef vörúbíllinn er hér einhversstaðar í
nágrenninu, hljótum við að frétta eitthvað innan
skamms."
„Já, við ættum að gera það,“ samþykkti Piers.
Hann naut þessarar ökuferðar í ríkum mæli,
og nú, þegar þau þurftu ekki að hafa neinar
áhyggjur vegna barnanna, hélt hann, að Kitty
nyti hennar einnig. Hún hallaðist aftur á bak í
sætið og horfði dreymandi upp í himininn.
„Er yður kalt?“ spurði hann.
Hún hafði ekki verið í öðru en þunnum sumar-
kjól, þegar þau lögðu af stað, en hann hafði
tekið með sér peysu, sem hann lánaði henni.
Að vísu var hún allt of stór, en hún fór Kitty
samt sem áður vel.
„Alls ekki,“ svaraði hún. „Mér liður vel."
„En það er nóg af teppum í aftursætinu," sagði
hann og brosti til hennar.
„Ég þarfnast þeirra ekki strax," og hún drúpti
höfði, og daufur roði kom fram í kinnar hennar.
Piers var ekki kunnugur á þessum slóðum, og
þegar hann reyndi að stytta sér leið, samkvæmt
áeggjan Kitty, þá lentu þau á vegi, sem endaði
við lítið veitingahús, sem stóð inni í gömlum
eplagarði.
„Ættum við ekki að stanza hér augnablik og
drekka bolla af tei?“ spurði Piers og litaðist
um.
„Það gæti verið nógu gaman," svaraði Kitty.
,,Ég er orðin banhungruð aftur.“
Hann horfði á hana og hló. „Það lítur út
fyrir að þér hafið gott af þessari ferð. Mér
finnst, að við ættum að fara í svona ökuferð
á hverjum sunnudegi."
Hún brosti, en svaraði engu.
Veitingakonan bar fyrir þau te og smurt brauð.
Þau sátu við lítið borð, sem stóð við gamalt tré
þar í garðinum. Það var svo fagurt og friðsælt
þarna, að þau gleymdu stund og stað. Þau fóru
að segja hvort öðru frá barnabrekum sínum og
hlógu oft innilega.
Hann var unglegri i dag en endranær. Þau voru
ekki lengur húsbóndi og einkaritari -— heldur góð-
ir vinir.
„En nú verður við að halda áfram," sagði
Kitty siðar. „Ég er sannfærð um, að við fáum
góðar fréttir í Aldersholt."
„Það held ég einnig." Piers leit í augu hennar
og brosti. „Þessvegna hef ég engar áhyggjur
lengur. Lögreglan mun án efa ná bráðlega í þau.“
Veitingakonan hafði ekkert frétt af vörubíln-
um, en hún samhryggðist Kitty innilega, þegar
hún sagði henni frá hvarfi barnanna. Hún vísaði
Piers veginn til Aldersholt, og þau lögðu aftur
af stað.
Hálftíma síðar, þegar þau óku yfir lágan háls,
stanzaði billinn skyndilega.
,,Hvað er að?“ spurði Kitty áhyggjufull.
„Hann er orðinn benzínlaus. Ég hefði átt að
kaupa benzin í Reading. En þetta gerir reyndar
ekkert til. Það er brúsi með benzíni aftur í
farangursgeymslu."
En þar hafði hann á röngu að standa. Piers
bölvaði hirðuleysi bílstjórans, en það kom ekki
að neinum notum.
„Hann átti ekki von á þvi, að ég þyrfti á